Σάββατο 5 Μαρτίου 2022
Έξι χρονών ήλθε ορφανή και πιασμένη από το χέρι κάποιας άγνωστης γυναίκας...προσφυγοπούλα.
Έξι χρονών ήλθε από τα Φάρασα της Καππαδοκίας ορφανή
και πιασμένη από το χέρι κάποιας άγνωστης γυναίκας, προσφυγοπούλα.
Έζησε μια ζωή με τον φόβο μιας νέας προσφυγιάς, όπως συχνά μου έλεγε.
Επέζησε ξενοπλένοντας ρούχα και καθαρίζοντας ξένα σπίτια.
Επέζησε δουλεύοντας ως υπηρέτρια ή δουλικό
όπως συνήθιζαν να λένε, δυστυχώς τότε.
Αρχόντισσα όμως πραγματική και όχι κάλπικη με το χαμόγελο
πάντοτε να το σκορπάει απλόχερα γύρω της.
Πανέξυπνη, αν και αγράμματη.
Σοφή στα λόγια της αλλά και στις σιωπές της.
Πριν από λίγες ημέρες της έκανα το πορτραίτο της ή το πορτρέτο της
(συνήθεια ή παλιά ορθογραφία) και πίνοντας την τελευταία γουλιά
από τον μερακλίδικο καφέ που μου είχε φτιάξει την ρώτησα
και πάλι τι θα έκανε αν έστω και σε αυτήν την ηλικία της επέτρεπαν
να γυρίσει και πάλι στα μέρη που γεννήθηκε και να ζήσει εκεί
τα χρόνια που της απέμειναν.
Αυτό το έκανα συχνά όσα χρόνια την γνώριζα
και πάντοτε η απάντηση ήταν καταφατική.
Ναι, θα ξαναγύριζε παρόλο που ελάχιστα,
και σαν σε όνειρο θυμάται την πατρίδα της.
Να, θα το έκανα, θα το τολμούσα μου έλεγε
κι ένα χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπό της.
Αυτήν την φορά, όμως χαμογέλασε και πάλι αλλά δεν μίλησε.
Καταλαβαίνω, της είπα ύστερα από κάποια
δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής.
Είναι αργά ψιθύρισα.... πολύ αργά και πάτησα το κουμπί
για μια τελευταία λήψη.
Είναι αργά και πρέπει να φύγω συμπλήρωσα
για να δικαιολογηθώ που βιαζόμουν να φύγω και για το αργά που είπα.
Καληνύχτα Ζωή……
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)