"Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα,
περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες,
όπου η ζωή χορεύει…"
Νίκος Ασλάνογλου
1931-1996
Ποιητής
Με λέξεις μόνο έχτιζαν, τον κόσμο τους και ζούσαν στοές τριγύρω σκάβοντας, τούνελ για να ξεφύγουν. Πάν Καρτσωνάκης "Οι Ποιητές"
Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013
Έτρεχες ξυπόλυτη, στην παραλία, ντάλα μεσημέρι......
Ξέρεις ποια είμαι,
ρώτησε η νύχτα κι έγειρε με νάζι το κεφάλι της.
Δεν περίμενε φυσικά καμία απάντηση από μένα.
Ακούμπησε τα δάκτυλά της πάνω στ' αστέρια
και δείχνοντάς τα συμπλήρωσε:
Είμαι η ποίηση που γράφεται και πεθαίνει διαρκώς.
Είμαι η ποίηση που κανείς δεν έχει γράψει κι όμως υπάρχω.
είμαι η ποίηση και θα υπάρχω
ακόμη κι όταν εσύ κι ο κόσμος σου θα έχετε σβήσει.
Συνέχισε να μου λέει διάφορα τέτοια
μα δεν την άκουγα πια.
Είχα «περάσει» στο επόμενο στάδιο
κι έβλεπα ένα όνειρο με σένα
που έτρεχες ξυπόλυτη, στην παραλία, ντάλα μεσημέρι,
προσπαθώντας τάχα να μου ξεφύγεις παιχνιδιάρικα
και γελώντας μου φώναζες προκλητικά να σε πιάσω.
Είμαι η Ποίηση μου φώναζες
και ποτέ δεν θα μπορέσεις να με πιάσεις.
Πάν Καρτσωνάκης
Η χιουμοριστική πλευρά του δρόμου. (Φωτογραφίες)
Ο Γάλλος καλλιτέχνης OaKoAk
έχει την... καλή συνήθεια να μετατρέπει
να συνηθισμένα αντικείμενα του δρόμου
σε εκπληκτικές δημιουργικές εικόνες ή γλυπτά.
Δικό μας σχόλιο:
Ευρηματικός, κάποιες φορές
αλλά ας μην "τρελαινόμαστε" κιόλας.
Γλυπτά, δεν θα τα έλεγες.
Η ιστορία που συγκλονίζει ...(Τις φωτογραφίες, ποιος τις ¨τράβηξε;")
Καθώς η Αυστραλία ξαναζεί ημέρες πύρινες
όπως αυτές του Φεβρουαρίου του 2009
(τότε 173 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους
από πυρκαγιές στα νοτιοανατολικά,
στην περιοχή της Βικτόρια), μέσα από τους καπνούς
και τις εικόνες απόλυτης καταστροφής αναδύονται,
μεταξύ άλλων, και κάποιες σχεδόν απίστευτες
προσωπικές ιστορίες επιβίωσης.
Χαρακτηριστική υπήρξε η περίπτωση
μιας οικογένειας στην Τασμανία, συγκεκριμένα
στο παραλιακό χωρίο Ντάναλεϊ, η οποία
κατόρθωσε να γλιτώσει από τις φλόγες κυριολεκτικά
την τελευταία στιγμή, βρίσκοντας καταφύγιο…
.... μέσα στη θάλασσα,
κάτω από την αποβάθρα του λιμανιού.
«Είδαμε πύρινους ανεμοστρόβιλους να έρχονται
κατά πάνω μας και την αμέσως επόμενη στιγμή
τα πάντα γύρω μας, συμπεριλαμβανομένων
των σπιτιών, είχαν τυλιχτεί στις φλόγες.
Τότε ήταν που έστειλα τη γυναίκα μου μαζί
με τα παιδιά στην αποβάθρα καθώς δεν υπήρχε
άλλη διέξοδος» δηλώνει ο Τιμ Χολμς, ο οποίος μαζί
με τη σύζυγό του, Τάιμι, και τα πέντε εγγόνια τους
(ηλικία δύο έως έντεκα ετών) αναγκάστηκαν
να βουτήξουν κυριολεκτικά μέσα στο νερό
για να γλιτώσουν από τις φλόγες που είχαν
προηγουμένως κατακάψει συνολικά περί τα 90 σπίτια
στο χωριό τους. «Υπήρχαν τόσος καπνός και στάχτη
που δυσκολευόμασταν ακόμη και να αναπνεύσουμε»
τονίζουν οι επιζώντες, οι οποίοι να σημειωθεί
πως έμειναν εγκλωβισμένοι στην προκυμαία
για περίπου τρεις ώρες.
Πηγή: perierga.gr
Δικό μας σχόλιο:
Μα καλά, τις φωτογραφίες, ποιος τις ¨τράβηξε";
Ζει σε μια σπηλιά, από τότε που του έκαψαν το τροχόσπιτο.
Ο Ματθαίος Μονσελάς
ζει σε μια σπηλιά του αττικού λόφου.
Είναι ένα όνομα που έχει συνδεθεί με μία
από τις πλέον πολύκροτες
αστυνομικο-δικαστικές υποθέσεις
που γνώρισε η χώρα. Είναι ο πρωταγωνιστής
της δολοφονίας κατά παραγγελία
για «ανθρωπιστικούς λόγους» της οδοντιάτρου
Γεωργίας Βαγενά πριν από 19 χρόνια.
Ωστόσο, ακόμη και σήμερα ο 58χρονος
Ματθαίος Μονσελάς δηλώνει ότι δεν σκότωσε αυτός
την Βαγενά. «Δεν θυμάμαι να την πυροβόλησα εκείνη
τη στιγμή που βρέθηκα δίπλα της στην περιοχή Λεύκα
στον Κουβαρά. Θυμάμαι τον κρότο από τρεις πιστολιές
και είδα το πτώμα της να έχει δεχτεί
μια σφαίρα στο σώμα της.
Είχαμε φτάσει μαζί στο σημείο και μετά από αυτό
έφυγα γιατί φοβήθηκα» δηλώνει ο άστεγος
Ματθαίος Μονσελάς στην εφημερίδα
«Η Ελλάδα αύριο».
Όταν ο Ματθαίος Μονσελάς γνωρίστηκε
με την οδοντίατρο, εκείνη αντιμετώπιζε
οικογενειακά προβλήματα
και τον εκλιπαρούσε να την σκοτώσει
καθώς δεν μπορούσε να διαχειριστεί
την εξωσυζυγική σχέση του άνδρα της.
Η περιοχή όπου ζει στου Φιλοπάππου θυμίζει
ζούγκλα καθώς υπάρχει πυκνή βλάστηση,
ενώ αρκετοί σκύλοι του κάνουν παρέα.
Ο Μονσελάς άστεγος εδώ και καιρό έχει
κατασκευάσει ένα αυτοσχέδιο κατάλυμα από τέντες
που είναι μπροστά από μια σπηλιά.
Τρεις καρέκλες, ένα παλιό τραπέζι και διάφορα
αντικείμενα πεταμένα σε ένα πλάτωμα αποτελούν
το πρωτόγονο νοικοκυριό του.
«Μένω εδώ από τις 6 Δεκεμβρίου του 2011,
από τότε που Χρυσαυγίτες μου έκαψαν ένα τροχόσπιτο
όπου έμενα και το είχα σταθμευμένο κάτω από το θέατρο
της Δώρας Στράτου» δηλώνει ο Ματθαίος Μονσελάς.
Σε αυτό το περιβάλλον μιλάει για όσα βίωσε
και βιώνει: «Από τη στιγμή που αποφυλακίστηκα
δούλεψα σε πολλές δουλειές. Μόλις τους έλεγα
ότι είμαι αποφυλακισμένος ή το μάθαιναν
μόνοι τους με έδιωχναν. Που να στεριώσω;»
λέει και συνεχίζει… «Αποφυλακίστηκα
στις 30 Δεκεμβρίου του 1999 και πρόφτασα
να κάνω Πρωτοχρονιά έξω από τη φυλακή.
Ας είναι καλά ο νόμος που προβλέπει μείωση
της ποινής χάρη του πρότερου έντιμου βίου».
Στην ερώτηση αν θα αποδεχόταν πρόταση
για δουλειά, απαντά αρνητικά: «Όχι γιατί εδώ
και πολλά χρόνια από τότε που φυλακίσθηκα,
δηλαδή εδώ και 15 χρόνια, δεν εργάσθηκα ξανά.
Θα είμαι αντιπαραγωγικός για κάθε εργοδότη»
δηλώνει ο Μονσελάς.
Πού βρήκες χρώματα κι ανθείς, πού μίσχο και σαλεύεις. . . .
Κυκλάμινο - κυκλάμινο
στου βράχου τη σχισμάδα
πού βρήκες χρώματα κι ανθείς
πού μίσχο και σαλεύεις
Μέσα στο βράχο σύναξα
το γαίμα στάλα στάλα
μαντήλι ρόδινο έπλεξα
κι ήλιο μαζεύω τώρα.
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
«Δείχνουν» τα στέκια ναρκωτικών, οι κάτοικοι των Εξαρχείων.
Φωτορεπορτάζ του newsbeast.gr
Βγαίνουν στους δρόμους των Εξαρχείων
και των γύρω στενών, «τσεκάρουν»
τους περαστικούς και κοιτούν πως θα… πουλήσουν
τα ναρκωτικά. Λίγο πιο πέρα, κάποιοι χρήστες
τοξικών ουσιών, χρόνιοι οι περισσότεροι, ζητιανεύουν
λίγα ευρώ για ένα «ταξίδι» στον κόσμο
των παραισθήσεων.
Άλλοι πάλι τρεκλίζουν,
έχοντας μόλις πάρει τη δόση τους.
Παρά τις όποιες, μεμονωμένες τις χαρακτηρίζουν
πολλοί κάτοικοι των Εξαρχείων και όχι μόνο,
προσπάθειες της Αστυνομίας για απομάκρυνση
των τοξικομανών και των εμπόρων από το κέντρο
της πρωτεύουσας, αυτό μέχρι σήμερα
δεν έχει καταστεί εφικτό. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο
το ρεπορτάζ της Huffington Post που δείχνει
ξεκάθαρα ότι τα ναρκωτικά θερίζουν και φυσικά
δεν έχουν εξαφανιστεί ούτε στιγμή
από το κέντρο της πρωτεύουσας.
Οι κάτοικοι και οι καταστηματάρχες του κέντρου
(και των Εξαρχείων) διαμαρτύρονται διαρκώς
και κρούουν την επικινδυνότητα λόγω
της κατάστασης που επικρατεί από το πρωί
σε απόσταση αναπνοής από τα μαγαζιά τους
(σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και έξω ακριβώς
από την πόρτα τους).
Γι’ αυτό μετά τις αλλεπάλληλες διαμαρτυρίες
που δεν έπιασαν… τόπο, πήραν την απόφαση
να γνωστοποιούν το πρόβλημά τους μέσω
των πινακίδων που έχουν κολλήσει
στα γύρω στενά των Εξαρχείων.
«Ζώνη ναρκωτικών που προστατεύεται
από την ελληνική αστυνομία» γράφουν
σε πολλά σημεία της περιοχής για να δείξουν
την απουσία των αστυνομικών.
Σε άλλη πινακίδα προειδοποιούν ότι
στα επόμενα μέτρα κάποιος χρήστης
παίρνει τη δόση του.
Οι κάτοικοι και οι καταστηματάρχες της περιοχής
έφτασαν σε αυτό το σημείο
λόγω των επανειλημμένων κρούσεων στις Αρχές
και στο υπουργείο
Δημοσίας Τάξεως, το οποίο είχαν ενημερώσει
εδώ και αρκετό καιρό για την κατάσταση
που επικρατεί στην περιοχή.
Όταν ο Αδαμάντιος Κοραής έγραφε για την χριστιανική υποκρισία!
11 Ιανουαρίου, 2013
Του Μ. Καλόπουλου
Ο Κοραής, υπήρξε σφοδρός επικριτής
της θρησκευτικής υποκρισίας, αλλά
και τολμηρότατος αποκαλυπτής κάθε θεουργίας
και έντεχνης θεοκαπηλίας.
Είχε παιδιόθεν, πράγματι, μια βαθύτατη θεολογική
παιδεία και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συχνά
στα κείμενα του, εκφράζεται ακριβώς όπως ένας
τυπικός… αλλά βαθυστόχαστος χριστιανός.
Ο όποιος χριστιανισμός του όμως, δεν φαίνεται ποτέ
να θόλωσε ή να παρέκαμψε
τον ξεκάθαρο ορθολογισμό του.
Οι θρησκευτικές απεραντολογίες, οι αγιοπατερικές
αλχημείες και οι ετσιθελικοί δογματισμοί,
η ουρανόσταλτη ηθική, οι ανατολίτικες
μεταθανατολογίες, οι αρχαιοεβραϊκές προφητείες
και άλλες τέτοιες θεολογικές και μυστηριακές
θολούρες, ποτέ δεν υποκατέστησαν τις ξεκάθαρες
ελληνικές αρετές του Κοραή! Ο ορθός λόγος,
η ιστορική ανάλυση και η επιστημονική κριτική,
ήταν για τον Κοραή αξίες αδιαπραγμάτευτες.
Για τους κατ’ όνομα θεοφοβούμενους
βυζαντινούς αυτοκράτορες, αλλά και
για την αισχρή διαχρονική
συνέργια της εκκλησίας μαζί τους,
γράφει ο θαυμάσιος Κοραής:
«Χριστιανοί έγιναν, για να φυλάξουν της εξουσίας
το βλάσφημον όνομα, Αυτοκράτωρ.
Ιδιοποιήθηκαν λοιπόν την εξουσία (δια) να τρέφονται
απ’ τους ιδρώτες του λαού, χωρίς να σέβονται
πλέον ούτε κτήματα, ούτε τιμή, μήτ’ αυτήν
των υπηκόων την ζωή… Τόση καταδυνάστευση,
φυσικά, (θα) έπρεπε να κινεί σε γογγυσμούς
και κάποτε να διεγείρει και τον καταθλιβόμενο
λαό σε εξεγέρσεις. Ευρέθη (όμως) και εις τούτο
θεραπεία, η καθ’ υποκρισίαν ευλάβεια εις τα θεία
και ακολούθως, η προς τους υπηρέτες
των θείων (ιερείς) καταφυγή.
Και πολλούς των ιερωμένων, βλέπουμε
να φορολογούν τον λαό, με την πρόφαση
της εξάλειψης πάσας αδικίας,
με τις προς τον θεόν πρεσβείες τους.
Ανήγειραν λοιπόν, από του αναστενάζοντος
λαού τους ιδρώτες, μεγαλοπρεπέστατους ναούς…
και μετέβαλαν τους ταπεινούς ευκτηρίους οίκους,
σε πολυτελέστατα πολυπληθή ιερά.
Κατεστόλισαν τους ιερουργούντας τα μυστήρια,
με χρυσοΰφαντα και ποικιλτά ενδύματα,
πολυτελέστερα της στολής του Ααρών, μ’ όλον ότι,
η θρησκεία έπαυσε να είναι πλέον
κατά την τάξιν Ααρών.
Τους κατεπλούτισαν με σατραπικά εισοδήματα
και τους εκραταίωσαν υπέρ τους σατράπας,
συγχώρησαν δε εις αυτούς, τέτοια μερίδα εξουσίας,
που με τον καιρόν έμελλε τόσο ν’ αυξηθεί,
ώστε να κατασταθεί φοβερά και εις αυτούς
ακόμα τους βασιλείς.
Δεν ηρκέσθησαν δε εις τούτο, αλλ’ έκτισαν
και φρούρια, ονομάσαντες αυτά Μοναστήρια
και τα επροίκισαν από τα κοινά των πολιτών
κτήματα, δια να κατοικούν σ’ αυτά όχι στρατιώτες
φύλακες της κοινής ελευθερίας, ή εργάτες αναγκαίοι
εις την προκοπήν της βιομηχανίας, αλλ’ άνθρωποι
αργοί, επαγγελόμενοι άρνησιν του κόσμου,
οι οποίοι άλλην αμοιβή δεν έμελλε να δώσουν
στον εργαζόμενο γι’ αυτούς ταλαίπωρο λαό,
παρά να κολακεύουν τους τυράννους του
και να συμμερίζονται την βία και τον δόλο
των τυράννων κατά του λαού και να κυβερνούν
και αυτοί… αναγκαστικώς και αισχροκερδώς,
ως κοσμικοί τύραννοι, τον λαόν…»
Για όλα τα ανωτέρω, αλλά και για την σκανδαλώδη
αγαμία του κλήρου, ακάθεκτος
καταλήγει ο Κοραής:
«η τοιαύτη δε δίψα (πλουτισμού) γίνεται
έτι φλογεροτέρα όταν (οι κληρικοί) επαγγέλλονται
την αγαμία… Όστις έχει τέκνα και γυναίκα,
μετριάζει τα πάθη… αλλ’ ο άγαμος (ιερέας)
οπλισμένος με χρυσάφι και εξουσία, σπουδάζει
ν’ απολαύσει κατακόρως όλες του χρυσού
και της εξουσίας τις ηδονές… Τέτοια ψυχική διάθεση,
έχει φυσικά σύντροφο την βία και επειδή η βία,
όσον κραταιά και αν είναι, απαντά πολλάκις
απροσδόκητα εμπόδια, αναγκάζεται (ο ιερέας)
να προσλάβει σύμμαχον αυτής τον δόλο
και την υποκρισία και τότε γίνεται αληθής λύκος,
ενδεδυμένος δέρμα προβάτου
και όχι ιερεύς στολισμένος δικαιοσύνη.
Από τέτοια δε ελεεινή μεταμόρφωση,
εγεννήθησαν πολλές (ψευδείς) ιεροπραξίες…
επλάσθησαν πολλά λείψανα μαρτύρων
και θαύματα ετολμήθησαν άγνωστα…
και το χειρότερο, αμελήθη παντάπασιν
η παιδεία του λαού. Εις ανθρώπους, οι οποίοι
έκαμαν πορισμόν την ευσέβειαν
(βιοποριστικό επάγγελμα) και την εκκλησία
μετέβαλαν εις μεταπράτου εργαστήριον,
δεν εσύμφερε πλέον λαός φωτισμένος».
Άτακτα Προλεγόμενα Γ΄ τόμου.
Το θέμα που θίγει ο Κοραής είναι τεράστιο!
Οι ιερείς θα έπρεπε να έχουν ξεχωριστό
βιοποριστικό επάγγελμα και να ασκούν δωρεάν
το λειτούργημα του ιερέως!
Αυτό θα ήταν και ένα καλό μέτρο εξακρίβωσης
αγνών προθέσεων.
Η δικαιολογία ότι δεν θα μπορούσε ένας ιερέας
να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ενοριτών του
είναι πλασματική, αφού θα μπορούσαν
στην ίδια περιοχή να υπάρχουν
πολλοί τέτοιοι εθελοντές ιερείς.
Το επαγγελματικό ιερατείο, είναι δόλια συντεχνία
που λυμαίνεται την λαϊκή ευσέβεια.
Εξελίχθηκε δε σε κοινωνική μάστιγα
και πραγματική λυκοφιλία, γιατί αυτοί
οι ερωτευμένοι με τα πρόβατα λύκοι, έχουν
κάθε λόγο να προωθούν την θεοκρατία
και να πουλάνε κοινωνική γοητεία, τυλίγοντάς την
σε υπέροχα μεταθανάτια οράματα!
Ο Κοραής δεν μασούσε τα λόγια του,
οι λυκοφιλίες ήταν ύποπτες!
Οι «λύκοι με ένδυμα πρόβατου»
που κατασπάραζαν τον Ελληνισμό, φορούσαν
το πρόσχημα του σωτήρα… την ‘‘προβιά’‘
(εδώ άμφια) του κληρικού και του μοναχού!
Στην «ιστορία Ιωνίων Νήσων» έγραφε
ο Γ. Μαυρογιάννης: «Οι μεγαλύτεροι εχθροί
της ελευθερίας των Ελλήνων δεν είναι οι Τούρκοι
αλλά οι Έλληνες λαϊκοί και κληρικοί του Φαναρίου».
«Οι εκατό χιλιάδες ρασοφόροι
της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος,
ήταν ο καλύτερος σουλτανικός στρατός,
που ασκούσε την φοβερότερη τρομοκρατία
στους ραγιάδες, διατηρώντας και μακραίνοντας
την σκλαβιά εκμεταλλευόμενοι την θρησκοληψία,
την αμάθεια και την (κακοποιημένη) θεοσέβεια
ενός τόσο τυραννισμένου λαού».
Ο Κοραής γράφει για μια ολόκληρη στρατιά
καλογέρων: «ο ενθουσιασμός της μοναχικής ζωής
εξήφθη και εις την Ανατολήν και εις την Δύσην
εις αληθή μανία ώστε από τους αναρίθμητους
μοναχούς, ως μαρτυρεί η ιστορία,
ήτο δυνατόν να στρατολογηθώσιν ολόκληρα
πολεμικά τάγματα, με ανεπαίσθητον
ελάττωσιν του αριθμού» Προλεγόμενα
προς Τιμόθεον και Τίτον.
Ο βιογράφος του Κοραή Θερινός γράφει:
«οι ιεροί αυτοί δάσκαλοι
(καλόγεροι και μεγαλο-κληρικοί)
έθιζαν τους χριστιανούς στην ελπίδα της θειας
πρόνοιας και (προέτρεπαν) μόνο εξ αυτής
να προσδοκούν την γιατρειά των συμφορών,
να υπομένουν τις συμφορές αγογγύστως
και να την επικαλούνται μετά δακρύων…
σε όλα οι χριστιανοί να δέχονται την ειμαρμένη (μοίρα)
και να υποκλίνονται προς την κρατούσα τάξη»!
Ποιόν ελληνισμό λοιπόν και ποια γλώσσα,
μπορεί να διέσωσαν αυτοί… οι κολασμένοι
ζήτουλες του παραδείσου…
οι προβατόγλωσσοι αυτοί προδότες;
Ο Απόστολος Παπαγιαννόπουλος γράφει:
«τα μοναστήρια είχαν κατακλυσθεί από καλόγερους,
που μέσα σ’ ένα περιβάλλον ασφάλειας και σιγουριάς,
με τον επιούσιο απόλυτα εξασφαλισμένο, ζητούσαν
νυχθημερόν με προσευχές την εξ ουρανού σωτηρία,
όχι της πατρίδας τους, αλλά του εαυτού τους».
Στην συνέχεια παρουσιάζει τις τότε οδηγίες
προς τους ησυχάζοντες μοναχούς:
«κάτσε στο κελί σου όλη την εβδομάδα
και μόνο το Σάββατο βγες για τις απαραίτητες
δουλειές σου. Προσκύνα λίγες μετάνοιες ή διάβαζε
κάτι απ’ το ψαλτήρι και ξανακάτσε στο εργόχειρό σου…
μετά φάγε, σήκω, ευχαρίστησε τον θεό και ησύχαζε
λέγοντας, Κύριε ελέησον… μετά ψάλλε το απόδειπνο
κάνε προσκυνήματα και… κοιμήσου».
«Ρωσσαγγλογάλλος» σελ, 62.
Στο έργο του Βυζαντινός πολιτισμός ο Δ. Έσσαλιγκ
γράφει για τους θρησκευόμενους:
«Τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε
να τους ξυπνήσει απ’ την διανοητική τους
αποχαύνωση, εκτός αν θεωρούσαν κάτι
(δίκαια ή άδικα) προσβλητικό για την θρησκεία τους».
Διαφθορεία ψυχών και σπήλαια οκνηρίας, ήταν λοιπόν
αυτά τα μοναστήρια, στα μάτια του Κοραή,
που δεν δίστασε να τα ονομάσει:
«εργαστήρια μεταπρατών»
της εμπορεύσιμης σωτηρίας!
Τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια,
ήταν επισήμως
θεολογικά εργαστήρια παραγωγής πνευματικής
αποχαύνωσης αλλά και θεϊκής ηδονής:
«οι ησυχάζοντες (μοναχοί) προσευχόμενοι
αθορύβως, αγαλλίασιν τε τινά
και άρρητον ηδονήν και θείαν
επιδέχονται εν τη ψυχή και φως ορώσι
τοις σωματικοίς οφθαλμοίς αστράπτον περί αυτούς».
Ιωανν. Καντακουζηνός 1.544.
Γνωρίζατε ότι η θεολογία ηδονίζει;
Ναι, είναι πλέον και επιστημονικά αποδεκτό,
ότι με την αέναη επανάληψη ύμνων και ευχών,
η πνευματική χαλάρωση που επιτυγχάνεται,
είναι ανάλογη των ηδονιστικών ουσιών!
Η απόλυτη και πολυποίκιλη ψευδαίσθηση
(που παρέχει αφειδώς κάθε θρησκεία)
σε συνδυασμό με την καθημερινή επικοινωνία,
απευθείας με το υπέρτατο Ον, προκαλεί αισθήματα
άκρατης ευφορίας,
ανάλογα με αυτά που προκαλούν
οι χημικές ηδονιστικές ουσίες.
Στο λυκόφως της παρατεταμένης νύστας,
αν προσθέσετε τις νανουριστικές ψαλμωδίες
και τις πιθανές παραισθήσεις απ’ τα εθιστικά
παραισθησιογόνα θυμιάματα, τότε καταλαβαίνετε
ότι στον κόσμο των ησυχαστών, υπάρχει πράγματι
μια παράξενη θεϊκή ηδονή, που δένει πολλούς
από τους ομφαλοσκόπους αυτούς
με τις ηδονές του μοναχισμού!
Το μόνο που δεν μας αποκαλύπτουν είναι,
αν βλέπουν το θεϊκό φως να περιβάλει
το τεμπέλικο κορμί τους, πριν,
ή μετά τον μακάριο ύπνο τους!
Το 14ο αιώνα, ένας Έλληνας αποστάτης μοναχός,
με το καθαρόαιμο εβραϊκό όνομα Βαρλαάμ,
από την Καλαβρία της Ιταλίας, αφού απηύδησε
απ’ την αθλιότητα της μοναστικής ζωής, κατέληξε
να διευθύνει σχολή φιλοσοφίας στην Θεσσαλονίκη!
Όταν έμαθε ότι οι καλόγεροι
του Αγίου Όρους, αυτοσυγκεντρώνονται
κοιτώντας τον αφαλό τους,
για να δουν το θεϊκό φως
να βγαίνει απ’ το κορμί τους,
εξοργισμένος τους αποκάλεσε «Ευχίτες»,
«Μασσαλιανούς απατεώνες», «Ομφαλόψυχους»
και «Ομφαλοσκόπους»!
Με το πρόσχημα λοιπόν, της σωτηρίας, εαυτών
και αλλήλων, τα ρασοφορεμένα ρεμάλια,
συναγωνιζόταν στην παραγωγή θεολογικής αποβλάκωσης, απομυζώντας εντέχνως τους μόχθους
και το ταπεινό υστέρημα των υπόδουλων Ελλήνων.
Όλα δείχνουν ότι, (σε αντίθεση με πολλούς σήμερα),
ο Κοραής έβλεπε καθαρά, ποιός είναι τι
και με τους κεραυνούς της κριτικής του, ήθελε
να δείξει στις ξεσαλωμένες ορδές των θεολόγων,
ότι πρέπει να παραμερίσουν, ή να τεθούν
στην υπηρεσία του έθνους και της παιδείας
και όχι το αντίθετο. Για τον οξυδερκή Κοραή,
οι θεοκάπηλες μεγαλοστομίες και η ακατάσχετη
αγιολογία, δεν αποτελούσαν, ικανές δικαιολογίες,
για ελέω θεού απρέπειες.
Ο Κοραής μισούσε αφάνταστα τα σωτηριακά ψεύδη
και την θεολογική υποκρισία.
Σε κάθε ευκαιρία, αποκάλυπτε τις ιερατικές
απάτες, που καλλιεργούσαν την λαϊκή
δεισιδαιμονία και έκλεβαν την προσοχή
και τις οικονομίες των απλών,
φιλόθεων και απονήρευτων Ελλήνων.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)