Η ζωντανή γλώσσα είναι το βασικότερο στοιχείο του πολιτισμού ενός έθνους.

του Γιάννη Αραχωβίτη

Τα μάτια είναι η ψυχή του ανθρώπου.

 Αλλά στις μέρες μας σπανίως έχουμε την ευκαιρία 

να τα δούμε. 

Γιατί όλοι, ακόμα και όταν σου μιλούν ζωντανά, 

κοιτάζουν (παίζουν με) το κινητό τους, το tablet κ.λ.π.

 Είμαστε 24 /7 «θαμμένοι» στα social media.

Οι εκφράσεις του προσώπου δείχνουν την έκπληξη,

 την αγωνία, το φόβο, την ευθυμία του ομιλητή, 

αλλά σήμερα αυτό απεικονίζεται 

με τις περίεργες «φατσούλες» τα emoticon.

Το φλερτ γίνεται με like. 

Τα λουλούδια είναι άοσμα, πλαστικά ή ηλεκτρονικά.

Σίγουρα η τεχνολογία διευκολύνει σε πολλά 

πράγματα τη ζωή μας. 

Όμως από την άλλη μεριά την απογυμνώνει 

από ζωντανό συναίσθημα, από πραγματικό σμίξιμο,

από κοίταγμα στα μάτια, στην ψυχή του άλλου

 και από πραγματικό αγκάλιασμα. 

Ακόμα και όταν η οικογένεια καταφέρει 

να κάτσει στο οικογενειακό τραπέζι, τα μέλη 

δεν μιλούν μεταξύ τους γιατί ο καθένας στο ένα χέρι 

έχει το πιρούνι και με το άλλο στέλνει SMS.

Φτάσαμε να μιλάμε για εξάρτηση από τα Facebook, 

τα twitter,instagram κ.λ.π. και νομίζω ότι τα πράγματα

 είναι και χειρότερα. Θυμάμαι την Κυριακή, 

στην πιο κρίσιμη συνεδρίαση των αρχηγών κρατών

 της Ευρώπης, ακόμα και όταν οι πόρτες ήταν κλειστές 

κατά την συνεδρίαση, τα twitter είχαν την τιμητική τους. 

Πρωθυπουργοί χωρών έδιναν το στίγμα της πορείας

 της κρισιμότατης συνεδρίασης μέσω twitter. 

Μικρές προτάσεις που από την αποκωδικοποίησή τους

 ανασαίναμε ή πεθαίναμε. 

Η μοίρα μας κρεμότανε από ένα μουγγό μηνυματάκι.

 Δεν μπορούσαμε να δούμε τα μάτια, την έκφραση, 

τις γκριμάτσες του ομιλητή και ας κρινόταν η μοίρα μας. 

Τόσο απρόσωπο, τόσο απόμακρο,

 τόσο απάνθρωπο, τόσο μακάβριο.

Ξέρω ότι δεν μπορώ να σταματήσω

 τις σύγχρονες trend (τάσεις) αλλά ελπίζω ότι ίσως

 κάποιοι αφήσουν για λίγο την ηλεκτρονική επικοινωνία

 και αφιερώσουν κάποια λεπτά της μέρας τους

 και στην άμεση, την διαπροσωπική, την ανθρώπινη.

 Ελπίζω ότι κάποιοι θα βγουν στο καφενείο του χωριού

 και θα παίξουν το κλασικό τάβλι (και όχι το διαδικτυακό). 

Ότι η ατμόσφαιρα θα μυρίζει ουζάκι και μεζεδάκι.

 Ότι τα πειράγματα και τα γέλια 

θα είναι ζωντανά, αυθόρμητα, ζεστά.

 Η ζωντανή γλώσσα 

είναι το βασικότερο στοιχείο 

του πολιτισμού ενός έθνους. 

Δεν μπορώ να την φανταστώ να αναπτύσσεται μέσα 

από τα γκρίκλις και τα νεκρά εικονίδια - emoticοn.

Θα μου λείψει η βραχνάδα στη φωνή, 

η υγρασία του πραγματικού φιλιού,

 η ζεστασιά μιας αληθινής αγκαλιάς.