Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Θα ’ρθει μια μέρα που δε θα ξέρω ποιος είμαι.

Θα ’ρθει μια μέρα που δε θα ξέρω ποιος είμαι.
Δε θα μπορώ να χτίσω ένα λόγο
να ψελλίσω ένα πρόσωπο.
Θα ’ρθει μια μέρα 
που δε θα ’μαι μόνο πολύ λυπημένος.
Θα ’μαι χαμένος σ’ έναν κόσμο ξένο για μένα
θα ’χω κιόλας απ’ αυτόν ξεχαστεί.
Θα ’ρθει μια μέρα που δε θα ’χω τίποτε ωραίο
 να σου χαρίσω.
Θα κλείσω μόνο τα μάτια
Και θα προσπαθήσω να σε δω 
μ’ έναν τρόπο αλλιώτικο.
Μα ούτε τα ριγηλά σκιρτήματα του κορμιού σου
θα μπορέσω να θυμηθώ
ούτε τα φλογερά μας οράματα
θα είμαι σε θέση να τραγουδήσω.
Κι έτσι όπως ήρθα, ξένος κι απελπισμένος
θα κινήσω να φύγω.
Θα γυρίσω πάλι σε κείνο το σκοτεινό τίποτα
χωρίς να κρατώ τίποτα πάνω μου.
έξω μόνο απ’ τα βαθιά σημάδια
 που θα ’χουν αφήσει στο σώμα μου
τα εγκαυστικά φιλιά σου.
Κι απ’ της φωνής σου τα χάδια
 που είναι χαραγμένα στους στίχους μου.
Μ’ αυτά, μόνο απ’ αυτά
εκεί που θα πάω, ίσως
μπορέσω να με γνωρίσουν.
Θανάσης Κωσταβάρας


Μια οικογένεια στην επιφάνεια της Σελήνης!

Το ενθύμιο που άφησε 
Αμερικανός αστροναύτης.
Οι αστροναύτες της τελευταίας επανδρωμένης
 αποστολής στη Σελήνη,
 έφυγαν από το δορυφόρο της Γης, 
παίρνοντας μαζί τους υλικό από την επιφάνεια. 
Αυτό που άφησαν πίσω ήταν... μία φωτογραφία. 
Ο αστροναύτης Τσαρλς Ντιουκ, 
μέλος του πληρώματος του Απόλλων 16, άφησε 
στη Σελήνη μία φωτογραφία του ιδίου, 
της συζύγου του και των παιδιών τους, 
με τη σημείωση «αυτή είναι η οικογένεια
 του αστροναύτη Ντιουκ από τη Γη».
Η φωτογραφία είναι ένα από τα στοιχεία 
που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα, από τα αρχεία
 του προγράμματος Απόλλων, της NASA.
Δικό μας σχόλιο:
Όλο αυτό μου θυμίζει ένα παλιό ανέκδοτο.
Λέει κάποιος
 -Οι Σοβιετικοί έφτασαν πρώτοι στο φεγγάρι!
-και τι βρήκαν; ρωτάει ο άλλος.
-Χιλιάδες μπουκάλια κόκα-κόλα, απαντάει ο πρώτος.


Άστεγος, μετακόμισε μέσα σε... τάφο!

Έχασε τα πάντα λόγω χρεών 
και βρήκε το πιο ασυνήθιστο μέρος για να κοιμάται.
Ένας 43χρονος άστεγος από την πόλη Νις της Σερβίας,
 ζει μέσα σε έναν... τάφο! 
Ο Μπράτισλαβ Στογιάνοβιτς έχασε το σπίτι του 
και όλα τα υπάρχοντά του, εξαιτίας χρεών.
 Πέρασε πολλούς μήνες στο δρόμο, έως ότου
 να αποφασίσει να... μετακομίσει μέσα στον τάφο
 μιας οικογένειας, τα μέλη της οποίας έχουν πεθάνει
 εδώ και 100 χρόνια. 
Ο Μπράτισλαβ αφαίρεσε την πλάκα που κάλυπτε
 τον τάφο και δημιούργησε μέσα τη δική του... φωλιά.
 «Είναι ένα μέρος στεγνό και σχετικά ζεστό.
 Δεν είναι κάτι σπουδαίο, αλλά είναι σίγουρα
 προτιμότερο από το δρόμο», λέει ο 43χρονος. 
Πολλοί άνθρωποι έχουν σπεύσει
 να τον βοηθήσουν προσφέροντάς του ρούχα και τρόφιμα.
 Όμως το πρόβλημα της στέγασής του παραμένει 
άλυτο και τον αναγκάζει να κοιμάται κάτω 
από το έδαφος, ανάμεσα σε θήκες με ανθρώπινα λείψανα.


Υπάρχει ένα κράτος, το Τζαμπακιστάν, στο οποίο η εργασία είναι δωρεάν.

Η ανώτατη απάτη του κατώτατου μισθού!
Είσαι επενδυτής. 
Μαθαίνεις ότι υπάρχει ένα κράτος, το Τζαμπακιστάν, 
στο οποίο η εργασία είναι δωρεάν.
Για έναν μυστήριο λόγο, όλοι εκεί 
εργάζονται χωρίς αμοιβή. 
“Πολύ ωραία νέα” σκέφτεσαι. 
Αλλά, σαν τα ανέκδοτα, αυτό ήταν το ευχάριστο, 
που το άκουσες πρώτο. Άκου τώρα και τα δυσάρεστα: 
το Τζαμπακιστάν είναι ανάμεσα στα 3 πιο…….
διεφθαρμένα κράτη του κόσμου.
 Δεν θα ξέρεις, όταν ξεκινήσεις την επένδυσή σου,
 πότε θα πάρεις άδεια. 
Αν θα σου χρειαστούν 5 μήνες ή 5 χρόνια. 
Δεν ξέρεις πόσα πρέπει να δώσεις σε λάδωμα
 των υπεύθυνων για να ξεκινήσεις και πόσα 
θα χρειάζεται να δίνεις κάθε χρόνο για να λειτουργείς. 
Δεν ξέρεις πόσο φόρο θα πληρώνεις, 
γιατί στο Τζαμπακιστάν κάθε 10 μέρες αλλάζει ο νόμος
 και σου ζητάνε όσα τους λείπουν. 
Δεν ξέρεις αν θα μπορείς να διακινείς τα προϊόντα σου
 γιατί όποιος θέλει μπορεί να κλείνει τους δρόμους,
 να απαγορεύει στα πλοία να αποπλεύσουν, 
να νεκρώνει τις συγκοινωνίες. 
Δεν ξέρεις καν αν θα μπορείς να πηγαίνεις 
στη δουλειά σου, γιατί κάτι τύποι με σημαίες
 και λάβαρα που πιστεύουν ακόμα στον Στάλιν 
και στους Κύκλωπες μπορεί να έρθουν να σου βάλουν
 αλυσίδες γύρω – γύρω ή να μπουν στο γραφείο σου
 και να το κάνουν λαμπόγιαλο. 
Δεν ξέρεις αν η επένδυσή σου, που κάποια στιγμή
νόμισες ότι το κράτος την χαρακτήρισε νόμιμη, 
θα συνεχίσει να είναι, καθώς υπάρχει πάντα το πολύ
 πιθανό ενδεχόμενο να ενοχλεί τον γείτονα, 
τον ανταγωνιστή, τον αντεραστή, τον “οικολόγο” 
της γειτονιάς και να προσφύγει στο ΣτΕ
 που θα σου τη βγάλει παράνομη, κι ας έχεις ρίξει 
έναν σκασμό λεφτά για να τη στήσεις. 
Δεν ξέρεις αν σε περίπτωση που χρειαστεί 
να καταφύγεις στη Δικαιοσύνη, θα βγει απόφαση 
σε 10, 15 ή 20 χρόνια. Ξέρεις, πάντως ότι κάτω
 από 10 αποκλείεται να είναι. Κι επειδή το ξέχασες
ήδη το ευχάριστο, να σου το θυμήσω: η εργασία
 προσφέρεται, είπαμε, δωρεάν.
 Θα πήγαινες να ξεκινήσεις δουλειά εκεί
Γιατί, λοιπόν, συζητάμε για τον κατώτατο μισθό
 ως εργαλείο ανάπτυξης; Αν το Τζαμπακιστάν 
δεν είναι δελεαστικό για επενδύσεις, με μηδέν μισθό, 
γιατί να είναι η Ελλάδα; 
Ο κατώτατος μισθός, από μόνος του 
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ 
για την ανταγωνιστικότητα, όταν όλες οι άλλες
 παράμετροι είναι εφιαλτικές. Θα είχε σημασία, 
αν το κράτος λειτουργούσε. Αν είχαμε κράτος,
 ο επενδυτής θα προσέθετε το μισθολογικό 
στο υπόλοιπο κόστος της επένδυσης, διότι τότε 
θα μπορούσε να φτιάξει ένα φυσιολογικό business plan. 
Και θα έβλεπε αν τον συμφέρει ή όχι. Δεν νομίζω ότι
 αυτός που θα έχτιζε ένα χωριό φιλοξενίας 
Βορειοευρωπαίων ηλικιωμένων σε μια ηλιόλουστη
 ακτή της Κρήτης θα είχε σημαντικό πρόβλημα 
από τον μισθό της ρεσεψιονίστ. 
Ρωτήστε όποιον θέλετε, από όσους προσπάθησαν
 να φτιάξουν ένα business plan για επένδυση
 στην Ελλάδα, πόσο έξω έπεσαν! Πόσες απίστευτες
 δυσκολίες αντιμετώπισαν στην εφαρμογή του. 
Και πόσο άσχημα, σχεδόν σαν επικηρυγμένοι,
 αισθάνονται με ένα κράτος (και έναν λαό επίσης)
 που αντιμετωπίζει τη δημιουργία θέσεων εργασίας 
περίπου ως έγκλημα. 
Μήπως όμως έχει σημασία ο κατώτατος μισθός 
σε όσους ήδη έχουν δουλειά, ως δίχτυ ασφαλείας; 
Καμία απολύτως. Διότι κανένας νόμος, 
καμία υπουργική απόφαση δεν μπορεί να καταργήσει 
τον θεμελιώδη κανόνα για τη λειτουργία 
οποιασδήποτε επιχείρησης:
 αν δεν βγάζει κέρδος θα κλείσει! 
Όπως έκλεισαν πάνω από 500.000 επιχειρήσεις 
από το 2009 μέχρι σήμερα και οδήγησαν 
1.500.000 ανθρώπους στην ανεργία. 
Όλοι όσοι έμειναν άνεργοι, πριν κλείσει
 η εταιρεία τους, έπαιρναν από τον κατώτατο 
μισθό και πάνω! Πόσο τους προστάτεψε; 
Αν, ακούγοντας τα κελεύσματα των λαϊκιστών, 
ο Υπουργός όριζε τον κατώτατο μισθό στα 1.800 ευρώ, 
αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι αυτά τα λεφτά
 θα τα είχε κάποιος για να τα πληρώσει;
Ο κατώτατος μισθός είναι η μεγαλύτερη 
υποκρισία του πολιτικού συστήματος 
και των συνδικαλιστών. Διότι, στην πραγματικότητα, 
ουδέποτε υπήρξε. Είναι, μόνο, η θεωρητική έννοια
 που τραβάει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα 
στην οικονομία και την παραοικονομία. 
Σε μια αγορά υπάρχουν όλες οι αμοιβές. 
Απλώς κάτω από τον κατώτατο είναι αδήλωτες!
Ένας μαραγκός δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του
 και είναι διατεθειμένος να δουλέψει για 300 ευρώ 
τον μήνα, μπορεί και για λιγότερο. 
Ένας άλλος που έχει ξυλουργείο θέλει βοηθό 
αλλά «δεν βγαίνει» με ΙΚΑ, δώρα, κ.λ.π. 
Αν συναντηθούν αυτοί οι δύο νομίζετε 
ότι δεν θα τα βρουν; Δεν θα ανακαλύψουν κάποιον
 τρόπο, με «μαύρα» ή με κάποια νομιμοφανή 
φόρμουλα για να σώσει ο ένας τον άλλον; 
Νομίζει κανένας ότι η τεράστια παραοικονομία
 που υπολογίζεται (στο φλου – γιατί άντε να βρεις
 πόσο τζίρο κάνουν οι μαϊμούδες Λουί Βιτόν…)
όσο και η επίσημη οικονομία στη χώρα μας, τραβάει
 κανένα ζόρι για το επίπεδο του κατώτατου μισθού 
ή για τις συλλογικές συμβάσεις; 
Πιστεύει κανένας ότι οι Πακιστανοί που μαζεύουν
 φράουλες στη Μανωλάδα και σε κάθε Μανωλάδα 
της Επικράτειας αμείβονται με το κατώτατο ημερομίσθιο;
 Στον αντίποδα: μια εταιρεία πάει καλά και έχει 
π.χ. 3 ικανούς πωλητές που «κρατάνε» όλη τη δουλειά. 
Θα τους πληρώσει με τον κατώτατο; 
Ή θα τους καλοπληρώσει (όσο έχει περιθώριο)
 για να μην τους χάσει;
 (Στην κρίση, ένας καλός πωλητής είναι περισσότερο
 πολύτιμος απ’ ό,τι στην εποχή της αφθονίας.)
Άρα, εφόσον δεν έχει νόημα για τους ανέργους,
και δεν προστατεύει τους εργαζόμενους
 στην ιδιωτική οικονομία, ποιους αφορά τελικά
 ο κατώτατος μισθός; Τους Δημόσιους Υπαλλήλους,
 θα πείτε. Λάθος! Ούτε αυτούς. Είναι θέμα μηνών
 να διαλυθεί η μεταπολιτευτική φενάκη που θέλει
 το Δημόσιο να πληρώνει στα σίγουρα
 τους υπαλλήλους του. Ήδη, μετά τις γενναίες
περικοπές, έχουν καταλάβει όλοι, ότι οι μισθοί 
του Δημοσίου δεν είναι εξασφαλισμένοι τουλάχιστον
 όσον αφορά στο ύψος τους. Πολύ σύντομα 
θα καταλάβουν ότι δεν είναι εξασφαλισμένοι ούτε
 ως προς την ίδια την ύπαρξή τους. Είναι, ξαναλέω,
 θέμα μερικών μηνών. Διότι καθώς έχει καταρρεύσει
 ο ιδιωτικός τομέας μαζί με τα περισσότερα
νοικοκυριά, τα φορολογικά έσοδα του Δημοσίου
 θα καταρρεύσουν κι αυτά. Και τότε, επειδή
 το κόστος της χρεωκοπίας της Ελλάδας είναι πια 
πολύ μεγάλο για την Ευρωζώνη, οι δανειστές 
θα επιβάλλουν ανώτατο ύψος εξόδων 
του Δημόσιου Τομέα.
 Οπότε, οι φωστήρες της οικονομίας που μέχρι σήμερα 
κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο, θα κληθούν 
να αποφασίσουν: ή κρατάνε όλους τους Δ. Υπαλλήλους 
και τους πληρώνουν με 200 ευρώ τον μήνα ή απολύουν
 τους μισούς. Κι επειδή την «κλίκα τους» 
(υπάλληλοι της Βουλής, βουλευτές, συνταξιούχοι 
πρώην βουλευτές, σύμβουλοι, αργόμισθοι «κουμπάροι»
 σε οργανισμούς – φαντάσματα κ.λ.π. ) αποκλείεται
 να την πειράξουν, ποιους θα πάρει ο Χάρος; 
Καλά το μαντέψατε: όσους, ως λιγότερο ικανοί,
 αμείβονται με τον κατώτατο μισθό.
Επομένως, γιατί μιλάμε συνέχεια
 για τον κατώτατο μισθό; Για να μιλάμε. 
Σε κουβέντα να βρισκόμαστε. Για να γίνεται
 τζερτζελές στα πρωϊνάδικα. 
Για να βγάζουν έναν «δεκάρικο»
οι λαϊκιστές των καναλιών.
Για να κάνουν τον καμπόσο οι πολιτικάντηδες. 
Κατώτεροι των περιστάσεων. 
Ανήμποροι για πράξεις. Παράλυτοι. 
Με το κεφάλι στην άμμο. Αυτό, ναι, είναι
 η κατώτατη «πληρωμή» μιας κοινωνίας που ποτέ
 δεν σκέφτηκε ότι το μοναδικό δίχτυ ασφάλειας
 και για τον Ιδιωτικό και για τον Δημόσιο Τομέα 
είναι η παραγωγή.
Αλλά το πώς γίνεται αυτό, 
μάλλον δεν φέρνει τηλεθέαση.
Θάνος Τζήμερος* Ιδρυτής της πολιτικής κίνησης
 «Δημιουργία, ξανά!» 
Επαγγελματικά, είναι σύμβουλος marketing
 και δημιουργικός διευθυντής
στον χώρο της επικοινωνίας. 
Στο παρελθόν υπήρξε καθηγητής κλασικής μουσικής.

Όταν έρχεται ο πελαργός . . . με πιο πρωτότυπο τρόπο!









Κάποιο λάκκο έχει ο . . . . . . δρόμος! (Φωτογραφία)

Μα καλά, θα πρέπει πρώτα, 
 να σκοτωθεί κάποιος
 για να την φτιάξουνε;
Μην ψάχνετε σε ποια πόλη 
και σε ποιο δρόμο είναι.
 Σε πάρα πολλές πόλεις 
και σε πάρα πολλούς δρόμους 
υπάρχει αυτό το φαινόμενο.

Οι ιστορικές φράσεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ!

Αποφθέγματα
 που αποδόθηκαν
 λίγο... διαφορετικά.
Τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν… 
Τι θα έλεγες αν τα γνωμικά διάσημων
 προσωπικοτήτων που καθημερινά επαναλαμβάνουμε 
δεν τα είπαν όντως αυτοί που νομίζουμε;
 Κι όμως ακόμη και στην αρχαιότητα άλλος είχε 
το όνομα και άλλος τη χάρη! 
Δες εδώ κάποιες εκφράσεις
 που δεν είναι έτσι όπως νομίζουμε…
1) «Αν δεν έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι». 
Ας υποθέσουμε ότι είσαι καθηγήτρια ιστορίας 
και θέλεις να δείξεις στους μαθητές σου ότι
 η γαλλική ελίτ μισούσε την αγροτική τάξη.
 Ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να δείξεις
 πώς σκεφτόταν η Μαρία Αντουανέτα για τον πεινασμένο
 λαό της; Η ιστορία λέει ότι είπε αυτή τη φράση
 όταν πληροφορήθηκε ότι οι αντάρτες εισέβαλαν
 στη Βαστίλλη, και έκτοτε έχει κατοχυρωθεί ως δική της. 
Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν το είπε όντως αυτό. 
Στην πραγματικότητα η φράση αυτή απαντάται 
σε ένα βιβλίο του Ρουσσώ και ειπώθηκε όταν
 η Queen Marie ήταν περίπου επτά ετών.
2) «Διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ 
μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες»
 Οι δάσκαλοι τρελαίνονται να μας λένε ότι ο Βολταίρος 
έγραψε αυτό το γνωμικό σε ένα από τα βιβλία του. 
Αν όμως τους ρωτήσεις σε ποιο βιβλίο του το λέει, 
αποκλείεται να μπορέσουν να σου απαντήσουν! 
Η αλήθεια είναι ότι, ενώ η συγκεκριμένη φράση είναι 
από τις πιο αναγνωρίσιμες του Βολταίρου 
και η κεντρική ιδέα της ελεύθερης έκφρασης ιδεών,
 δεν ειπώθηκε ποτέ από το Βολταίρο. 
Αντιθέτως μάλιστα, η φράση αυτή απαντάται σε ένα
 βιβλίο που λέγεται «Οι φίλοι του Βολταίρου», 
ο οποίο αναφέρεται σε ιδέες και στη φιλοσοφία 
του Βολταίρου. 
Σε αυτό το βιβλίο η Evelyn Beatrice Hall ανέφερε 
ότι όλα όσα είπε ο Βολταίρος μπορούν να συνοψιστούν
 σε μια φράση, δηλαδή στο εν λόγω γνωμικό.
 Για κάποιον ανεξήγητο λόγο επικράτησε η ιδέα
 ότι τη συγκεκριμένη φράση την είπε ο ίδιος ο Βολταίρος.
3) «Ο θάνατος ενός άνδρα είναι τραγωδία. 
Ο θάνατος χιλιάδων είναι στατιστική». 
Για τους περισσότερους, η πρώτη εμφάνιση αυτής
 της φράσης ήταν σε ένα άρθρο των New York Times
 που αναφερόταν στο Στάλιν.
 Όμως, μετά από εκτενή έρευνα, οι επιστήμονες
 ανακάλυψαν ότι η φράση προέρχεται από μια ιστορία 
για το φανταστικό αστυνομικό κράτος 
που υποτίθεται ότι σατίριζε τη Σοβιετική Ένωση,
 η οποία μπορεί να είναι η αιτία που όλοι πίστεψαν
 ότι ο Στάλιν θα μπορούσε να έχει πει αυτή τη φράση.
4) «Για το μόνο που μετανιώνω είναι που έχω μόνο
 μια ζωή για να θυσιάσω για την πατρίδα μου». 
Ο Nathan Hale ήταν ένας από τους πρώτους 
κατασκόπους. Μέχρι σήμερα είναι γνωστό ότι 
συνελήφθη από τους Βρετανούς και είπε αυτή 
τη φράση λίγο πριν κρεμαστεί. 
Το ρητό του επαναλαμβάνεται 
από τους Αμερικανούς στρατιώτες σε όλο τον κόσμο. 
Στην πραγματικότητα, ο Hale όσο ζούσε δεν είπε 
ποτέ αυτή τη φράση. 
Πέντε χρόνια μετά αποδείχθηκε ότι
 το έγγραφο ήταν παραποιημένο και το είχε
 πιστοποιήσει η αδερφή του, η οποία 
δεν ήταν εκεί κατά την εκτέλεσή του.
5) «Εγώ ανακάλυψα το internet».
 Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όλοι θεωρούν ότι
 ο Al Gore ανακάλυψε το internet. 
Στην πραγματικότητα, το internet δημιουργήθηκε
 μετά από δεκαετίες προσπαθειών 
από μια ομάδα προγραμματιστών 
από την υπηρεσία DARPA
 ( Defense Advanced Research Projects Agency ) 
και από τη CIA. Και ενώ ο Al Gore έπαιξε σπουδαίο
 ρόλο στην ανάπτυξη της τεχνολογίας
 που οδήγησε στη δημιουργία του διαδικτύου,
 ποτέ δεν πήρε πάνω του τη σπουδαία αυτή εφεύρεση.
Πηγή: k-mag.gr

Ώρα για έναν καφέ! (it's five o'clock)


Ασθενής κάηκε ζωντανός δεμένος στο κρεβάτι του!

Άνδρες της Πυροσβεστικής βρήκαν 
απανθρακωμένο τον 34χρονο
Φωτιά σε δωμάτιο ασθενούς στο Ψυχιατρικό
 νοσοκομείο Τρίπολης εκδηλώθηκε σήμερα
 τα ξημερώματα από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία.
Στο σημείο έφτασε η πυροσβεστική υπηρεσία,
άνδρες της οποίας βρήκαν απανθρακωμένο και δεμένο 
πάνω στο κρεβάτι του έναν 34χρονο ασθενή.
Επί τόπου έχει φτάσει ιατροδικαστής καθώς 
και το ανακριτικό της πυροσβεστικής
 υπηρεσίας Τρίπολης που διενεργεί προανάκριση.
Δικό μας σχόλιο:
Έτος 2013

Εισπράττουν από τη φυλακή, οι επίορκοι, τους μισθούς και τις συντάξεις τους;

Μισθοδοτούνται κανονικά τα μέλη της συμμορίας
που έκαναν τη μεγάλη απάτη στο ΙΚΑ Καλλιθέας 
και βρίσκονται στη φυλακή περιμένοντας να δικαστούν. 
Οι γυναίκες που χορηγούσαν παράνομα 
και με το αζημίωτο επιδόματα σε ανθρώπους 
που δεν είχαν τα απαραίτητα δικαιολογητικά, 
λαμβάνουν το 50% του μισθού τους, καθώς
 δεν έχουν περάσει ακόμη από πειθαρχικό συμβούλιο, 
ώστε να δρομολογηθεί η διαδικασία 
για την οριστική τους παύση. 
Κανονικά λαμβάνουν επίσης τη σύνταξή τους
 και οι δύο κατηγορούμενες που είχαν αποχωρήσει 
από την υπηρεσία. 
Όπως αναφέρει το Έθνος, η ζημιά που προκλήθηκε
 στο ΙΚΑ από τη δράση τους είναι σχεδόν τριπλάσια
 από ό,τι είχε υπολογιστεί πέρυσι τον Μάρτιο
 και αγγίζει τα 16 εκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα 
με την έρευνα των επιθεωρητών του ιδρύματος.
Πάντως το ΙΚΑ έχει δρομολογήσει τις διαδικασίες
 για κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων
 των κατηγορουμένων, στην περίπτωση που αυτοί
 κριθούν ένοχοι, έτσι ώστε να αποκατασταθεί 
μέρος της οικονομικής ζημιάς που προκάλεσαν.
Η ημερομηνία για την εκδίκαση της υπόθεσης
 δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα, αλλά στις αρχές
 Μαρτίου, όταν συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε 
που οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν προφυλακιστέοι, 
θα συνεδριάσει αυτεπαγγέλτως το συμβούλιο
 πλημμελειοδικών για να αποφασίσει εάν
 θα αποφυλακιστούν με περιοριστικούς όρους
 και χρηματική εγγύηση ή αν θα επεκταθεί
 η περίοδος της προσωρινής κράτησής τους 
για άλλους έξι μήνες.

Ο άνθρωπος που ζει κάτω από ένα βράχο!

Μπορεί να ακούγεται απίστευτο
 κι όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. 
Ο Benito Hernandez είναι αναμφισβήτητα 
ένας σύγχρονος άνθρωπος των σπηλαίων, 
αφού ζει εδώ και 30 χρόνια κάτω από έναν τεράστιο
 βράχο στην έρημο San Jose de Piedras του Μεξικού
 μαζί με τη γυναίκα του και τα επτά παιδιά του. 
Στην ουσία πρόκειται για ένα υπόσκαφο σπίτι, 
όπου ο βράχος λειτουργεί σαν οροφή του «σπιτιού», 
ενώ τα «δωμάτια» δημιουργούνται
 με φυσικό τρόπο στο εσωτερικό του.
Χαμηλό ταβάνι, χωμάτινο δάπεδο και απλά 
ξύλινα έπιπλα είναι το «βασίλειο» της οικογένειας. 
Πρωτόγονες συνθήκες διαβίωσης χωρίς ηλεκτρικό
 και νερό κάνουν την καθημερινότητα 
του Benito ακόμα πιο δύσκολη. 

«Συλλέγουμε καρπούς και λαχανικά 
από τη γύρω περιοχή, ενώ νερό παίρνουμε 
από την κοντινή πηγή», είπε πριν λίγο καιρό στο BBC. 
Ζώντας κάτω από έναν βράχο στην έρημο του Μεξικού
 είναι σίγουρα ένα ακραίο γεγονός αλλά και σχεδόν 
η πιο παράξενη κατάσταση διαβίωσης
 για μια οικογένεια.

Παρόλα αυτά ο ίδιος αρνείται να αλλάξει τη ζωή 
αφού καθώς λέει «από μικρός ερχόμουν στην έρημο
 και θαύμαζα τους βράχους. Δεν μπορώ να διανοηθώ 
τη ζωή μου στην πόλη. 
Εδώ είμαι ελεύθερος 
από υποχρεώσεις και κατεστημένα
 και το ίδιο επιθυμώ και για τα παιδιά μου. 
Να μείνουν στη φύση…»
---------------------
Πηγή: perierga.gr


Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Ύστερα μιλάμε, ανερυθρίαστα, για τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στον ήλιο, 
στο πόσιμο νερό, στον καθαρό αέρα και σε μια σειρά 
αυτονόητα αγαθά, που προσφέρει απλόχερα 
η μητέρα φύση στα πλάσματά της.
Αγαθά, στα οποία θα έπρεπε να έχουν μερίδιο ανάλογο, 
όλα τα πλάσματα που είχαν την τύχη να γεννηθούν.
Ο ανθρώπινος πολιτισμός ωστόσο, κατόρθωσε
 να κάνει τόσο προβληματικό και αυτό το αυτονόητο
 δικαίωμά μας, σε σημείο που να θεωρούμε περίπου
 σαν κάτι φυσιολογικό, το αντίθετο.....
Ο άνθρωπος πάντοτε ανακάλυπτε τρόπους,
 στην μακραίωνη ιστορία του, να εκμεταλλεύεται 
την ανάγκη των άλλων ανθρώπων ακόμα 
και για την ικανοποίηση των πιο βασικών τους αναγκών.
Όπως ακριβώς συμβαίνει, 
στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο δηλαδή, 
που κάποια ζώα στήνουν καρτέρι, στα σημεία
 που θα πιουν νερό κάποια άλλα, για να τους επιτεθούν 
και να τραφούν με τις σάρκες τους.
Ύστερα μιλάμε, ανερυθρίαστα, 
για τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Σε τι διαφέρουμε, από τα υπόλοιπα ζώα, 
αφού δεν κατορθώσαμε
 να τα ξεπεράσουμε στο σημείο αυτό;
Στο ότι έχουμε γραπτό λόγο ή στο ότι
 αποθηκεύουμε τροφή και πλούτο;
Ή μήπως στο ότι κατασκευάζουμε εργαλεία;
Στο ότι έχουμε επιστήμη και μπορούμε
 να κάνουμε θαύματα;
Στο ότι έχουμε θεούς και ανώτερα ιδανικά 
όπως πατρίδα, οικογένεια ή φιλία;
Τι είναι όλα αυτά μπροστά στο γεγονός,
 ότι δεν κατορθώσαμε ακόμα να νικήσουμε
 αυτόν τον πανάρχαιο δαίμονα που μας αναγκάζει 
να συμπεριφερθούμε σαν αρπακτικά;
Επιβίωση και διαιώνιση του είδους.
Να τα δύο βασικά νήματα, που κινούν,
 στην πραγματικότητα τις πιο πολλές μας πράξεις,
 ακόμη δυστυχώς και ας μην έχουμε το θάρρος
 να το παραδεχτούμε. 
Όταν ο άνθρωπος και μόνο τότε, όταν θα σπάσει
 τις δυο του αυτές αλυσίδες, θα μπορέσει πραγματικά
 να πετάξει προς την πραγματική του αποστολή,
 που δεν είναι φυσικά 
να σέρνεται στον πλανήτη μας και μόνο, 
αλλά να ταξιδέψει στο απέραντο σύμπαν
 που προκλητικά απλώνεται γύρω του.
Ο πλανήτης μας δεν είναι, παρά ένα θερμοκήπιο, 
εκκολαπτήριο, το κουκούλι μας και τίποτε άλλο!
Πάν Καρτσωνάκης