Η χρεοκοπία μιας χώρας έχει άμεση σχέση
με τις οικονομικές στρατηγικές επιλογές
της εκάστοτε κυβέρνησης,
ωστόσο έχει να κάνει και με την αξιοπιστία της
απέναντι στους πιστωτές της,
δηλαδή αν τηρεί τις δεσμεύσεις
που έχει αναλάβει όταν δανείστηκε.
Η οικονομική χρεοκοπία λοιπόν
δεν είναι τίποτα άλλο,
παρά αποτέλεσμα της πολιτικής χρεοκοπίας
των κυβερνήσεων της χώρας
από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Σήμερα, λοιπόν, που όλοι μιλούν
για επιστροφή του εφιάλτη,
η ανάγκη για ισχυρή και τολμηρή ηγεσία
που θα αναδιαρθρώσει
τα δημόσια οικονομικά
είναι περισσότερο επίκαιρη
και αναγκαία από ποτέ.
KOUTOUZIS.GR
Ας μην γκρινιάζουμε λοιπόν.
Η Δημοκρατία στο χέρι μας είναι να μην είναι
κουτσουρεμένη και υποκριτική.
Η Δημοκρατία στο χέρι μας είναι
να μην γίνεται δειμοκρατία.
Στο χέρι μας είναι και στον βαθμό
που στον καθένα μας αναλογεί
να έχουμε μία καλύτερη δημοκρατία
όπου η ευτυχία των πολλών
θα είναι αυτονόητη.
Και φυσικά το σκάφος της πόλης
για να ταξιδέψει χρειάζεται έναν
καπετάνιο, που πρώτα από όλα
θα πρέπει να γνωρίζει τη δουλειά του,
όπως χρειάζεται και τον μούτσο,
το ναύτη αλλά και τον μάγειρα.
Ωστόσο για τα προβλήματα της πόλης,
δεν κατάλαβα, γιατί να μην έχει
υποχρέωση η δημοκρατία
να κάνει τους πολίτες της,
με την πραγματικά όμως, δωρεάν παιδεία,
ειδικούς σε κάποιους τομείς
αλλά και κοινωνικά σκεφτόμενους
εκτός ίσως κάποιων που επιθυμούν
τον τίτλο του ιδιώτη ( απλά επιβάτη)
με την κυριολεκτική έννοια του όρου.
Είναι κι αυτό μέσα στη ζωή αν και πιστεύω
ότι (σε πολύ μεγάλο ποσοστό)
τους ιδιώτες τους δημιουργούν
οι δειμοκρατίες που στρώνουν χαλί
για αυταρχικά συστήματα διακυβέρνησης
των πολλών από τους λίγους.
Αυτά τα λίγα και ελπίζω
να μην έκανα κανένα να κακοκαρδίσει,
ενώ αντίθετα σκοπός μου ήταν να γράψω
κάποιες σκέψεις μου απλά και μόνο.
Δημοκρατία δεν έχουμε άλλωστε;
Φιλικά πάντοτε
Πάν Καρτσωνάκης
Υ.Γ: Επειδή πολύ φοβάμαι ότι δεν
θα να έγινα κατανοητός,
όταν γράφω για δειμοκρατία
και επειδή δεν θα τη βρείτε στα λεξικά
και για να σας βοηθήσω λίγο:
Δείμος ( με περισπωμένη).
Αλλά και δειμός = φόβος.
από το Λεξικό του Δημητρίου Δημητράκου.
Α, και κάτι τελευταίο.
Τον Προμηθέα τον σταύρωσαν
το κράτος και η βία
(όταν αυτά πάνε μαζί, το μπορούν)
με άλυτα δεσμά που έκανε ο ειδικός
για τη δουλειά αυτή
θεός της φωτιάς ΗΦΑΙΣΤΟΣ,
έστω και παρά τη θέλησή του,
υπακούοντας απλά στην εξουσία.
Αν ήμουν από την Ελλάδα θα ήμουν μεταξύ αυτών
που θα έβλεπαν με ανησυχία και με επαγρύπνηση
την στρατιωτική μηχανή που κυβερνούσε
από το 1967 ως το 1974 και που μπορεί
να ψάχνει την ευκαιρία να δράσει.
Το ξέρουμε από πολλές χώρες: οι θεραπείες - σοκ
είναι εχθροί της Δημοκρατίας.
H ίδια θεραπεία εφαρμόζεται στην Ελλάδα,
λένε οι δημοσιογράφοι.
"Και πάλι έχουν αναλάβει άνθρωποι που δεν γνωρίζουν
πως θα δώσουν ώθηση στην οικονομία
και στους ανθρώπους που εργάζονται", αναφέρουν.
"Αυτοί οι άνθρωποι σπέρνουν την απογοήτευση
και την απελπισία όχι την αισιοδοξία.
Αφαιρούν χρήματα από την οικονομία
αντί να την οπλίζουν.
Σπρώχνουν τη χώρα από την οικονομική δυσχέρεια
στην ύφεση" λένε οι δημοσιογράφοι.
Και με μία δόση χιούμορ αναφέρουν:
"Αν είχαμε φερθεί στους Γερμανούς αδελφούς μας,
της Ανατολικής Γερμανίας, όπως φερόμαστε τώρα
στους Έλληνες, αυτοί θα ζούσαν ακόμη στην φτώχεια.
Αυτά που κάναμε τότε για αυτούς:
μηδενική φορολογία στις εταιρείες, προγράμματα
στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων,
αύξηση μισθών για να δημιουργήσουμε
καταναλωτική δύναμη.
Όλα αυτά γίνονται αντίθετα στην Ελλάδα.
"Όμως όταν δεν σπέρνεις,
δεν θα βρεις και τίποτα να θερίσεις"
Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν τον Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών
την πάσα Υποταγή και Δύναμη
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό
ν' αρχινίσει παιχνίδι·
ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές
να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμέλιωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά
και συμφέροντα
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι Θεού στην ψυχή τους
σημάδι δεν άφησε·
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους
δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Αξιον Εστί-Οδυσσεας Ελύτης
Εάν ο κόσμος είναι όντως Δαρβινικός, η δημοκρατία,
όπως και η θρησκεία είναι πράξη επιβίωσης, που μέσω
αυτής κάποιος δείχνει στους άλλους τι πιστεύει
για να του συμπαρασταθούν ανάλογα και να κάνει
το αντίθετο για να επικρατήσει: Είναι δηλαδή τεχνική
απόκρυψης ενός δίκαιου του ισχυροτέρου,
σαν την πεσκαντρίτσα που κουνάει το λοφίο της
χωμένη στην άμμο σαν νάναι σκουληκάκι
και προσελκύει τα μικρά ψάρια, και ξάφνου ...χραπ,
το ψάρι χάθηκε μέσα στο τεράστιό της στόμα.
Επομένως, δεν πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός
που οι Θρησκείες και οι Δημοκρατίες ξεκινούν
με τις καλύτερες και αγνότερες προϋποθέσεις
και γίνονται καταπιεστικές στο τέλος.
Μήπως και "φτερουγίσει"
το άγαλμα του Πηγάσου μας.
Μήπως "φτερουγίσουν"
και τα όνειρα των ανθρώπων.
Παίρνετε μια ντουζίνα τανκς,
ένα μυστρί και μία πλάκα
κι αφού ξορκίσετε τον Μαρξ
θεμελιώνετε ατάκα.
Διαλέγετε ένα πτηνό ει δυνατόν
με 2 κεφάλια
το στήνετε στον Υμηττό
με τα φτερά του σα βεντάλια.
Ελλάς ελλήνων Χριστιανών
άνευ βουλής και εκλογών
έτσι τα έθνη μόνο ζουν
ταρατατζούμ ταρατατζούμ ταρατατζούμ
Βάζετε για πρωθυπουργό
της Σαντορίνης τον ωραίο
και δε πειράζει για μετά
τ' αδίκημα είναι στιγμιαίο.
Συγκέντρωσις είναι εφικτή
το μάξιμουμ ενός ατόμου
κι έτσι αποφεύγεται η ειρκτή
και η εξάρθρωσις του ώμου.
Ελλάς ελλήνων Χριστιανών
άνευ βουλής και εκλογών κύριοι
έτσι τα έθνη μόνο ζουν
ταρατατζούμ ταρατατζούμ ταρατατζούμ
Συλλήψεις είναι αποδεκτές
Τρίτη, Τετάρτη και Σαββάτο
αλλά μπορείτε κι από χθες
για να τους έχετε από κάτω.
Πρόσφορη μέρα για όλα αυτά
μία απ΄ τις τόσες του Απρίλη
αρχίζετε πρωί - πρωί
και τελειώνετε το δείλι.
Στίχοι: Γιώργος Κακουλίδης
Μουσική: Γιώργος Κριμιζάκης
Πρώτη ερμηνεία: Γιώργος Μαρίνος
Εδώ, το ερμηνεύει, η Ευσταθία.
