Σάββατο 14 Ιουλίου 2018

.........μα τα φτερά του πάντα, τα έχει σ’ ετοιμότητα και στα κλουβιά πεθαίνει.

Ούτε καφέ χρειάζομαι να πιω για να διαβάσει 
κάποιος να πει το μέλλον μας στα μάτια σου το βλέπω.
Τα μάτια λένε πάντοτε το στόμα που δεν λέει
είναι η γλώσσα σώματος πιο εύγλωττη απ όλες.

Ούτε τυχαία ο λαός, ο έρωτας, που λέει
από τα μάτια πιάνεται…….κι έπεται η συνέχεια.
Εγώ απλά θα πρόσθετα κι ο χωρισμός το ίδιο
όπου τα λόγια πιθανόν δεν λένε την αλήθεια.

Ο έρωτας είναι θεός μα τα φτερά του πάντα
τα έχει σ’ ετοιμότητα και στα κλουβιά πεθαίνει. 
                           Πάν Καρτσωνάκης
Σύμφωνα με τη Διοτίμα, ο Έ­ρωτας είναι ένας «δαίμονας», μεσολαβητής
 ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους.
 Γεν­νήθηκε από την ένωση του Πόρου και της Πε­νίας, μέσα στον κήπο των θεών, 
έπειτα από ένα μεγάλο δείπνο, στο οποίο είχαν προσκληθεί όλες οι θεότητες. 
Σ' αυτή του την καταγωγή οφείλει μερικά ιδιάζοντα χαρακτηριστικά:
 στην αναζήτηση πάντοτε του αντικειμένου του ως Πενία ξέρει πάντοτε να επινοεί 
έναν τρόπο, για να φτάσει στο σκοπό του ως Πόρος. 
Χωρίς να είναι όμως καθόλου ένας παντοδύναμος θεός, 
ο Έρωτας είναι μια δύναμη διαρκώς ανικανοποί­ητη και ανήσυχη.
Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Eικόν’ αχειροποίητη, που στην καρδιά μου σ’ είχα,
κι είχα για μόνο φυλαχτό μια της κορφής σου τρίχα.
Ονείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα,
σαν περιστέρι στη σπηλιά μ’ ετάραξαν για σένα.
Κίνδυνο, μαύρο σύγνεφο, οι μάγισσες μου λένε•
τ’ αηδόνια αυτά που κελαδούν μου φαίνονται πως κλαίνε.
Να σε χαρεί κι η άνοιξη μαζί με τα λουλούδια,
όπου ’ναι σαν αμέτρητα, ζωγραφιστά τραγούδια.
Συ στο σχολειό δεν έμαθες να γράφεις ραβασάκια.
Στα χείλη σου τα ρόδινα πού τα 'βρες τα φαρμάκια;
Στα μάτια τα ψιχαλιστά πόχ’ Έρωτας καρτέρι,
πόσο μεθύσι μέθυσα ένας Θεός το ξέρει.
Τα μάτια τα ψιχαλιστά γύρνα σ’ εμέ, πουλί μου,
αγάπη μου περήφανη, αγάπη διαλεχτή μου.
Kι αυτό το μορφοδούλικο, το τιμημένο χέρι,
αν έσφιξε ή τόσφιξαν, ένας Θεός το ξέρει.
Tη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ' αρνηστής, αρνί μου,
Αγάπη μου αιώνια, αγάπη μου στερνή μου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ 
 Εννέα Δίστιχα (ΘΕΡΟΣ-ΕΡΩΣ), 1891

Κόρινθος: Δυστυχώς δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση στους δρόμους.


Κόρινθος: Όταν τα σήματα του ΚΟΚ παίζουν κρυφτούλι...πίσω από τα δέντρα.


Πάμε για κολύμπι στα "Καλάμια" κι ελπίζουμε να μην έχει ούτε και σήμερα τσούχτρες! (7 φωτογραφίες)







Πάμε για κολύμπι στα "Καλάμια" κι ελπίζουμε 
να μην έχει ούτε και σήμερα τσούχτρες!
Πάντως χθες δεν είχε....και φυσικά 
να απολαύσουμε καφέ και ηλιοβασίλεμα στο Mon Ami

Τι μου θυμίζει τώρα αυτό; Αμερικανό τουρίστα;


Ηχητικό ντοκουμέντο: Το Ράδιο Σκόπια Εκπέμπει Επισήμως Μέσω Των Βραχέων Εδώ Και 3 Μέρες Ως Ράδιο Μακεδονία …

Το Ράδιο Σκόπια εκπέμπει επισήμως
 μέσω των βραχέων εδώ και 3 μέρες ως ράδιο Μακεδονία.
Μιλάνε για Μακεδονική Μουσική και έχουν πρόγραμμα ελληνικό 
για τους Μακεδόνες της Ελλάδος και όχι μόνον.
Το ράδιο σκοπιά εκπέμπει επισήμως μέσω των βραχέων
 εδώ και 3 μερες ως ράδιο Μακεδονία μιλάνε 
για μακεδονική Μουσική και έχουν πρόγραμμα
 ελληνικό για τους Μακεδόνες της Ελλάδος. 
Ο διαστημικός Ν Πάπας που έχει ευθύνη 
για τις συχνότητες πως αφήνει και δεν μπλοκάρει
 το σταθμό άλλης χώρας που κάνει προπαγάνδα;
Ο Σταθμός που ακούγεται μέχρι Αυστραλία 
χρηματοδοτήθηκε με λεφτά κυρίως των Γερμανών
 και είναι δυναμικότητας 15000 κιλοβάτ 
Ακούστε.
Πηγή και περισσότερα

Η συμμαχία της Δήλου...Το ΝΑΤΟ της αρχαιότητας.

Οι συμμαχίες εκτός από την εξασφάλιση
αμοιβαίου οφέλους και δημιουργίας ισχύος αποτροπής, 
στην ιστορία λειτουργούσαν και σαν άρθρωση 
της κυριαρχίας των ισχυρότερων στους πιο αδύναμους 
με τη συναίνεση των τελευταίων (στην αρχή τουλάχιστον).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην αρχαιότητα που μοιάζει ιδιαίτερα
 με το μεταπολεμικό ΝΑΤΟ ήταν η συμμαχία της Δήλου.
Η συμμαχία της Δήλου...
Μετά τους Περσικούς πολέμους (490-479 π.Χ.) Η Αθήνα αναλαμβάνει την οργάνωση 
της ελληνικής συμμαχίας με πρωτοβουλία του Αριστείδη. 
 Πρόκειται για τη Συμμαχία της Δήλου που ιδρύθηκε το 478 π. Χ.)

"Ποιοι συμμετείχαν;
Οι Αθηναίοι και πόλεις του Αιγαίου και των ιωνικών παραλίων της Μ. Ασίας.
Πού ήταν η έδρα;
Στο νησί της Δήλου (ιερό νησί του Απόλλωνα). 
Γι’αυτό ονομάστηκε και Δηλιακή Συμμαχία.
Πόσοι αντιπρόσωποι υπήρχαν;
Ένας από κάθε πόλη
Κάθε πότε συνεδρίαζε η συμμαχία;
Μια φορά το χρόνο στη Δήλο.
Ήταν όλες οι πόλεις ισότιμες;
Θεωρητικά ναι, αλλά η Αθήνα που ήταν η πιο ισχυρή τις επηρέαζε.
Τί πρόσφεραν οι πόλεις στη Συμμαχία;
Πλοία ή στρατό. Αν δεν είχαν, τότε πρόσφεραν χρήματα (φόρο)
Πού ήταν το ταμείο;
Στη Δήλο.
Ποιοι διαχειρίζονταν τα χρήματα;
10 Ελληνοταμίες που ήταν όλοι Αθηναίοι.
Τί έκανε τα χρήματα η Συμμαχία;
Με τα χρήματα των φόρων συντηρούταν ο συμμαχικός στόλος.
Ποιος καθόρισε το τι θα πληρώνει η κάθε πόλη;
Ο Αριστείδης. Το έκανε με δίκαιο τρόπο για αυτό και ονομάστηκε "δίκαιος".
Ποιος ήταν αρχηγός του Συμμαχικού στόλου;
Η Αθήνα.
Το 471 π.Χ. ο Κίμων (γιος του Μιλτιάδη) έγινε ο ισχυρός άντρας της Αθήνας
 μετά το θάνατο του Αριστείδη και τον εξοστρακισμό του Θεμιστοκλή
 με την κατηγορία του μηδισμού (μηδισμός = συνεργασία με τους Πέρσες).
Ήταν αρχηγός του αριστοκρατικού κόμματος.
Οι ενέργειες του Κίμωνα:
1) Συνεχίζει τον πόλεμο εναντίον των Περσών πετυχαίνοντας μεγάλη νίκη 
στον Ευρυμέδοντα ποταμό της Μικράς Ασίας (467 π.Χ)
2) Μεγαλώνει τη Συμμαχία της Δήλου
 (γίνονται περίπου 400 οι πόλεις που συμμετέχουν).
 Κάποιες αντιδρούν στην αλαζονική συμπεριφορά της Αθήνας, αλλά ο Κίμωνας 
με τη βία τις επαναφέρει στη συμμαχία, αναγκάζοντάς τες να πληρώνουν φόρο.
3) Έχει φιλικές σχέσεις με τη Σπάρτη.
 Δε διστάζει να στείλει στρατό για να βοηθήσει τους Σπαρτιάτες στον πόλεμο 
εναντίον των Μεσσήνιων ειλώτων.
 Οι Σπαρτιάτες δε δέχονται όμως τη βοήθεια και η Αθήνα κατηγορεί τον Κίμωνα
 για την πράξη του, εξορίζοντάς τον.(462 π.Χ.)

Η ΑΙΓΙΝΑ ΚΑΙ Η ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
Η Αίγινα ήταν πάντα φίλη της Σπάρτης και εχθρός της Αθήνας.
 Η Συμμαχία της Δήλου δημιουργούσε εμπόδια στο εμπόριο της Αίγινας. 
Έτσι οι Αιγινήτες αποφάσισαν να συμμαχήσουν με την Κόρινθο 
(άλλη μεγάλη εχθρό της Αθήνας).
 Μόλις το έμαθαν οι Αθηναίοι (459 π.Χ) επιτέθηκαν στον Αιγινίτικο στόλο
 έξω από το Αγκίστρι και στη συνέχεια πολιόρκησαν για μήνες την Αίγινα. 
Την κατέλαβαν και την υποχρέωσαν να παραδώσει όλα τα πλοία της 
και να πληρώνει κάθε χρόνο 30 τάλαντα (τεράστιο ποσό) ως φόρο.

Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΔΗΛΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ
Το 454 η Αθήνα αποτυγχάνει να καταλάβει την Αίγυπτο. 
Νέος ισχυρός άντρας γίνεται ο Περικλής.
Αλλαγές στη Συμμαχία

1) Μεταφέρεται το ταμείο της Συμμαχίας από τη Δήλο στην Ακρόπολη των Αθηνών.
2) Το συνέδριο καταργείται και όλες οι αποφάσεις παίρνονται στην Αθήνα.
3) Ο φόρος που θα πληρώνει η κάθε πόλη ορίζεται από την Εκκλησία του Δήμου.
Όταν το 449 π.Χ μετά τη νίκη της Αθήνας στην Κύπρο και την απελευθέρωσή της 
από τους Πέρσες, υπογράφεται η ευνοϊκή για την Ελλάδα Ειρήνη του Καλλία 
η συμμαχία δεν έχει λόγο πια ύπαρξης μιας και οι ελληνικές πόλεις κερδίζουν
 την αυτονομία τους από τους Πέρσες. 
Όμως η Συμμαχία αποδείχτηκε μια δικαιολογία της Αθήνας προκειμένου 
να ελέγξει τις ελληνικές πόλεις και γι’ αυτό συνεχίζει να υπάρχει.
Του Κώστα Στούπα 
kostas.stoupas@capital.gr

Μερικές φορές δίνουν την εντύπωση ότι ποζάρουν στον φωτογραφικό φακό.(6 φωτογραφίες)





Τα θυμόσαστε αυτά τα περίπτερα;


Οι Αρχαίοι Έλληνες Έτρωγαν Σουβλάκι Από Το 1.600 Π.Χ

Ο αρχαιολόγος Χρίστος Ντούμας άφησε για λίγο στην άκρη τα προβλήματα
 που αντιμετωπίζει στο Ακρωτήρι της Θήρας και μίλησε για τις νοστιμιές
 που απολάμβαναν οι πρόγονοί μας πριν από 3.500 χρόνια.
Αποφλοίωση φάβας με αρχαίες μυλόπετρες «Βρήκαμε πολλά κατάλοιπα καρπών, 
μέσα σε δοχεία που φυλάσσονταν στα σπίτια. 
Καθώς έπεσε η τέφρα απανθρακώθηκαν και έτσι διατηρήθηκαν», 
εξηγεί ο Χρ. Ντούμας. «Οι καρποί αυτοί ήταν προϊόντα καλλιεργειών -γι’ αυτό 
και έχουμε γνώσεις για τις καλλιέργειες εκείνης της εποχής. 
Βρήκαμε φάβα, φακές, κριθάρι-, σε ένα μάλιστα πιθάρι γεμάτο τέφρα βρήκαμε
 αποτυπώματα αμύγδαλων. 
Εντοπίσαμε επίσης πολλά κουκούτσια ελιών θρυμματισμένα, 
άρα μιλάμε για παραγωγή λαδιού.

Βρήκαμε και ένα πιθάρι με σαλιγκάρια, αν και τα συγκεκριμένα ήταν εισαγωγής! 
Επρόκειτο για κρητικά σαλιγκάρια». 
Βρήκαν όμως και πάρα πολλούς σπόρους από σύκα: «Αυτή ήταν η ζάχαρή τους.
 Και βέβαια, το σύκο ήταν το καθαρτικό τους!» (χαμογελάει). 
– Βρήκατε και υπολείμματα ψαριού;
«Μέσα σε πιθάρια εντοπίσαμε αποξηραμένα ψάρια και κόκαλα ψαριών. 
Μάλιστα, καθώς σκάβαμε σε βαθιά στρώματα για τα θεμέλια των στύλων 
του στεγάστρου, βρήκαμε γάρον (garum κατά τους Ρωμαίους). 
Πρόκειται για μια πάστα από ψάρι, λιχουδιά για τους Ρωμαίους. 
Η αριστοκρατία απολάμβανε το καλύτερο μέρος του ψαριού,
 ενώ η «πλέμπα» και ο στρατός χρησιμοποιούσαν τα κεφάλια, τις ουρές, τα πτερύγια.
Βρήκαμε ένα τέτοιο πιθαράκι και επρόκειτο για σημαντική ανακάλυψη
 μιας και απέδειξε ότι 1.500 χρόνια πριν τους Ρωμαίους, το έφτιαχναν στη Θήρα.
 Είναι βέβαια χαρακτηριστικό ενός λαού που ζει με και από τη θάλασσα…»

Η πιο σπάνια, όμως, λιχουδιά ήταν ο γάρος, μια εκλεκτή σάλτσα 
που εξυμνούσε ο Σοφοκλής, ο Πλάτωνας και ο Πλίνιος από εντόσθια ψαριών 
και μικρά ψάρια (σαρδέλες, αθερίνες) που παστώνονταν σε χοντρό αλάτ
ι και απλώνονταν στον ήλιο 2-3 μήνες. 
Το παχύρευστο υγρό που έπαιρναν από το σούρωμα αραιωνόταν με ελαιόλαδο,
 κρασί ή ξύδι και αποθηκευόταν στο γαράριον για σάλτσα. 
Σε ορισμένες περιοχές, μάλιστα, έφτιαχναν γάρο μόνο από συκώτι κολιού 
ενώ η αρχική συνταγή έδωσε την ιδέα για την σάλτσα αντζούγιας των Σικελών
 και την γουόστερ σος (Worcestershire sauce).

-Κρέας έτρωγαν;
«Βρήκαμε άφθονα κόκαλα από αιγοπρόβατα, που αποτελεί βασικό είδος
 κτηνοτροφίας και σήμερα στα νησιά, ελάχιστα βοοειδή 
(στα νησιά δεν μπορούν να εκθρέψουν μεγάλα ζώα) και πολύ λίγο κυνήγι 
(κουνέλια, αποδημητικά πουλιά).
Βρήκαμε όμως πάρα πολλά κατάλοιπα από αχινούς, αχιβάδες, κυδώνια 
και άλλα παρεμφερή θαλασσινά».

-Έχουμε ιδέα πώς τα μαγείρευαν όλ’ αυτά;
«Ξέρουμε πως είχαν τριποδικές χύτρες -που σημαίνει ότι, αν μη τι άλλο, έβραζαν.
 Γιαχνί πάντως δεν νομίζω πως έφτιαχναν, αφού δεν είχαν ντομάτες. 
Σήμερα μπορεί να μιλάμε για τα περίφημα σαντορινιά ντοματάκια, 
όμως οι ντομάτες μας ήρθαν από την Αμερική!

Βρήκαμε επίσης ταψιά και φορητά τριποδικά φουρνάκια: φωτιά από πάνω,
 φωτιά από κάτω και ταψάκι με καπάκι και πορτούλα.
 Ενα είδος γάστρας με πόδια». 
Κρατευτές σουβλακιών.
-Τι σας εξέπληξε πιο πολύ από αυτά που ανακαλύψατε;

«Οι Κρατευτές: πάνω τους έψηναν σουβλάκια. 
Είχαν εγκοπές αλλά και τρυπούλες για να κυκλοφορεί ο αέρας 
και να μην σβήνουν τα κάρβουνα.

Ηταν πολύ εργονομικοί. 
Στην άκρη τους είχαν το σχήμα κεφαλής κριαριού. 
Και εξασφάλιζαν και ένα υγιεινό ψήσιμο, αφού το λίπος έπεφτε». 
Σύγχρονοι κρατευτές. 
Η ονομασία πιθανόν προέρχεται από το αρχαίο κραταιός που σημαίνει
 ισχυρός-δυνατός και μεταφορικά ανθεκτικός στην πυρά. 
Τα ξύλινα καλαμάκια ονομάζονταν οβελοί. 
Έτσι προέκυψε η ονομασία οβελίες για τα σουβλιστά ζώα

Δηλαδή, το σουβλάκι είναι δικό μας έδεσμα… 
Κι όμως, κάποιοι σήμερα νομίζουν ακόμα πως είναι τουρκικής προέλευσης.

«Το σουβλάκι κατάγεται από το Αιγαίο.
 Οι Τούρκοι ήρθαν το 1453 μ.Χ. 
Κάποτε είχα μια κουβέντα με έναν διαπρεπή Τούρκο αρχαιολόγο, 
τον ελληνιστή Εκρέμ Ακουργκάλ. 
Και του έλεγα ότι έχουμε δανειστεί κι εμείς πολλά από την τουρκική κουζίνα. 
Φέρνοντάς του ως παράδειγμα τον κεφτέ.
 Και μου λέει: «Είστε αφελής.
 Οι Τούρκοι όταν ήρθαν εδώ ήταν νομάδες. 
Δεν είχαν κουζίνα. 
Απλώς υιοθέτησαν τη βυζαντινή κουζίνα. 
Ας μην κοροϊδευόμαστε: η λέξη «κεφτές» δεν είναι τούρκικη.
 Είναι η βυζαντινή λέξη «κοπτόν κρέας…».

Και πράγματι, θυμάμαι ακόμα τη μαμά μου και τη γιαγιά μου να κόβουν γρήγορα 
και σταυρωτά το κρέας με δύο κοφτερά μαχαίρια κάνοντας το κιμά!».

-Οι ανασκαφές του Ακρωτηρίου αποτελούν τα παλαιότερα τεκμήρια 
για το τι έτρωγαν οι Ελληνες;

«Οχι. Υπάρχουν σκόρπια ευρήματα και από τη νεολιθική εποχή 
(5η και 4η χιλιετία π.Χ.) σε Θεσσαλία, Μακεδονία, Θράκη. 
Ομως στο Ακρωτήρι, χάρη στο ηφαίστειο, πρώτη φορά βρέθηκαν 
τόσο πολλά μαζεμένα -και τόσο καλά διατηρημένα.

Σκεφθείτε πως στις λάβες της Σαντορίνης υπάρχουν εγκλείσματα φυτών
 όπως τα φοινικόδεντρα ή οι ελιές που χρονολογούνται 60.000 χρόνια πριν από σήμερα. 
Και αποκαλύπτουν ένα κλίμα που δεν διαφέρει από το σημερινό. 
Στα πρώιμα ιστορικά χρόνια, την 5η, 4η ή 3η χιλιετία π.Χ., οι άνθρωποι 
άρχισαν να καλλιεργούν την ίδια αυτή άγρια χλωρίδα».
Η περίφημη μεσογειακή διατροφή έχει πολύ μακρινές ρίζες τελικά….


Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018

3 γελοιογραφίες από έναν Κορίνθιο κομίστα.......για τους δημοσίους υπαλλήλους.





Αλλάζουν την ιστορία της Κύπρου με λεξικό!



Ο διακαής πόθος της κυβέρνησης.

Διαβλέποντας ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης το προδιαγραφόμενο δυσοίωνο μέλλον
 της μοναδικής κρατικής τράπεζας, δηλαδή της Τράπεζας Αττικής, που θα μπορούσε
 να εξυπηρετεί τα εμμονικά οράματα για κοινωνική ανάπτυξη, τα αριστερά πρόσημα
 και τα συμφέροντα αρεστών και φίλων, επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη 
ως υπέρτατη λύση σε όλα τα προβλήματα την επέκταση 
των συνεταιριστικών τραπεζών. 
«Στο πλαίσιο της συγκρότησης των κοινωνικών συμμαχιών
 και των συνεταιριστικών μορφών οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας 
που συνιστούν πρόδρομες μορφές οργάνωσης του μέλλοντος και στο πλαίσιο
 της καταπολέμησης των περιφερειακών ανισοτήτων,
 το συνεταιριστικό τραπεζικό σύστημα είναι η λύση». 

Αυτό το λογύδριο είναι η μετάλλαξη των κομμουνιστικών οραμάτων που είχε
 ο αποτυχών υποψήφιος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, 
σε κάτι πιο μαλακό, πιο εύληπτο, πιο σοσιαλδημοκρατικό, 
με τον κρατισμό και τον ασφυκτικό έλεγχο ως κυρίαρχα συστατικά του.

Η μανία για τη δημιουργία ενός παράλληλου εναλλακτικού τραπεζικού
 συστήματος χρηματοδοτικών μέσων και εργαλείων παραμένει ο διακαής πόθος 
της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου. 
Ενα σύστημα που θα μπορεί να προσφέρει τραπεζικές υπηρεσίες και πιστώσεις
 σε επιχειρηματίες που βάζουν ως εγγυήσεις βοσκοτόπια ή και δάνεια. 
Ενα σύστημα που θα ενσωματώνει μέσα του και το ιερό τοτέμ
 της Αναπτυξιακής Τράπεζας.
 Βέβαια, μπορεί κάποιος εύκολα να πει πως έχει προϋπάρξει η δήλωση
 του αντιπροέδρου της Κομισιόν, Β. Ντρομπρόβσκις, ο οποίος είχε τονίσει
 πως «οι συνεταιριστικές τράπεζες στην Ελλάδα αναμένεται να επωφεληθούν
 από το περιβάλλον χρηματοπιστωτικής σταθερότητας», 
το οποίο θα διασφαλίσει «η θέσπιση -και η ολοκλήρωση- της τραπεζικής ένωσης». 

Ο αντιπρόεδρος Ντρομπρόβσκις είναι φανερό πως αναφέρθηκε στο πρότυπο 
των ευρωπαϊκών συνεταιριστικών τραπεζών, που ενώ επιτελούν 
ένα σημαντικό έργο στον χώρο της μικρομεσαίων πιστώσεων, αποτελούν
 ταυτόχρονα μια μαύρη και μη ελεγχόμενη τρύπα, που ουδείς τολμά 
να φωτίσει, ειδικά τώρα που η τραπεζική ενοποίηση συναντά εμπόδια 
και αναβάλλεται από σύνοδο σε σύνοδο.

Το παρελθόν των συνεταιριστικών τραπεζών, σε καμιά περίπτωση
 δεν εγγυάται ένα επιτυχημένο μέλλον, όταν η βασική ιδέα 
πως ο μέτοχος της τράπεζας είναι ταυτόχρονα και πελάτης της
 θέτει από μόνη της σημαντικά ερωτήματα.
 Ας θεωρήσουμε ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου έχει δίκιο 
και πως οι συνθήκες είναι ιδανικές για το συνεταιριστικό τραπεζικό σύστημα 
και πως η Τράπεζα της Ελλάδος αίρει τις επιφυλάξεις της. 
Πού θα βρεθούν τα κεφάλαια για την ίδρυση των συνεταιριστικών τραπεζών;
 Γιατί να μην επιτραπεί να δοθούν άδειες για κανονικές τράπεζες
 που θα συγκεντρώσουν στρατηγικά κεφάλαια;
Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου*
*Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Πέμπτης, 12 Ιουλίου

Ανησυχητικές διαστάσεις παίρνει το φαινόμενο των νεκρών δελφινιών αλλά και χελωνών στον Κορινθιακό.

Ανησυχητικές διαστάσεις 
παίρνει το φαινόμενο των δελφινιών που ξεβράζονται 
στις παραλίες του κορινθιακού σε άσχημη κατάσταση.
Πλέον υπάρχουν υποψίες ότι ασυνείδητοι
 έχουν βάλει στόχο τα όμορφα θηλαστικά 
μιας και φέρουν βαθιά τραύματα.
Αυτή τη φορά νεκρό δελφίνι ξεβράστηκε 
στην παραλία της ιερατικής προκαλώντας θλίψη
 στους λουόμενους.
Δικό μας σχόλιο:
Αλήθεια από εκείνον τον φορέα, για την Natura 2000,
 δεν μαθαίνουμε νέα του.

Φιλότιμη προσπάθεια αλλά δυστυχώς οι τσούχτρες επιμένουν να επιστρέφουν ακόμη.

Γελοιότητες.
Μόλις μίλησαν…γέμισε τσούχτρες
 ο Κορινθιακός…!
Το είχαμε προβλέψει.
Για να πουν ότι τάχα είναι τσουχτροφάγοι οι δήμαρχοι, 
βγήκαν περήφανοι και είπαν ότι καθάρισαν
 τον Κορινθιακό από τις τσούχτρες…

Σήμερα στην ευρύτερη περιοχή του Κιάτου 
γέμισε η θάλασσα τσούχτρες…
Γελάει ο κόσμος και τα τσιμέντα μαζί τους 
αλλά και οι ίδιες οι τσούχτρες
 που οι Νοτιοδυτικοί άνεμοι της απώθησαν 
από τις παραλίες και τα ρεύματα τις επανέφεραν…

Αντί να πάρουν μέτρα βγήκαν να πανηγυρίσουν
 και ας τους είπαν οι ειδικοί ότι το φαινόμενο θέλει χρόνο..

Βγήκαν να πανηγυρίσουν για να πάρουν κανένα ψήφο 
αλλά στις παραλίες γελάει ο κόσμος μαζί τους…!
Και το βίντεο του ευτελισμού…
Απολαύστε τι έλεγε ο δήμαρχος του Κιάτου..
Δικό μας σχόλιο:
Φιλότιμη προσπάθεια αλλά δυστυχώς οι τσούχτρες
 επιμένουν να επιστρέφουν ακόμη.
Α, και κάτι ακόμη:
Άλλα δυο νεκρά δελφίνια ξεβράστηκαν
στην περιοχή μας.
Το ένα νεκρό Δελφίνι το πρωί στην παραλία Λουτρακίου,
Το δεύτερο στην παραλία Ιερατικής.........
Ακόμη και εντός των δικτύων προστασίας
είχαν εισχωρήσει τσούχτρες από ότι μου έλεγε 
μια γνωστή μου........από το Λουτράκι.

Γιατί πιστεύω ότι θα πάμε σε εκλογές τον Σεπτέμβριο. (Άρθρο γνώμης)

ΥΓ: Κάποτε τα δικαστήρια κατηγορούσαν τους κομμουνιστές ότι έπαιρναν ρούβλια.
 Και οι Έλληνες πρωθυπουργοί έκαναν τεμενάδες σε Αμερικανούς καλαμαράδες. 
Ποιος θα το έλεγε ότι το σωτήριο έτος 2018 θα βλέπαμε σε αριστερή εφημερίδα 
την λέξη «ρούβλια» στον τίτλο της, αναφερόμενη στην αυξημένη διείσδυση 
των Ρώσων στην Ελλάδα. Ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν…

Η Φιλοξενία Στην Αρχαία Ελλάδα. Δεν Ήταν Όπως Μας «Σερβίρουν»

Ένα από τα συνήθη επιχειρήματα των επαγγελματιών «φιλάνθρωπων», «ανθρωπιστών» και «αντιρατσιστών», 
όταν θέλουν να καταδείξουν την «ξενοφοβία» 
και τον «ρατσισμό» των σύγχρονων Ελλήνων, 
που επιμένουν να αρνούνται την κατάληψη 
της Ελλάδος από τις ορδές των τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών, είναι αυτό που κάνει επίκληση 
του θεσμού της φιλοξενίας στην αρχαία Ελλάδα.

Υποστηρίζουν λοιπόν, πως οι αρχαίοι Έλληνες ήταν κατ’ εξοχήν φιλόξενοι 
άνθρωποι κι ότι ο θεσμός της φιλοξενίας, πέραν του ότι
 αποτελούσε ηθικό χρέος, προστατεύονταν κι απ’ τον Ξένιο Δία. 
Αυτό, σε πλήρη αντίθεση με τους «ρατσιστές» Νεοέλληνες, 
οι οποίοι αρνούνται -τι θράσος!- να «φιλοξενήσουν»
 μερικά εκατομμύρια λαθρομεταναστών.

Όμως, όπως και στην περίπτωση 
με την πετσοκομμένη ρήση του Ισοκράτη*
 («Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας»), 
έτσι κι εδώ προβάλλεται η μισή αλήθεια -και η μισή 
αλήθεια είναι χειρότερη απ’ το ψεύδος…

Πράγματι, ο θεσμός της φιλοξενίας στην αρχαία Ελλάδα, ήταν ιερός 
και προστατεύονταν από τον Ξένιο Δία. 
Υπήρχε μάλιστα και συγκεκριμένο τυπικό, κατά την υποδοχή, διαμονή 
και αναχώρηση του φιλοξενούμενου, ενώ υπήρχε και η «δημοσία ξενία», 
όπου την φιλοξενία αναλάμβανε η πόλη, παρέχοντας στους ξένους διαμονή 
και τροφή στους «ξενώνες» της. 
Κάπου εδώ, σταματά η αλήθεια των «αντιρατσιστών» 
και συνεχίζει το ψεύδος διά της αποσιωπήσεως της υπόλοιπης αλήθειας…

Ως ξένος, στην κλασική αρχαία Ελλάδα, κατά κανόνα εννοούνταν,
 όχι ο αλλοδαπός κι αλλόφυλος, αλλά ο Έλληνας που κατοικούσε σε άλλη πόλη. 
Οι αλλόφυλοι, προσδιορίζονταν με τον πασίγνωστο περιφρονητικό όρο «βάρβαροι». 
Αλλά κι όταν ακόμη προσδιορίζονταν ως ξένοι, ο όρος λάμβανε 
και πάλι την αρνητική σημασία του βάρβαρου, του εχθρού 
(π.χ. οι Σπαρτιάτες «ξείνους γὰρ ἐκάλεον τοὺς βαρβάρους»
 [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι – Καλλιόπη», 11]) και είναι επίσης γνωστό τι γνώμη είχαν
 οι αρχαίοι Έλληνες, για όσους δεν ανήκαν στη φυλή τους:
 «Πας μη Έλλην, βάρβαρος». 
Όπως δε αναφέρει κι ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός, Πολύβιος («Ιστορίαι»,
 Θ’), οι Έλληνες πολεμούσαν «διαγωνιζόμενοι πρὸς τοὺς βαρβάρους 
ὑπὲρ τῆς τῶν Ἑλλήνων ἀσφαλείας». 
Είναι επίσης χαρακτηριστικό, ότι οι αλλοεθνείς αποκλείονταν 
κι απ’ τους Ολυμπιακούς Αγώνες 
(«οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων» 
[Ηρόδοτος, «Ιστορίαι – Τερψιχόρη», 22]), όπου δικαίωμα συμμετοχής
 είχαν μόνον όσοι αποδείκνυαν ότι ήταν Έλληνες.

Η φιλοξενία λοιπόν, αφορούσε κατά βάση Έλληνες, 
ενώ δεν ήταν χωρίς όρους, περιορισμούς και υποχρεώσεις. 
Στην Σπάρτη μάλιστα, υπήρχε και νόμος περί «ξενηλασίας» 
(Ξενοφώντος «Λακεδαιμονίων Πολιτεία»), 
ενώ ο Ηρόδοτος («Ιστορίαι – Κλειώ», 65), αναφέρει ότι οι Σπαρτιάτες 
ήταν «ξείνοισι ἀπρόσμικτοι».

Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά των «αντιρατσιστών», 
οι αρχαίοι Έλληνες, όχι μόνο φιλόξενοι δεν ήταν έναντι των αλλοεθνών, 
αλλά «ρατσιστές» και «εθνίκια» του κερατά!
Υπάρχει όμως και συνέχεια…
Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η φιλοξενία μπορούσε να αφορά και τους αλλοεθνείς,
 υπήρχε μια πολύ σημαντική παράμετρος, την οποία οι «ανθρωπιστές», 
παραβλέπουν: Η φιλοξενία δεν διαρκούσε επ’ αόριστον και για οποιονδήποτε. 
Αφορούσε μόνο τους περαστικούς, τους ταξιδιώτες, τους αγγελιαφόρους, 
τους εμπόρους και γενικότερα τους προσωρινούς επισκέπτες. 
Όχι τους μετανάστες. 
Οι Έλληνες που επιθυμούσαν να μετεγκατασταθούν μόνιμα ή επ’ αόριστον
 σε άλλη ελληνική πόλη-κράτος, δεν θεωρούνταν πλέον φιλοξενούμενοι, 
αλλά «μέτοικοι» -μέτοικοι θεωρούνταν επίσης και οι απελεύθεροι δούλοι.
 Στη Σπάρτη, ονομάζονταν «περίοικοι», καθώς δεν κατοικούσαν μέσα στην πόλη, 
αλλά σε πέριξ οικισμούς.
Στην αρχαία Αθήνα, ο κάθε μέτοικος, ήταν υποχρεωμένος να επιλέγει 
έναν «προστάτη», δηλαδή κάποιον γηγενή εγγυητή, σε αντίθετη δε περίπτωση 
κινδύνευε να μηνυθεί, αντιμετωπίζοντας την δικαιοσύνη. 
Ως μέτοικοι, ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν ειδικό φόρο, το «μετοίκιον». 
Όσοι δε, δεν πλήρωναν το μετοίκιον, οδηγούνταν προσωρινά στη φυλακή 
κι αν δεν έβρισκαν χρήματα να πληρώσουν, απελαύνονταν. 
Οι μέτοικοι, παρ’ ότι είχαν αρκετά δικαιώματα, εν τούτοις δεν επιτρέπονταν 
να κατέχουν θέσεις εξουσίας και να συμμετέχουν
 στις συνελεύσεις και τις αποφάσεις του δήμου.
Διευκρίνηση:
Η πετσοκομμένη ρήση του Ισοκράτη
 («Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας»

Ἀπὸ τὸν «πανηγυρικὸ» τοῦ Ἰσοκράτους, διαβάζουμε.
«Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περί τό φρονεῖν
 καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ’ οἱ ταύτης 
μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν
, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκεν 
μηκέτι τοῦ γένους, ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, 
καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως 
τῆς ἡμετέρας ἤ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας».
Πρόκειται γιὰ τὸ γνωστὸ ἀπόσπασμα τοῦ Ἰσοκράτους 
ποὺ ἐξεφώνησε στὴν 100 Ὀλυμπιάδα τὸ 380 π.Χ. 
καὶ τὸν προετοίμαζε ἐπὶ δέκα χρόνια.
Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ἀπόσπασμα ποὺ στὶς μέρες μας 
ἔχουν χρησιμοποιήσει πολλοὶ ἐθνομηδενιστὲς,
 γιὰ νὰ μὰς ἀποδείξουν ὄτι πρέπει, ὄσοι ἔχουν βγάλει 
ἔνα γυμνάσιο ἤ ἔνα δημοτικὸ στὴν Ἑλλάδα, 
νὰ μποροὺν νὰ γίνουν καί Ἕλληνες.
Βεβαίως, ἐσκεμμένως, τοὺς διαφεύγει ὄτι
 ὁ Ἰσοκράτης ἀπευθύνεται μόνο σὲ Ἕλληνες 
καὶ ὄτι ἀναφέρεται στὴν ὑπεροχὴ τῶν Ἀθηναίων, 
ἔναντι τῶν ὑπολοίπων Ἑλλήνων, 
σὲ μία προσπάθειὰ του, νὰ συνενώσει τούς Ἕλληνες
 ὑπὸ τὴν ἀρχηγία τῶν Ἀθηναίων.

Μὴ ξεχνᾶμε νὰ μνημονεύουμε (ἀρνητικῶς) 
τὸν Κώστα Στεφανόπουλο.
 Ὁ τέως πρόεδρος τῆς ἑλληνικῆς δημοκρατίας, 
ἐκ τοῦ πονηροῦ καὶ ἢ λόγω ἀμαθίας (;), εἶχε πεῖ, 
μετὰ τὸ πέρας παρελάσεως ἐθνικῆς μας ἑορτῆς,
 στὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως, ὅταν τοῦ θέσανε
 σχετικὸ ἐρώτημα: «Ὁ Ἰσοκράτης εἶχε πεῖ ὅτι Ἕλλην 
εἶναι αὐτὸς ποὺ μετέχει τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας».

Ὁ Ἰσοκράτης μάλιστα, 
γιὰ τὸν ὀποιονδήποτε ἔχει κάνει 
τὴν στοιχειώδη μελέτη 
τῶν γεγραμμένων του, 
εἶναι τὸ πλέον ἀκατάλληλο πρόσωπο
 γιὰ αὐτὴν τὴν προπαγάνδα
Καὶ ὁ λόγος εἶναι ὄτι ἄν κάποιος
 ἐκ τῶν προγόνων μας μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ 
ὁ πλέον φυλετιστής, ἐθνικιστής, “ρατσιστής”,
 αὐτὸς εἶναι ὁ Ἰσοκράτης. 
Τόσο γελοῖα, παραπλανητικὰ καὶ ψευδῆ εἶναι αὐτὰ
 ποὺ διαδίδουν, διάφοροι πονηροὶ κύκλοι. 
Δυστυχῶς ὄμως στηρίζονται καὶ στὴν ἀμάθιά μας.