Κόρινθος: περίπου 70 χρόνια πριν από σήμερα! (3 εικόνες)

Προβατίνα στον φούρνο, σαλάτα κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, σήμερα. (3 φωτογραφίες)

Φυσικά και για να "χορτάσει" το μάτι

την φωτογράφησα έτσι.

Ελάχιστα έφαγα διότι πρέπει να προσέχουμε πλέον.

Στην χώρα μου δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι.

Λίγο όψιμο, αλλά πολύ μέσα στα πράγματα των ημερών. 

Στην παρέλαση του Athens Pride 2025 στο κέντρο της Αθήνας, 

εμφανίστηκε μια νεαρή κοπέλα, προφανώς Ελληνίδα, 

με την Παλαιστινιακή μαντήλα γύρω από τον λαιμό της.

 Δεν ξέρω αν ανήκε στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ή αν απλώς υποστήριζε

 αυτές τις εκδηλώσεις, το βέβαιο είναι ότι η εθνικοαπελευθερωτική

 πολεμική μαντήλα μέσα στην ελευθεριάζουσα γιορτή ανθρώπων 

που ζουν και δρουν πέρα από κάθε συντηρητικό στερεότυπο,

 ήταν κάτι παραπάνω από υπερβατικό. Ήταν παρανοϊκό.

Διότι η κοπέλα θα ‘πρεπε να ξέρει πολύ καλά, πως αν αυτή 

η πολύχρωμη παρέλαση (στην οποία έπαιρνε μέρος φορώντας

 την εμβληματική μαντήλα) γινόταν στην Γάζα ή στην Δυτική Όχθη, 

οι παριστάμενοι Παλαιστίνιοι θα την έπαιρναν 

στο κυνήγι με άγριες διαθέσεις. 

Δεν θέλω καν να σκεφτώ τι θα γινόταν, αν κάποιοι αποτολμούσαν 

να παρελάσουν παρομοίως μέσα στην Τεχεράνη,

 πόλη για την οποία προτάσσουν σήμερα τα στήθη τους 

οι μαντηλοφορεμένοι/ες. 

Οι μουλάδες θα τους μαστίγωναν σε δημόσια θέα μέχρι θανάτου.

Το 2007, ο τότε ηγέτης του θεοκρατικού Ιράν

 Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, σε μια επίσκεψη που είχε κάνει

 στις ΗΠΑ, είχε προσκληθεί να μιλήσει σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο.

 Όταν κάποιος φοιτητής τον ρώτησε «γιατί στην χώρα σας 

συμπεριφέρεστε τόσο απάνθρωπα στους ομοφυλόφιλους;», 

ό Ιρανός τον είχε διακόψει οργισμένος λέγοντας 

«λέτε ψέματα, σε κανέναν δεν συμπεριφερόμαστε απάνθρωπα, 

διότι στο Ιράν δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι». 

Τόσο απλά το έχουν λύσει το θέμα εκεί.  

Εντάξει, ξέρω ότι οι «αλληλέγγυοι» θεωρούν θεμιτό να δημοσιοποιούν

 την υποστήριξη τους στους εχθρούς του Ισραήλ σε κάθε είδους 

εκδήλωση και σε κάθε πεδίο, αλλά να το κάνουν σε μια παρέλαση

 ομοφυλόφιλων δείχνει τεράστια αφέλεια και σίγουρα βαριά

 ιδεολογικοπολιτική σύγχυση. 

Οπουδήποτε αλλού με μαντήλα θα το δεχτώ, αλλά στο pride; 

Είναι σαν να εμφανιστεί μέσα σ’ ένα κοπάδι από πρόβατα, κάποιο που

 σηκώνει πανό υπέρ της παράδοσης του σουβλιστού οβελία το Πάσχα.   

Δεν γίνεται να μην ξέρουν την μοίρα των ομοφυλόφιλων στις σκληρές 

μουσουλμανικές χώρες. 

Την ξέρουν, όλοι τους είναι απολύτως

 ενημερωμένοι για τα θέματα που τους αφορούν. 

Ξέρουν που στον κόσμο έχουν πλήρη δικαιώματα, 

που τα πράγματα είναι πιο περιορισμένα και που κινδυνεύουν. 

Οπότε ξέρουν ότι σε Τεχεράνες και Δαμασκούς και Γάζες, απλώς δεν πάνε. 

Και μόνο η εμφάνιση τους εγκυμονεί κίνδυνο, δίχως καν να μιλήσουν.

 Αντιθέτως, στο Τελ Αβίβ μια χαρά βολτάρουν. 

Κι αν θέλουν, καταγγέλλουν και την πολιτική του Ισραήλ, 

δίχως να πάθουν το παραμικρό.  

Απλώς είναι αυτή η αίσθηση ασφάλειας και ελευθερίας που βιώνουμε 

στις δυτικές κοινωνίες, η οποία συχνά εμποτίζει το μυαλό μας 

στη δικαιωματική αφέλεια, που μας μετατρέπει σε πολιτικά όργανα

 ανθρώπων και καθεστώτων, που δεν το χουν σε τίποτα 

να μας κάνουν μια χαψιά επειδή διαφέρουμε απ’ αυτούς.

Υ.Γ. Λένε ότι η δολοφονία αμάχων στην Γάζα είναι η γενοκτονία

 του καιρού μας και ότι είναι ανεπίτρεπτη άρα πρέπει 

να καταγγέλλεται, ανεξαρτήτως ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο. 

Συμφωνώ. 

Τώρα όμως που το Ιράν βομβαρδίζει νοσοκομεία, δεν διαπράττει 

δολοφονία αμάχων; 

Γιατί δεν καταγγέλλεται από τους μαντηλοφορεμένους;

 Τι πράγμα; 

Διότι το Ισραήλ ξεκίνησε τον πόλεμο ανάμεσα στις δυο χώρες; 

Α μάλιστα, άρα εδώ έχει αξία το ποιος ξεκίνησε, στη Γάζα δεν είχε.

 Ε ρε, δυο μέτρα και δυο σταθμά που επιστρατεύονται…

Δημήτρης Καμπουράκης

Πηγή

Ποια είναι η γνώμη σας;

Όλα τα άρθρα δεν είναι απαραίτητο

να εκφράζουν πάντοτε και την δική μας άποψη

αλλά τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν

αφορμή για διάλογο.

Αυτό τουλάχιστον επιθυμούμε, 

Έναν γόνιμο διάλογο, με επιχειρήματα όμως.

Κόρινθος: Μία από τα αρχαιότερες μορφές ζωής στον πλανήτη μας αλλά και εξαιρετικός μεζές (2 φωτογραφίες)

Μια εξαιρετική σαλάτα, για σήμερα το μεσημέρι. (2 φωτογραφίες)

Κόρινθος: Αυτό το Graffiti "στολίζει" τοίχο στην όμορφη παραλία "Καλάμια" εδώ και μήνες. ( 4 φωτογραφίες)

Παστίτσιο σήμερα, για μεσημεριανό, από γνωστό μαγέρικο της πόλης μας. (3 φωτογραφίες)

Κόρινθος. Ολοκαίνουρια. Τα προλαβαίνετε, δεν τα προλαβαίνετε. (3 φωτογραφίες)

Στο μικρό παρκάκι Ερμού και Πλάτωνος.

Επειδή ο εχθρός του εχθρού μου, είναι –στη θεωρία τουλάχιστον– φίλος μου.

Γιουσουφάκια μουλάδων, όπως κάποτε του Χίτλερ.

Θυμάστε την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνούσε

 με τον Χαϊκάλη, τον Καμμένο και τα λοιπά φρούτα

 των ΑΝΕΛ και, ταυτόχρονα, κατηγορούσε

 τον Κυριάκο Μητσοτάκη για ακροδεξιό;

Εκείνα τα ωραία χρόνια της «πρώτης φοράς Αριστερά», όπου

 η «ριζοσπαστική αλλαγή» περιλάμβανε ελικόπτερα, ψεκασμούς

 και προφητείες για παγκόσμιες συνωμοσίες. 

Όπου ο Πάνος Καμμένος –πατριώτης εξ επαγγέλματος και σύμμαχος

 του ΣΥΡΙΖΑ εξ ανάγκης– ορκιζόταν πίστη στο έθνος και απειλούσε 

με πόλεμο όποιον τολμήσει να αγγίξει τη Μακεδονία, την ώρα 

που ο Αλέξης Τσίπρας τον είχε υπουργό Εθνικής Άμυνας.

Κι ενώ όλα αυτά συνέβαιναν, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε 

για τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ σαν να ήταν

 πολιτική μετενσάρκωση του Μουσολίνι.

Η πολιτική υποκρισία στα καλύτερά της – ή αλλιώς, 

ελληνική κανονικότητα.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) ελληνικό. 

Η Αριστερά, από τη φύση της, κουβαλά μια έμφυτη τάση

 προς την ιστορική τύφλωση, όταν οι εχθροί του «εχθρού» 

μοιάζουν χρήσιμοι.

 Τις τελευταίες δεκαετίες, μεγάλο τμήμα της δυτικής Αριστεράς

 χαριεντίζεται με μουλάδες, ισλαμιστές και αυταρχικούς ανατολίτες 

τυράννους, αρκεί να μισούν την Αμερική, 

το Ισραήλ και τον «νεοφιλελευθερισμό».

Από τις ηρωίδες της φεμινιστικής Δύσης, που δεν βλέπουν 

τι συμβαίνει στις γυναίκες του Ιράν και του Αφγανιστάν, μέχρι

 τους επαναστάτες του πληκτρολογίου που εξισώνουν το Ισραήλ 

με τους Ναζί, η παράνοια είναι πλήρης. 

Ο Μαρξ πρέπει να στριφογυρίζει στον τάφο του.

Η αριστερά πάντοτε διάβαζε την πραγματικότητα με σπασμένα γυαλιά. 

Πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Στάλιν σύναψε συμφωνία 

με τον Χίτλερ (Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) για να μοιράσουν

 την Πολωνία και την Ανατολική Ευρώπη. 

Ο μουστακαλής στρατηλάτης της Μόσχας δεν κατάλαβε πως οι Ναζί 

δεν είχαν σκοπό να σταματήσουν στις... σέλγκες του Καλίνινγκραντ.

Η ίδια μυωπία επαναλαμβάνεται σήμερα: οι δυτικές αριστερές ελίτ 

δεν βλέπουν το Ισλάμ ως φονταμενταλιστικό απολυταρχισμό, αλλά

 ως «καταπιεσμένο αντίπαλο της Δύσης». 

Επειδή ο εχθρός του εχθρού μου, 

είναι –στη θεωρία τουλάχιστον– φίλος μου.

Κάπως έτσι, το «pourquoi la guerre?» (Γιατί πόλεμος;) 

των Γάλλων αριστερών του 1939 επιστρέφει. 

«Γιατί να πεθάνουμε για το Νταντσιχ;», φώναζαν τότε.

 Αν ζούσαν σήμερα, θα φώναζαν: 

«Γιατί να πληρώσουμε για το Κίεβο; 

Γιατί να στηρίξουμε το Τελ Αβίβ;»

Κατά την περίοδο 1939–41, δηλαδή από το σύμφωνο 

Μολότοφ–Ρίμπεντροπ έως την εισβολή των Ναζί στην ΕΣΣΔ,

 η διεθνής αριστερά κρατούσε στάση ουδετερότητας. 

Δεν έβλεπε τον Ναζισμό ως φασισμό προς εξόντωση, 

αλλά ως έναν ακόμα «ιμπεριαλισμό», ανταγωνιστικό με εκείνον

 της Βρετανίας και της Γαλλίας. 

Μέχρι να αλλάξει η γραμμή από τη Μόσχα και να γίνει... αντίσταση.

Το «πουρκουά» έγινε σύμβολο ντροπής, και ιδεολογικής εθελοτυφλίας.

 Όπως τότε, έτσι και τώρα, ένα κομμάτι της αριστεράς κάνει ότι

 δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς απειλεί τις ανοιχτές κοινωνίες.

Πρόβλημα δεν είναι ότι η Αριστερά αλλάζει γραμμή. 

Πρόβλημα είναι ότι το κάνει πάντα με καθυστέρηση και χωρίς ποτέ

 να αναγνωρίζει το λάθος. 

Σαν τον μεθυσμένο οδηγό που μετά το τρακάρισμα... 

σου ζητάει τα ρέστα γιατί του έκλεισες τον δρόμο.

Και το χειρότερο: συνεχίζει να νουθετεί τους υπόλοιπους για ηθική, 

ειρήνη, πρόοδο και δημοκρατία, ενώ συμπορεύεται με εκείνους 

που τα μισούν όλα αυτά.

Κώστας Στούπας

kstoupas@liberal.gr

Πηγή

Ποια είναι η γνώμη σας;

Όλα τα άρθρα δεν είναι απαραίτητο

να εκφράζουν πάντοτε και την δική μας άποψη

αλλά τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν

αφορμή για διάλογο.

Αυτό τουλάχιστον επιθυμούμε, 

Έναν γόνιμο διάλογο, με επιχειρήματα όμως.

Απλώς μια μακαρονάδα με φρέσκια ντομάτα....ελιές και κρασάκι, σήμερα. (2 φωτογραφίες)

ΚΡΑΤΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ. ΕΣΥ Κ ΕΓΩ!

ΚΡΑΤΑΜΕ

ΚΡΑΤΑΜΕ ΣΦΙΧΤΑ ΚΑΙ ΜΗΝ Μ ΑΦΗΝΕΙΣ.

ΘΑ ΧΑΘΩ.

ΚΡΑΤΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΜΕΣΑ,

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΜΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ.

ΚΡΑΤΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ.

ΕΣΥ Κ ΕΓΩ,

 ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΑΔΙΖΩ 

ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ 

ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΕΝΑ ΒΡΙΣΚΩ ΤΟ ΝΟΗΜΑ,

ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ, ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ

 ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΒΑΝΑΥΣΗ ΖΩΗ.

ΟΛΑ ΤΡΕΧΟΥΝ,ΦΕΥΓΟΥΝ,ΧΑΝΟΝΤΑΙ

ΜΟΝΑΧΑ ΤΑ ΚΟΡΜΙΑ ΜΑΣ ΑΨΗΦΟΎΝ 

ΤΗΝ ΟΡΜΗΤΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗΛΆ

ΕΣΥ Κ ΕΓΩ ΜΙΑ ΟΝΤΟΤΗΤΑ 

ΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

 ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΑΉΤΤΗΤΟΙ ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΑΣ.

ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΑΤΟΦΙΟΙ 

ΚΑΜΩΜΕΝΟΙ ΛΕΣ ΑΠΟ ΧΡΥΣΟ.

ΚΡΑΤΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΜΕ.

                 Γεωργία Κόλλια

Πάντως, με αυτήν την αμφίεση δεν διαδηλώνουν. Μα κανένας δεν σε πληροφόρησε; (2 εικόνες)

Με αυτήν την αμφίεση να διαδηλώσεις

 και για τις συνθήκες ζωής των γυναικών στο ΙΡΑΝ, 

την επόμενη φορά.

Ένα ....αποχαιρετηστήριο, δικό του άρθρο, για τον Δημήτρη Τριανταφυλλίδη

Ο Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

 γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη.

 Περιπλανήθηκε στον κόσμο και αυτή η περιπλάνηση 

ήρθε να συνεπικουρήσει τις γνώσεις, που τυπικά

 απόκτησε ολοκληρώνοντας επιτυχώς τις σπουδές του 

στη Φιλοσοφία, τη Θεολογία, τη ρωσική γλώσσα 

και τη Λογοτεχνία, παρά τις περί αντιθέτου προβλέψεις 

συγγενών και γνωστών. 

Γενικά δεν ένιωσε ποτέ προβλέψιμος, 

ούτε νοιάστηκε να γίνει. 

Κατά διαστήματα έκανε διάφορες δουλειές, 

από σερβιτόρος μέχρι διευθυντής 

εκπαιδευτικών οργανισμών, 

από αρτεργάτης μέχρι σύμβουλος επιχειρήσεων

 και από οικοδόμος μέχρι δημοσιογράφος, 

χωρίς να ενταχθεί απόλυτα σε καμία, τελικά.

 Όλα είναι γνώση, που χαίρεται πάντα να ερωτοτροπεί

 ανιδιοτελώς, αλλά και μετά παρρησίας μαζί της.

 Στο μεσημέρι της ζωής του ένιωσε πως έχει πια 

κάτι να μοιραστεί κι αποφάσισε 

πως θα ήθελε να γράφει, αλλά και να μεταφράζει 

κυρίως Ρώσους ποιητές και συγγραφείς 

που στη διάρκεια των σπουδών του ξεχώρισε κι αγάπησε. 

Σήμερα ζει σε μια ενδιαφέρουσα γι’ αυτόν, 

πλην υποβαθμισμένη γειτονιά του κέντρου της Αθήνας 

περιτριγυρισμένος από δίσκους, βιβλία, γεράνια,

 μαχόμενος επιμελώς τους θεούς

και τους δαίμονες που κουβαλάει.

ΠΗΓΗ

Η αριστερή φυτεία με τα λεφτόδεντρα.

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, η γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, 

κυρία Ράνια Σβίγκου, δήλωσε πως θεωρεί ότι είναι εφικτός 

ο διπλασιασμός των μισθών στον δημόσιο τομέα, πράγμα που όχι μόνο 

θα ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και

 θα τονώσει δια της κατανάλωσης την εθνική οικονομία. 

Αυτά έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2010 μέχρι το 2015, αλλά όταν ανέλαβε 

τη διακυβέρνηση της χώρας, δηλαδή όταν συγκρούστηκε 

με την πραγματικότητα, δεν τόλμησε ούτε καν να το ψελλίσει,

 γνωρίζοντας πολύ τα ολέθρια αποτελέσματα

 μιας τέτοιας ανόητης πολιτικής. 

Γιατί, όμως, η γραμματέας του κόμματος, επαναφέρει 

αυτή την πρόταση στη δημόσια συζήτηση; 

Κάθε απάντηση δεκτή, αν και χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει. 

Γυμνός είναι ο βασιλιάς και ο ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά, δεν έχει καμία

 συγκροτημένη πολιτική πρόταση, η οποία θα μπορούμε να πείσει 

την ελληνική κοινωνία ή έστω ένα τμήμα της, πως πρόκειται

 για μελετημένη, κοστολογημένη και συνοδεύεται από ένα σχέδιο 

διαρκούς αξιολόγησης και αλλεπάλληλων διορθωτικών 

κινήσεων στη φάση της υλοποίησής της. 

Καταφεύγει λοιπόν σε συνταγές του παρελθόντος, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ

 υποσχόταν τα πάντα στους πάντες, εύκολα, ανέξοδα 

και παντελώς ανεύθυνα, καλλιεργώντας

 ένα κλίμα μεγάλων προσδοκιών. 

Ύστερα ήρθαν το τέταρτο, το πιο σκληρό και αχρείαστο μνημόνιο, 

η πραγματικότητα που λέμε πιο πάνω και ο ΣΥΡΙΖΑ 

συνειδητοποίησε πως για να ικανοποιήσεις όλα τα αιτήματα 

των διαφόρων κοινωνικών ομάδων θα πρέπει να έχει και την αντίστοιχη

 οικονομία, με παραγόμενο πλούτο που θα επαρκεί για τη συντήρηση 

του πολυδάπανου κρατικού μηχανισμού

 και της δημοσιουπαλληλικής γραφειοκρατίας, αλλά θα έχει

 και ένα μεγάλο περίσσευμα για το βόλεμα πολλών. 

Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, η πραγματικότητα και η ζωή είχαν

 άλλα σχέδια από εκείνα που έκαναν οι διάφοροι μαθητευόμενοι

 μάγοι του, οι οποίοι πίστευαν πως με εκβιασμούς των εταίρων 

θα καταφέρουν να αναβιώσουν

 τη Σοβιετική Δημοκρατία της Ελλάδας. 

Πιο ειλικρινής και άμεση μου φάνηκε η δήλωση της κυρίας Τζάκρη, 

η οποία σε δημόσια εκδήλωση, παραδέχτηκε πως «τον ήπιαν»

 (τον καφέ; Το τσίπουρο; Τον αγιασμό; ) 

στους αγρότες, ομολογώντας πως στην πραγματικότητα ούτε είχαν, 

ούτε έχουν, ούτε πρόκειται να αποκτήσουν μια συγκεκριμένη

 πολιτική πρόταση για τον πρωτογενή τομέα της οικονομίας

 και, ιδίως, για την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή. 

Το βρίσκω απολύτως φυσιολογικό. 

Παλαιόθεν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αρέσκονταν στο να διυλίζουν

 την κάμηλο και να καταπίνουν τον κώνωπα, δίνοντας πολύωρες 

και ηρωικές μάχες στα υψίπεδα του Κολωνακίου

 για το αν θα πρέπει η αστικοδημοκρατική επανάσταση

 να προηγηθεί της σοσιαλιστικής ή αν θα κάναμε το άλμα ως χώρα 

για να πέσουμε στο έρεβος της κομμουνιστικής ουτοπίας. 

Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, το γεγονός πως μετά 

από τεσσεράμισι χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας,

 αλλά και στα μετέπειτα χρόνια στην αντιπολίτευση 

και τις απανωτές εκλογές ήττες, δεν έχουν το κουράγιο 

να εξετάσουν κριτικά τα πεπραγμένα τους. 

Οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, απλά

 επιβεβαιώνουν αυτό που βλέπουμε όλοι μας καθημερινά.

 Ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν τραβάει», όπως θα έλεγε και η κυρία Τζάκρη,

 σε μια προσπάθεια συγκερασμού της Ηaute Courure

 και των λαϊκών εκφράσεων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια ανάταξης 

του κόμματος που έχει περιέλθει σε παρατεταμένο πολιτικό κώμα. 

Λίγο παρακάτω, στην ίδια όχθη και εκείνοι που αποχώρησαν

 από τον ΣΥΡΙΖΑ, η αυτοαποκαλούμενη Νέα Αριστερά, η οποία 

δεν κομίζει τίποτα το νέο όχι μόνο στο χώρο της ελληνικής αριστεράς, 

αλλά εν γένει στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία. 

Αναμασάει συνθήματα και ιδέες, πουλάει φρούδες ελπίδες 

για την αναβίωση της κινηματικής (τι όρος κι αυτός!) αριστεράς

 και συναγελάζεται με κάθε ένα που δηλώνει αντισυστημικός.

Τρέχα γύρευε, δηλαδή, η όλη υπόθεση με τις διασπάσεις,

 τις αποχωρήσεις, τη δημιουργία νέων πολιτικών οργανισμών

 που δεν είναι τίποτα άλλο από ανακύκλωση παλιών ιδεών, 

αποτυχημένων στην πράξη, συνθημάτων ανέξοδης 

επαναστατικότητας και ισχνής πολιτικής παρουσίας στην κοινωνία. 

Η ζωή, όπως και η φύση, απεχθάνεται το κενό. 

Οι κατακερματισμένες δυνάμεις (όσες απέμειναν) 

της ελληνικής αριστεράς, δεν δείχνουν να κατανοούν πως άλλαξαν

 οι καιροί και πως υπάρχουν νέες συνθήκες, οι οποίες 

υπαγορεύουν νέες πολιτικές. 

Όσο δεν το κατανοούν αυτό, θα οδηγούνται σε μια διαρκή αποξένωση

 από την κοινωνία και μία απαξίωση που δύσκολα 

θα μπορεί να ανατραπεί. 

Μα στη ζωή έτσι συμβαίνει πάντα:

 όπως στρώνεις θα κοιμηθείς. 

Δημήτρης Τριανταφυλλίδης

28/01/2024 • 00:00

Σήμερα απολαύσαμε ιμάμ μπαϊλντί από γνωστό μαγέρικο της πόλης μας.

Το βασικό συστατικό του ιμάμ μπαϊλντί είναι οι μελιτζάνες. 

Κατά την προετοιμασία, κόβονται κατά μήκος

 και αφού τηγανιστούν, γεμίζονται με διάφορα 

λαχανικά, όπως ντομάτα, κρεμμύδι, μαϊντανό. 

Έπειτα ψήνονται σε φούρνο. 

Το πιάτο σερβίρεται ζεστό ή κρύο.

Παραλία "Καλάμια" πριν από λίγο: Απολαμβάνοντας κολύμπι και ηλιοβασίλεμα! (5 φωτογραφίες)

Κόρινθος: Α, τελικά, αυτό το έργο μάλλον θα μείνει έτσι; (2 φωτογραφίες)

Τελικά, για όλα τα..προβλήματα, υπάρχει κάποια λύση.

Μια υπέροχη, απλή σαλάτα με κάπαρη και ντομάτα με συνοδευτικό έναν μεζέ. (2 φωτογραφίες)

Ο μεζές ήταν απαραίτητος για να δοκιμάσω 

το εξαιρετικό τελικά κρασί του φίλου μου Λάκη,

 από τον Άγιο Βασίλη.

Υ.Γ:Ερασιτέχνης οινοποιός και φυσικά δεν πουλάει.

14ης Μαΐου 1948. Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, αφετηρία του προβλήματος που υφίσταται μέχρι σήμερα.

Tο απόγευμα της 14ης Μαΐου 1948 ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ.

 Η πρώτη νίκη του με τη βοήθεια της ΕΣΣΔ

Για τους Εβραίους της διασποράς ήταν η επισημοποίηση της επιστροφής

 στη Γη της Επαγγελίας, ύστερα από εξορία χιλιάδων ετών. 

Για τους Άραβες, που αποτελούσαν την πλειονότητα 

των κατοίκων της Παλαιστίνης, ήταν η "Ημέρα της Καταστροφής"

 

Στις 14 Μαΐου 1948, ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Σιωνιστικού 

Κογκρέσου Δαβίδ Μπεν – Γκουριόν (1886-1973) διάβασε

 την ιδρυτική διακήρυξη του κράτους του Ισραήλ, 

ενώπιον 250 ατόμων στο Μουσείο του Τελ Αβίβ.

 Για τους Εβραίους της διασποράς ήταν η επισημοποίηση της επιστροφής

 στη Γη της Επαγγελίας, ύστερα από εξορία χιλιάδων ετών. 

Για τους Άραβες, που αποτελούσαν την πλειονότητα των κατοίκων 

της Παλαιστίνης, ήταν η «Ημέρα της Καταστροφής» («Nakba»),

 η δική τους Έξοδος από τα πατρογονικά τους εδάφη.

Το παλαιό κράτος του Ισραήλ είχε πάψει να υπάρχει 

από το έτος 70, όταν η Ιερουσαλήμ είχε καταστραφεί 

από τα ρωμαϊκά στρατεύματα του αυτοκράτορα Τίτου. 

Οι Εβραίοι είχαν διασκορπιστεί σ’ όλο τον κόσμο.

 Ο σιωνισμός, τέκνο των άγριων διωγμών που γνώρισαν οι Εβραίοι 

στην Ανατολική Ευρώπη, στο τέλος του 19ου και στις αρχές 

του 20ού αιώνα, διεκδικούσε, για πολιτικούς

 και θρησκευτικούς λόγους, την επιστροφή των Εβραίων 

στην Παλαιστίνη, ως καταφύγιο και πατρίδα. 

Η διεκδίκηση αυτή των σιωνιστών είχε μεγάλη απήχηση 

στους Εβραίους της διασποράς, ύστερα από τα εγκλήματα 

που διαπράχθηκαν εναντίον τους στην Ευρώπη από τους Ναζί, 

πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πόλεμου.

Η περιοχή της Παλαιστίνης, από τις 29 Σεπτεμβρίου 1923, 

βρισκόταν υπό προσωρινή βρετανική διοίκηση με εντολή 

της Κοινωνίας των Εθνών, ύστερα από την κατάρρευση 

της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 Ενθαρρυμένοι και από τη διακήρυξη Μπάλφουρ το 1917, 

οι Εβραίοι άρχισαν συρρέουν και να εγκαθίστανται 

στην Παλαιστίνη, παρά την εχθρική στάση

 του ντόπιου αραβικού πληθυσμού. 

Το εβραϊκό στοιχείο αύξανε και πλήθαινε με την πάροδο του χρόνου.

 Από το 11,1% το 1922, είχε φθάσει στο 30,9% του συνολικού

 πληθυσμού της περιοχής τις παραμονές

 της διακήρυξης της ανεξαρτησίας.

Στις 29 Νοεμβρίου 1947, ο ΟΗΕ αποφάσισε να χωριστεί η Παλαιστίνη

 σε δύο κράτη, το Ισραηλινό (55,5% του εδάφους της) 

και το Αραβικό (45,5% του εδάφους), ενώ η Ιερουσαλήμ 

να παραμείνει διεθνής πόλη για μία περίοδο δέκα ετών και ύστερα

 οι κάτοικοί της να αποφασίσουν με δημοψήφισμα σε ποιο 

από τα δύο κράτη θα επιθυμούσαν η πόλη τους να ενταχθεί.

Οι Ισραηλινοί αποδέχτηκαν την απόφαση του ΟΗΕ, 

έχοντας κατά νου να επεκτείνουν το υπό ίδρυση κράτος τους 

με τις παραστρατιωτικές ομάδες που διέθεταν.

 Οι Άραβες την απέρριψαν ασυζητητί, καθώς δεν διανοούνταν 

την ύπαρξη εβραϊκού κράτους στα εδάφη τους. 

Η Ελλάδα καταψήφισε την απόφαση, επειδή δεν ήθελε 

να διαταράξει τις σχέσεις της με τους Άραβες.

Τα μεσάνυχτα της 14ης προς 15η Μαΐου 1948 εξέπνεε η εντολή

 με την οποία η Κοινωνία των Εθνών εμπιστεύτηκε 

στη Μεγάλη Βρετανία τη διακυβέρνηση της Παλαιστίνης.

 Τα βρετανικά στρατεύματα έπρεπε να εγκαταλείψουν τη χώρα,

 το αργότερο ως την 1η Αυγούστου. 

Καθώς η 15η Μαΐου ήταν Σάββατο, το Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο

 και το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Κογκρέσο αποφάσισαν 

να αναγγείλουν μία μέρα νωρίτερα την ίδρυση του εβραϊκού κράτους.

Έτσι, νωρίς το απόγευμα της 14ης Μαΐου 1948, 250 εκπρόσωποι 

των δύο οργανώσεων συγκεντρώθηκαν στο Μουσείο 

του Τελ Αβίβ με πάσα μυστικότητα.

 Εκεί, ο σιωνιστής και σοσιαλιστής Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, 

ο μετέπειτα πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, διάβασε 

τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας κάτω από το πορτρέτο

 του Τέοντορ Χερτζλ (1860-1904), του Ουγγροεβραίου δημοσιογράφου

 που ίδρυσε το σιωνιστικό κίνημα στα τέλη του 19ου αιώνα.

 

Στη δήλωση της ανεξαρτησίας επισημαινόταν:

«Στο πλαίσιο μιας πρότασης για την ειρήνη και των καλών

 γειτονικών σχέσεων δίνουμε χέρι φιλίας σε όλα τα γειτονικά κράτη

 και τους λαούς τους και τους καλούμε να δημιουργήσουν δεσμούς

 συνεργασίας και αλληλοβοηθείας με τον κυρίαρχο εβραϊκό λαό,

 που έχει εγκατασταθεί στη δική του γη».

Την ίδια ημέρα, οι ΗΠΑ αναγνώρισαν το νέο κράτος και δύο ημέρες

 αργότερα η Σοβιετική Ένωση. 

Η Ελλάδα αναγνώρισε το Ισραήλ στις 15 Μαρτίου 1949.

Ο Αραβικός κόσμος δεν θα αποδεχτεί το νεοσύστατο κράτος

 και την επομένη θα τού κηρύξει τον πόλεμο, θεωρώντας ότι

 θα ήταν εύκολη λεία και θα το εξαφανίσει από προσώπου γης.

Με τη βοήθεια, όμως, της Σοβιετικής Ένωσης, το Ισραήλ θα αντέξει

 και θα νικήσει στον Α’ Αραβο-Ισραηλινό Πόλεμο (1948-1949), 

δηλώνοντας εμφατικά ότι ήρθε για να μείνει οριστικά 

στη Γη της Επαγγελίας. 

Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ αποτελεί την αφετηρία 

του Παλαιστινιακού προβλήματος που υφίσταται μέχρι σήμερα.

Πηγή