Μου θύμιζαν τη θάλασσα θυμάμαι τα φιλιά σου
κι όχι για την αλμύρα τους μα για την τρικυμία
κάθε φορά το ένοιωθα κοβόταν η ανάσα
και βούλιαζα, πνιγόμουνα κι ήθελα να με σώσεις.
Όσα φιλιά κι αν μου ‘δωσες κι αν σώθηκα εντέλει
ήταν γιατί αρπάχτηκα σε κάποιο σου κατάρτι
και τώρα μένω ναυαγός σε άξενο νησάκι
μονάχος δίχως συντροφιά εκτός απ’ την ελπίδα.
Μηνύματα στη θάλασσα πετάω σε μπουκάλια
και πλοία βλέποντας φωτιές ανάβω να με δούνε.
Καρτσωνάκης Πάν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου