Ο ουρανός σαν θάλασσα απλώνεται μπροστά μας
και τ’ άστρα είναι σαν νησιά τις νύχτες με τα φώτα.
Προκλητικά μας γνέφουνε και σαν να προσκαλούνε
τον άνθρωπο που κάποτε ίσως τα εποικίσει.
Σαν ναυαγός αισθάνομαι χαμένος μες το σύμπαν
και σκέφτομαι ότι μπορεί σε τούτον τον πλανήτη
να 'χουν ξεμείνει άνθρωποι γενάρχες πρόγονοί μας
εκατομμύρια χρόνια πριν, απ' άλλον Γαλαξία.
Ανέκαθεν, οι άνθρωποι, κοιτούσανε τ’ αστέρια.
Ακόμη και το μέλλον τους πίστευαν θα τους πούνε.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου