Τι μας μένει ως επίγευση στον ουρανίσκο από την ιστορική
νέα φάση, που ήπιαμε, με το απονενοημένο δημοψήφισμα,
τις κλειστές τράπεζες και την ξεβράκωτη διαπραγμάτευση;
Μία άθλια συμφωνία, αποτέλεσμα της προσωπικής πλημμελούς και τυχοδιωκτικής συμπεριφοράς Τσίπρα – Βαρουφάκη, από την οποία ευτυχώς απέστη δραπετεύοντας
την τελευταία στιγμή ο Πρωθυπουργός. Όπως είπε και ο Γιουνκέρ, μάλιστα,
το δημοψήφισμα τον αποδυνάμωσε περισσότερο, σχετικά με την φτωχή
διαπραγματευτική θέση που είχε μόλις λίγες μερούλες νωρίτερα.
Σχετικά θα δούμε κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες παρακάτω.
Ξυπνάνε τα κορόιδα μετά την εθνική ζημιά;
Ήταν προχτές η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου για την Αντιμνημονιακή Απάτη;
Τελειώνει η αντιμνημονιακή ανωμαλαρία; Το ψάχνουμε. Έχασε πάντως σίγουρα
ο διχαστικός πελατειακός εθνολαϊκισμός που ενέπνευσε στους Έλληνες ο κ. Τσίπρας.
Και κέρδισε η διάθεσή του να μην χάσει την εξουσία, ακόμα και αυτοεξευτελιζόμενος
με μια ταπεινωτική μόνο γι αυτόν και όχι για τον λαό κωλοτούμπα…
Τα στελέχη του δεν μπορούν όλα να τον ακολουθήσουν.
Είναι οι δυσκολίες του ρεαλισμού γέννημα της αδυναμίας
(λόγω ιδεολογικής αναστολής ή λόγω λογισμικής ανεπάρκειας) προσαρμογής.
Πρέπει να θες πολύ την καρέκλα, αλλιώς δεν σου αξίζει.
Τότε η εξουσιαστική ευελιξία επιτάσσει κωλοτούμπες σε κάθε απατεωνίσκο,
που λέει προεκλογικά ψέματα τύπου «κάτω το μνημόνιο».
Εκείνη που παραμένει βαρειά είναι η μεγάλη ζημιά (εθνική ήττα τη λες),
των κλεισμένων τραπεζών και της ανεργίας που θα σωρευτεί καπάκι πάνω
στην ήδη αφόρητη ανεργία. Έτσι, αυτό το τρομακτικό δεκαπενθήμερο
θα περάσει στην Ιστορία ως αποτέλεσμα του ανόητου τυχοδιωκτισμού
μιας επιπόλαιης ηγεσίας.
Όλα αυτά τα πληρώνουμε ως δίδακτρα, για να μάθει στου κασίδη το κεφάλι
ο εκλεκτός πολυχρονεμένος βεζύρης μας, που έλεγε μέχρι πρότινος καουμπόικα
μαοϊλίκια «μεγάλη αναστάτωση θαυμάσια κατάσταση!»…
Τώρα, όλα, φτου κι απ’ την αρχή. Όλα, πάρεξ το Ευρώ (οριστικά ελπίζουμε), ευτυχώς.
Σταθερότητα από την αρχή, ανασυγκρότηση του εθνικού μπραντ ναίημ -και της
αξιοπιστίας μας επίσης- αποξαρχής. Αυτά πρέπουν τώρα. Αλλά από σήμερα,
χωρίς ανάσα, τώρα αρχίζουμε να τρέχουμε, για να μην χάσουμε τις σφιχτές
προθεσμίες της συμφωνίας, ανεξάρτητα από τις απώλειες και τις κουφές
διαρροές του κυβερνητικού μπλοκ…
Και πείτε στους ποικιλώνυμους Λουράντους ότι ήρτεν η ώραν, να λήξει
η μαγκιά τους. Φτάνει τόσο που ξεζούμισαν την πατρίδα και την κοινωνία.
Ας κάνουνε στην άκρη, γιατί τώρα ξέρουμε. Η επίκληση της παραμύθας
περί «κοινωνικού αυτοματισμού» ετελεύτησε. Τώρα, πίσσα και πούπουλα,
για την αντικοινωνική συμπεριφορά τους, χωρίς ενοχές.
Τέρμα στα επονείδιστα και απεχθή προνόμιά τους. Τα κορόιδα ξυπνάνε (;).
Ζημιάρης ακροδεξιο«αριστερός» Αντιμνημονισμός
Ο πρωταγωνιστής πρωθυπουργός, με την ξεγυρισμένη στροφή της τελευταίας
στιγμής, έσωσε στο τσακ την παρτίδα του Ευρώ. Πάντως, στις δηλώσεις του,
κυρίαρχο λόγο είχαν οι αναφορές περί «συντηρητικών νεοφιλελεύθερων
κύκλων της Ευρώπης που μας πολεμούν» κτλ. Κάποιος να τον προσέχει.
Να αφήσει τον τζούφιο επικοινωνισμό με τα χάσταγκς #thisisacoup.
Το ρεπορτάζ λέει ότι, όταν βρισκόταν στις 47000 αναφορές, οι 10000 προερχόταν
από 90 μόνο λογαριασμούς τουίττερ, με ό, τι καταλαβαίνει από αυτό κάθε πικραμένος,
που σκαμπάζει από χειραγώγηση…
Να τα αφήσει, λοιπόν, αυτά ΤΟ Καθεστώς το πονηρό…
Και επί της πολιτικής ουσίας κάποιος να του πει ότι η «αποκομματικοποίηση»
της δημόσιας διοίκησης, η βελτίωση της δικαιοσύνης, το χτύπημα
των κραταιών συντεχνιών και της διαφθοράς, που λυσσαλέα απέφευγε
όλον αυτό τον καιρό ο κ. Τσίπρας, δεν είναι και τόσο συντηρητικά.
Αυτά τα επιβάλλει η προοδευτική Τρόικα και αυτός ως τώρα τα απέφευγε…
Αυτά είναι ό, τι προοδευτικότερο και πολύ καλώς μας τα επέβαλαν
οι «νεοφιλελεύθεροι υπερσυντηρητικοί Ευρωπαίοι»… Και αν την δραματική
αγωνία μας στις Βρυξέλλες μάς την επέτεινε η γερμανική υποχόνδρια εμμονή,
δεν ήταν για να μας ταπεινώσουν. Μεγαλύτερος εχθρός μας
είναι ο ακροδεξιός πελατειακός εθνολαϊκισμός μας.
Σοβαροί να είμαστε, λοιπόν. Και μη μιλάμε όλο για υποταγές και ταπεινώσεις,
αφήστε τα αυτά μόνο στους ναζί… Η ταπεινωσιολογία και τα «βοήθεια,
μας βιάζουν οι τοκογλύφοι» είναι εξ ορισμού ακροδεξιά, είτε προέρχονται
από τον Λαφαζάνη, ή τον Βαρουφάκη
(«Νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών», τιτανοτεράστιε…) ή από την Ζωίτσα και τους Ναζί
είτε από την Λεπέν και τον Μπέπε Γκρίλλο. Να τα λέμε κι αυτά.
Όσο για το ακροδεξιό φαινόμενο που λέγεται «Άκρα Αριστερά» και καίει
τη σημαία του Άλλου, η οποία τώρα συμβαίνει να είναι του ΣΥΡΙΖΑ, (!) τι να πει κανείς.
Τα είχανε προείπει από παλιά αυτά τα έργα οι Κασσάνδρες, που τα είχαν δει να έρχονται.
Είναι η εκδίκηση της γυφτιάς για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ που τα έκανε στους Άλλους…
Είναι μήπως και το Προοίμιον της Μεγάλης Τετάρτης;
Τώρα που πλέον η Κυριακή των Βαΐων είναι τόσο πίσω…
***
Η γερμανοτσολιάδικη αντιπολίτευση, όχι ο καθένας ανάλογα
με την κοινοβουλευτική του δύναμη, έπαιξε καθοριστικό ρόλο προς τιμήν της.
Βγήκαν έξω και επιδόθηκαν σε αποτελεσματικό λόμπϋινγκ, ΝΔ, Ποτάμι
και ΠΑΣΟΚ, έκαναν ό, τι μπορούσαν.
Η ΝΔ λόγω αλλαγής ηγεσίας πιάστηκε λίγο αμήχανη.
Εντυπωσιακά έπαιξε ο Σταύρος Θεοδωράκης, που αλώνισε με Σουλτς,
Φερχόφστατ και Κον Μπεντίτ, αλλά και με δίωρη επίσκεψη στον Γιουνκέρ.
Λίγο ψαρωμένη και η κυρία Γεννηματά, που είδε Σουλτς, αλλά διάβασε
αφελώς τις ευρωπαϊκές παραινέσεις.
Πείτε της κυρίας Φώφης ότι «η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη», που ήθελε
να μας χτυπήσει (ποιους;), είναι από την αντιδραστική ρητορική
της ατζέντας Τσίπρα…
Και ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο γερμανός ηγέτης της SPD, άραγε
είναι και αυτός νεοφιλελεύθερος, επειδή λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα
είναι ακροδεξιό κόμμα τύπου Εθνικό μέτωπο Λεπέν;
Ή ο Βέμπερ και ο Φερχόφστατ, που τον λένε
δούλο της πελατειοκρατίας; Σα να ‘χουν άλλη στόχευση αυτές οι φτηνιάρες
δηλώσεις της κυρίας Γεννηματά και μικραίνουν κι άλλο το ΠΑΣΟΚ.
Να της το πείτε.
Όλοι τους, πάντως, βοήθησαν την συμπολίτευση να προσχωρήσει σωτήρια
και ανώδυνα στο μπλοκ του γερμανοτσολιαδισμού… Το κύριο βάρος
είχε φυσικά ο μεταμελημένος κ. Τσίπρας, που η Μέα Κούλπα του ακόμα
δεν έχει ξετυλιχτεί δεόντως… Οφείλει και άλλες εποικοδομητικές συγγνώμες
να μας χαρίσει, για να μπορέσει να μας κυβερνήσει κι άλλο, όταν κατακάτσει
ο μπουχός τής ακόμα απροσδιόριστης επερχόμενης αυριανής κατάστασης πραγμάτων.
Αυτά τα ψάρια έφερε, με αυτά θα πορευτούμε, ας προσέχαμε, ας πρόσεχε κι αυτός…
Τώρα μένει για τον πρωθυπουργό η διαχείριση όσων συριζοδυνάμεων απαρνήθηκαν
αυτή την προσχώρηση στον κλαμπ του ρεαλισμού…
Και μετά να δούμε ποιο στάτους θα προκύψει, άγνωστο και ρευστό προσώρας.
Το άχθος της απεχθούς Τριλογίας
Προσοχή. Η φαιδρά τριλογία Γιάνης, Ζωίτσα, Ραχήλ, είναι μόνο η κορυφή
του παγόβουνου, το οποίο σούμπιτο είναι έργο Τσίπρα, απ’ τα χεράκια του,
μην κάνομε τον γερμανό και τάχα το ξεχνάμε. Ο επιπόλαιος ηγέτης, που δεν ξέρει
πού παν τα τέσσερα, αυτός τους επέλεξε όλους.
Αυτός τους επέβαλε και την δική του ακροδεξιά «ή εμείς ή αυτοί» επονείδιστη
απε(επα)χθή ιδεολογία. ΟΚ. Τώρα είναι ο μόνος διαχειριστής της κρίσης,
αλλά όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Είπαμε.
Αν δεν ζητήσει πολλές συγγνώμες, δεν την βγάζει την παρτίδα.
«Κάτω τα χέρια από τη Ζωίτσα, άνανδρες πεσκανδρίτσες», τελαλεί ο ποιητής.
Ή, όπως θα έλεγε και ο διάσημος χειροπράκτης ιατρός απεργός πείνας
Λουίτζι Πόνγκο, «Ανδρός πεσούσης, πας πατάτα πας, Ζωής χαρουπιά μηχανεύεται».
Και όταν η εν λόγω ήταν παντοδύναμη με τα κανάλια της και τις Επιτροπές
Αλήθειας, αντί να ξεκαρδίζεστε στα γέλια, την ατενίζατε με σοβαρότητα.
Και μόνο τώρα, που εκδήλωσε ο αρχηγός την απαρέσκειά του, μόνο τώρα σπεύδετε
με τα υδραυλικά κλειδιά στο χέρι να της κάνετε εξαέρωση
και να αποκαθηλώσετε την πριγκηπική της ασυναρτησία… Ντροπή σας.
Είναι και μια άλλη κυρία βεβαίως, βεβαίως, που λέει «Βάρκιζα ΝΟΥΜΕΡΟ 2.
Ραντεβού στα γουρουνάδικα». Κάποτε ήταν και ο Κώστας Γκουζγκούνης,
που έλεγε βουτώντας στη θάλασσα από την πλωριά κουπαστή του σκάφους
της ερωμένης του «Καλές αντάμωσες, Μαίρηηηη! (πλουφφφ)». Όλα αυτά
τα όμορφα τα ζούμε, γιατί εμείς τα επιλέγουμε.
Όποιον σταυρώνεις, αυτός σε σταυρώνει.
Ζημιάρης Αρχιδιαπραγματευταραδισμός και Στουρνάρας
Ο πιο διαδεδομένος αστικός μύθος της Παΐσιας Ακροδεξιο«Αριστεράς»
έχει να κάνει με τους γερμανοτσολιάδες υπηρέτες του διεθνούς τοκογλυφικού
κεφαλαίου, τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ και τους επονείδιστους εβραιομασόνους
τραπεζίτες. Διακεκριμένο στέλεχος αυτής της απεχθούς ράτσας, την οποία ζούμε
για να μισούμε ως γνήσιο διακομματικό Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό
Φαινόμενο που μόνο από μίσος ξέρουμε, είναι και ο κακός δράκος Στουρνάρας.
Σήμερα, επειδή το φαιδρό ακροδεξιο«αριστερό» φαντασιακό μας πανεύκολα
ψωνίζει τον άλλο μύθο με τον Τοτό, ότι ο μικρός ήρως Αλέξης είναι δεινός
διαπραγματευτής, θα σας πούμε μια μικρή αληθινή ιστοριούλα.
Γιατί, μετά από το ξύλο που φάγαμε προχτές στις Βρυξέλλες, επί τέλους καλό
είναι να μάθουμε, τι πρέπει να κάνουμε άμα πραγματικά θέλουμε να κερδάμε…
Πρώτα ας σημειώσουμε γιατί η βλαχοδημαρχική αντίληψη, που κανοναρχεί
ανά τους σκοταδισμένους επαρχιώτες κιμπάρηδες τύπου Τσίπρας / Βαρουφάκης,
είναι επιεικώς αναποτελεσματική. Απλώς διότι είναι ακατανόητη
στους λοιπούς Ευρωπαίους, οι οποίοι πάνε βήμα βήμα με κάθε κατανοητό
επιχείρημα και χωρίς αυτό ουδέν. Ου μην και επικίνδυνη, για όποιον επενδύει
μόνο σε αυτήν, χωρίς να διαθέτει εναλλακτικές τύπου πλαν μπη όταν γίνεται
ρόμπα, οπότε τρώει το πολύ ξύλο...
***
Η πηγή της ιστορίας μας είναι γνωστό μέλος του Γιούρογκρουπ και αντιπρόεδρος
κυβέρνησης, που θεωρείται «Ανθέλληνας». Το πρόσωπο αυτό, λοιπόν, όταν
πέρσι είχαμε την Ευρωπαϊκή Προεδρία είχε εκτιμήσει και θαυμάσει
τον Γιάννη Στουρνάρα. Ο εν λόγω, μεταξύ άλλων θυμάται κάτι πολύ ενδιαφέρον,
που αξίζει να μάθουν οι φανατικοί ακροδεξιοί αντιγερμανίστας,
Τσιπρίστας και Μπαρουφίστας.
Ο μόνος μέσα στο Γιούρογκρουπ και στο Εκοφίν,
λοιπόν, που είχε πάρει τον αέρα του Σώυμπλε
και του την έλεγε, ήταν ο Στουρνάρας.
Ως προεδρεύων είχε αναλάβει πολλά να διεκπεραιώσει.
Ένα από αυτά, που ελάχιστοι γνωρίζουν, ήταν
που πρόλαβε και τελείωσε με θαυμαστό τρόπο
την τραπεζική ένωση, πριν να λήξει η Προεδρία
και μαζί η θητεία του ως ΥΠΟΙΚ και βέβαια πριν
τις ευρωεκλογές και την αλλαγή του Ευρωκοινοβουλίου,
που είχε ρόλο στις σχετικές διαπραγματεύσεις.
Στην όλη εξάμηνη φάση της Προεδρίας, ο Σώυμπλε
και η Γερμανία δεν επιθυμούσαν να προχωρήσει
η τραπεζική ένωση. Γιατί ο προϋποτιθέμενος
«Ενιαίος Μηχανισμός Εκκαθάρισης», που σχεδίασε
ο Προεδρεύων Στουρνάρας, σήμαινε ότι θα έπρεπε
να βάλουν το χέρι στην ισχυρή τους τσέπη και ήθελαν
να το καθυστερήσουν… Όμως, με σκληρό τρόπο
ο Στουρνάρας πίεζε συνέχεια με τα ακλόνητα
επιχειρήματά του και έφερνε διαρκώς
τον Σώυμπλε σε δύσκολη θέση.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Γερμανός επανειλημμένα
έσκυψε το κεφάλι και είπε «Έχετε δίκιο, κύριε υπουργέ!».
Και αναγκάστηκε σε εμφατική υποχώρηση συχνά,
έτσι ώστε ο Στουρνάρας να περάσει ολοκληρωμένα
στον ελάχιστο χρόνο την τραπεζική ένωση.
Γι’ αυτό όλοι οι άλλοι υπουργοί έχαιραν και έβλεπαν
με δέος τον Έλληνα, ως τον μόνο ΥΠΟΙΚ
που τολμούσε να τα βάλει αποτελεσματικά
με τον παντοδύναμο Σώυμπλε. Μοναδικό αλλά
πανίσχυρο όπλο του ήταν τα άχαστα επιχειρήματα,
η σεμνότητα και η αποφασιστική παρρησία του...
***
Και κάτι ακόμα. Ο Στουρνάρας είχε αντιληφθεί
βιωματικά ένα από τα μεγαλεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Την λειτουργία στη βάση της αρχής του σεβασμού
των κανόνων. Και οι κανόνες αυτοί της Ε.Ε. δεν ήρθαν ουρανοκατέβατοι σαν τις πλάκες του Μωυσή
με τις δέκα εντολές. Δεν είναι δεσμά.
Είναι οι κανόνες αυτοί αποτέλεσμα συγκρούσεων και συμβιβασμών, μέσα
από δημοκρατικές διαδικασίες και από δραματικά ξενύχτια στις Βρυξέλλες
και σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Και είναι για όλους κάτι σαν ιερό δισκοπότηρο. Και κάτι ψωνισμένα βλαχαδερά,
που κάνουν πως δεν το σέβονται, τρώνε κίτρινες και κόκκινες κάρτες…
Να τα λέμε κι αυτά.
***
Άλλωστε, ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ, μέσα στην προχτεσινή αντι-Βαρούφεια ξινίλα του,
δεν είπε τυχαία ότι η Ελλάδα πήγαινε πολύ καλά μέχρι προ εξαμήνου και έκτοτε
έχει καταρρεύσει. Και φυσικά, τα κομπλιμέντα ήταν για τον Στουρνάρα,
αφού τον Σαμαρά τον θυμόταν από τα Ζάππεια και τον αντιπαθούσε…
Και αυτή την εκτίμηση ο Στουρνάρας την κέρδισε με την σοβαρή,
τολμηρή αυτοπεποίθηση, που έβγαζε ο θετικός ορθολογισμός του.
Τα παγώνια και οι τσαμπουκαλέρος δεν φτουράνε, μόνο οι συγκροτημένοι
επιχειρηματολόγοι μετράν. Και κάνουνε τους Σώυμπλε να κάνουν μόκο
και ευγενικά να παραδέχονται ότι ο συνομιλητής τους έχει δίκιο…
Να πείτε, λοιπόν, στον ντιρινταχτισμένο οχλοπολτό που ψωνίζει την αλαζονεία
των φλύαρων παγωνιών, ότι οι δανειστές δεν την ψωνίζουν. Ίσα ίσα, την αντιπαθούν.
Οι κουτόφραγκοι ψωνίζουν σοβαρότητα, ηθική και αισθητική συγκρότηση,
ορθολογισμό και σεμνότητα. Τέτοιους να τους πείτε να στέλνουμε, αλλιώς ποτέ
δεν θα κερδάμε, θα τρώμε ξύλο και θα πονάμε…
Και επειδή πάσχουμε από παΐσια φρονήματα, καπάκι
θα ταπεινωνόμαστε αναξιοπρεπώς… Όστις βούλεται, λοιπόν,
εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, τώρα ξέρει,
δεν ξαναστέλνουμε «ανυπότακτα» ψώνια στην Ευρώπη.
Εξ αιτίας τους θα πονέσουμε πολύ…
***
Γράφαμε προεκλογικά, πριν ενσκήψει αυτό που τότε βλέπαμε με δρασκελιές
να πλησιάζει, «Η μυλωνού τον άντρα της με τους διαπραγματευτάδες».
Εκτός από το κατωτέρω απόσπασμα, που κάτι πρόσφατο μπορεί να σας θυμίζει,
ίσως βρείτε ενδιαφέρον να το ξαναδιαβάσετε όλο.
Γιατί πολλά από όσα ζούμε τώρα, σα να διαγράφονται ευκρινώς εκεί μέσα…
«Τι να διαπραγματευτείς, Καραμήτρο; Νοικοκυρέψου πρώτα, που είσαι
ο πιο χαβαλές και σουρωτήρης από τη διαφθορά κήπος της οικουμένης
και πήγαινε μετά να διαπραγματευτείς. Όπως κάνουν όλοι οι ατυχήσαντες
και πρόσκαιρα αποτυχημένοι! Αλλιώς θα ξαναγίνεις ο συνήθης Καραγκιόζης καρπαζοεισπράκτορας. Και με το δίκιο τους θα σε βαράνε για το γελοιοπρεπές
θράσος σου, όλοι εκείνοι που διαρκώς τους ζητάς περισσότερα και ασυστόλως
τους επιστρέφεις λιγότερα. Κάνε ό, τι και η Ιρλανδία και μετά πάρε ό, τι θες.
Αλλιώς δεν θα πάρεις τίποτε. Και θα καταστρέψεις τον τόπο σου
και θα τον καταστήσεις του κόσμου τον περίγελω».
