Γενοκτονία Ποντίων. Ιστορική Διαδρομή Ποντιακού Ελληνισμού.

Η Γενοκτονία των Ποντίων, 1916-1923, με περισσότερους από 350.000 νεκρούς

 αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

 Η διεθνής Κοινότητα αναγνώρισε άμεσα ή έμμεσα τις άλλες δύο γενοκτονίες 

του αιώνα μας, των Εβραίων και Αρμενίων. 

Η γενοκτονία των Ποντίων έχει τις ίδιες ποσοτικές και ηθικές αναλογίες 

με αυτές των Εβραίων και των Αρμενίων, δυστυχώς όμως είναι λησμονημένη

 από τους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς.

Ο Ελληνισμός του Πόντου σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία χρονολογείται 

από τον 8ο π.Χ. αιώνα. Είχε δε την εξής διαδρομή. Ίωνες Αθηναίοι 

κατέλαβαν τον 11ο π.Χ. αιώνα την περιοχή που πήρε την ονομασία Ιωνία

 λόγω της καταγωγής των νέων εποίκων.

Οι Ίωνες κατέστησαν την Μίλητο μεγάλη ναυτική και εμπορική δύναμη

 και τα πλοία της διέσχιζαν αρχικά όλη τη Μεσόγειο. 

Στη συνέχεια στράφηκαν προς τον Ελλήσποντο και τον Εύξεινο Πόντο 

εγκαθιστώντας νέες αποικίες.

Τον 8ο π.Χ. αι. Μιλήσιοι ιδρύουν η Σινώπη η οποία γρήγορα γίνεται μεγάλο 

εμπορικό λιμάνι και ισχυρή ναυτική δύναμη. 

Με τη σειρά της η Σινώπη δημιουργεί νέες αποικίες-πόλεις σε όλο το μήκος

 των βορείων παραλίων της Μικράς Ασίας με σπουδαιότερες την Αμισό, 

τα Κοτύωρα, την Κερασούντα, την Τραπεζούντα κ.α. Σπουδαιότερη όλων

 η Τραπεζούντα που πήρε το όνομα λόγω του τραπεζοειδούς σχήματος 

της τοποθεσίας πάνω στην οποία είχε χτιστεί.

Η ίδρυσή της χρονολογείται από το 756 π.Χ. και είναι κατά τέσσερα χρόνια

 αρχαιότερη της Ρώμης και πολλά περισσότερα του Βυζαντίου. 

Γρήγορα γίνεται μεγάλο κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου

 μεταξύ Ευρώπης και κεντρικής και νότιας Ασίας.

Από τον 5ο π.Χ. αι. οι παράλιες πόλεις του Πόντου είναι υποτελής φόρου 

στους Πέρσες διατηρώντας μια ιδιότυπη αυτονομία και ανεξαρτησία. 

Την εποχή της κοσμοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου πλήρως ανεξάρτητες 

στρέφονται προς τα μεσόγεια όπου ανακαλύπτουν νέες πηγές πλούτου,

 όπως σίδηρο, χαλκό, άργυρο.

Μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου ιδρύεται το Βασίλειο του Πόντου.

 Ένα ελληνιστικό κράτος δημιουργός του οποίου ήταν

 ο Μιθριδάτης ο Α’, Πέρσης σατράπης που εξελληνίστηκε πλήρως.

 Η διάρκεια αυτού του κράτους ήταν από το 322 έως το 64 π.Χ. οπότε

 η περιοχή καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους και αποτελούσε πλέον

 επαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Επί Ρωμαϊκής κυριαρχίας ο ανατολικός Πόντος 

(από τον Θερμόδωντα ποταμό και πέρα) ονομάστηκε Πολεμωνιακός,

 επειδή το 36 π.Χ. αποδόθηκε από τον Μάρκο Αντώνιο στον Πολέμωνα, 

εγγονό του Μιθριδάτη Στ’ του Ευπάτορα. Πρωτεύουσα

 του Πολεμωνιακού Πόντου έγινε η Νεοκαισάρεια. 

Ο δυτικός Πόντος ονομάστηκε Γαλατικός και είχε πρωτεύουσα την Αμάσεια.

Τα δύο αυτά τμήματα ενώθηκαν πάλι το 536 μ.Χ. επί Αυτοκρατορίας Ιουστινιανού. 

Πρωτεύουσα του ενιαίου Πόντου γίνεται η Τραπεζούντα. 

Στην περιοχή ανθεί το εμπόριο οι τέχνες αλλά και τα γράμματα. 

Στα χρόνια που ακολουθούν η περιοχή του Πόντου διάγει υπό ένα καθεστώς

 αυτονομίας με τοπικούς διοικητές, τους δούκες. 

Λόγω της μεγάλης απόστασης από την έδρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, 

και λόγω ανυπαρξίας στρατιωτικών δυνάμεων, την αντιμετώπιση 

των διαφόρων εισβολέων ανέλαβαν με επιτυχία οι τοπικοί άρχοντες.

Από τα μέσα του 11ου αι. στις περιοχές της Μ. Ασίας εισβάλουν 

και εδραιώνονται διάφορα τουρκικά φύλλα, με σπουδαιότερα 

τους Σελτζούκους, τους Τουρκομάνους και τους Ντανισμεντίδες. 

Την περιοχή του Πόντου και κυρίως την επαρχία Χαλδίας 

υπερασπίζονται οι δούκες της οικογένειας των Γαβράδων 

οι οποίοι αναχαιτίζουν με επιτυχία τις επιθέσεις των Τούρκων.

Το 1204 οι σταυροφόροι της Δ’ σταυροφορίας, αντί να ελευθερώσουν

 τους Αγίους Τόπους όπως διακήρυξαν, άρπαξαν το Βυζάντιο. 

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διαλύθηκε και τρία νέα ελληνικά κρατίδια

 δημιουργήθηκαν. 

Η Αυτοκρατορία της Νίκαιας, το Δεσποτάτο της Ηπείρου

 και η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.

Οι εγγονοί του πρώην Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Α΄ του Κομνηνού, 

Αλέξιος και Δαυίδ, εκείνη την περίοδο βρίσκονταν φιλοξενούμενοι 

της θείας τους Θάμαρ, βασίλισσας της Γεωργίας. 

Με την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια της θείας τους ίδρυσαν

 την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.

Πρώτος Αυτοκράτορας στέφθηκε ο Αλέξιος. 

Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας διήρκεσε 257 χρόνια (1204-1461). 

Δηλαδή συνέχισε να υφίσταται ακόμη και μετά την επανάκτηση

 της Κωνσταντινούπολης από τον Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο το 1261, 

σε αντίθεση με το Δεσποτάτο της Ηπείρου που διαλύθηκε το 1337.

Στη διάρκεια των 257 χρόνων, 20 Αυτοκράτορες και Αυτοκράτειρες

 ανέβηκαν στο θρόνο με την παρακάτω σειρά:

Αλέξιος Α’ ο Κομνηνός 1204-1222

Ανδρόνικος Α’ ο Γίδων 1222-1235

Ιωάννης Α’ ο Αξούχος 1235-1241

Μανουήλ Α’ ο Μέγας Κομνηνός 1241-1263

Ανδρόνικος Β’ 1263-1266

Γεώργιος Α’ 1266-1280

Ιωάννης Β’ 1280-1297

Αλέξιος Β’ 1297-1330

Ανδρόνικος Γ’ 1330-1332

Μανουήλ Β’ 1332-1336

Βασίλειος 1336-1340

Ειρήνη η Παλαιολογίνα 1340-1341

Αννα η Κομνηνή 1341-1342

Ιωάννης Γ’ ο Κομνηνός 1342-1344

Μιχαήλ Α’ 1344-1349

Αλέξιος Γ’ ο Μέγας Κομνηνός 1349-1390

Μανουήλ Γ’ 1390-1417

Αλέξιος ο Δ’ 1417-1446

Ιωάννης Δ’ ο Καλογιάννης 1446-1458

Δαυίδ ο Κομνηνός 1458-1461

Η Τραπεζούντα κατελήφθη από τον Μωάμεθ Β΄ στις 15 Αυγούστου 1461 

και ήταν η διακοσιοστή επέτειος της επανάκτησης

 της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους. 

Σε όλη τη διάρκεια της Οθωμανικής σκλαβιάς γίνονται προσπάθειες 

εξισλαμισμού των Ελλήνων. 

Ορισμένοι μη αντέχοντας υποκύπτουν, άλλοι εξισλαμίζονται επιφανειακά

 διατηρώντας στα κρυφά την χριστιανική τους πίστη.

Η Ρωσία που βρισκόταν σε συνεχείς πολέμους με τους Οθωμανούς, 

κατά τη λήξη των πολέμων συμπεριλάμβανε στις συνθήκες, 

όρους προστασίας των χριστιανών. 

Έτσι υπήρχαν και περίοδοι ηρεμίας για τους Έλληνες του Πόντου. 

Ώσπου ήρθαν οι μαύρες μέρες της γενοκτονίας και του ξεριζωμού. 

Τα μαύρα σύννεφα στον ουρανό του Πόντου, εμφανίστηκαν το 1916 

και αφού είχε συντελεστεί η γενοκτονία των Αρμενίων.

Είχε έρθει η σειρά των Ελλήνων. 

Στην αρχή εξοντωτικές εκτοπίσεις και στρατολόγηση στα τάγματα εργασίας.

 Μετά φυλακίσεις και εκτελέσεις. 

Για να ακολουθήσει ο ξεριζωμός και η ανταλλαγή. 353.000 Πόντιοι και Πόντιες

 όλων των ηλικιών έχασαν τη ζωή τους στις εκτοπίσεις,

 στις εκτελέσεις και στο μακρύ δρόμο της προσφυγιάς. 

Οι επιζήσαντες ήρθαν στην Ελλάδα, προαιώνια πατρίδα, μόνο με τις ψυχές τους.

Αυτή η τέχνη του δρόμου…δεν γίνεται να μη σου τραβήξει το βλέμμα! (9 Fotos)

https://www.newsbeast.gr/

Κόρινθος: Ειλικρινά, λειτουργούν ακόμη αυτά; (2 φωτογραφίες)

Το συγκεκριμένο, βρίσκεται στην πλατεία, 

στα Τσακώνικα και δεν είναι..........

 ........και στην καλύτερη κατάσταση που θα μπορούσε.

 

Χρόνια τώρα "στοιχειώνει" την περιοχή. (3 φωτογραφίες)

Είναι πάρα πολύ λυπηρό, πάντως, να ορθώνεται εκεί

 τόσα χρόνια σαν φάντασμα κάποιων καλύτερων 

ημερών όταν έδινε, προφανώς, ζωή στην περιοχή.

Αλήθεια, σε ποιον ανήκει το συγκεκριμένο κτίριο; 

Κόρινθος: Καλημέρα, από το λιμάνι, με 3 φωτογραφίες.

Αν και η πικροδάφνη μπαίνει άνετα στη λίστα με τα 5 πιο δηλητηριώδη φυτά στον κόσμο.......... (2 φωτογραφίες)

Αν και η πικροδάφνη μπαίνει άνετα στη λίστα

 με τα 5 πιο δηλητηριώδη φυτά στον κόσμο,

 παρ’ όλα αυτά θα την βρούμε παντού. 

Από τις άκρες των δρόμων και των εθνικών οδών

 μέχρι σε αυλές σπιτιών ακόμη και σχολείων. 

Σε πάρκα αναψυχής, νησίδες δρόμων,

 πεζοδρόμια και πλατείες. 

Θεωρείται το φυτό των εθνικών οδών, 

καθώς συναντάται στους περισσότερούς 

εθνικούς δρόμους της χώρας λόγω

 της ανθεκτικότητας, της πλούσιας ανθοφορίας

και της αντοχής στους ρύπους.

 Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να στολίσετε 

τον κήπο σας, σε εισόδους σπιτιών και σε γλάστρες

 στο μπαλκόνι σας. 

Είναι κατάλληλη για να δημιουργήσετε φυτοφράχτες. 

Αν την φυτέψετε σε γλάστρα θα πρέπει 

να την αναφυτεύετε ή μεταφυτεύετε κάθε 3 χρόνια. 

Ιδανική για παραθαλάσσιες περιοχές, 

διότι είναι ανθεκτική στα σταγονίδια της θάλασσας.

Κόρινθος: Τέτοιες ημέρες, από την δεκαετία του 50!

Έτσι "γιόρταζαν" την άνοιξη, τον Μάη

οι νέοι της εποχής εκείνης.

Υ.Γ: Από τα πρόσωπα που απαθανατίζονται, 

στην φωτογραφία, η κοπέλα (τότε) έχει πεθάνει 

και ο νεαρός στα δεξιά της φωτογραφίας 

κοντεύει σήμερα τα 90!

Για τον άλλον δε γνωρίζω.

Τατσόπουλος στον αστρολόγο Κώστα Λεφάκη: Μην τον λυπάσαι. Πάρ’ του τα χοντρά».

Επίθεση Τατσόπουλου στον αστρολόγο Κώστα Λεφάκη: Ο βασιλιάς του θράσους

Η πρόβλεψη που θύμωσε τον συγγραφέα.

Τα βέλη του κατά του αστρολόγου Κώστα Λεφάκη έστρεψε ο συγγραφέας 

Πέτρος Τατσόπουλος, με αφορμή μία δήλωσή του ότι η πανδημία τελειώνει οριστικά.

Ο Πέτρος Τατόπουλος τον αποκαλεί «βασιλιά του θράσους»

 και τον καλεί να πάρει χοντρά τα λεφτά του κόσμου.

Η ανάρτηση στο Facebook

«Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΘΡΑΣΟΥΣ

Ο άνθρωπος που δεν προέβλεψε -ούτε κατά προσέγγιση πεντηκονταετίας- το ξέσπασμα 

της πανδημίας, έρχεται τώρα να μας ενημερώσει πότε θα τελειώσει οριστικά. 

Λεφάκη, μην ακούς εμάς τους γκρινιάρηδες. 

Όσο ο “πιο σοφός λαός του κόσμου” σε αμείβει για τις… προβλέψεις σου,

 είναι άξιος της μοίρας του. Μην τον λυπάσαι. Πάρ’ του τα χοντρά».

ΠΗΓΗ

Καλημέρα από το λιμάνι της Κορίνθου με 3 φωτογραφίες από μία πεισματάρα!

Γνωρίζετε, πως λέγεται αυτό το φυτό

 και αν είναι δηλητηριώδες; 

Κόρινθος-σήμερα: Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι πετάνε στους κάδους. (3 φωτογραφίες)

Οι αστερισμοί της μαργαρίτας όλοι αλλά και μαζί πολλά σερνόμενα ή πετούμενα.

“Η Πρωτομαγιά

Πιάνω την άνοιξη με προσοχή και την ανοίγω:

Με χτυπάει μια ζέστη αραχνοΰφαντη

ένα μπλε που μυρίζει ανάσα πεταλούδας

οι αστερισμοί της μαργαρίτας όλοι αλλά

και μαζί πολλά σερνόμενα ή πετούμενα

ζουζούνια, φίδια, σαύρες, κάμπιες και άλλα

τέρατα παρδαλά με κεραίες συρμάτινες

λέπια χρυσά λαμέ και πούλιες κόκκινες

Θα ‘λεγες, έτοιμα όλα τους να παν

στο χορό των μεταμφιεσμένων του Άδη.”

Ο. Ελύτης

Ημερολόγιο ενός αθέατου Απρίλη, Ίκαρος

Λαχταρίζει ἡ ζωὴ σ᾿ ὅλα τὰ μέρη.

Πάλε ξυπνάει τῆς ἄνοιξης τ᾿ ἀγέρι

στὴν πλάση μυστικῆς ἀγάπης γλύκα,

σὰν νύφ᾿ ἡ γῆ, πὄχει ἄμετρα ἄνθη προίκα,

λάμπει ἐνῶ σβηέται τῆς αὐγῆς τ᾿ ἀστέρι.

Πεταλοῦδες πετοῦν ταίρι μὲ ταίρι,

ἐδῶ βουίζει μέλισσα, ἐκεῖ σφήκα•

τὴ φύση στὴν καλή της ὥρα ἐβρῆκα,

λαχταρίζει ἡ ζωὴ σ᾿ ὅλα τὰ μέρη.

Κάθε μοσχοβολιὰ καὶ κάθε χρῶμα,

κάθε πουλιοῦ κελάηδημα ξυπνάει

πόθο στὰ φυλλοκάρδια μου κι ἐλπίδα

νὰ σοῦ ξαναφιλήσω τ᾿ ἅγιο χῶμα,

νὰ ξαναϊδῶ καὶ τὸ δικό σου Μάη,

ὄμορφή μου, καλή, γλυκειὰ πατρίδα.

                        Λορέντζος Μαβίλης

Καλημέρα. "Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι. Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα".

Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. 

Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία 

και ένα μικρό λουλούδι.

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, 1805-1875, 

Δανός συγγραφέας παραμυθιών

Η μέρα τελειώνει με ένα ηλιοβασίλεμα, η νύχτα με την αυγή......................

Κάπου το διάβασα και μου άρεσε:

"Η μέρα τελειώνει με ένα ηλιοβασίλεμα, 

η νύχτα με την αυγή...................... 

H xαρά τελειώνει με λύπη, η θλίψη, με χαρά"

Τον Ξεσηκωμό, το 1821, δεν τον έκαναν λευκοντυμένα ευγενικά τσολιαδάκια

Menelaos Koyrkoybelas

Η δημοσίευση μου είμαι σίγουρος πως παραβιάζει 

την "αγγελικη" κοινότητα του Facebook... 

"1821" - ''2021"

Αλλά Μιας και παραδώσαμε την επέτειο του 1821 να την γιορτάσουν 

οι πλούσιοι, διαβάστε κι αυτό ....

Τον Ξεσηκωμό δεν τον έκαναν λευκοντυμένα ευγενικά τσολιαδάκια

 που άκουγαν Μότσαρτ και Μπετόβεν· που χόρευαν λεπτεπίλεπτα βαλς σε σαλόνια 

με αφράτες πολυθρόνες και πολύχρωμες μεταξωτές ταπετσαρίες στους τοίχους. 

Τον κάμανε αγριάνθρωποι μουστακαλήδες, που φορούσαν λερή φουστανέλλα

 και τρύπια τσαρούχια, αποφασισμένοι για ζωή και θάνατο. 

Χόρευαν τον πρωτόγονο πυρρίχιο χορό τους, τον "τσάμικο", 

με γκρινιάρηδες ζουρνάδες και πολεμικά σκληρόηχα νταούλια 

που αντηχούσαν βαριά, πέρα ως πέρα στα πέτρινα χωριά τους.

 Αρχέγονοι ρυθμοί και μελωδίες που ήχησαν άλλοτε σε χαροκόπι και άλλοτε 

σαν πολεμιστήριο σάλπισμα και χορός στρατολόγησης πολεμιστών (Γραβιά, 1821). 

Άνθρωποι-θεριά, που το μάτι τους γυάλιζε από την φλογερή επιθυμία 

για "μιας ώρας ελεύθερη ζωή" (Ρήγας, 1797), σαν εκείνη που απολάμβαναν

 οι αητοί κι οι πέρδικες στα πετρωτά και δασωμένα βουνά τους (Κατσαντώνης). 

Παλληκαράδες αληθινοί, που προκαλούσαν τούς πανικόβλητου

ς οθωμανούς "σταθήτε ωρέ περσιάνοι να μετρηθούμε !" (Νικηταράς). 

Που από την κορφή του λόφου σήκωναν προς τον σαστισμένο εχθρό 

περιπαικτικά/υποτιμητικά τη φουστανέλλα τους και του έδειχναν ποιον

 είχαν διορίσει στρατηγικό συμβουλάτορά τους (Καραϊσκάκης, 1827). 

Που σαν άλλοι Λεωνίδες, ευρισκόμενοι στην πιο δεινή θέση, ειρωνεύονταν 

τους μουρτάτες πως "τα κλειδιά της πόλης είναι κρεμασμένα

 στις μπούκες των κανονιών μας" (Μεσολόγγι, 1826). 

Ψημένοι πολεμιστάδες, που βάζαν τούς δεκάχρονους υιούς τους να ματώσουν 

για πρώτη φορά στην μάχη τ´ άρματα και να τα τιμήσουν (Καστάνιτσα, 1780).

Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν κυριλέδες νησιώτες "έμποροι", που κάτεχαν 

από διεθνείς συναλλαγές, ναυτικό δίκαιο και χρηματοπιστωτικές αξίες.

 Τον έκαμαν θαλασσοδαρμένοι πειρατές, που έσπαγαν με τη ναυτοσύνη 

τους αποκλεισμούς της θαλασσοκράτειρας Αγγλίας για να μπουν στα λιμάνια, 

γιατί δεν κάτεχαν κανέναν αξιώτερο από τον εαυτό τους να τους δίδει διαταγές. 

Με θράσος, αν και αιχμάλωτοι, κοίταξαν κατάματα τον ναύαρχο Νέλσωνα

 και τόλμησαν να του πουν 

"αν σε είχα στα χέρια μου,θα σε κρεμούσα απ´ το κατάρτι !" (Μιαούλης, 1802). 

Τον έκαναν τα καταδρομικά "Μαύρα Καράβια" του Γιάννη Σταθά, 

που πρώτα σήκωσαν την σύγχρονη γαλανόλευκη κι έκαναν 

"το πέλαο να κοκκινήσει" (Σκιάθος, 1808).

Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν ξιπασμένες φεμινίστριες. 

Τον έκαναν αντρογυναίκες-καπετάνισσες που τίμησαν 

το οικογενειακό τους όνομα, που διέθεσαν την περιουσία τους 

και τους γυιους τους στον Αγώνα, σαν την μάνα Υψηλάντισσα

 και την Μαυρογένους ή που καβάλησαν τα καράβια των αντρών τους,

 σαν την Μπουμπουλίνα και που βρόντηξαν τα άρματα των αντρών τους, 

σαν την Δέσπω ή που ντύθηκαν αντρικά μόνο και μόνο

 για να μπουν στον Αγώνα (τραγούδι της Αρκαδιανής). 

Τον έκαναν οι σκληρές νοικοκυρές του χωριού, που ζύμωναν για τα παλληκάρια, 

που φύλαγαν στο πόστο των αντρών για να ξαποστάσουν κι εκείνοι μια στάλα, 

που γέμιζαν τα τουφέκια των σκοπευτών στον λίγο χρόνο ανάμεσα σε δυο βολές. 

Οι γυναίκες και τα μωρά τους, που έφτιαχναν μπαρουτόβολα 

στους μύλους της Δημητσάνας.

 Οι γυναίκες και τα πιτσιρίκια, που ξυπόλητοι ανέβαιναν τα βουνά 

σαν μαντατοφόροι.

Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν άεθνοι προλετάριοι.

 Τον έκαναν νοικοκυραίοι και απλοί χωριάτες, οι φορείς ενός πολιτισμού 

με τις ρίζες του στο άμεσο ιστορικό παρελθόν μας, που αναγνώριζαν 

πως "ο Βασιλιάς τους εσκοτώθη και καμιά συνθήκη 

δεν έκαμε με τους Τούρκους" (Κολοκοτρώνης προς τον Αμιλτον).

Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν άεργοι ρεμπεσκέδες επειδή δεν είχαν 

κάτι καλύτερο να κάνουν.  

Ήταν ο ανθός της ελληνικής νεολαίας, που διαβιούσε στις ακμάζουσες 

ελληνικές παροικίες της Ρωσίας, της Κεντρικής Ευρώπης και της Ιταλίας,

 που σπούδαζε στα πανεπιστήμιά τους.

 Τα εικοσάχρονα αυτά παιδιά, προέλασαν και πέθαναν στα Βαλκάνια 

εμπνεόμενοι, όχι από το αόριστο γι αυτούς και ξένο κίνημα του Διαφωτισμού,

 αλλά από τη δόξα και πολεμική ισχύ της Αρχαίας Θήβας. 

Εμπνεόμενοι από το πολίτευμα του Τίμιου Σταυρού που αποτύπωσαν

 στην Πολεμική τους Σημαία 

με την βυζαντινή επιγραφή ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ (Δραγατσάνι, 1821).

Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν διορισμένοι "άριστοι".

 Τον έκαναν μπαρουτοκαπνισμένοι βετεράνοι, που την στρατηγία τους

 την επιβεβαίωναν στη μάχη και τα αριστεία τα ελάμβαναν 

μετά την έκβασή της (Κεφαλόβρυσο, 1823). 

Οι στρατιώτες που δεν ξέρανε από ασκήσεις "ακριβείας" και "πυκνής τάξεως",

 αλλά καταλάβαιναν άριστα τα παραγγέλματα "φωτιά Έλληνες !", 

"Κώλο με κώλο, ρεεεε !" (Μάχη της Γράνας, 1821).

Τον Ξεσηκωμό τον έκαναν οι παπάδες του χωριού, που με το ένα χέρι έβαναν

 ευλογητό και με το άλλο έπαιρναν ανελέητα κεφάλια. 

Που στάθηκαν ανδροπρεπώς στα ταμπούρια τους μπροστά σε τακτικό στρατό 

και δεν καταδέχθηκαν να μαζέψουν τα καρφοπέταλα του Μπραΐμη (Μανιάκι, 1825).

Κι όσο θρασείς κι ατρόμητοι αν ήσαν μπροστά στους ανθρώπους, 

όσο παράτολμοι καταδρομείς κι αν ήσαν στη μάχη, με τόση ταπεινότητα

 έκαναν την ενδοσκόπησή τους, την προσευχή τους και μονολόγησαν

 πριν τη μάχη "Κωσταντή, σήμερα θα πεθάνεις" (Κανάρης, 1822). 

Με τόση αποφασιστικότητα πριν το μαρτύριο ομολόγησαν Πατρίδα

 και Πίστη "Γραικός γεννήθηκα, γραικός θέ να πεθάνω" (Διάκος, 1821).

Στην Επανάσταση, δεν ρίξαμε γαρύφαλα κι αγάπες, ρόδα κι αμφιβολίες. 

Ρίξαμε μπαρούτι και μολύβι, φωτιά και θειάφι.

 Σύραμε με σιγουριά τα γιαταγάνια. 

Ξεσκίσαμε -κυριολεκτικά- κόσμο και κοσμάκη. 

Σφάξαμε ανελέητα κάθε μουσλίμι που βρέθηκε στον δρόμο μας, 

με κάθε πρόσφορο και βάρβαρο τρόπο, από το Δραγατσάνι ως την Κύπρο. 

Τ´ αγαρηνά κορμιά στρώθηκαν στους δρόμους και τα άλογά μας δεν πάταγαν 

καλντερίμι πια (Τριπολιτσά, 1821). Με τα κεφάλια τους κι ασβέστη, 

χτίσαμε πυραμίδες μακάβριες (Τρίκορφα 1779, Αράχωβα 1826),

 τρόπαια φοβερά για να σκιάζονται παντοτινά οι οχτροί.

 Κάναμε "μάνες δίχως γυιους, γυναίκες δίχως άνδρες, μωρά παιδιά δίχως μανάδες". 

Ταΐσαμε όλα τα μαυροπούλια του Μωριά, της Ρούμελης και της Ηπείρου 

με τούρκικο κρέας. 

Κλαίγαν στην Τουρκιά τα χάνια γι' άλογα και τα τζαμιά 

γι' αγάδες (Δερβενάκια, 1822) .

 Ήμασταν οι φοβεροί τουρκομάχοι, που βαφτιστήκαμε σαν Χριστιανοί 

μία φορά με το λάδι και σαν Έλληνες μία με το αίμα των εχθρών μας 

για την ελευθερία της Πατρίδος (Βαλτέτσι, 1821). 

Και τύψεις δεν είχαμε· ούτε μετανιώσαμε ποτέ· ούτε απολογηθήκαμε 

για τα πολεμικά, τρομερά αλλά τίμια, έργα μας.

 Μόνο κουράγιο δίναμε στον αποκαμωμένο εαυτό μας,

 σφίγγαμε τα δόντια μέσα στη φρίκη της σφαγής, για να συνεχίσουμε

 να σφάζουμε :  "κουράγιο Νικήτα, τούρκους σφάζεις !" (Δερβενάκια, 1822) . 

Η λύσσα, το μίσος, η θέληση για αποτίναξη της Οθωμανικής τυρρανίας 

 ήταν η κινητήριος δύναμή μας κι ο όλεθρος το αποτέλεσμά της. 

Μείναμε πιστοί στον όρκο "τούρκος μη μείνει στον Μωριά, 

μηδέ στον κόσμον όλον". 

Τους πολεμήσαμε, κάναμε το αίμα τους να τρέξει με ό,τι όπλα διαθέταμε. 

Και τ´άκουγε απ´ απέναντι ο ποιητής : κούφια ντουφέκια, σμίξιμο σπαθιών, 

ξύλα, πελέκια, τρίξιμο δοντιών ! " (Ύμνος εις την Ελευθερίαν, 1823). 

Και φανήκαμε πρόθυμοι να πάρουμε το ρίσκο του πολέμου. 

Να βιώσουμε χωρίς δισταγμό τον Θάνατο, αν δεν μπορούμε

 να έχουμε Ελευθερία. 

Να μετρηθούμε στα ίσα με τον Χάροντα στα αιώνια Μαρμαρένια Αλώνια 

του Διγενή και του Μεσολογγιού. 

Μας έσφαξαν κι εκείνοι, όπου μας βρήκαν, με τον πιο απάνθρωπο τρόπο

 για να μας λυγίσουν. 

800.000 νεκρούς θρηνήσαμε  στον Αγώνα. 

Σφαγμένους και εξανανδραποδισμένους 

(Ψαρρά, Χίος, Κρήτη, Κύπρος, Κωνσταντινούπολη, Μικρά Ασία), 

καμμένους (Κάσσος), πεσόντες στις μάχες, λιμοκτονήσαντες (Μεσολόγγι),

 ανυπότακτους αυτόχειρες

 (Κούγκι, Ζάλογγο, Μονή Σέκου, Μεσολόγγι, Νάουσα), 

τιμωρημένους αυτόμολους, θύματα των εμφυλίων πολέμων,

 πυρπολυμένα χωριά, ισοπεδωμένες περιουσίες, κομμένα καρποφόρα δέντρα. 

Αλλά θαρρετά τους μηνύσαμε πως πέτρα απάνω στην πέτρα να μην αφήσουν, 

έστω κι ένας από εμάς να μείνει όρθιος, θα τους πολεμούμε·

 να βγάλουν απ´το νου τους το προσκύνημα (Κολοκοτρώνης, 1827).

"Το Ελληνικόν Εθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν,

 μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον 

ζυγόν της τυραννίας, και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, 

κηρύττει σήμερον, διά των νομίμων Παραστατών του, εις Εθνικήν

 συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, 

την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν"

 (Προοίμιο Συντάγματος. Επίδαυρος, 1822).

Η Επανάσταση, ο Ξεσηκωμός του Γένους, ήταν ολοκληρωτικός ΠΟΛΕΜΟΣ. 

Όλα τα άλλα γεγονότα της περιόδου είναι απλές υποσημειώσεις σε αυτόν.

Θεοδωρος Γιαννακόπουλος

για την αντιγραφή @Ίων Μάγγος

Μιχαλης Στεφης

https://www.facebook.com/profile.php?id=100012365911926

Κόρινθος-Τώρα: S.O.S Ανέβηκε για κάποιον λόγο αλλά φοβάται να κατέβει. (6 φωτογραφίες)

Είναι η δεύτερη ημέρα που βρίσκεται εκεί.

Μήπως να καλούσαμε την Πυροσβεστική;

Εμείς πάντως την έχουμε καλέσει

 αλλά μάλλον δεν θα έρθουν.

Το δέντρο βρίσκεται στο παρκάκι 

στην συμβολή της Ερμού με την Γ. Παπανδρέου.

 

Έχασε την μάχη από τον κορονοιό σε ηλικία 73 ετών ο Κορίνθιος Αντώνης Γυφτόπουλος.

Γέννημα θρέμμα Κορίνθιος, τον θυμάμαι

 από τα χρόνια του Γυμνασίου.

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ και στιχουργός 

Αντώνης Γυφτόπουλος.

Έχασε την μάχη από τον κορονοιό σε ηλικία 73 ετών............

Ο Αντώνης νοσηλευόταν μετά από ένα ατύχημα 

που είχε πριν ένα μήνα περίπου

στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών ¨Ευαγγελισμός¨

Όταν εισήχθη στο Νοσοκομείο διεγνώσθη με Κορονοιό

και μέσα σε λίγες ώρες δια σωληνώθηκε.

Δυστυχώς όμως μετά από σκληρή μάχη που έδωσε ένα μήνα περίπου

ο οργανισμός του δεν άντεξε και την Τρίτη 5 Μαΐου

 άφησε την τελευταία του πνοή.

Στην καριέρα του ως καπετάνιος για πολλά χρόνια έδωσε πολλές μάχες

με γιγαντιαία κύματα, εκεί όμως πάντα τα κατάφερνε

να επιστρέψει ζωντανός στην ξηρά.

Ο Αντώνης Γυφτόπουλος είχε γράψει τραγούδια 

για πολλούς λαϊκούς τραγουδιστές.

περισσότερα

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στο ακρογιάλι.

Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, 

τίποτα δεν είναι πιο πικρό.

Γιώργος Σεφέρης

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στο ακρογιάλι.

Γιώργος Σεφέρης

Όπως δεν μπορείς να καταλάβεις το ψάρι,

 αν δεν είσαι ψάρι, ή το πουλί, αν δεν είσαι πουλί, 

έτσι δεν μπορείς να καταλάβεις τον μοναχό άνθρωπο, 

αν δεν είσαι μοναχός.

 Πώς να με καταλάβεις, λοιπόν, χρυσή μου;

(από την Αλληλογραφία Γιώργου και Μάρως Σεφέρη)

Ναυαγός στην γενέθλια πόλη. 

Κάθε φορά που ταξιδεύω σε θυμάμαι φευγάτη, 

μια σκιά, ένα άρωμα,

 παρουσία, αίσθηση δίπλα μου, κοντά μου, 

στο μυαλό μου αλλά και τόσο μακριά μου.

Κάθε φορά που ταξιδεύω 

λέω ψέματα στον εαυτό μου 

υποκρίνομαι. 

Είμαι αυτός που έσπασε το τσόφλι του 

ναυαγός στην γενέθλια πόλη. 

Υποδύομαι ρόλους περιηγητών, 

εξερευνητών

 και ταξιδεύω δίχως χάρτες και πυξίδα, 

προορισμό και χρονοδιαγράμματα. 

Κάθε φορά που ταξιδεύω 

μνημονεύω φίλους παιδικούς 

που έχουν πια πεθάνει

 πίνω το νερό της βροχής

 και τραγουδάω στιχάκια μονότονα παλιά 

και μισοξεχασμένα 

για μια πολιτεία που έχασα 

κερδίζοντας τον κόσμο.……. 

                       Καρτσωνάκης Πάν 

Castaway in the birth city.

Every time I travel I remember of you escaping, 

as a shadow, a perfume,

 a presence, I can feel you beside me,

 so close to me,in my mind, and so far away of me, 

by the same time.

Every time I travel I lie to myself, 

I pretend, 

I'm the one who broke his shell, 

a castaway in his birth city.

 I am acting roles of travelers, 

explorers and I travel without maps and compass, 

without destination and timetables. 

Every time I travel

 I remember of friends from my childhood 

that have passed away now, 

I drink the rainwater and sing monotonous old 

and almost forgotten lyrics

about a city that I lost 

while winning the world....... 

                      Kartsonakis Pan