Όπως μας γράφουν οι συνάδελφοι φαντάροι
«τα παρόν κείμενο αποτελεί μια από τις τελευταίες
ελπίδες να ακουστούν και να προσπαθήσουν να αλλάξουν
την κατάσταση που επικρατεί από τι 3/2/2016
και συνεχίζεται μέχρι σήμερα στο Στρατόπεδο
Προκοπίδη της 34ης Ταξιαρχίας
(Άσσηρος Θεσσαλονίκης).
Το κείμενο δεν αποτελεί ούτε προπαγάνδα κάποιου πολιτικού χώρου ή φορέα
ούτε θέλει να καπηλευτεί τον πόνο κάποιων ανθρώπων που αναγκάζονται
να αφήσουν τα σπίτια και τη χώρα τους για ένα καλύτερο αύριο.
Συντάσσεται αποκλειστικά και μόνο από την σκοπιά των απλών φαντάρων
που «υπηρετούν» τη θητεία τους στο Στρατόπεδο Προκοπίδη και που έδωσαν όρκο:
«Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη εις την πατρίδα. Υπακοή εις το Σύνταγμα τους νόμους
και τα ψηφίσματα του κράτους. Υποταγήν εις τους ανωτέρους μου.
Να εκτελώ προθύμως και άνευ αντιλογίας τας διαταγάς των.
Να υπερασπίζω με πίστην και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος
του αίματος μου, τας Σημαίας. Να μη τας εγκαταλείπω μηδέ να αποχωρίζομαι
ποτέ π’ αυτών. Να φυλάττω δε ακριβώς τους στρατιωτικούς νόμους.
Και να διάγω εν γένει ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης…..).
Από την 3η Φεβρουαρίου 2016 έως και την ώρα που συντάσσεται
αυτό το κείμενο επικρατούν τα εξής:
“Την 3η Φεβρουαρίου μας κάλεσαν για Αναφορά Λόχου όπου μας ανακοίνωσαν
αρχικά ότι πρέπει να πάμε να κάνουμε καθαριότητες σε ένα εγκαταλελειμμένο
στρατόπεδο στα Διαβατά Θεσσαλονίκης.
Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο. Ετοιμαστήκαμε και ανεβήκαμε στα λεωφορεία
με την απορία του λόγου της συγκεκριμένης διαταγής αλλά άνευ αντιλογίας.
Εκτελέσαμε την συγκεκριμένη διαταγή. Στην συνέχεια και με μόνο ένα μικρό
διάλειμμα 4 ημερών, λόγω της έντονης διαμαρτυρίας της τοπικής κοινωνίας
στη δημιουργία Στρατοπέδων Συγκέντρωσης στην ήδη υποτιμημένη περιοχή
των Διαβατών Θεσσαλονίκης και επί καθημερινής βάσεως.
Κάθε πρωί –συμπεριλαμβανομένων και των Σαββατοκύριακων- εργαζόμαστε
από τις 7.00 π.μ. έως τις 19.00 μ.μ. ακατάπαυστα, μέσα σε άθλιες συνθήκες,
σαν εργάτες σε εργοστάσια της Κίνας, εννοείται αμισθί, στήνοντας σκηνές αρχικά
(περίπου 150) και στην συνέχεια προκάτ σπίτια (200 περίπου),
που συναρμολογούνται κομμάτι-κομμάτι.
Στην αρχή μας δόθηκαν ελάχιστα εργαλεία –τσουγκράνες, σπασμένες σκούπες,
φτυάρια κλπ- και να έβαλαν να κόβουμε χόρτα, να σκάβουμε, να σκουπίζουμε
και να κάνουμε κάθε λογής εργασία στον χώρο, όπου μετέπειτα στήθηκαν
οι σκηνές και τα σπίτια.
Εννοείτε πως σε καθημερινή βάση οι φωνές και οι ύβρεις, σε ορισμένες
περιπτώσεις των ανωτέρων μας, συνόδευαν την κάθε εργασία.
Εν συνεχεία, μας έβαλαν να φυλάμε άοπλοι σκοπιά, περίπολα
και να διανυχτερεύουμε μέσα στο κρύο
(ακόμα μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο), τη βροχή
και την άθλια διαβίωση, χωρίς νερό, ρεύμα, θέρμανση, μέσα σε σκηνές
όπου υπήρχε βρώμα, δυσωδία και λάσπες από την συνεχόμενη βροχόπτωση.
Πάνω σε βρώμικα στρώματα αφρολέξ, με τις κλασσικές κουβέρτες
του Ελληνικού Στρατού και τα γνωστά σεντόνια και μαξιλαροθήκες,
που όλοι γνωρίζουμε.
Όσον αφορά την σίτιση μας, αυτή γίνεται καθημερινά μέσω στρατιωτικών
αυτοκινήτων που μεταφέρουν κρύο κατά κύριο λόγο
κονσερβοποιημένο κρέας –το γνωστό σε όλους μας Γκοτζίλα-,
μέσα σε συσκευασμένα κουτιά, με πλαστικά πιρούνια και μαχαίρια,
αμφιβόλου προελεύσεως και τήρησης των συνθηκών καθαριότητας.
Στην συνέχεια τα ψέματα ότι «τελειώνουμε» στις 13 Φλεβάρη,
τελειώνουμε στις 15, 18, 20, 22 κλπ εννοείται ότι αποτελούν προϊόν κοροϊδίας
και εμπαιγμού μας καθώς την περασμένη Παρασκευή μας μάζεψαν
μετά τις εργασίες για αναφορά και μας είπαν ότι τελείωσε απλά η πρώτη φάση
του έργου και τώρα θα διεκπεραιωθεί η δεύτερη μέσα σε διάστημα δύο μηνών,
που περιλαμβάνει ακόμα περισσότερη εργασία.
Εννοείται πως οι φαντάροι που μένουν πίσω στο στρατόπεδο κάνουν
τις κυλιόμενες υπηρεσίες των άλλων, οι οποίοι εργάζονται στο HOTSPOT
και με την σειρά τους όταν γυρίζουν οι κουρασμένοι και σωματικά
και ψυχολογικά, αναγκάζονται να εκτελέσουν και τις υπηρεσίες του Στρατοπέδου
(οι οποίες, όλοι γνωρίζουμε ότι απαιτούν ξενύχτι, συγκέντρωση και κούραση).
Ενώ οι εξοδούχοι φαντάροι, εξέρχονται του στρατοπέδου στις 20.00 το απόγευμα
αντί για τις 15.00 τις καθημερινές και τις 12.00 το Σαββάτο και 10.00 π.μ. την Κυριακή
Ρισκάροντας να οδηγούμε μέσα στην νύχτα και μετά από απίστευτη ταλαιπωρία
και κούραση για να φτάσουν στα σπίτια τους ενώ όσοι εξοδούχοι
δεν δικαιούνται διανυκτέρευση ουσιαστικά χάνουν την έξοδο τους.
Τέλος, τα ψέματα δίνουν και παίρνουν καθώς κάθε μέρα μας ενημερώνουν ότι
τελειώνουμε και ότι δεν θα ξαναπάμε ενώ κάθε επόμενη,
στέλνουμε όλο και περισσότερα άτομα.
Με αποτέλεσμα η ψυχολογία μας να είναι στο ναδίρ.
Αυτά και άλλα πολλά λοιπόν συμβαίνουν επί καθημερινής βάσης
στο εν λόγω στρατόπεδο.
Με την παρούσα επιστολή, ζητάμε να δημοσιοποιηθεί το ζήτημα καθώς:
-ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ
-ΕΜΠΑΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ
ΟΤΙ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΑΝΑΜΕΙΞΗ
-ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ
-ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΒΙΩΝΟΥΜΕ
ΟΙ ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΤΗΣ 34ΜΚ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑΣ
-501 -507 -34ΕΜΑ -108 –ΛΣ –ΛΜΧ -34ΤΥΠ –ΛΑΤ ΑΣΣΗΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
Αντί για δικό μας σχόλιο:
Ένα σχόλιο από αναγνώστη της ιστοσελίδας της πηγής μας.
