Ξέρω δεν πρόσεξες ποτέ.............. το τείχος γύρω σου.

Τι να τα κάνεις τα φτερά

 που έχεις στο μυαλό σου

έτσι κλεισμένο σε κουτιά

κι αυτό για το καλό σου.

Ξέρω δεν πρόσεξες ποτέ

σαν να χουνε φυτέψει

το τείχος γύρω σου και ναι

για να σε προστατέψει.

Ο άνθρωπος, θεός στη γη

νομίζει κορωνίδα

και σπαταλάει, την ζωή

στην μάταια ελπίδα. 

Μα το μυαλό έχει φτερά

υπέρβαση να κάνει.

Ο ποιητής παραμιλά

αλλά κι αυτό δεν φτάνει.

        Πάν Καρτσωνάκης

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. 

                              Κωνσταντίνος Καβάφης

Μερικοί φυλετικοί πρεσβύτεροι λένε ότι το όνομα Acoma σημαίνει «ένα μέρος που ήταν πάντα».

Οι Acoma γράφεται μερικές φορές Akome, Acuo, Acuco, Ako και A'ku-me.

Μερικοί φυλετικοί πρεσβύτεροι λένε ότι το όνομα Acoma σημαίνει

 «ένα μέρος που ήταν πάντα».

 Οι ξένοι λένε ότι σημαίνει «άνθρωποι του λευκού βράχου».

Ένα pueblo είναι ένα πέτρινο χωριό που κατοικείται από διάφορες φυλές

 στις νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι Ισπανοί χρησιμοποίησαν τη λέξη pueblo για να αναφέρονται

 τόσο στους ανθρώπους όσο και στα χωριά τους.

Το όνομα του κύριου χωριού Acoma, Acu, μπορεί να σημαίνει 

«σπίτι για πολλές ηλικίες» ή «τόπο ετοιμότητας».

Τοποθεσία

Τα παραδοσιακά εδάφη Acoma μπορεί να αποτελούνται 

από περίπου 5 εκατομμύρια στρέμματα και πολλά χωριά στο σημερινό Νέο Μεξικό.

Η σύγχρονη Acoma Pueblo, μια ομοσπονδιακή κράτηση,

 βρίσκεται 60 μίλια (97 χιλιόμετρα) δυτικά του Albuquerque, Νέο Μεξικό.

Οι περισσότεροι Acoma ζουν τώρα σε μια από τις δύο πιο σύγχρονες πόλεις 

στην κράτηση, αλλά λιγότερες από πενήντα οικογένειες 

διατηρούν ατομικές ή ομαδικές κατοικίες στην παλιά πόλη.

Πληθυσμός

Οι Ισπανοί υπολόγισαν ότι πέντε χιλιάδες έως δέκα χιλιάδες άνθρωποι 

ζούσαν στο χωριό Acoma το 1540. Το 1582 υπήρχαν

 περίπου έξι χιλιάδες άνθρωποι Acoma.

Το 1776 υπήρχαν λιγότερα από εξακόσια. Στην απογραφή των ΗΠΑ 

το 1990, 3.938 άτομα ταυτίστηκαν ως Acoma Pueblo.

Όταν έγινε η απογραφή του 2000, ο αριθμός αυτός αυξήθηκε 

σε 4.288. Το 2004 η φυλή κατέγραψε εγγραφή 4.754.

Οι αρχαίες ιστορίες λένε ότι το Acoma κάποτε ζούσε απέναντι

 από την κοιλάδα από τον σημερινό οικισμό τους σε ένα μαγευμένο mesa

 (ψηλό, επίπεδο έδαφος που μοιάζει με τραπέζι) που ονομάζεται Katsimo.

Μια μέρα οι έντονες βροχές χώριζαν το έδαφος κάτω από το έδαφος.

Μετά από αυτό, οι άνθρωποι έχτισαν ένα χωριό πάνω από ένα mesa για ασφάλεια.

Οι Acoma Pueblo, μερικές φορές αναφέρεται ως Sky City, βρίσκεται 

σαν ένα δυνατό φρούριο ψηλά πάνω από την εξοχή του Νέου Μεξικού.

Μερικοί λένε ότι οί Acoma Pueblo είναι ο παλαιότερος συνεχώς

 κατεχόμενος οικισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Αυτός ο ισχυρισμός αμφισβητείται μόνο από τούς Hopi Pueblo του Oraibi.

Ιστορία

Οι Acoma λένε ότι οι άνθρωποι τους ζουν στο χωριό Acu για τουλάχιστον

 δύο χιλιάδες χρόνια. Ήταν κυνηγοί-συλλέκτες και αγρότες που προφανώς 

έζησαν μια ικανοποιημένη ζωή κυνήγι για παιχνίδι 

και εργάζονταν τα χωράφια τους.

Οι άνθρωποι του Acoma γνώρισαν για πρώτη φορά τους Ευρωπαίους

 το 1540, όταν ο Ισπανός εξερευνητής Hernando de Alvarado 

και το κόμμα του με είκοσι στρατιώτες έφτασαν στη γη τους.

Το Alvarado εντυπωσιάστηκε από το pueblo, σκαρφαλωμένο πάνω 

σε έναν μεγάλο λόφο με απότομες πλευρές

 και μια επίπεδη κορυφή - το είδος του εδάφους που οι Ισπανοί αποκαλούν mesa.

Θα μπορούσε να εισαχθεί μόνο μέσω μιας χειροποίητης σκάλας

 με διακόσια σκαλοπάτια, ακολουθούμενη από μια έκταση

 περίπου εκατό στενότερων σκαλοπατιών.

Πέρα από τα σκαλοπάτια απλώνονται βράχοι ύψους 20 ποδιών με χειρολαβές 

και δάχτυλα για αναρρίχηση στην είσοδο.

Οι Ισπανοί έδωσαν το όνομα «Βασίλειο του Acu» σε αυτό το εκπληκτικό μέρος 

και κατέγραψαν ότι πέντε χιλιάδες έως δέκα χιλιάδες πολέμαχοι ζούσαν εκεί.

Επικοινωνία με τους Ισπανούς

Η επόμενη μεγάλη επαφή με τους Ισπανούς ήρθε το 1598

 όταν ο Juan de Oñate (1552–1626), ο νέος κυβερνήτης της περιοχής, 

περιόδευσε στο pueblo.

Ένα χρόνο αργότερα, ο ανιψιός του κυβερνήτη επισκέφθηκε 

το Acoma Pueblo, αλλά το ταξίδι του τελείωσε με βία 

καθώς το Acoma επιτέθηκε στους Ισπανούς.

Σύμφωνα με το Acoma, Ισπανοί στρατιώτες επιτέθηκαν 

σε μερικές γυναίκες στο χωριό. 

Ωστόσο, οι Ισπανοί υποστήριξαν ότι δεν έκαναν τίποτα

 για να προκαλέσουν την επίθεση.

Κεραμικά

Οι Acoma Pueblo είναι γνωστό για την εκπληκτική του κεραμική και ένα μόνιμο εκθετήριο, ένα χιλιάδες χρόνια πηλού, στεγάζεται στο Κέντρο Επισκεπτών που βρίσκεται στη βάση του mesa μαζί με τα μητρική καταστήματα τροφίμων και χειροτεχνίας.

Θρησκεία

Οι Acoma υπέστη θρησκευτικές διώξεις λόγω των πεποιθήσεών τους, οπότε διατηρούν μεγάλο απόρρητο για τις πνευματικές τους παραδόσεις.

Οι κύριοι θεοί τους είναι Ocatc (ο Ήλιος, που ονομάζεται «Πατέρας») και Iatiku (η μητέρα όλων των Ιθαγενών).

Οι ισπανοί καθολικοί ιεραπόστολοι κατάφεραν εν μέρει μόνο να μετατρέψουν το Acoma στην πίστη τους.

Ο Χριστιανισμός δεν αντικατέστησε ποτέ πλήρως τη Μητρική θρησκεία, αλλά με την πάροδο των αιώνων ισως και απο φόβο η φυλή έχει συνδυάσει στοιχεία του Χριστιανισμού με τις παραδοσιακές τους πεποιθήσεις.

Γλώσσα

Το Acoma Keresan εξακολουθεί να είναι η κύρια γλώσσα 

(αυτή που μιλάνε τις περισσότερες φορές) σχεδόν 95% του πληθυσμού 

στην κράτηση Acoma.

Ακόμα και στις αρχές του 21ου αιώνα, πολλοί πρεσβύτεροι δεν θέλουν

 να καταγραφεί η γλώσσα της Κερασάν, αλλά πέρασαν μόνο προφορικά, 

γιατί ήταν πάντα η φυλετική παράδοση. 

Πολλοι γλωσσολόγοι πιστεύουν οτι οι ρίζες της γλώσσας αυτής ακούγετε 

περισσότερο Ελληνική, όπως καί τά κεραμικά τους παρομοίως

 έχουν αρχαία Ελληνικά σύμβολα.

Άλλα οί Acoma διαφωνούν, θεωρώντας ότι η γραφή θα μπορούσε 

να βοηθήσει στη διατήρηση της γλώσσας για τις μελλοντικές γενιές. 

Τήν βλέπουν σάν γλώσσα τών θεών τους.

Το Acoma προσπάθησε επίσης να διατηρήσει τις προφορικές παραδόσεις

 και τη γλώσσα τους κατά τη διάρκεια του 1900 όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ

 ανάγκασε τους ιθαγενείς Αμερικανούς να υιοθετήσουν τη λευκή κουλτούρα.

Μερικοί άνθρωποι Anasazi ήρθαν και μπλέχτηκαν μαζί τους γύρω στο 1200.

Οι μαθητές που φοιτούσαν σε ομοσπονδιακά σχολεία ή σε σχολεία αποστολής

 απαγορεύτηκαν να μιλούν οτιδήποτε άλλο εκτός από Αγγλικά.

Όπως υπενθύμισε ο ποιητής Simon Ortiz (1941–) στο Woven Stone, 

«Αν και απαγορευόταν και τιμωρήθηκε με σκληρή ρωγμή

 από τον κυβερνήτη του δασκάλου στην πλάτη ή τους αρθρώσεις,

 συνεχίσαμε να μιλάμε στο Aacqumeh dzehni [γλώσσα Acoma], 

κρυφά στο στην τάξη και ανοιχτά στην παιδική χαρά, εκτός και αν

 οι εκπαιδευτικοί ήταν κοντά. "

Στη σύγχρονη εποχή, οι περισσότεροι κάτοικοι του Acoma μιλούν αγγλικά

 και Keresan, και πολλοί από τους ηλικιωμένους Acoma επικοινωνούν 

σε άλλες μητρικές γλώσσες της περιοχής και στα ισπανικά.

Κυβέρνηση

Από την εποχή της ισπανικής κυριαρχίας τον δέκατο έκτο

 και δέκατο έβδομο αιώνα, η φυλή έχει διατηρήσει 

μια κυβερνητική δομή δύο μερών.

Η μη θρησκευτική κυβέρνηση διευθύνεται από έναν κυβερνήτη, 

τους βοηθούς του και ένα φυλετικό συμβούλιο.

Είναι υπεύθυνοι για αλληλεπιδράσεις με τον μη ιθαγενή κόσμο.

Η θρησκευτική φυλετική κυβέρνηση είναι ένα αρχαίο, θεοκεντρικό σύστημα 

με επικεφαλής μέλη της αντιλόπης (μια ομάδα οικογενειών 

που ισχυρίζονται ότι είναι κοινός πρόγονος).

Αυτά προς το παρών για τους Ακόμα.. Προσέξτε τις φωτογραφίες 

και θα δειτε πολλά Ελληνικά σύμβολα. Να δείτε και τό βίντεο...

Φώτιος Τούμπανος

Ο Όμηρος και ο Οδυσσέας ήταν ένα και το αυτό πρόσωπο;

Από τον Ιατρό Μανώλη Αρ. Χριστουλάκη.

Όσο συχνότερα, επιμελέστερα και πιο συστηματικά μελετάμε τον Όμηρο, 

τόσο περισσότερο εκπλησσόμαστε από τον πλούτο των γνώσεών του

 και τις πληροφορίες που περιέχονται στα έπη του. 

Οι περισσότεροι  έχουμε μείνει με την εντύπωση ότι ο Όμηρος μπορεί να είναι 

ένα μυθικό πρόσωπο, μιας και δεν έχουμε καμιά σχετική πληροφορία γι αυτόν

 καταγεγραμμένη σε κάποιο αρχαίο κείμενο, αλλά και για το ότι έτσι μας δίδαξαν 

στο σχολείο επηρεασμένοι από τους Γερμανούς Ομηριστές (Βόλφ, Βιλάμοβιτς κ.α.).

Ο  Όμηρος δίνει σημαντικές πληροφορίες 

για την προέλευση, την καταγωγή, 

για τη ζωή των ηρώων του μέσα στα έπη του, 

ενώ για τον εαυτόν του

δεν δίνει κανένα πληροφοριακό στοιχείο. 

Έτσι νομίζουμε!

Ο ιστορικός ερευνητής κ. Κωνσταντίνος Δούκας, με μια ενδελεχή έρευνα

 και επισταμένη μελέτη (Το μεγάλο μυστικό του Ομήρου), αντλεί πλήθος

 σημαντικών πληροφοριών μέσα από τα ομηρικά έπη που τεκμηριώνουν 

την άποψή του, ότι Όμηρος και Οδυσσέας είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. 

Κανείς από τους αρχαίους συγγραφείς δεν αναφέρει κάτι συγκεκριμένο.

 Ο ίδιος όμως στο θ στ.552 της Οδύσσειας διακηρύσσει ότι 

«ου μεν γαρ τις πάμπαν ανώνυμος εστ΄ανθρώπων» 

(κανένας άνθρωπος δεν είναι τελείως άγνωστος).

Αλλά ας μιλήσουμε για την  «παντογνωσία» του Ομήρου.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη τα ομηρικά έπη είναι μια εγκυκλοπαίδεια, 

μέσα στα οποία, ο μεγαλοφυής πρωτοποιητής έχει αποθησαυρίσει

 συμπυκνωμένες όλες τις γνώσεις των πανάρχαιων εκείνων χρόνων

 και τις παρουσιάζει με τον απαράμιλλο ποιητικό του λόγο,

 έτσι ώστε να γίνονται από τους τότε ανθρώπους, διδακτικές,  εύληπτες, 

καταληπτές και αφομοιώσιμες.

 Ας μη ξεχνάμε ότι και ο Χριστός δίδασκε με παροιμίες και παραβολές

 για να γίνεται η διδαχή του κατανοητή από τους απλούς  τότε

 πρώτους Χριστιανούς. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πίσω από τους συμβολισμούς κρύβονται 

μεγάλες αλήθειες που πρέπει κανείς να τους αποκωδικοποιήσει.

Αν ο Όμηρος δεν είχε τολμήσει να καταγράψει αυτά, που όσα ως αυτόπτης

 και αυτήκοος  μάρτυρας είχε ζήσει

 (γιατί έτσι προκύπτει από την πλημμύρα των πληροφοριών

 που περιέχονται στα έπη) ,που τις νομίζουμε αφελώς ως «μύθους και θρύλους, 

θα αγνοούσαμε παντελώς τον βίο και την πολιτεία των πανάρχαιων Ελλήνων

  και όχι μόνο. Άλλωστε, τα όσα αναφέρει και περιγράφει ο Όμηρος

 στα έπη του, θεμελιώθηκαν με τις πολυάριθμες αρχαιολογικές ανασκαφές

 στην Τροία, στις Μυκήνες και σε άλλους τόπους.

Προσωπικά πιστεύω ότι ακόμη και οι ραψωδοί, οι αοιδοί, δεν ήταν μόνο 

τραγουδιστές και παρουσιαστές των ομηρικών επών αλλά και δάσκαλοι, 

οι οποίοι θα ερμήνευαν και θα ανέλυαν τις περικοπές που απήγγελλαν.

 Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι οι αοιδοί «έψαλλαν»

 είτε «εξ υποβολής είτε εξ υπολήψεως» (Κωνστ. Δούκας) 

σε μια παρουσίαση εξ ολοκλήρου τους 16.000 στίχους της Ιλιάδος. 

Αλλά ανάλογα με το ακροατήριο επέλεγαν ορισμένες περικοπές.

Μερικοί ισχυρίζονται ότι η γλώσσα του Ομήρου είναι «τεχνητή» και ότι 

τα έπη τραγουδιόντουσαν ενώπιον εκλεκτού ακροατηρίου αρχόντων

 και επωνύμων. 

Αλλά τότε ποια ήταν η αγαθοποιός και διδαχτική αξία 

και σημασία για τους πολίτες της εποχής εκείνης;

Τα έπη περιέχουν ένα θησαυρό γνώσεων, που αφορούν στην Ιστορία,

 Αστρονομία, Γεωγραφία, Ψυχολογία, Ιατρική, Τραυματολογία, Θεραπευτική, 

Βοτανολογία, Θρησκεία, Κοινωνιολογία, Τέχνη του πολέμου, Χαλκουργία, 

Ναυπηγική και Ναυτιλία και πλήθος άλλων γνώσεων που περιγράφονται

 με γλαφυρό και επαγωγικό τρόπο, περιβεβλημένες με τον πέπλο 

της «ποιητική αδεία» υπερβολής ή μυθικής αναφοράς.

Θα αναφερθώ σ΄ένα περιστατικό που αφορά στην Μετεωρολογία, 

που ελάχιστοι το έχουμε προσέξει, στο ταξίδι του Οδυσσέα

 από το νησί της Κίρκης προς την ποθητή Ιθάκη. 

Μετά τη ναυπήγηση της σχεδίας, όπου αποκαλύπτονται οι γνώσεις 

ναυπηγικής που διέθετε ο Οδυσσέας-΄Ομηρος και περιγράφονται όλα

 τα  απαραίτητα εργαλεία για την ναυπήγηση της σχεδίας

 και η τεχνική της καθέλκυσής της, αποπλέει ο ήρωας με ούριο άνεμο

 για την ποθητή πατρίδα. 

Όμως, ο χολωμένος Ποσειδώνας, που μισούσε μέχρι θανάτου τον Οδυσσέα

 γιατί τύφλωσε τον γιο του, τον μονόφθαλμο κύκλωπα Πολύφημο, 

καραδοκεί και εξαπολύει τρομερή κακοκαιρία, με θυελλώδεις ανέμους, 

μαύρα καταιγιδοφόρα νέφη και φουρτουνιασμένο πέλαγος, που διαλύουν 

τη σχεδία του Οδυσσέα κι αυτός σώζεται με μια «σανίδα σωτηρίας».

Να πώς περιγράφει ο Όμηρος-Οδυσσέας το ακραίο καιρικό φαινόμενο,

 που παρ΄ ολίγο να στοιχίσει τη ζωή του.

 «Ώς ειπών σύναγεν νεφέλας ετάραξε δε πόντον χερσί τρίαινα ελών.

 Πάσας δε ορόθυνεν αέλλας παντοίων ανέμων, συν δε νεφέσι κάλυψε γαίαν 

και πόντον ορώρει δ’ ουρανόθεν νυξ. 

Συν δ Εύρος τε Νότος τ’ έπεσον Ζέφυρός τε δυσαής και Βορέης αιθρηγενέτης, 

μέγα κύμα κυλίνδων...  Και τοτ’ Οδυσσήος΄ λύτο γούνατα και φίλον ήτορ» 

(η ορθογραφία δεν ανταποκρίνεται στην ομηρική λόγω αδυναμίας του υπολογιστή).

Σε  ελεύθερη απόδοση η περικοπή λέει τα εξής: «Έτσι μίλησε (ο Ποσειδώνας) 

και μαζεύοντας σύννεφα, πήρε στα χέρια του την τρίαινα και ξεσήκωσε 

θαλασσοταραχή, εξαπέλυσε θύελλες ανέμων, ενώ η γη και η θάλασσα 

σκεπάστηκαν από σύννεφα και σκοτείνιασε ο ουρανός. 

Εύρος και Νότος και Ζέφυρος και μετά ο Βοριάς φύσηξαν σφοδροί

 σηκώνοντας μεγάλο κύμα. Του Οδυσσέα λυθήκανε τα γόνατα 

και λύγισε  η καρδιά του».

varometrikoΔιαβάζοντας κανείς την περικοπή αυτή έχει την εντύπωση ότι

  ακούει ανακοίνωση της ΕΜΥ περί ακραίων καιρικών φαινομένων. 

Είναι γνωστό ότι στον Ατλαντικό «μαγειρεύονται» τα χαμηλά βαρομετρικά

 και «πορεύονται» ανατολικά-βορειοανατολικά, σαρώνοντας τη δυτική

 και κεντρική Μεσόγειο, προκαλώντας έντονα, πολλές φορές ακραία

 καιρικά φαινόμενα με θυελλώδεις ανέμους, οι οποίοι περιστρέφονται 

περί το κέντρο του χαμηλού βαρομετρικού, με κίνηση αντίστροφη

 των δεικτών του ρολογιού και συνοδεύονται από έντονες βροχές,

 σφοδρές καταιγίδες και τρικυμιώδη θάλασσα.

Ένα βαθύ χαμηλό βαρομετρικό (κυκλώνας) σαρώνει τη Μεσόγειο 

και το κέντρο του βρίσκεται στο σημείο που εικάζεται ότι ναυάγησε

 η σχεδία του Οδυσσέα και διασώθηκε μόνο αυτός. 

Όσοι καταγόμαστε από νησιώτικες ναυτικές οικογένειες (εγώ από την Κίμωλο),

 έχουμε ζήσει και στο Αιγαίο παρόμοια καιρικά φαινόμενα, όχι όμως 

τέτοιας σφοδρότητας όπως εμφανίζονται στη δυτική και κεντρική Μεσόγειο, 

γιατί τα χαμηλά,ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος του κέντρου των, 

«ξεθυμαίνουν» περνώντας πάνω από τις επιμήκεις οροσειρές 

(που εκτείνονται από Β προς Ν σαν φράγμα) της Ελλάδας.   

Έτσι, ο ήρωάς μας βρέθηκε κυριολεκτικά στο «μάτι του κυκλώνα» 

(κυκλώνας=χαμηλό βαρομετρικό»). Και η Λαϊκή μας Μετεωρολογία,

 οι παππούδες μας οι καραβοκύρηδες, μας έλεγαν στην Κίμωλο

 «ο Σορόκος κι ο Γαρμπής σαν νυχτώσει θες να δεις».

 Και σε συνταύτιση με την αναφορά του Ομήρου, περιγράφανε 

την εξέλιξη του χαμηλού ως εξής : «...αρχίζει με σορόκο-λεβάντε, 

τον γυρίζει Όστρια (λατινικό australis), μετά τον κάνει Γαρμπή 

και τελικά τον «προβετζάρει» περ Πονέντε και  Μαΐστρο και ξεθυμαίνει.  

Εύλογα όμως αναδύεται το ερώτημα, πώς ο Πρωτο-ποιητής μας γνώριζε

 με τέτοια λεπτομέρεια την τέχνη της ναυπηγικής, τα τόσα πολλά 

απαραίτητα εργαλεία, τους χειρισμούς της καθέλκυσης 

και τις γνώσεις της Ναυσιπλοΐας; Επίσης, είναι δυνατόν ένας ποιητής

 να περιγράφει την εμφάνιση και εξέλιξη

 ενός «βαθέος βαρομετρικού χαμηλού» με τέτοια λεπτομέρεια,

 αν δεν την έχει ζήσει ο ίδιος μεσοπέλαγα;

Με όλο τον σεβασμό και την εκτίμηση που τρέφω

 στους μεγάλους μας ποιητές, φαντάζεται κανείς τον Παλαμά, τον Ελύτη,

 τον Σολωμό να περιγράφουν ένα τέτοιο συγκλονιστικό γεγονός, 

γέννημα μόνο της φαντασίας τους, αν δεν το είχαν ζήσει;

Τι πρέπει, λοιπόν, να δεχθούμε; 

Ότι αυτός που περιγράφει το τραγικό γεγονός, και που είναι ο μόνος 

διασωθείς, δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον ποιητή μας. 

Ένας άνθρωπος που προερχότανε από τη δυτική νησιωτική Ελλάδα,

 όπου πρωτοξεσπά η μανία του χαμηλού και ίσως από την Λευκάδα 

(την πραγματική Ιθάκη του Ομήρου, κατά τον Κ. Δούκα), και αυτός 

δε μπορεί να είναι άλλος από τον Οδυσσέα(Κ. Δούκας).

 Για ποιο λόγο άλλωστε να διαλέξει ο Όμηρος ως ήρωά του, τον Οδυσσέα,

 που βασιλεύει στη Λευκάδα (Ιθάκη),τον οποίο τιμά μ΄ ένα πλήθος

 κοσμητικών επιθέτων, σε αντίθεση με τους άλλους ήρωες 

που τους αποδίδει ένα, δύο η το πολύ τρία κοσμητικά επίθετα; 

Και, μάλιστα, η Λευκάδα δεν είναι ένα από τα νησιά του Ιονίου

 που πρωτοδέχονται τη σφοδρότητα ενός κυκλώνα; 

Επίσης δεν είναι απορίας άξιο ότι σε όλα τα γεγονότα συμβάντα

 και επεισόδια που περιγράφονται στα έπη, στα οποία συμμετέχει 

ο Οδυσσέας, πάντοτε αυτός και μόνος, συνήθως, διασώζεται,

 ενώ οι σύντροφοί του υποκύπτουν στο μοιραίο;

Μία εξήγηση επομένως ευσταθεί.

 Όμηρος και Οδυσσέας 

είναι ένα και το αυτό πρόσωπο!

Δικό μας σχόλιο:

Όποιος και να είναι ο Όμηρος. 

Είτε είναι ο Οδυσσέας ή κάποιος απόγονός του 

ή και ακόμη κάποιος που αφού συγκέντρωσε 

όλα τα σκόρπια προφορικά ποιήματα των αοιδών

 και δημιούργησε αυτό το αθάνατο έργο.

Ακόμη και αν η πραγματική του ζωή παραμένει 

μυστήριο, στην ουσία η επίδραση του έργου του 

συνεχίζει να διαπνέει τον κόσμο μας ακόμα και σήμερα.

Ότι απέμεινε από το σπίτι του Δημητρίου Αδρ. Ξύδη, που πυρπόλησαν οι Γερμανοί στις 12 Ιουνίου 1944 στην Μιδέα (Κέρμπεσι) Άργους.

Έτσι απλά, για να έχουμε να λέμε....έ, όχι και να εφαρμόζουμε τους νόμους.

Εδώ τουλάχιστον είναι ανώνυμος.

Φοράει κουκούλα.

Τόσο μάγκας, ο κουραδόμαγκας.

Κόρινθος-παραλία "Καλάμια" σήμερα: Αναβάθμιση. Ολοταχώς για την γαλάζια σημαία!

Η πλατεία πλέον άλλαξε το όνομα. Από Βικτωρίας ονομάζεται τώρα Αζαντι! (5 φωτογραφίες)

Η πλατεία πλέον άλλαξε το όνομα. 

Από Βικτωρίας ονομάζεται τώρα Αζαντι!

Έτσι, τουλάχιστον, λένε κάποιοι.

Κόρινθος: σοβαρό ατύχημα σε παράνομο πάρκινγκ. ('Όλα, στον αέρα, που λένε)

Γύρω στις 10:00 το βράδυ ένα πάρα πολύ σοβαρό ατύχημα έγινε

 στο παράνομο πάρκινγκ που έχει κάνει ο δήμος Κορινθίων πάνω στις γραμμές ΣΠΑΠ.

Ένα όχημα έπεσε επάνω σε ένα σταθμευμένο με αποτέλεσμα το σταθμευμένο 

όχημα να πέσει μέσα στο αντιπλημμυρικό Αυλάκι

  πού είναι  κατά μήκος των γραμμών.

Το όχημα έπαθε σοβαρές ζημιές, ενώ απειλήθηκαν επεισόδια 

μεταξύ των οδηγών και αναστατώθηκε ολόκληρη η γειτονιά.

Οπως μας είπαν οι γείτονες η κατάσταση που έχει δημιουργήσει 

με τις παράνομες ενέργειες του ο δήμος επί της δημαρχίας 

του Αλεξάνδρου Πνευματικού, είναι αφόρητη αφού εξαιτίας του χώματος 

που έχει ρίξει ο δήμος πάνω στις γραμμές δημιουργούνται 

σύννεφα σκόνης που ενοχλούν ολόκληρη τη γειτονιά.

Παρά τις συνεχείς παρεμβάσεις που γίνονται για να αποκαλυφθούν οι γραμμές

 και να πάψει η παράνομη στάθμευση, ο δήμος εξακολουθεί να κωφεύει.

Πηγή

Όταν ο κάθε λογής φανατισμός φουντώνει...............

Η Δανία ξύπνησε για να δει τις λέξεις «ρατσιστικό ψάρι» γραμμένες 

στην βάση της Μικρής Γοργόνας που βρίσκεται εδώ και 107 χρόνια 

στον βράχο απέναντι από το λιμάνι της Κοπεγχάγης.

Η αστυνομία αντιμετωπίζει το περιστατικό ως βανδαλισμό και ξεκίνησε έρευνα.

Το μπρούτζινο άγαλμα τιμά το ομώνυμο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. 

Προσελκύει ένα εκατομμύριο επισκέπτες κάθε χρόνο

 και έχει πέσει επανειλημμένως θύμα βανδαλισμού, μεταξύ άλλων

 από διαδηλωτές κατά της φαλαινοθηρίας και ακτιβιστές 

για την δημοκρατία.

 Εχει αποκεφαλισθεί δύο φορές.

«ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΨΑΡΙ»: 

ΒΑΝΔΑΛΙΣΑΝ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΓΟΡΓΟΝΑ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ

Εδώ και εβδομάδες, διαδηλωτές του κινήματος Black Lives Matter

 επιτίθενται κατά αγαλμάτων που παριστούν ιστορικά πρόσωπα

 που θεωρείται ότι έπαιξαν κάποιον ρόλο στο αποικιακό παρελθόν.

«Δυσκολεύομαι να καταλάβω ποιο είναι το ρατσιστικό στοιχείο

στο παραμύθι της Μικρής Γοργόνας», δήλωσε η Ανε Γκρουμ-Σβένσεν

 του Κέντρου Αντερσεν στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Δανίας.

ΠΗΓΗ

Δικό μας σχόλιο:

Όταν ο κάθε λογής φανατισμός φουντώνει........

......................................μην γυρεύεις λογική.

Αυτό το καλοκαίρι, για διακοπές, θα επιλέξω παραλία "Καλάμια" στην Κόρινθο.

Σαν τα παιδιά, στις αμμουδιές, που χτίζουν τα παλάτια

και κάστρα που στα μάτια τους φαντάζουν «ένας κόσμος»

κι ούτε στιγμή δε σκέφτονται πως θα ‘ρθει ένα κύμα

που όλα τους τα χτίσματα θα γίνουν πάλι άμμος.

Έτσι οι άνθρωποι στη γη δημιουργούν και χτίζουν

πάνω στο τσόφλι του αυγού που ‘ναι κι αυτό σπασμένο

και προσπαθούν και ζωτικό να καταχτήσουν χώρο

κι αδιαφορούν αν με αυτό οι άλλοι θα πεθάνουν.

Σαν ένα ζώο είν’ η γη κι εμείς σαν τα τσιμπούρια

που πολεμάμε ποιος θα πιει το πιο πολύ της αίμα. 

                                         Πάν Καρτσωνάκης

Ας δούμε και αυτήν την εκδοχή της καταγωγής του «Αχιλλέα της Ρωμιοσύνης» όπως τον χαρακτήρισε ο Κωστής Παλαμάς.

Γεώργιος Καραϊσκάκης, 

ο «Αχιλλέας της Ρωμιοσύνης» 

τον χαρακτήρισε ο Κωστής Παλαμάς.

έλκει την καταγωγή του, επίσημα

και σύμφωνα με αυτήν την πηγή.

Γεννήθηκε τo 1782, νόθος γιος της Ζωής Διμισκή ή Ντιμισκή, 

από τη Σκουληκαριά, πρώτης εξαδέλφης του αρματολού των Ραδοβυζίων

 Γώγου Μπακόλα. 

Η μητέρα του, μετά τον θάνατο του Ιωάννη Μαυρομματιώτη, 

που ήταν ο πρώτος σύζυγός της, έγινε καλόγρια γι’ αυτό και του έμεινε 

η προσωνυμία «ο γιος της καλογριάς». 

Για την ταυτότητα του πατέρα του θεωρείται πιθανότερο ότι ήταν

 ο αρματολός του Βάλτου Δημήτριος Καραΐσκος.

......................................................................................................................................

Συμπολεμίστρια και νοσοκόμα του ήταν η Μαριώ, νεοφώτιστη τουρκοκόρη

 που ακολουθούσε τον στρατηγό στις μετακινήσεις κι επιχειρήσεις

 του. Η Μαριώ θεωρήθηκε ερωμένη του, πράγμα που δεν επιβεβαιώνεται. 

Η νεαρή πρώην μουσουλμάνα η πολυθρύλητη Μαριώ ακολουθούσε 

παντού τον καπετάνιο, οπλισμένη και ντυμένη σαν άντρας:

 «Είναι αληθές ότι περί τα μέσα της επαναστάσεως, διατελών εξ ανάγκης 

μακράν της οικογενείας του, προσέλαβε παρ’ αυτώ νεοφώτιστον τινά νέαν,

 την εν τοις στρατοπέδοις πολυθρύλλητον γενομένην Μαριών, 

ήτις φέρουσα το ιμάτιον και τον οπλισμόν του στρατιώτου,

 παρηκολούθησεν αυτόν καθ’ όλας τας τελευταίας της ζωής του εκστρατείας. 

Αλλά δεν ηλάττωσε την προς την σύζυγον στοργήν 

ή της προσκαίρου εκείνης συντρόφου παρουσία, ήτις άλλως τε κατήντησεν

 αναπόφευκτος εις αυτόν, δια την ανάγκην ην είχεν ιδιαζούσης διηνεκούς

 περιποιήσεως, ένεκα της κακής καταστάσεως της υγείας του»

Ας δούμε και αυτήν την εκδοχή της καταγωγής

 του «Αχιλλέα της Ρωμιοσύνη» 

 όπως τον χαρακτήρισε ο Κωστής Παλαμάς.

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν νόθο παιδί μιας πεντάμορφης κοπέλας

 της Σκουληκαριάς της Διαμάντως Διμισκή και ενός αρματωλού 

του Νικολάου Πλακιά κι αυτού κατοίκου της Σκουληκαριάς και ότι 

εγεννήθη μέσα σ’ ένα κελί του μοναστηριού της Παναγίας της Σκουληκαριάς. 

Εκεί είχαν κλείσει την Διαμάντω οι δύο κλέφτες αδελφοί της, 

Κώστας και Γιώργος, για ν’ αποφεύγει τις ενοχλήσεις των Τούρκων, 

που είχαν μόνιμα εγκαταστημένα καρακόλια στο χωριό. 

Γι’ αυτό τον λόγο αυτή ύστερα από απόφαση της μάνας της 

και των αδελφών της ζούσε στο μοναστήρι και φορούσε ράσα 

χωρίς να είναι καλογριά.

Η Διαμάντω όταν ζούσε στο μοναστήρι εσυνδέθη ερωτικά

 με τον αρματωλό συγχωριανό της Νικόλαο Πλακιά απ’ τον οποίο

 και έμεινε παράνομα έγκυος και η εγκυμοσύνη της είχε μείνει μυστική ακόμα

 και απ’ τον ηγούμενο του μοναστηριού, Καλλίνικο, συγγενή της Διαμάντως.

Ύστερα από σαράντα μέρες μετά την γέννηση του παιδιού ο ηγούμενος 

του μοναστηριού με κάθε μυστικότητα και με το όνομα Ζωή, έστειλε αυτήν 

και το νεογέννητο στον φίλο του ηγούμενο του μοναστηριού

 του Αγίου Γεωργίου στο Μαυρομμάτι της Καρδίτσας, 

που πριν με επιστολή του τον είχε ειδοποιήσει. 

Εκείνος για να την προστατεύσει την πήρε χωρίς ράσα βέβαια 

για να εργάζεται στην υπηρεσία του μοναστηριού και να μεγαλώνει το παιδί της.

Μετά από οκτώ έτη ξαναγύρισε στην περιοχή του τόπου της γεννήσεώς της. 

Εγκαταστάθηκε σαν Ζωή πάλι στο χωριό Δούνιτσα του Βάλτου

 γειτονικό χωριό της Σκουληκαριάς.

 Εκεί δούλευε και είχε μαζί της τον γιο της Γεώργιο στο αρχοντικό

 του Δημητρίου Ίσκου, που σαν τραυματία τον είχε περιποιηθεί 

στο μοναστήρι τ’ Αη Γιώργη της Καρδίτσας. 

Επειδή το παιδί δούλευε σαν παραγιός του Ίσκου και είχε πολύ μαύρο δέρμα, 

τα παιδιά της Δούνιτσας τον φώναζαν Καρά 

(από την τουρκική λέξη kara=μαύρος, πολύ μελαχροινός) του Ίσκου.

 Λόγω του ότι το μυστικό είχε μαθευτεί οι κλέφτες αδελφοί της Διαμάντως 

σκότωσαν τον σπιούνο Νικόλαο Πλακιά μέσα στον συνοικισμό Γιαννιώτη, 

όταν αυτός οδηγούσε τούρκικο ασκέρι εναντίον τους».

Επομένως σύμφωνα με αυτή την μαρτυρία ο Καραϊσκάκης, 

ούτε γιος καλόγριας υπήρξε, όπως αρέσκεται να προσφωνείται

 απ’ την «επίσημη ιστορία» μας, ούτε πατέρα είχε τον Ίσκο ή τον Αραπόγιαννο. 

Οι πρώτοι βιογράφοι του, Γεώργιος Γαζής, Δημ. Αινιάν

 και Κων/νος Παπαρρηγόπουλος ομολογούν και γράφουν, πως ο Καραϊσκάκης 

είναι Αρτινός και γεννήθηκε στη Σκουληκαριά. 

Οι αγωνιστές του ’21 Νικόλαος Κασομούλης

 και Λάμπρος Κουτσονίκας γράφουν, ότι

 «Ο Καραϊσκάκης κατήγετο από το Ραδοβύζι» εννοώντας, βέβαια,

 τη Σκουληκαριά. 

Οι ξένοι Ιστορικοί Φ. Πουκεβίλ. Μ. Μπαρθόλντι και ο Αύγουστος Φάμπρ

 γράφουν πως ο Καραϊσκάκης είναι Αρτινός και γεννήθηκε στη Σκουληκαριά.

 Ο ίδιος δεν μίλησε ποτέ και σε κανέναν

 για τον πατέρα του, 

παρά αποκαλούσε τον εαυτό του περήφανα 

και σαρκαστικά μπάσταρδο ή μούλο.

Ανοίγοντας τον δρόμο της ελευθερίας!

Ανοίγοντας τον δρόμο της ελευθερίας: 

Η ανατολικογερμανική εξέγερση του 1953

Του Zilvinas Silenas*

Πλήθη ανθρώπων να καταστρέφουν σοβιετικά σύμβολα και να απαιτούν 

ελεύθερες και δίκαιες εκλογές… 

Αν νομίζετε ότι μιλώ για τη δεκαετία του 1990, πέσατε έξω λίγες δεκαετίες. 

Στις 17 Ιουνίου 1953, εργάτες στην Ανατολική Γερμανία εξεγέρθηκαν εναντίον 

της κομμουνιστικής τους κυβέρνησης και των Σοβιετικών επικυρίαρχων.

Η ιστορία της καταπίεσης είναι χαρακτηριστική του τι έκαναν οι Σοβιετικοί 

στις περιοχές που κατέλαβαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

(ή τις “απελευθέρωσαν” κατά τη σοβιετική διάλεκτο). 

Οι Σοβιετικοί διελυσαν ολόκληρα γερμανικά εργοστάσια, 

τα φόρτωσαν σε βαγόνια και τα μετέφεραν στην ΕΣΣΔ

 (και για να είμαστε σαφείς, οι ναζί έκαναν ακόμη χειρότερα πράγματα 

στις περιοχές που αυτοί κατέλαβαν). 

Παραδόξως, αυτή η πρακτική επιβίωσε ακόμη και στον 21ο αιώνα. 

Όταν η Ρωσία εισέβαλε στη Γεωργία το 2008, ο ρωσικός στρατός έκλεψε 

μέχρι και κρεβάτια και τουαλέτες από τα γεωργιανά στρατόπεδα.

Αφού λαφυραγώγησαν πρώτα την Ανατολική Γερμανία, οι Σοβιετικοί

 ξεκίνησαν την “οικοδόμηση του σοσιαλισμού” στη χώρα. 

Στο πλαίσιο αυτό επανακατένειμαν πόρους στη βαριά βιομηχανία, 

φορολόγησαν τις τελευταίες ιδιωτικές επιχειρήσεις και κολλεκτιβοποίησαν 

δια της βίας την αγροτική παραγωγή.

 Οι αγρότες υποχρεώθηκαν να παραδώσουν τη γη τους στο κράτος

 και να εργαστούν σε αγροτικές κολλεκτίβες.

Στη συνέχεια αύξησαν τους στόχους παραγωγής, πράγμα που σημαίνει ότι

 οι εργάτες έπρεπε να δουλεύουν περισσότερο για την ίδια αμοιβή.

 Οι τιμές των τροφίμων, των μεταφορών κλπ αυξήθηκαν κι αυτές, πράγμα

 που σημαίνει ότι η ίδια αμοιβή αντιστοιχούσε σε λιγότερα τρόφιμα 

στο τοπικό - και πιθανότατα κρατικό - κατάστημα. 

Αν προσθέσουμε σ’ αυτό και το γεγονός ότι πολλοί αγρότες προτίμησαν

 να δραπετεύσουν στη Δύση από το να γίνουν ημι-υποτελείς σε σοβιετικές

 κολλεκτιβιστικές φάρμες, θα βρούμε μια ακόμη συνθήκη κοινή σε ολόκληρο 

το ανατολικό μπλοκ: τη χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης.

Η δυσαρέσκεια τελικά έφτασε στους δρόμους καθώς εργάτες

 ενός κατασκευαστικού έργου στην “Οδό Στάλιν” ξεκίνησαν μια πορεία 

ζητώντας τη μείωση των στόχων παραγωγής και εντέλει την παραίτηση 

της κυβέρνησης και τη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών.

Η κατάληξη αυτής της διαδήλωσης είναι κι αυτή χαρακτηριστική

 του πώς αντιμετωπιζόταν η διαφωνία των εργατών 

στον “παράδεισο των εργατών”. 

Ο στρατός και τα τανκς βγήκαν στους δρόμους, πυροβόλησαν εναντίον

 του πλήθους και συνέβαλαν χιλιάδες ανθρώπους.

Μολονότι χρειάστηκαν πάνω από τρεις δεκαετίες, ο γερμανικός λαός

 έκανε στο τέλος την ευχή του πραγματικότητα: επανένωση,

 ελεύθερες εκλογές και (πραγματική) απελευθέρωση από τους Σοβιετικούς.

 Η θυσία και η αποφασιστικότητα των εξεγερθέντων του 1953 

υποχρέωσαν επίσης τους Σοβιετικούς να χαλαρώσουν

 την “οικοδόμηση του σοσιαλισμού” στην Ανατολική Γερμανία. 

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Ανατολική Γερμανία τη δεκαετία του 1980

 να φαίνεται σαν τη “Δύση” στο υπόλοιπο Ανατολικό Μπλοκ. 

Και το γεγονός ότι η Ανατολική Γερμανία φαινόταν τόσο οπισθοδρομική 

στους πραγματικούς Δυτικούς καταδεικνύει το πόσο άσχημα 

ήταν τα πράγματα πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα.

Ακόμη πιο σημαντικό είναι ίσως το ότι η εξέγερση αυτή έσπειρε 

τους σπόρους της Γερμανικής ενοποίησης που επετεύχθη στη δεκαετία του 1990.

 Η “Οδός 17ης Ιουνίου” οδηγεί στην Πύλη του Βρανδεμβούργου όπου είχε 

εγερθεί το τείχος του Βερολίνου για να εμποδίζει τους ανθρώπους

 από το να αποδράσουν από την κομμουνιστική Ανατολή

 στην καπιταλιστική Δύση.

Σημειώθηκαν και άλλες διαδηλώσεις - στην Ουγγαρία το 1956 

και την Τσεχοσλοβακία το 1968.

 Για να μην αναφέρουμε την ένοπλη αντίσταση εναντίον των Σοβιετικών

 στις χώρες της Βαλτικής που διήρκεσε μέχρι το 1953. 

Αυτές οι εξελίξεις συνέβαλαν στη διάλυση της όποιας πρόφασης ότι

 ο κομμουνισμός στην Ανατολική Ευρώπη ήταν εθελούσια. 

Οι μαζικές αποχωρήσεις από το Γερμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα

 και τα συνδικάτα καταδεικνύουν επίσης ότι ακόμη και κάποιοι 

απ’ όσους έβλεπαν με συμπάθεια τις ιδέες της αριστεράς, σύντομα άλλαξαν 

άποψη όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τα αποτελέσματά τους στην πράξη.

Σε μια τραγική τροπή των γεγονότων, η Οδός Στάλιν, απ’ όπου οι εργάτες 

ξεκίνησαν την εξέγερση το 1953, άλλαξε όνομα στη συνέχεια

 σε “Οδός Καρλ Μαρξ”. 

Αυτό είναι συμβατό με την εσφαλμένη δικαιολογία της αριστεράς ότι

 το πρόβλημα με τον πραγματικό σοσιαλισμό ήταν ότι εφαρμόστηκε 

από τους λάθος ανθρώπους. 

Το σύστημα του Μαρξ ήταν σωστό, 

αλλά οι άνθρωποι (όπως ο Στάλιν) ήταν λάθος. 

Στοιχηματίζω ότι αμέτρητοι αριστεροί όντως πιστεύουν πως αν το έφερνε

 η τύχη και αναλάμβαναν την ευθύνη όλων μας θα δημιουργούσαν 

έναν σοσιαλιστικό παράδεισο και θα έπλαθαν τους ανθρώπους

 σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους.

Την ίδια ώρα, η μετονομασία της Οδού Στάλιν σε Οδό Καρλ Μαρξ 

καταδεικνύει το απίστευτο ρητορικό τέχνασμα που χρησιμοποιούν

 με επιτυχία οι σοσιαλιστές. 

Τα πραγματικά παραδείγματα του σοσιαλισμού στο παρελθόν, 

δηλαδή η Σοβιετική Ένωση; 

Δεν επρόκειτο για πραγματικό σοσιαλισμό.

Τα σημερινά παραδείγματα σοσιαλισμού, δηλαδή η Βενεζουέλα; 

Ούτε αυτό είναι σοσιαλισμός. 

Αντιθέτως, λένε, η πλούσια Δανία είναι σοσιαλιστική, μονολότι οι ίδιοι 

οι Δανοί το αρνούνται αυτό κατηγορηματικά.

Αυτός όμως είναι ο σοσιαλισμός: μια ιδέα τόσο καλή, που χρειάζεται 

διαρκή βία και ψέματα για να σταθεί στα πόδια της.

--

*Ο Zilvinas Silenas είναι πρόεδρος του Foundation for Economic Education. 

O T.K. Coleman είναι διευθυντής επιχειρηματικής εκπαίδευσης στο FEE

 και συνιδρυτής και διευθυντής εκπαίδευσης του Praxis.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 17 Ιουνίου 2020

 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια 

του Foundation for Economic Education 

και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.

ΠΗΓΗ