Μισούμε κι εχθρευόμαστε, –και κρίνει ο ένας τον άλλο...

Όταν βραδιάζει

Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τα περασμένα·

ξυπνούν αργά, σα μουσικές νεκρές από καιρό,

– σα μουσικές που χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,

κι έρχονται πάλι, μαγικά κι ανέλπιδα, σε μένα·

πόθοι, παράπονα παλιά, νοσταλγικές φωνές,

λόγια βαθιά κι αξέχαστα, κι ωστόσο ξεχασμένα,

παράξενα, χιμαιρικές αγάπες μακρινές,

όπως η φλόγα μιας αυγής, υψώνονται σε μένα!

Μια βρύση, τότε, μαγική, μου λύνεται ξανά,

και το τραγούδι ρυθμικό στα χείλη μου ανεβαίνει,

– ένα τραγούδι καθαρό, καθώς τα δειλινά

που μέσα του λυτρώνονται, και ζουν οι πεθαμένοι...

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Γράφτηκε στις 9.1.1926. 

Φαντάσματα

            επάμεροι· τι δε τις;

            τι δ’ ου τις;

            σκιάς όναρ άνθρωπος

            ΠΙΝΔΑΡΟΣ

Τ’ Άγνωστο γύρω και παντού,  –κι ο Νόμος ο Τρανός του!

Κι ενώ δεν είμαστε παρά μορφές αυτού του Αγνώστου,

φαντάσματα, όλοι, και καπνοί, στη δίνη της αβύσσου

(με τ’ όνειρο, φτωχή ψυχή, για μόνη απολαβή σου),

μάταια φαντάσματα, τυφλά, που το σκοτάδι σπέρνει,

που η νύχτα φέρνει, μια στιγμή, κι η νύχτα, πάλι, παίρνει,

χαμένοι, δίχως γυρισμό, μες στον αιώνιο σάλο,

μισούμε κι εχθρευόμαστε,  –και κρίνει ο ένας τον άλλο...

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Γράφτηκε στις 24.3.1939.