Καθαιρείται ατιμωτικά από το αξίωμά του, στον περίβολο της Στρατιωτικής Σχολής.

5-1-1895:

 Ο Γάλλος αξιωματικός Άλφρεντ Ντρέιφους 

καθαιρείται ατιμωτικά από το αξίωμά του, 

στον περίβολο της Στρατιωτικής Σχολής

 με θραύση του ξίφους του και καταδικάζεται

σε ισόβια κάθειρξη στο Νησί του Διαβόλου, 

σε μία από τις μεγαλύτερες δικαστικές πλάνες.

Ο Άλφρεντ Ντρέιφους γεννήθηκε το 1859

 και ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας 

με εβραϊκές ρίζες. Ο πατέρας του ήταν βιομήχανος

 και η κύρια ενασχόλησή του ήταν

 ένα εργοστάσιο υφαντουργίας. 

Σε ηλικία 23 ετών και ενώ σπούδαζε 

στο πολυτεχνείο αποφάσισε να ακολουθήσει 

στρατιωτική καριέρα. Η επαγγελματική του φιλοδοξία 

δεν μπορούσε να καλυφθεί από τις κλωστές

 και τα υφάσματα που γέμιζαν το πουγκί

 της οικογένειάς του και το 1889, σε ηλικία 30 ετών, 

είχε ήδη προαχθεί σε λοχαγό.

Η μόρφωση που είχε τον έφερε μακριά από το πεδίο

 της μάχης, σε μια εποχή που οι Πρώσοι απειλούσαν

 διαρκώς τη Γαλλία, και διορίστηκε 

στο υπουργείο Άμυνας. Σύντομα κατηγορήθηκε 

ότι πουλούσε στρατιωτικά μυστικά στον Γερμανό 

ακόλουθο και συνελήφθη στις 15 Οκτωβρίου 1894. 

Στη διάρκεια της δίκης δεν ακολουθήθηκαν

 οι νόμιμες διαδικασίες και υπήρξαν πολλές παρατυπίες. 

Το κατηγορητήριο στηρίχθηκε σε ελλιπή στοιχεία.

 Ο Ντρέιφους αρνήθηκε την ενοχή του 

και η οικογένειά του υποστήριξε σθεναρά 

την αθωότητά του. Στις 22 Δεκεμβρίου 1894

 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και εξορίστηκε 

στο Νησί του Διαβόλου στη Γαλλική Γουινέα

 (αποικία καταδίκων) για να εκτίσει την ποινή του. 

Η κοινή γνώμη και ο γαλλικός Τύπος καλωσόρισαν 

την ετυμηγορία και την καταδίκη και η εφημερίδα 

«La Libre Parole» χρησιμοποίησε τον Ντρέιφους 

ως σύμβολο-παράδειγμα της προδοσίας 

των Γάλλων Εβραίων.

Υπήρξαν όμως πολλοί που δεν επηρεάστηκαν

 από το αντισημιτικό κλίμα της εποχής

 και ένας εξ αυτών, ο αντισυνταγματάρχης Ζορζ Πικάρ, 

βρήκε στοιχεία που ενέπλεκαν τον ταγματάρχη 

Εστερχάζι σε κατασκοπεία. Σύντομα ανακάλυψε

 ότι ο γραφικός χαρακτήρας σε ένα γράμμα 

που παρουσιάστηκε στη δίκη ως αποδεικτικό

 στοιχείο δεν ανήκε στον Ντρέιφους,

 αλλά στον Εστερχάζι. Ο Πικάρ σύντομα

 μετακινήθηκε από τη θέση του και πολλοί 

υποστήριξαν ότι η ανακάλυψή του δεν ήταν τόσο

 βολική για τους ανωτέρους του. Ο Εστερχάζι αντέδρασε 

και ο Χιούμπερτ Τζόζεφ Χένρι που ανακάλυψε

 το πρωτότυπο γράμμα και το απέδωσε

 στον Ντρέιφους έσπευσε να παραποιήσει 

νέα στοιχεία και να αποσιωπήσει άλλα. 

Οταν ο Εστερχάζι ήλθε αντιμέτωπος 

με το στρατιωτικό δικαστήριο αθωώθηκε 

και ο Πικάρ συνελήφθη. Ήδη όμως 

οι υποστηρικτές του Ντρέιφους είχαν αυξηθεί.

Στις 13 Ιανουαρίου 1898 ο μυθιστοριογράφος 

Εμίλ Ζολά έγραψε μια ανοιχτή επιστολή 

που δημοσιεύθηκε στην πρώτη σελίδα

 της εφημερίδας «Aurore» 

(ανήκε στον Ζορζ Κλεμανσό, υποστηρικτή 

του Ντρέιφους και μετέπειτα πρωθυπουργό της Γαλλίας)

 με τον τίτλο «Κατηγορώ». Ο Ζολά κατηγόρησε 

τον στρατό ότι συγκάλυψε τη λανθασμένη 

καταδίκη του Ντρέιφους και αθώωσε 

τον Εστερχάζι με εντολή του υπουργείου Αμυνας.

 Η εφημερίδα εξαντλήθηκε, 200.000 φύλλα 

πουλήθηκαν εκείνη την ημέρα.

Η υπόθεση Ντρέιφους προσείλκυσε τη δημόσια

προσοχή και χώρισε τη Γαλλία σε δύο αντίθετα 

στρατόπεδα. Η ιστορία πήγαινε πολύ πιο πέρα 

από την αθωότητα ή την ενοχοποίηση του Ντρέιφους.

Οσοι πίστευαν ότι ο τελευταίος είναι ένοχος 

(αυτοί που ήταν ενάντια και στο άνοιγμα 

της υπόθεσης) ήταν εθνικιστές και θεωρούσαν 

τη διαμάχη μια προσπάθεια των εχθρών του έθνους 

να στιγματίσουν τον στρατό. Ηταν μια ευκαιρία

 για αυτούς να το εκλάβουν ως μια υπόθεση εθνικής

 ασφαλείας και να πολεμήσουν 

τους υποστηρικτές του Ντρέιφους 

(αυτούς που ζητούσαν την απαλλαγή του). 

Οι τελευταίοι ανακάλυψαν στην υπόθεση 

Ντρέιφους την ευκαιρία να αγωνιστούν

 για τις αρχές της ατομικής ελευθερίας.

Η κυβέρνηση πιέστηκε από τους εθνικιστές

να οδηγήσει στο εδώλιο του δικαστηρίου τον Ζολά, 

ενώ αντιεβραϊκές εξεγέρσεις ξέσπασαν στην επαρχία. 

Η δίκη Ζολά ξεκίνησε στις 7 Φεβρουαρίου 1898, 

βρέθηκε ένοχος για συκοφαντία και καταδικάστηκε

 σε έναν χρόνο φυλάκιση και πρόστιμο 3.000 φράγκων. 

Σύντομα μια αίτηση που απαιτούσε την επανάληψη

της δίκης Ντρέιφους υπεγράφη από 3.000 άτομα,

 ανάμεσά τους ο Ανατόλ Φρανς,

 ο Μαρσέλ Προυστ και μια στρατιά διανοουμένων.

Ο ταγματάρχης Ανρί (αυτός που απέδωσε

το ενοχοποιητικό γράμμα στον Ντρέιφους) 

αυτοκτόνησε στο τέλος του Αυγούστου του 1898, 

αφού ομολόγησε τις πλαστογραφήσεις

 που είχε κάνει. Ο Εστερχάζι πανικόβλητος

 τράπηκε σε φυγή στο Βέλγιο και στο Λονδίνο.

 Η ομολογία του Ανρί ξεκίνησε μια νέα φάση

 στην υπόθεση διότι διασφάλισε την έφεση

 για να δικαστεί εκ νέου ο Ντρέιφους.

Τον Ιούνιο του 1899 ο Ντρέιφους ήλθε 

από το Νησί του Διαβόλου για τη δίκη 

και εμφανίστηκε μπροστά σε ένα νέο στρατιωτικό

 δικαστήριο στη Ρεμς 

(7 Αυγούστου - 9 Σεπτεμβρίου 1899). 

Βρέθηκε πάλι ένοχος, αλλά ο πρόεδρος 

της Δημοκρατίας, με σκοπό να δώσει τέλος 

στην υπόθεση, του απένειμε χάρη. 

Ο Ντρέιφους δέχθηκε την πράξη επιείκειας, 

αλλά διατήρησε το δικαίωμα να κάνει 

ό,τι είναι δυνατόν για να αποδείξει την αθωότητά του.

Το 1904 ξεκινά τον αγώνα του για να αποδείξει 

την αθωότητά του και τον Ιούλιο του 1906 

το εφετείο απαλλάσσει τον Ντρέιφους και αναιρεί 

όλες τις προηγούμενες καταδίκες. 

Η Βουλή ψηφίζει νόμο με τον οποίο αποκαθιστά 

τον Ντρέιφους και στις 22 Ιουλίου του απονεμήθηκε 

το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής.

 Κατόπιν μικρής θητείας στον στρατό όπου πήρε

 το αξίωμα του ταγματάρχη, αποστρατεύθηκε.

 Κλήθηκε ξανά κατά τη διάρκεια του Α´ Παγκοσμίου

Πολέμου και ως αντισυνταγματάρχης 

διοίκησε μια φάλαγγα πυρομαχικών.

Άλλο φοροδιαφυγή, άλλο ξέπλυμα. Εντάξει;

Η φοροδιαφυγή και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος

 είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. 

Αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ φορολογικών

 δηλώσεων και καταθέσεων, η φοροδιαφυγή

 είναι το πρώτο αδίκημα. Από εκεί και πέρα 

υπάρχουν τα έσοδα από πιθανή παράνομη δράση.

 Η λίστα Λαγκάρντ είναι σπουδαία επειδή ουδείς 

πίστευε μέχρι χτες ότι θα μπορούσε 

να εκτεθεί τόσο εύκολα. Με άλλα λόγια,

 οι άμυνες είναι ανύπαρκτες! 

Ας μιλήσουμε για την φοροδιαφυγή που συνήθως

 συναντάμε πίσω από τις κλειστές πόρτες 

των ελβετικών θησαυροφυλακίων.

 Διότι εδώ δεν μιλάμε για τις 20.000 ή τις 80.000 

που κάποιος έχει αποκρύψει από τα ετήσια 

εισοδήματά του. Δεν μπαίνει κανείς στον κόπο

 για να στείλει στην Ελβετία μικροποσά. 

 Για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν έμπαινε στον κόπο

 στην εποχή της λίστας Λαγκάρντ. 

Διότι η λίστα δεν αφορά το τελευταίο χρονικό 

διάστημα που πολλοί είχαν τον φόβο της εξόδου 

της χώρας από το ευρώ. 

Δεν μιλάμε για κάποιες χιλιάδες ευρώ, αλλά 

για τα πολλά εκατομμύρια ευρώ. 

Σε αυτή την περίπτωση η φοροδιαφυγή  

(εφόσον μιλάμε πράγματι για φοροδιαφυγή 

και για ποσά που δεν δικαιολογούνται 

 από τις φορολογικές δηλώσεις) έχει να κάνει:

 Είτε  με πληρωμές  πολυεθνικών εταιρειών 

που γίνονται απευθείας σε τραπεζικούς 

λογαριασμούς επιχειρηματιών πελατών τους

 ή συνεργατών τους στην Ελλάδα 

ή  με τη διαφορά που προκύπτει 

από υπερτιμολογήσεις. Σοβαρότατη παράβαση

 η φοροδιαφυγή, αν και εφόσον αποδειχτεί. 

Το θέμα εδώ είναι ότι αυτός που καλείται 

να αποδείξει ότι μπορεί να δικαιολογήσει 

τις καταθέσεις του είναι ο καταθέτης. 

Έχουν την λίστα στα χέρια τους, ας το ερευνήσουν. 

Η περίπτωση των εσόδων από εγκληματικές ενέργειες

 είναι πιο σοβαρή. Είναι το αμέσως επόμενο 

στάδιο της έρευνας. Αν κάποιος διαθέτει μερικά 

εκατομμύρια ευρώ σε έναν λογαριασμό 

και δεν μπορεί να τα δικαιολογήσει, πρέπει 

να κληθεί να πληρώσει φόρους. Από εκεί και πέρα, 

όμως, πρέπει να διερευνηθεί από πού πήρε τα λεφτά!

 Είναι  προϊόν συναλλαγής τύπου Siemens;  

Είναι μαύρο πολιτικό χρήμα; 

Είναι χρήματα από λαθρεμπόριο; 

Από ναρκωτικά; Από τι είναι; 

Χτες οι φορολογικές αρχές έσπευσαν 

να διαρρεύσουν το αυτονόητο: Ότι υπάρχουν

παραβάτες ανάμεσα στα εκατοντάδες ονόματα 

της λίστας Λαγκάρντ. Τι μας λένε!

 Όταν λέει θα ολοκληρωθεί ο έλεγχος κλπ, κλπ. 

Μάλιστα! Λοιπόν, εφόσον έχουν καταφέρει 

να ελέγξουν 2.000 νοματαίους σε λίγες μέρες, 

μιλάμε για μεγάλους μάγκες! Ή θεωρούν εμάς

 μεγάλα κορόιδα. Αν υποθέσουμε ότι μέχρι χτες

 δεν ήξεραν την λίστα, πως έχουν καταφέρει τόσους

 ελέγχους σε τόσες λίγες μέρες; Τι είδους έλεγχος 

είναι αυτός; Μήπως σκέφτονται να στήσουν

 κάποια «ρύθμιση» του τύπου «πληρώστε 

το 10% του ποσού και σώστε την υπόληψή σας»;

 Διότι δεν δικαιολογείται αλλιώς αυτού του τύπου

 η διαρροή, παρά μόνο αν σκοπεύουν να κάνουν

 κάποια επιφανειακή έρευνα και να μην προχωρήσουν 

πέρα από το θέμα της φοροδιαφυγής. 

Ας επιμείνουμε λίγο! Το ότι υπάρχει στην λίστα 

το όνομα Χ, αυτό δεν σημαίνει ότι τα λεφτά 

ανήκουν υποχρεωτικά στον Χ. Μπορεί να ανήκουν 

και στον Ψ! Αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ, 

αν η έρευνα δεν γίνει σωστά. Για παράδειγμα, 

αν έχω αναθέσει στον κύριο Φούφοτο 

να διαχειριστεί τα λεφτά μου, μία επιφανειακή 

έρευνα θα σταματήσει στην διαπίστωση. 

Αντίθετα, μία ουσιαστική έρευνα μπορεί 

να ανακαλύψει πράγματα που αυτή την στιγμή

δεν τα φανταζόμαστε καν και προσπαθούμε

 να τα μαντέψουμε μαδώντας μαργαρίτες. 

Μιλήσαμε για υπολήψεις. 

Οφείλουμε να πούμε ότι όλος ο χειρισμός

 του θέματος ήταν από την αρχή γελοίος 

κι αντικειμενικά οδηγούσε στην συγκάλυψη. 

Η δημοσιοποίηση των ονομάτων ήταν απαράδεκτη 

από κάθε πλευρά. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε 

όλοι μας αν ο γείτονάς μας έχει πέντε ή δέκα ευρώ. 

Δεν μπορούμε να θέτουμε την οικογένειά του 

σε κίνδυνο, επειδή το κράτος είναι ανίκανο 

να κάνει την δουλειά του. Η έρευνα στην λίστα

 θα έπρεπε να γίνει δίχως να πάρει μυρωδιά κανείς.

 Δίχως να μάθουμε ποιος ήταν και ποιος δεν ήταν. 

Αλλά από ποιόν θα γινότανε αυτή η δουλειά; 

Από  ποια υπηρεσία;  Έχει κανείς εμπιστοσύνη 

σε αυτό το κράτος για ένα τόσο μεγάλο

 και σπουδαίο έργο;

Το πολιτικό προσωπικό συνήθως διαμαρτύρεται 

για την κακομεταχείρισή του από τον Τύπο.

 Κι αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να βρουν

 μία καλύτερη ευκαιρία από αυτή 

που τους παρουσιάζεται για να βουτηχτούν 

όλοι μαζί στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ. 

Θα μπορούσαν να πουν ότι ξεκινούν με αφορμή 

την λίστα Λαγκάρντ την ανασυγκρότηση του κράτους. 

Ότι δημιουργούν πραγματικά αδιάφθορους

 μηχανισμούς ελέγχου σε όλο το δημόσιο. 

Θα μπορούσαν. Αλλά δεν το κάνουν. 

Και δεν είναι ότι εμείς είμαστε πιο έξυπνοι 

που το σκεφτήκαμε. Είναι που δεν θέλουν...

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Με τόσα που έχουμε δει μας φαίνονται φυσιολογικοί.

Τελικά, δεν συμβαίνουν όλα τα στραβά, μόνο στην Ελλάδα!

Βουτιά στη μεγαλύτερη λακκούβα

 που ήταν στο δρόμο του!

Ο Liam Keane αποφάσισε να κάνει μία βουτιά

 στη μεγαλύτερη λακκούβα που υπάρχει

 σε δρόμο στο Νorth Cork της Ιρλανδίας. 

Το μπάνιο του κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα

 αφού το νερό ήταν πάρα πολύ παγωμένο. 

Τα «ψώνια» φωτογραφίζονται κιόλας! (φωτογραφίες)

Μία πολύ "ατίθαση" φουστίτσα! (Βίντεο)

Οι φίλοι μας τα ζώα! (αστείες φωτογραφίες)

Αρέσουν ό,τι κι αν κάνουν.

Ποιος μπορούσε τότε να το φανταστεί ότι . . . . .

Με επικεφαλής το θρυλικό θωρηκτό Αβέρωφ, καταναυμαχούν τον τουρκικό στόλο.

5-1-1913

 Τρία ελληνικά θωρηκτά και οκτώ αντιτορπιλικά, 

με επικεφαλής το θρυλικό θωρηκτό Αβέρωφ,

 καταναυμαχούν τον τουρκικό στόλο

 και τον αναγκάζουν να κρυφτεί οριστικά στα Στενά.

Οι Τούρκοι μετρούν μεγάλες υλικές 

και ανθρώπινες απώλειες,

ενώ από την πλευρά της Ελλάδας 

υπάρχει μόνο ένας τραυματίας.

Ένα άγνωστο επεισόδιο από την δράση 

του θρυλικού θωρηκτού "Αβέρωφ"

 στον Μικρασιατικό πόλεμο.

http://www.istorikathemata.com/2010/07/blog-post.html

Συγγνώμη και όχι αποζημίωση θα πρέπει να ζητήσει ο έκπτωτος μονάρχης, απαντά η κυβέρνηση.

5-1-2002

Με υπόμνημά του, ο έκπτωτος μονάρχης 

Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ αξιώνει 

από το ελληνικό δημόσιο πάνω από 190 δισ. δραχμές, 

ζητώντας επιπλέον αποζημιώσεις

 για «οδύνη και ταπείνωση», 

εκτός των απαιτήσεών του για κινητή 

και ακίνητη περιουσία. 

Συγγνώμη και όχι αποζημίωση θα πρέπει να ζητήσει

 ο έκπτωτος μονάρχης, απαντά η κυβέρνηση.

Αγαπητοί φίλοι, ζητώ την συμβουλή σας! (φωτογραφίες)

Χρειάζεται κούρεμα, το γρασίδι;

Τι έγινε τώρα, έφυγε ο πόντος ή το λουράκι;

"Είμαι απέναντι στη λογική των γκέτο και των καταυλισμών."

Αποφασισμένος να επιμείνει στο αίτημά του

 προς την Αστυνομία για την διάλυση

 των καταυλισμών Ρομά, κόντρα στις αντιδράσεις 

τοπικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε 

ο Πέτρος Τατούλης, στη συνέντευξη Τύπου 

που έδωσε το μεσημέρι, με αφορμή 

την συμπλήρωση δύο χρόνων στο αξίωμα

 του Περιφερειάρχη Πελοποννήσου.

«Είμαι απέναντι στη λογική των γκέτο

 και των καταυλισμών. Πάντα διαφωνούσα με αυτή 

τη λογική. Η χώρα απουσιάζει παντελώς 

από την υποβολή και πρόταση προγραμμάτων.

 Η έννοια των ντεπό (σ.σ. αποθηκών) 

ανθρώπινων ψυχών, είναι μακριά από τη δική μας

 αντίληψη. Εμείς υποστηρίζουμε πολιτικές σύγχρονες

 για την ενσωμάτωση τους στην κοινωνία

 με ίσα δικαιώματα», 

τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Τατούλης.

«Ας αφήσουμε τα κροκοδείλια δάκρυα που ήρθαν 

κάποιοι εκ των υστέρων να μας κατηγορήσουν

 και προσπαθούν να κάνουν αισθητή

 την παρουσία τους πάνω στα δράματα

 των ανθρώπινων ψυχών. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ 

έχουν ευθύνη να αποποιηθούν δημόσια 

τη δική τους θέση και στάση. 

Ας μας πουν συγκεκριμένα τι προτείνουν

 και τι έχουν κάνει μέχρι τώρα γι' αυτό το θέμα.

 Στον 21ο αιώνα δεν μπορούν να υπάρχουν 

καταυλισμοί», πρόσθεσε.

Για την περιφέρεια Πελοποννήσου είπε,

πως το 2013, ξεκινά με τις καλύτερες

 των προϋποθέσεων, αφού έχουν εξασφαλισθεί 

χρήματα αρκετών εκατομμυρίων ευρώ 

από διάφορα προγράμματα κι εξέφρασε

 την ικανοποίησή του, γιατί όπως ανέφερε, 

«έχουμε υλοποιήσει το σύνολο των υποσχέσεων

που είχαμε πει προεκλογικά».

Ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου, ανέφερε ακόμα

πως δεν χρειάζεται γενικός γραμματέας 

Αποκεντρωμένης Διοίκησης. «Δεν χρειάζεται

ένα κομματικό στέλεχος που ο καθένας θα λέει 

το μακρύ και το κοντό του. Υπάρχει αδυναμία

 υπηρεσιών της Αποκεντρωμένης για την αντιμετώπιση προβλημάτων», είπε χαρακτηριστικά.

Σε ότι αφορά τα μεγάλα έργα στην Πελοπόννησο 

ανέφερε ότι μέσα στο 2013 θα ολοκληρωθεί 

ο αυτοκινητόδρομος στο τμήμα Λεύκτρο - Σπάρτη, 

ενώ «τρέχουν» - όπως είπε - οι μελέτες 

για τον ανατολικό άξονα και για την κατασκευή

 πολιτικού αεροδρομίου στην Τρίπολη

 και έως τον προσεχή Απρίλιο 

θα ξεκινήσει ο διεθνής διαγωνισμός.

Παράλληλα ανέφερε πως η Πελοπόννησος 

θα είναι η τιμώμενη περιοχή στην έκθεση ANUGA 

της Γερμανίας, που αποτελεί την μεγαλύτερη

 έκθεση τροφίμων και ποτών στον κόσμο.

Για το φλέγον ζήτημα της διαχείρισης 

των απορριμμάτων, δήλωσε ότι μέσα στο 2015 

θα έχει ολοκληρωθεί η μονάδα διαχείρισης, 

καθώς και η αποκατάσταση των χωματερών.

«Η περιφέρεια θα έχει την πιο ολοκληρωμένη 

διαχείριση με το μικρότερο κόστος για τους πολίτες» 

ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Τατούλης 

εξαπολύοντας νέα πυρά κατά του ΣΥΡΙΖΑ 

για «τυχοδιωκτικά» ερωτήματα που υποβάλλουν 

στη Βουλή οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. 

«Που ακούστηκε να επαινείται βουλευτής

 που κατόρθωσε και έκοψε χρήματα 

για την περιφέρεια;», αναρωτήθηκε.

Τέλος, σε ότι αφορά το ενδεχόμενο κατάργησης

 τμημάτων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, 

τόνισε ότι, «καμία απόφαση δεν θα παρθεί ερήμην.

 Δεν θα υπάρξει καμία μεταβολή

 και παρακολουθούμε τα πράγματα πολύ στενά».

Οι καλικάντζαροι σε 10 διαφορετικά μέρη του Ελληνισμού.

Το Δωδεκαήμερο, από τα Χριστούγεννα 

ως την παραμονή των Φώτων, σ’ ολόκληρη 

την Ελλάδα, πιστεύουν πως βγαίνουν 

οι Καλικάντζαροι. 

Όπως τους φαντάζεται ο λαός, είναι 

«μαυριδεροί με κόκκινα μάτια, με τρίχινα πόδια, 

με χέρια σαν της μαϊμούς κι έχουν όλο το κορμί τους 

τριχωτό. Έρχονται τα δωδεκαήμερα και μπαίνουν

 στα σπίτια. Τους αρέσουν οι τηγανίτες

 και τ’ αϊ-βασιλιάτικα γλυκά».

Όλο το Δωδεκαήμερο και ως την παραμονή 

των Θεοφανείων, σε πολλές περιοχές 

ανάβουν φωτιές. Σ’ άλλους τόπους διατηρούν

 αναμμένο δαυλό στη γωνιά, 

για να φύγουν οι Καλικάντζαροι.

Ο Νικόλαος Πολίτης, στην περισπούδαστη

 πραγματεία του «Οι Καλικάντζαροι», 

έχει τη γνώμη ότι η συνήθεια να μασκαρεύονται 

από τα Χριστούγεννα ως τα Φώτα

 «παρέχει το ενδιαφέρον εις την φαντασίαν του λαού 

να πλάσει τους Καλικάντζαρους. 

Ο τρόπος ον ενέπνεον εις τα παιδιά μεν πάντοτε, 

πολλάκις δε εις τους ενήλικας, προσέδιδε δαιμονιώδη

 φύσιν εις τους οχληρούς και ταραχώδεις εκείνους 

πανηγυριστάς των Καλανδών, μέχρις ότου παντελώς

 συνέχισε και αφομοίωσεν αυτούς προς τα παντοία 

δείγματα των δεισιδαιμόνων παραστάσεων».

Ο Ν. Πολίτης μας πληροφορεί ακόμα, 

πως οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι Καλικάντζαροι

 είναι βρικόλακες Ατσιγγάνων. Έτσι εξηγείται 

και η ονομασία τους. Το πρώτο συνθετικό «Κάλι»

 είναι ονομασία Ατσιγγάνων. Το δεύτερο συνθετικό 

είναι ονομασία των Ατσιγγάνων της Αιγύπτου,

 που ήρθαν στην Ελλάδα τον 14ο αιώνα. 

Ονομάζονταν «Γαντζάροι». Οι Καλι-Γαντζάροι 

έγιναν Καλι-Καντάροι με αφομοίωση,

 που άλλαξε το Καλίγι σε Καλίκι.

Στην Κύπρο τους λένε και Καραμάνους. 

Αλλά Καρα-Μαύρους και Μάνους ονομάζουν 

τους Ατσιγγάνους. «Καρά» σημαίνει μαύρος

 και «Μάνους» άνθρωπος. Ο Πολίτης αναφέρει επίσης: 

«Οι Καλικάντζαροι πηγαίνουν εις την εκκλησίαν

 σαν κι εμάς και μόνον όταν βγαίνουν τ’ άγια 

γίνουντ’ άφαντοι». Το άλλο όνομά τους «Κάηδες», 

που το συναντάμε στη Ρόδο και την Κάρπαθο, 

χαρακτηρίζει Ατσιγγάνους που ήταν, 

όπως πίστευαν, απόγονοι του Κάιν.

Την παραμονή των Φώτων οι Καλικάντζαροι

 γυρίζουν στο υποχθόνιο βασίλειό τους, αφού

αφήσουν τις στέγες των σπιτιών όπου έμειναν

 δώδεκα μέρες και, σύμφωνα με την παλιά παράδοση, 

όταν ο παπάς με τη σειρά του αγιάσει τα σπίτια.

Από μια άλλη άποψη, οι Καλικάντζαροι είναι 

επινόηση των πρώτων χριστιανών, που είχαν σκοπό,

με αυτό τον τρόπο, να προκαλέσουν τη φρίκη

 και το δέος στους αβάφτιστους 

και στους αδιάλλακτους. 

Απόδειξη αυτού είναι ότι οι Καλικάντζαροι

 εγκαταλείπουν τις στέγες των σπιτιών 

την παραμονή των Φώτων, που γίνεται 

ο μικρός αγιασμός. 

Με τον καιρό όμως οι Καλικάντζαροι

 έγιναν στη συνείδηση του λαού 

«χαριτωμένα δαιμονάκια», 

που δεν προκαλούν φρίκη. 

Δεν αφήνουν, όμως, ευκαιρία, 

που να μην πειράξουν τους ανθρώπους 

τις δώδεκα μέρες που κρατά η δράση τους.

Στην Αντισσα της Λέσβου λένε, πως οι Καλικάντζαροι 

έρχονται την πρώτη μέρα του Δωδεκάμερου, 

που είναι τα Χριστούγεννα. 

Όποιος πεθάνει και πάει στον άλλο κόσμο

 άψαλτος κι αλιβάνιστος, βρικολακιάζει 

και γίνεται Καλικάντζαρος. Αυτός είναι δαίμονας 

με ανθρώπινη μορφή, μαύρος και ασχημομούρης, 

με κόκκινα μάτια σαν τη φωτιά, στραβός 

και ασχημομούρης, στραβοκάνης με πόδια

 σαν του τράγου, χέρια αρκουδίσια, 

κι όλο του το κορμί μαλλιαρό.

 Άλλοι κουτσοί, στραβοκάνηδες, κι άλλοι στραβοί, 

αλλήθωροι. Άλλοι μονόματοι, κι άλλοι μονοπόδαροι. 

Άλλοι ψηλοί, κι άλλοι κοντοί. Είναι τα στοιχειά,

 που δώδεκα μήνες κρατά στην εξουσία του ο Χριστός

και μας φυλάει από το κακό, και δώδεκα μέρες 

αφύλαχτα, γιατί τα νερά δεν είναι αγιασμένα. 

Είναι αβάφτιστα και τότες τα στοιχειά αμολημένα, 

πειράζουνε τους ζωντανούς.

Μπαίνουν από τις καπνοδόχους στα σπίτια 

και βρωμάνε τα φαγητά και τα γλυκά. 

Πειράζουν τις γυναίκες και τις ψαχουλεύουν 

στα γυμνά τους. Όλο το Δωδεκαήμερο, ως τη μέρα 

των Φώτων που θ’ αγιαστούνε τα νερά 

με το μεγάλο αγιασμό, γυρίζουν και κυνηγάνε 

τους ανθρώπους. Γι’ αυτό οι γυναίκες τα Χριστούγεννα 

κάνουν αγιωτικά και θυμιάζουν για να μην μπουν

 οι Καλικάντζαροι στο σπίτι τους και τις πειράξουνε.

Τώρα που ξέρουν πώς έγιναν οι Καλικάντζαροι

 και βγαίνουν κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα, 

όταν πεθάνει κάποιος και δεν έχουν παπά 

να τον ψάλουν και να τον θυμιάσουν, 

του βάζουν και παίρνει μαζί του ένα εικόνισμα,

 κι έτσι δε βρικολακιάζει.

Τα παιδιά που γεννιούνται τη μεγάλη βδομάδα 

των Χριστουγέννων, και γεννιέται κι ο Χριστός, 

αν δε βαφτιστούν ως τα Φώτα, γίνονται

 Καλ’κατζαρέλια, μικροί Καλικάντζαροι. 

Γι’ αυτό τα βαφτίζουν ανήμερα τα Φώτα, 

ακόμα και χωρίς παπά. 

Και δε φοβούνται πια μη γίνουν Καλικάντζαροι, 

γιατί βαφτίζονται μέσα στ’ αγιασμένα νερά, 

που είναι κείνη τη μέρα σαν τ’ άγιο μύρος.

Στην Κάρπαθο, οι μανάδες δένουν τη μέση 

των παιδιών τους, που είναι στις κούνιες, 

με «βάτους» τις χριστουγεννιάτικες μέρες, 

για να μην τους κάνουν κακό οι «Κάγοι»,

 οι Καλικάντζαροι, που θα φύγουν απ’ τα σπίτια,

 όπως πιστεύουν, σαν περάσει η γιορτή τ’ Αϊ-Γιάννη.

Στη Ρόδο, όποιο παιδί γεννηθεί ανήμερα

 τα Χριστούγεννα, το λένε «Κάο», Καλικάντζαρο. 

Λέγεται, λοιπόν, ότι οι «Κάηδες» σηκώνονται

 τη νύχτα απ’ το κρεβάτι τους το πρώτο

 δεκαήμερο, κι ασυναίσθητα γυρίζουν έξω. 

Για να μην αγριέψει όμως το παιδί, οι δικοί του 

φροντίζουν να του κάνουν το «μονομερίτικο» ρούχο. 

Φωνάζουν, δηλαδή, στο σπίτι τους γυναίκες 

που να λέγονται Μαρίες και τους δίνουν 

μία μπάλα μπαμπάκι. Αυτές το κλώθουν, 

το κάνουν νήμα, το υφαίνουν και ράβουν ένα ρούχο, 

που θα το φορέσει ο Κάος. Όλη αυτή η δουλειά

 πρέπει να γίνει μέσα σε μια μέρα, 

γι’ αυτό και το ρούχο λέγεται «μονομερίτικο».

Στη Θράκη πιστεύουν ότι οι Καλικάντζαροι

 συνηθίζουν να κατεβαίνουν τη νύχτα 

από το τζάκι και ν’ αρπάζουν τα λουκάνικα,

 κι ότι χορεύουν γύρω από τα πηγάδια, όπου, 

αν πάει κανείς, τον βάζουν με το στανιό 

να χορέψει μαζί τους.

Στην Κυνουρία χαράζουν με κάρβουνο σταυρούς

 στις πόρτες και στα παράθυρα, 

για να μην μπαίνουν μέσα οι «Λυκοκαντζάροι».

Στην Κύπρο πιστεύουν πως ο Καλικάντζαρος

 μπορεί να «αιχμαλωτιστεί», φτάνει ο άνθρωπος

 να τον δέσει από το πόδι με «μόλινο» (λινή κλωστή).

 Την παραμονή των Φώτων τελειώνει η δράση

 των Καλικαντζάρων πάνω στη Γη. 

Βιάζονται τότε να χωθούν γρήγορα πίσω 

στα βάθη της Γης, προτού ο παπάς αρχίσει 

ν’ αγιάζει τα νερά. Και για να μην ξεμείνει κανένας 

πάνω στη Γη, παρακινεί ο ένας τον άλλο να φύγουν. 

Λένε: «Φορτώστε να φορτώσουμε, κι αϊντέστε

 να φύγουνε, τ’ έφτασε ο τουρλόπαπας,

 με την αγιαστούρα του».

Την τελευταία μέρα που θα φύγουν

 οι «Πλανήταροι» ή «Καραμάνοι», στην Κύπρο 

οι νοικοκυρές τους περιποιούνται, 

για να τους εξευμενίσουν. 

Τους ψήνουν «ξεροτήανα» (λουκουμάδες) 

με μπόλικο λάδι για να φάνε οι «Πλανήταροι

 που γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι και χαιρετιούνται

 που θα φύγουν». Επειτα τα περιχύνουν με μέλι. 

Ολη η οικογένεια συγκεντρώνεται, τώρα, γύρω 

από το τηγάνι με το ζεστό λάδι που αχνίζει. 

Πρώτο, όμως, οι Καλικάντζαροι θ’ γευτούν 

τα ξεροτήανα, που η νοικοκυρά θα ρίξει 

στη στέγη του σπιτιού και θα λέει:

 «Τσιτσί, τσιτσί λουκάνικο, κομμάτι ξεροτήανο,

 ρίξε στους Καλικάντζαρους, 

να φάσιν και να φύουσιν». 

Στην Κύπρο τους φαντάζονται σαν κουβάρια. 

Καθώς σκύβουν οι άνθρωποι να τους πάρουν

 εκείνα αρχίζουν να τρέχουν. 

Λίγο πιο πέρα αλλάζουν μορφή και γίνονται

 γαϊδουράκια και γκαμήλες. 

Όταν ο άνθρωπος ξεγελιέται κι ανεβαίνει 

στην πλάτη τους, τότε αυτά ψηλώνουν

 σα βουνό και τον ρίχνουν κάτω.

Στη Λήμνο πιστεύουν πως ο Χριστός 

είπε στους ανθρώπους να φυλάγονται 

το Δωδεκαήμερο από τους Καλικάντζαρους.

Στην Κομοτηνή φοβούνται τόσο πολύ

 τους «Καρκατζέλ», ώστε τη νύχτα δε σφυρίζουν

 ποτέ, για να μη μαζευτούν πολλοί μαζί 

και τους κάνουν κακό.

Στη Χίο, την παραμονή των Χριστουγέννων 

ο νοικοκύρης του σπιτιού φέρνει ένα μεγάλο ξύλο

 από τα χωράφια του και το βάζει μέσα στο σπίτι,

 στη μέση της κάμαρας. 

Το «χριστόξυλο», όπως το λένε, το ραίνουν 

καρύδια κι αμύγδαλα, που μαζεύουν τα παιδιά

 και τα τρώνε. Κατόπι η νοικοκυρά παίρνει 

το κούτσουρο και το βάζει στο τζάκι, όπου 

θα καίγεται συνέχεια όλο το Δωδεκαήμερο. 

Όταν περάσει το Δωδεκαήμερο θα μαζέψουν 

τη στάχτη και θα τη ρίξουν στις τέσσερις γωνιές 

του σπιτιού, για να προστατεύεται από τα «δαιμόνια», 

που αυτές τις μέρες ανεβαίνουν απ’ τα βάθη 

της Γης και πειράζουν τους ανθρώπους.

Σε πολλά χωριά, στην Πελοπόννησο, 

από τη μέρα των Χριστουγέννων ζωγραφίζουν 

σ’ όλες τις πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού

 ένα σταυρό με κάρβουνο, για να μην μπουν 

και να διώξουν τους Καλικάντζαρους.

Στα Εφτάνησα πιστεύουν ότι τα «Λυκοτσαρδά»

 ή «Παγανά» είναι αόρατες δυνάμεις που μπορούν 

να κάνουν χιλιάδες κακά. Είναι τα κακοποιά

 σύνεργα του σκότους και των ποταμίσιων νερών, 

που παρουσιάζονται με το πρώτο άστρο 

των Χριστουγέννων, κι εξασφαλίζονται 

με το αγίασμα των νερών, τα Φώτα. 

Πήγες: 24grammata.com/ λαογραφία

Καλικάντζαροι: Μακραίωνη, πανελλήνια 

παραμυθίατου Βασίλη Πλατανου,

 δημοσιογράφου – συγγραφέα

εφημ.ριζοσπάστης, αντιγραφή:

 http://spoudasterion.pblogs.gr