Άγριο ξύλο μεταξύ ανηλίκων στον φλοίσβο τώρα
για τα μάτια μιας κοπέλας.
Εχει έρθει περιπολικό στο σημείο
και προσπαθεί να ηρεμήσει τα πνεύματα.
Με λέξεις μόνο έχτιζαν, τον κόσμο τους και ζούσαν στοές τριγύρω σκάβοντας, τούνελ για να ξεφύγουν. Πάν Καρτσωνάκης "Οι Ποιητές"
Σάββατο 13 Μαΐου 2017
Σχετικά με τα όσα είπε ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Πάνος Καμένος, για την ΕΑΒ. (ΒΙΝΤΕΟ)
Συζήτηση με τον κ. Γρηγόρη Αντωνιάδη,
Γραμματέα του Συλλόγου Ελλήνων Μηχανικών
Αεροσκαφών - ΣΕΜΑ - 12/5/2017.
Η συζήτηση έγινε στις 12/5/2017 στην εκπομπή
του κ. Μυλωνάκη, στο κανάλι ΑΡΤ, σχετικά
με τα όσα είπε ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης
κ. Πάνος Καμένος, για την ΕΑΒ
και τους εργαζόμενους, στις 3/5/2017.
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ «ΑΚΥΡΩΝΟΥΝ» ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΥΜΒΟΥ;
Το ΥΠ.ΠΟ αμφισβητεί ότι το μνημείο
της Αμφίπολης είναι ελληνικό!
Λίγο μετά την παραδοχή της υπουργού Πολιτισμού Λ.Κονιόρδου ότι το Μνημείο
στην Αμφίπολη είναι μακεδονικό βγάινει το ίδιο το υπουργείο της
με ανακοίνωση να την διαψεύσει!
Επικίνδυνο παιχνίδι παίζει το υπουργείο πολιτισμού με ζητήματα
που έχουν εθνικές προεκτάσεις.
Η δήλωση της υπουργού Λυδίας Κονιόρδου περί μακεδονικότητας του μνημείου
της Αμφίπολης κράτησε μόνο οκτώ ώρες και αμέσως ήρθε η διάψευση
με δελτίο τύπου που επαναφέρει τη δημιουργικότητα του μνημείου
στα ρωμαϊκά χρόνια όπως αναφέρει το thousandnews και ο Γιώργος Ροδάκογλου.
«H Υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου αναφέρθηκε σε μια ευρύτερη
αίσθηση του μνημείου ως μακεδονικού» αναφέρει μεταξύ άλλων
η ανακοίνωση του ΥΠ.ΠΟ.
Η ερώτηση στη κυρία Κονιόρδου τέθηκε από τον υπογράφοντα ως εξής:
Ρωμαϊκό ή Μακεδονικό είναι το μνημείο, τί εισπράξατε από αυτά που είδατε μέσα;
Και η απάντηση της κυρίας Κονιόρδου ήταν ξεκάθαρη.
«Όπως είπαν οι ανασκαφείς οι επιστήμονες και οι αρχαιολόγοι η αίσθηση
που είχαμε είναι Μακεδονικό».
Η δήλωση ήταν τόσο εντυπωσιακή που μάλλον έβαλε φωτιά στην Γ.Γ.
του υπουργείου Μαρία Βλαζάκη αφού το 2015 ζήτησε από τα μέλη του ΚΑΣ
Αγγελική Κοτταρίδη και Τζένη Βελένη να προβούν σε αυτοψία
στον τύμβο Καστά και να συντάξουν το πόρισμα
που αναφέρεται στα ρωμαϊκά χρόνια.
Ουσιαστικά η κυρία Κονιόρδου με τη δήλωση της αυτή, η οποία μπορεί
να ικανοποιούσε το κοινό αίσθημα των Ελλήνων και ίσως να έριχνε γέφυρες
συμφιλίωσης του ΣΥΡΙΖΑ με τους φανατικούς υποστηρικτές του μνημείου,
φαίνεται πως ενόχλησε τις θιγόμενες κυρίες που απαίτησαν να ανασκευάσει
τη δήλωση της και ουσιαστικά να τη μαζέψει πίσω.
Σύμφωνα με πληροφορίες όμως του thousandnews η κυρία Κονιόρδου
κατά τη ξενάγηση της μέσα στο μνημείο παρατηρώντας τις Καρυάτιδες
και παρουσία της κυρίας Βλαζάκη εκτίμησε ότι είναι ελληνιστικής εποχής.
Επί της ουσίας επαναλαμβάνεται το εγχείρημα δημιουργίας μιας αμιγώς ελληνικής τράπεζας!
Ο Μ.Σάλλας πήρε την Παγκρήτια Τράπεζα
και αρχίζει μια νέα εποχή με διείσδυση σε όλη την χώρα.
Ενέκριναν την είσοδο της Lyktos Participation με ποσοστό 21,49%
ως Στρατηγικού Επενδυτή, στο Μετοχικό Κεφάλαιο της Παγκρήτιας
Συνεταιριστικής Τράπεζας, οι αρμόδιες εποπτικές αρχές,
δηλαδή η Τράπεζα της Ελλάδος και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,
μέσω του SSM οπότε μια νέα εποχή ξεκινάει με το νέο τραπεζικό σχήμα
να είναι έτοιμο για διείσδυση σε όλη την χώρα
Μετά την έγκριση της ειδικής συμμετοχής της Lyktos Participation
στην Παγκρήτια Συνεταιριστική Τράπεζα με 21,49%, ο πρόεδρος
της Lyktos Μιχάλης Σάλλας δήλωσε: «Η συμμετοχή μας στην Παγκρήτια
αποτελεί έμπρακτη απόδειξη της εμπιστοσύνης μας στην Οικονομία της Κρήτης,
στη δυναμική των Συνεταιριστικών Τραπεζών αλλά και στις προοπτικές
της Ελληνικής Οικονομίας συνολικότερα.
Άμεσος στόχος μας είναι να στηρίξουμε τη Διοίκηση της Τράπεζας
στην εκπόνηση ενός σχεδίου ανάπτυξης των δραστηριοτήτων του πιστωτικού
ιδρύματος για την περαιτέρω ενίσχυση της τοπικής οικονομίας, την προάσπιση
των συμφερόντων των 84.000 μεριδιούχων-μετόχων μας
και την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας».
Ο Μιχάλης Σάλλας με Σύμφωνο Αμοιβαίας Κατανόησης
και Εμπιστευτικότητας (MoU) είχε συμφωνήσει από το Νοέμβριο
την συμμετοχή του στο Συνεταιριστικό Κεφάλαιο της Παγκρήτιας Τράπεζας
ως Στρατηγικός Επενδυτής αναλαμβάνοντας το management,
αφού καθώς φαίνεται δεν «χώραγε» πλέον στην ίδια τράπεζα με τον Τ.Πόλσον,
τον βασικό διαχειριστή σειράς ξένων funds που μετά την δεύτερη
ανακεφαλαιοποίηση ανέλαβαν τον έλεγχο της τράπεζας Πειραιώς,
εκδιώκοντας τον Μ.Σάλλα από την διοίκησή της τον περασμένο Ιούλιο.
Στο MoU ρητά εκφράζονταν ρητά η επιθυμία της συμμετοχής του Μ. Σάλλα
στο Συνεταιριστικό Κεφάλαιο ως Στρατηγικός Επενδυτής,
με ποσοστό τουλάχιστον 15% επί του συνόλου των Συνεταιριστικών μερίδων.
Επί της ουσίας επαναλαμβάνεται το εγχείρημα
δημιουργίας μιας αμιγώς ελληνικής τράπεζας
από την στιγμή που οι τέσσερις συστημικές τράπεζες
(Alpha, Eurobank, Πειραιώς και Εθνική) έχουν περάσει
σε ξένα χέρια. Αυτό είχε επιχειρηθεί με την Αttica Βank
την οποία έκλεισε τότε για μια ημέρα η ΤτΕ
μην αφήνοντας τον σχηματισμό ελληνικής διοίκησης
Ο ίδιος ο Μ.Σάλας βέβαια ήθελε να αποκτήσει την δική του τράπεζα πάλι
από τότε που ο Τ.Πόλσον τον εκδίωξε από την θέση του Προέδρου
και Διευθύνοντος Συμβούλου της Πειραιώς.
Άγνωστες ιστορίες πίσω από οκτώ αγαπημένα ελληνικά τραγούδια.
Από τον Βαμβακάρη και τον Λοΐζο
μέχρι το Σιδηρόπουλο,
τον Άσιμο και τον Καλδάρα
αφηγήσεις που συγκινούν
και ταξιδεύουν.
Η μουσική είναι κάτι μαγικό.
Ο δημιουργός της προσπαθεί να εξωτερικεύσει αυτό που έχει μέσα στο μυαλό
και την ψυχή του. Και αυτό ακριβώς το σημείο είναι που πολλές φορές
δημιουργεί παρεξηγήσεις σχετικά με τις προθέσεις του.
Τι ακριβώς θέλει να πει; Πόσες και πόσες φορές που ακούμε ένα τραγούδι
δεν έχουμε αναρωτηθεί για το ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει
ο δημιουργός ή κάτω από ποιες συνθήκες έγραψε ένα τραγούδι.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης και η Φραγκοσυριανή του
Είναι σίγουρο πως όποιος έχει ακούσει τη «Φραγκοσυριανή» του... πατριάρχη
του ρεμπέτικου, Μάρκου Βαμβακάρη, θα έχει καταλήξει στο συμπέρασμα
πως ο δημιουργός μιλάει για κάποιον μεγάλο του έρωτα, κάποια γυναίκα
που σημάδεψε τη ζωή του.
Λογικό, αν διαβάσει κανείς τους στίχους.
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι λίγο διαφορετική.
Στην πραγματικότητα όλος αυτός ο ερωτικός ύμνος του μεγάλου ρεμπέτη
γράφτηκε μετά από μια και μοναδική... ματιά!
Ναι, ήταν αρκετή.
Ο ίδιος ο Μάρκος ο Βαμβακάρης έχει αποκαλύψει το πως του είχε έρθει η έμπνευση.
«Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω
τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι
και βλέπω μια ωραία κοπέλα.
Τα μάτια της ήταν μαύρα.
Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν...
Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα: Μία φούντωση, μια φλόγα
έχω μέσα στην καρδιά Λες και μου 'χεις κάνει μάγια Φραγκοσυριανή γλυκιά...
Ούτε και ξέρω πως την λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι' αυτήν μιλάει το τραγούδι.
Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή».
Η στιχουργός του «όταν κοιτάς από ψηλά» και η χούντα
Αντιστασιακό τραγούδι το «όταν κοιτάς από ψηλά»; Ακούγεται περίεργο αλλά ναι.
Στιχουργός του τραγουδιού που άψογα ερμήνευσε ο Κώστας Χατζής
(που έχει γράψει τη μουσική) είναι η Σώτια Τσώτου η οποία εμπνεύστηκε
όταν ήταν εν πτήσει από Αθήνα για Θεσσαλονίκη.
Αιτία για αυτή την εσωτερική μετανάστευση της δημιουργού ήταν η επιβολή
του πραξικοπήματος και το κλείσιμο από το καθεστώς
της εφημερίδας «Ελευθερία» που δούλευε τότε η Τσώτου ως πολιτική ρεπόρτερ.
Όντας άνεργη η νεαρή δημοσιογράφος αποφάσισε να φύγει από την Αθήνα
για να ψάξει να βρει την τύχη της στη Θεσσαλονίκη, δουλεύοντας
στο συγκρότημα Βελλίδη που εξέδιδε τις εφημερίδες Μακεδονία και Θεσσαλονίκη.
Όταν έφτασε στο... στρατοκρατούμενο αεροδρόμιο του Ελληνικού, ωστόσο,
την περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη.
Συνελήφθη, πέρασε από εξονυχιστικό έλεγχο και στη συνέχεια υποβλήθηκε
σε αυστηρότατη ανάκριση που κράτησε πολλές ώρες με αποτέλεσμα
να χάσει την πτήση της.
Όταν τα όργανα της χούντας δεν βρήκαν τίποτα επιβαρυντικό σε βάρος της,
αφέθηκε ελεύθερη και πήρε το επόμενο αεροπλάνο.
Όταν αυτό απογειώθηκε, σχεδόν ήρεμη και ανακουφισμένη κοίταξε
από το παράθυρο και σκέφτηκε πως αυτοί που πριν την ταλαιπώρησαν
τώρα που τους κοιτάς από ψηλά
«μοιάζουν με μυρμήγκια και τα σπίτια με σπιρτόκουτα»!
Το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας»
που λίγο έλειψε να πεταχτεί στα σκουπίδια
Οι πρώτες πενιές του θρυλικού ζεϊμπέκικου ακούστηκαν από τον τζουρά
του παλιού ρεμπέτη Γιώργου Μουφλουζέλη.
Ο Μάνος Λοϊζος, ωστόσο, ήθελε το κάτι παραπάνω.
Πείθει τον Θανάση Πολυκανδριώτη να αφήσει το μπουζούκι του
και να πάρει και αυτός έναν παλιό τζουρά και να συμμετάσχει.
Εκείνο το όργανο, όμως, ήταν τόσο παλιό που πλέον δεν μπορούσε να κουρδιστεί
και τα φάλτσα διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Όλοι, λοιπόν, άρχισαν να τα παρατάνε και να λένε πως το τραγούδι
δεν πρόκειται να «βγει» και πως καλό θα ήταν ο Λοϊζος να προχωρήσει στο επόμενο.
Ο Πολυκανδριώτης παρατάει τον παλιό τζουρά και όλα δείχνουν να είναι στον αέρα.
Ο Μάνος Λοϊζος, ωστόσο, δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος.
Αποφασίζει με τη βοήθεια ενός τετρακάναλου που υπήρχε στο στούντιο
να γράψει το τραγούδι κομμάτι- κομμάτι.
Έγραφαν το τραγούδι όσο ο τζουράς ήταν κουρδισμένος.
Όταν ξεκουρδιζόταν σταματούσαν.
Τον ξανακούρδιζαν και συνέχιζαν.
Έτσι το τραγούδι γράφτηκε επί της ουσίας με τη βοήθεια του... μοντάζ!
Ο μελαγχολικός «Αύγουστος» του Παπάζογλου
και ο ανεκπλήρωτος έρωτας.
Στα τέλη Ιουνίου του 1978 σημειώθηκε ο φονικός σεισμός στη Θεσσαλονίκη.
Πολλοί άνθρωποι, σκοτώθηκαν και άλλοι τόσοι έμειναν άστεγοι.
Ένα από τα σπίτια που υπέστησαν ζημιές ήταν και εκείνο που έμενε
ο Νίκος Παπάζογλου με την οικογένεια του.
Αυτό σε συνδυασμό με την έντονη σεισμική ακολουθία ανάγκασαν
τον Παπάζογλου να προτείνει στη γυναίκα του να πάρει
τη νεογέννητη τότε κόρη τους και να πάνε να μείνουν σε συγγενείς τους
στις ΗΠΑ μέχρι να εκτονωθεί το φαινόμενο και ταυτόχρονα
να κάνουν τις διακοπές τους.
Ο ίδιος θα παρέμενε πίσω.
Τον Αύγουστο ο Διονύσης Σαββόπουλος καλεί τον Παπάζογλου να περάσουν
μερικές ημέρες χαλάρωσης στο εξοχικό του στο Πήλιο.
Ο Παπάζογλου δέχεται.
Εκεί ανάμεσα στους πολλούς φιλοξενούμενους του Νιόνιου υπήρχε και μια κοπέλα
που τον «μάγεψε».
Ο Παπάζογλου την ερωτεύτηκε αλλά οι τύψεις για τη γυναίκα του
και το νεογέννητο παιδί τους δεν τον άφηναν να παραδοθεί στο πάθος του.
Έτσι, αποφασίζει να φύγει από το Πήλιο και να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη,
βάζοντας πάνω από έναν δυνατό έρωτα, την οικογένεια του.
Στο δρόμο της επιστροφής οι σκέψεις και η μελαγχολία για έναν έρωτα
που ήταν καταδικασμένος να μείνει ανεκπλήρωτος είχαν πλημμυρίσει το μυαλό του.
Η... μαγιά είχε ήδη βρεθεί: «Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω,
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος, λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ,
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος»!
Ο Παύλος, οι έρωτες, τα τραγούδια και η ηρωίνη
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος έγραψε το τραγούδι «στην Κ» για την Κάθυ,
έναν από τους μεγάλους έρωτες της ζωής του.
Όταν χώρισαν, ερωτεύτηκε και έκανε σχέση με τη Γιόλα.
Φίλη και συμμαθήτρια της Κάθυ.
Οι δυο τους βαδίζουν ερωτευμένοι μαζί μέχρι τη στιγμή που η Γιολα
ανακοινώνει στην Παύλο πως φεύγει για σπουδές στο Παρίσι
και πως θα πρέπει να χωρίσουν.
Ο Σιδηρόπουλος δέχεται ένα δυνατό χαστούκι.
Εκείνη την ημέρα γράφει το «μου πες θα φύγω».
Είναι τόσο χάλια, όμως, που ξεχνάει τους στίχους σε ένα συρτάρι.
Τελικά ηχογραφεί το τραγούδι πολλά χρόνια αργότερα.
Σε ότι αφορά τη σχέση του με τη Γιόλα αυτή είχε δραματική εξέλιξη.
Μετά από λίγο χρονικό διάστημα ήταν και πάλι μαζί.
Λέγεται πως εκείνη ήταν που τον μύησε στους σκοτεινούς δρόμους της ηρωίνης
στην οποία είχε βυθιστεί και εκείνη.
Η ηρωίνη, τελικά, ήταν αυτή που τους χώρισε...
Η τραγική ιστορία πίσω από ένα
από τα πιο γνωστά τραγούδια του Καλδάρα
Είναι η εποχή που ο Απόστολος Καλδάρας δημιουργεί τη μία επιτυχία μετά την άλλη.
Μια σοβαρή ασθένεια που ταλαιπωρούσε την κόρη του
(αργότερα αυτή η αρρώστια θα της στερήσει τη ζωή),
ωστόσο, δεν αφήνει τον συνθέτη να «καθαρίσει» το μυαλό του.
Μαζί με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έχουν βάλει τις βάσεις
ώστε να γράψουν το «λίγο- λίγο θα με συνηθίσεις».
Ο Καλδάρας έχει στα χέρια του ένα εξαιρετικά δυνατό κουπλέ αλλά του λείπει
ένα -αντίστοιχης δυναμικής- ρεφρέν. Το μυαλό του, ωστόσο, έχει κολλήσει.
Μαζί με τον Μιχάλη Μενιδιάτη που αργότερα θα το τραγουδήσει
προσπαθούσαν να βρουν το κατάλληλο.
Ξαφνικά ο Καλδάρας γυρνάει στον Μενιδιάτη και του λέει «το βρήκα».
Λίγες στιγμές αργότερα του τραγουδάει: «τι θα γίνω μες τη ζωή,
αν ξυπνήσω ένα πρωί και κοιτάξω την αγκαλιά μου από μέσα να λείπεις εσύ…»!
Ο συγκεκριμένος στίχος ακόμα και σήμερα τραγουδιέται ως ένας
από τους πλέον ερωτικούς.
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως ο Καλδάρας τον έγραψε έχοντας στο μυαλό του
πως είναι πιθανόν να χάσει το παιδί του.
Το «παπάκι» του Άσιμου που ηχογραφήθηκε «μυστικά»
Ένα από τα πιο ευαίσθητα ελληνικά τραγούδια, έχει γραφτεί από έναν
από τους πιο ευαίσθητους καλλιτέχνες.
Για την ακρίβεια δεν είναι τραγούδι αλλά νανούρισμα.
Αυτό, όμως, είναι μάλλον γνωστό για το συγκινητικό
«έχω ένα παπάκι» του Νικόλα του Άσιμου.
Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό είναι το ότι ηχογραφήθηκε... «μυστικά»!
Το νανούρισμα, αυτό, λοιπόν, το τραγουδούσε ο Άσιμος στην κόρη του
όταν την κοίμιζε στο θρυλικό υπόγειο της Αραχώβης 41 στα Εξάρχεια.
Δεν είχε σκοπό να το ηχογραφήσει.
Η Χάρις Αλεξίου ήταν αυτή που τον παρακάλεσε να το κάνει πρόβα στο στούντιο.
Ο Άσιμος δέχθηκε και ο ηχολήπτης άρχισε να το γράφει... διακριτικά.
Ο Άσιμος μαγεύτηκε από την ερμηνεία της Αλεξίου, άνοιξε την πόρτα,
μπήκε μέσα στον χώρο της ηχογράφησης και άρχισε να περπατάει πίσω από την Αλεξίου. Ξαφνικά άρχισε να την συνοδεύει, βουρκωμένος.
Δακρυσμένη ήταν και η Χαρούλα Αλεξίου και με τον μαγικό αυτό τρόπο
η «αυθαιρεσία» του ηχολήπτη πέρασε στην ιστορία ως ένα
από τα πιο συγκινητικά ελληνικά τραγούδια.
«Στης Λαρίσης το ποτάμι» και το χαρτί υγείας
Ίσως η πιο αστεία ιστορία είναι αυτή που περιγράφει τον τρόπο
που ο Γιώργος Μητσάκης εμπνεύστηκε και κυρίως κατέγραψε,
αρχές της δεκαετίας του 1960, το τραγούδι «στης λαρίσης το ποτάμι»!
Ο λαϊκός συνθέτης βρίσκεται με τη σύντροφό του στο αεροδρόμιο του Ελληνικού
και μιλάνε περί ανέμων και υδάτων.
Η συζήτηση κάποια στιγμή φτάνει στη Λάρισα και τον Πηνείο.
Με την πάροδο του χρόνου ο Μητσάκης ζητάει συγγνώμη από τη συνοδό του
και πάει στην τουαλέτα.
Εκεί του έρχεται η έμπνευση.
Χαρτί όμως δεν υπάρχει.
Όχι από αυτά που συνήθως γράφουμε, τέλος πάντων.
Ο Μητσάκης δεν χάνει την ψυχραιμία του και παίρνει ένα κομμάτι
από το χαρτί υγείας.
Εκεί γράφει τους βασικούς στίχους (ρεφρέν και κουπλέ)
και χαρούμενος βγαίνει από τη τουαλέτα!
Δείχνει τη δημιουργία του στη σύντροφό του και εκείνη γελώντας του λέει
«εκεί πού ήσουν, τι άλλο θα μπορούσες να γράψεις»;
Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1963 και παρά τις ομολογουμένως
περίεργες συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε έγινε μεγάλη επιτυχία.
Πηγή
Τριάντα επτά στρέμματα του πρώην αεροδρομίου χαρακτηρίζονται δασικά.
Στη «Διαύγεια» η απόφαση του δασαρχείου Πειραιά για το Ελληνικό.
Το σκεπτικό του δασάρχη και οι επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης.
Τριάντα επτά στρέμματα του πρώην
αεροδρομίου χαρακτηρίζονται δασικά,
με απόφαση του δασάρχη Πειραιά.
Πρόκειται για το τμήμα
που θα διασυνδέει το πρώην αεροδρόμιο
με την παραλιακή ζώνη του Αγίου Κοσμά.
Δημοσιεύθηκε στη "Διαύγεια" η απόφαση του δασαρχείου Πειραιά
με την οποία χαρακτηρίζονται ως δασική έκταση συστάδες δέντρων
σε τμήμα της έκτασης του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού.
Πρόκειται για έκταση 37 στρεμμάτων εντός την οποίας έχει χωροθετηθεί
από τον επενδυτή ένας από τους ουρανοξύστες και συγκεκριμένα
το συγκρότημα ξενοδοχείου και καζίνο.
Στην απόφαση του δασάρχη Πειραιά αναφέρεται πως
"τα στοιχεία που συνηγορούν υπέρ του χαρακτηρισμού αυτού
(σ.σ. των 37 στρεμμάτων) είναι η μορφή της έκτασης,
η μορφή που είχε τα έτη 1929-2016, η μορφολογία εδάφους, ο τρόπος
διαχείρισης και τα υποβληθέντα με την αίτηση στοιχεία, τα οποία σύμφωνα
με την σχετική εισήγηση έχουν ως εξής: Κατά τη περίοδο 1937-1939
κατά το μεγαλύτερο τμήμα είναι πεδινή χορτολιβαδική ενώ διακρίνεται
και αραιή θαμνώδης βλάστηση και αραιή διάσπαρτη ή σε γραμμική φύτευση
δενδρώδης, όμως στη συνέχεια μέσω της φυσικής επιλογής
είχε διαχρονικά (1945-2016) βλάστηση που λόγω της θέσης
και της πυκνότητάς της, δημιουργεί ιδιαίτερη βιοκοινότητα (δασοβιοκοινότητα)
και ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον (δασογενές)
ενώ η πύκνωσή της με φυτεύσεις, ασχέτως αν αυτές έγιναν κατόπιν
σχετικής υποχρέωσης ή εξ ελευθεριότητος,
δεν άλλαξε τον εν γένει χαρακτήρα της έκτασης".
Στην ίδια απόφαση αναφέρεται πως "η παρούσα πράξη αφορά στο χαρακτήρα
της έκτασης και δεν αποτελεί στοιχείο απόδειξης εμπράγματων δικαιωμάτων
καθώς με αυτή δεν θίγονται δικαιώματα του Δημοσίου ή ετέρων ιδιωτών».
Με την ίδια απόφαση χαρακτηρίζονται ως μη δασικές οι υπόλοιπες
τέσσερις περιοχές της έκτασης του πρώην αεροδρομίου
(5.176 στρεμμάτων, 386 στρεμμάτων, 470 στρεμμάτων, 136 στρεμμάτων).
Στο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) και στην κυβέρνηση είχε επικρατήσει
η άποψη να κατατεθεί (επισήμως) το Σχέδιο Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης (ΣΟΑ)
από τον επενδυτή, ώστε να προχωρήσει η διαδικασία και στη συνέχεια
«να δούμε τι θα γίνει» με τη δασική υπηρεσία.
Ομως, η πλευρά της Lamda δεν είχε την ίδια γνώμη και το ΣΟΑ
δεν κατατέθηκε στο παρά πέντε.
Από τότε έχουν περάσει αρκετοί μήνες χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί
με ποιον τρόπο θα καλυφθούν οι απαιτήσεις του επενδυτή σε σχέση τόσο
με τη δασική υπηρεσία, όσο και με το υπουργείο Πολιτισμού,
που εμφανίζεται «ασταθές» π.χ. όσον αφορά στο ποια κτίρια είναι διατηρητέα.
Με τη δημοσίευση του δασαρχείου Πειραιά αναμένονται
οι επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης.
Παρασκευή 12 Μαΐου 2017
Και πότε δηλαδή θα ξέρει το παιδί;
Μόνο όσοι ονειρεύονται
μπορεί και να ξυπνήσουν κάποτε.
Όλοι οι υπόλοιποι
απλώς κοιμούνται!
Λίγοι στίχοι, γραμμένοι με μαρκαδόρο πάνω στην αφιλόξενη επιφάνεια
της εισόδου της πολυκατοικίας που μένει γνωστός μου, και οι οποίοι σε λίγες μέρες
είχαν καθαριστεί για να επανέλθει στην προηγούμενη και άχαρη ή μίζερη,
θα έλεγα, κατάστασή της η είσοδος.
Εκεί, δίπλα από τα ονόματα με τα κουδούνια, κάποιο χέρι βιαστικά όπως φαινόταν
και από την καλλιγραφία, είχε αφήσει τη σκέψη του προφανώς
για να τη μοιραστεί με κάποιους άλλους.
Οι λίγοι στίχοι όμως αυτοί μου έκαναν τόση εντύπωση που ζήτησα χαρτί και στυλό
από τον γνωστό μου και τους σημείωσα αμέσως μόλις μπήκα στο διαμέρισμά του.
-Μα τι σημειώνεις εκεί, απόρησε δικαιολογημένα εκείνος, κανένα τηλέφωνο;
Το ρισκάρισα και του έδειξα το σημείωμα με τους στίχους.
-Α, γέλασε εκείνος, είναι το καημένο το παιδί του περιπτερά της γωνίας
αλλά δεν τον μαρτυράω στους άλλους γιατί θα τον σπάσουνε στο ξύλο.
-Και γιατί το λες καημένο;
-Είναι παλαβό, ονειροπαρμένο αλλά άκακο σαν αρνί και εξυπηρετικό,
όταν κάθεται στο περίπτερο στη θέση του πατέρα του συνήθως τα μεσημέρια
που δεν έχει και πολύ δουλειά.
Είχε όνειρα γι αυτόν ο πατέρας του αλλά τι τα θέλεις είναι και δύσκολα τα χρόνια.
-Τι όνειρα, επέμεινα εγώ, δηλαδή;
-Να μωρέ τα κλασσικά, να τον σπουδάσει δηλαδή και να βολευτεί κι αυτό κάπου
να πιάσει μια καλή δουλίτσα και να γίνει νοικοκύρης άνθρωπος,
φυσιολογικός και όχι σαν και του λόγου του που, όπως και ο ίδιος μου έλεγε,
είναι σκλάβος στο περίπτερο μια ζωή τώρα.
-Το ίδιο το παιδί όμως τι λέει, συμμερίζεται τα όνειρα του πατέρα του
ή ψάχνει για κάτι άλλο;
-Τι να πει το παιδί μωρέ, τι να ξέρει το παιδί από τη ζωή,
τα θέλεις και τα λες τώρα κι εσύ;
Σταμάτησα τη συζήτηση ενοχλημένος σε αυτό το σημείο αλλά έστω
και χωρίς να το θέλω μου ήλθε να του κάνω μια ερώτηση ακόμη.
Και πότε δηλαδή θα ξέρει το παιδί;
Αλλά δεν την έκανα και άλλαξα απότομα το θέμα της συζήτησης
αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα έβγαινε αποτέλεσμα γιατί ο φίλος μου
είναι από το είδος των ανθρώπων που έχουν κατασταλαγμένες απόψεις
που δεν τους τις αλλάζεις εύκολα για να μην πω με τίποτα.
Μιας ολόκληρης ζωής κατασταλαγμένες απόψεις δεν αλλάζουν εύκολα
αλλά και γιατί να προσπαθήσω να τις αλλάξω εγώ και ποιος ήμουνα δηλαδή εγώ,
έτσι απλά τον ρώτησα αν έχει ενδιαφερθεί να μάθει ποτέ την άποψη του παιδιού
και αν το παιδί έχει κάποια δικά του όνειρα προτού να το χαρακτηρίζει καημένο.
Αυτές όμως τις σκέψεις τις κράτησα για να τις μοιραστώ μαζί σας
άγνωστοι φίλοι μου από το διαδίκτυο,
γιατί πιστεύω ότι έτσι ίσως και να πιάσουν τόπο.
Φιλικά
Πάν Καρτσωνάκης
Σού βγάζουν 30.000 άρθρα. Η δουλειά έγινε», έγραψε ο κ. Τζήμερος.
Τζήμερος: Οι «γροθιές» υποβιβάστηκαν
από την «παθούσα» σε χαστούκι
Στο επεισόδιο που σημειώθηκε την Πέμπτη
στο περιφερειακό συμβούλιο με την περιφερειακή σύμβουλο
και στέλεχος του ΚΚΕ, Αλεξάνδρα Μπαλού αναφέρθηκε
σήμερα μέσω του λογαριασμού του στο Facebook
ο Θάνος Τζήμερος.
«Οι χθεσινές "γροθιές" σήμερα υποβιβάστηκαν
από την ίδια την "παθούσα" σε χαστούκι.
Αύριο θα γίνουν αγριοκοίταγμα.
Όμως τα γκουγκλαρίσματα με τον Τζήμερο που...
.......γρονθοκόπησε σού βγάζουν 30.000 άρθρα.
Η δουλειά έγινε», έγραψε ο κ. Τζήμερος.
Σοκ διαγωνισμός για αναστενάρηδες πήρε διαφορετική τροπή!
Σοκ που προκαλεί το συγκεκριμένο βίντεο
με έναν διαγωνισμό που έστησαν για αναστενάρηδες.
Όλοι πέρασαν και δεν έπαθαν τίποτα,
αλλά ο φοβιτσιάρης κατάφερε και έφερε τον τρόμο
σε όλο το κοινό.
Λίγο έλειψε, σκόνταψε και προκάλεσε
τον κανονικό χαμό.
Ευτυχώς όλα έληξαν ομαλά και δε χρειάστηκε νοσοκομείο.
Πέμπτη 11 Μαΐου 2017
Στις αρχές του 2016 κυκλοφόρησε η ιταλική κωμωδία «Quo Vado?»
Στις αρχές του 2016 κυκλοφόρησε η ιταλική κωμωδία
«Quo Vado?», η οποία πραγματεύεται τις περιπέτειες
ενός Iταλού δημόσιου υπαλλήλου, ο οποίος
ενόψει της απειλής να απολυθεί από το Δημόσιο
και να χάσει την τόσο πολύτιμη για αυτόν καρέκλα του,
είναι διαθετειμένος να κάνει τα πάντα για να αποφύγει
το μοιραίο και μετέρχεται κάθε απίστευτο στρατήγημα.
Η εν λόγω ταινία θεωρείται η πιο επιτυχημένη
εμπορικά όλων των εποχών στο ιταλικό box office
και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα,
καθώς μεταξύ των άλλων φανερώνει πόσο απίστευτα
εν τέλει μοιάζουμε με τους Ιταλούς.
Δεν την είδα φυσικά κριτικός κινηματογράφου ξαφνικά,
και έκανα την ανωτέρω εισαγωγή.
Το θετικό αυτής της ταινίας, εκτός από τη μιάμιση ώρα αρκετού γέλιου,
είναι ότι δείχνει ότι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι όντας απελπισμένα γαντζωμένοι
στις καρέκλες τους, είναι διαθετειμένοι να πράξουν τα πάντα, αρκεί να παραμείνουν εκεί.
Απλώς, μερικές φορές δεν ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να ενεργήσουν, με αποτέλεσμα
να αναλώνονται σε απανωτά λάθη και γκάφες.
Γκάφες που όταν τις πράττει ο πρωταγωνιστής μιας κωμωδίας,
μάς είναι ευχάριστες, καθότι είναι διασκεδαστικές.
Εξάλλου γι’ αυτό έχουμε πληρώσει το εισιτήριο.
Για να γελάσουμε με τα καμώματα των ηθοποιών.
Όταν όμως οι κυβερνώντες πράττουν τα σφάλματα και τις γκάφες
δεν είναι καθόλου αστείο.
Όπως δεν είναι καθόλου αστείες οι περιπέτειές τους προσπαθώντας
να παραμείνουν εσαεί στις καρέκλες τους, όσο και αν κάποιες από αυτές
θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν σκετσάκια σε κωμωδία
στο Μπρόντγουεϊ, καθώς ξεπερνούν και τον πιο ευφάνταστο κωμικογράφο.
Κάπως έτσι εδώ και ένα έτος «κλείνει η αξιολόγηση».
Κάπως έτσι η «ανάπτυξη έρχεται».
Κάπως έτσι «θα βγούμε από το Μνημόνιο και θα αρθούν τα capital controls».
Ενώ φαίνεται ότι ο σκοπός είναι σαφής και ορισμένος, ήτοι να κλείσει η αξιολόγηση,
με την ελπίδα η κυβέρνηση, εξαντλώντας το μεγαλύτερο δυνατό μέρος
της θητείας της να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά και εκλογικά την όποια ανάκαμψη
της οικονομίας μέχρι τις εκλογές, η υλοποίηση αυτού του σχεδίου κάπου χωλαίνει.
Εκουσίως ή ακουσίως, ακόμη δεν είναι σαφές.
Χωλαίνει πάντως.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει πολλάκις διακηρύξει τη βούληση
αλλά και την πεποίθησή του ότι θα κλείσει η αξιολόγηση, εντούτοις διαψεύδεται
σε κάθε χρονικό ορόσημο που ο ίδιος θέτει.
Την ίδια στιγμή η κυβερνητική πλειοψηφία είναι έτοιμη να ψηφίσει σχεδόν οτιδήποτε.
Στο εύλογο ερώτημα τι ευθύνεται τελικά γι’ αυτήν την αστοχία,
εύκολη απάντηση δεν υπάρχει.
Σίγουρα ευθύνεται ο ερασιτεχνισμός και η ανεπάρκεια πολλών από εκείνους
που συνθέτουν το παρόν σύστημα εξουσίας.
Ευθύνονται επίσης οι ιδεολογικές αγκυλώσεις ή ακόμη και οι ιδεοληψίες
μερικών εξ αυτών και φυσικά ο μπαμπούλας του πολιτικού κόστους
που έχει προκαλέσει vertigo στα μεσαία και κατώτερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ
καθώς και στους ψηφοφόρους που του απέμειναν.
Ενδεχομένως ο πρωθυπουργός παίζει «καθυστερήσεις» ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά
η παράταση της επίλυσης της εκκρεμότητας θα του βγει πολιτικά σε καλό.
Ευθύνονται οι εμμονές αλλά και οι στοχεύσεις των δανειστών που πιέζουν
σε ανεφάρμοστες και ισοπεδωτικές «λύσεις», αν και γνωρίζουν λίαν καλώς ότι
πολλές από αυτές απλώς δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές
από καμία ελληνική κυβέρνηση.
Ενδεχομένως κάποια εξωχώρια κέντρα θέλουν να φθάσουν τα πράγματα στα άκρα.
Το μείζον όμως ερώτημα είναι αν το κλείσιμο της αξιολόγησης φθάνει
για να γυρίσει σελίδα η οικονομία. Αν ο χρόνος που χάθηκε λόγω της ατολμίας
και της διαφορετικής ατζέντας των μερών που διαπραγματεύονται,
θα αποδειχθεί στο τέλος μοιραίος.
Θα σωθεί η παρτίδα (ή πατρίδα…) στο τέλος ή η πορεία είναι μη αναστρέψιμη
και ενώ όλοι το γνωρίζουν κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν στη θεσούλα τους, αδιαφορώντας αν η προσπάθειά τους αυτή παράγει εν τέλει άφθονο γέλιο
σε όσους έχουν ακόμη τη διάθεση να γελάσουν.
Από τον Ηλία Δημητρέλλο
Κυβερνητική γκάφα στην τροπολογία για τη ΣΕΚΑΠ εντόπισαν κορυφαίοι νομικοί.
Κυβερνητική γκάφα στην τροπολογία
για τη ΣΕΚΑΠ εντόπισαν κορυφαίοι νομικοί.
Τι αναφέρει ο βουλευτής της ΝΔ Κώστας Τζαβάρας.
Δείτε το επίμαχο άρθρο.
Για κυβερνητική γκάφα με την τροπολογία που προβλέπει τη διαγραφή
των τεράστιων προστίμων που έχουν επιβληθεί για λαθρεμπόριο
στη ΣΕΚΑΠ συμφερόντων Ιβάν Σαββίδη, κάνουν λόγο κορυφαίοι νομικοί,
καθώς δεν προβλέπει αναδρομική ισχύ, όπως απαιτείται.
Όπως δήλωσε ο νομικός και βουλευτής Νέας Δημοκρατίας Κώστας Τζαβάρας,
η τροπολογία όπως ψηφίστηκε θέτει εκτός των διατάξεων της την ΣΕΚΑΠ.
Ενσωματώθηκε ως άρθρο 22 στο νομό για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό
χωρίς να προβλέπει διαφορετική έναρξη ισχύος από αυτή του συνολικού νόμου.
Δείτε εδώ το άρθρο 22
Κατά συνέπεια, πρέπει να έλθει άλλη ρύθμιση μέσω τροπολογίας
που να καλύπτει την αναδρομικότητα.
«Μου έδωσαν την τροπολογία και την κατέθεσα» δήλωσε εν τω μεταξύ
χθες Τρίτη ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Δημητριάδης,
μιλώντας στο ραδιοσταθμό Αθήνα 98,4.
«Είναι μία τροπολογία που την έκανε η συντονιστική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ
και την κατέθεσα ως υπεύθυνος των Επιτροπών Παραγωγής
και Έλεγχου του Κυβερνητικού Έργου», είπε χαρακτηριστικά.
Τετάρτη 10 Μαΐου 2017
Συμφωνείτε με τον ποιητή;
Τὸ ναυάγιο τῆς «Κίχλης»
«Τὸ ξύλο αὐτὸ ποὺ δρόσιζε τὸ μέτωπό μου
τὶς ὦρες ποὺ τὸ μεσημέρι πύρωνε τὶς φλέβες
σὲ ξένα χέρια θέλει ἀνθίσει. Πάρ᾿ το, σοῦ τὸ χαρίζω-
δές, εἶναι ξύλο λεμονιᾶς...»
Ἄκουσα τὴ φωνὴ
καθὼς ἐκοίταζα στὴ θάλασσα νὰ ξεχωρίσω
ἕνα καράβι ποὺ τὸ βούλιαξαν ἐδῶ καὶ χρόνια-
τὄ᾿λεγαν «Κίχλη» ἕνα μικρὸ ναυάγιο- τὰ κατάρτια,
σπασμένα, κυματίζανε λοξὰ στὸ βάθος, σὰν πλοκάμια
ἢ μνήμη ὀνείρων, δείχνοντας τὸ σκαρί του
στόμα θαμπὸ κάποιου μεγάλου κήτους νεκροῦ
σβησμένο στὸ νερό. Μεγάλη ἀπλώνουνταν γαλήνη.
Κι ἄλλες φωνὲς σιγὰ-σιγὰ μὲ τὴ σειρά τους
ἀκολούθησαν- ψίθυροι φτενοὶ καὶ διψασμένοι
ποὺ βγαίναν ἀπὸ τοῦ ἥλιου τ᾿ ἄλλο μέρος, τὸ σκοτεινό-
θἄ ῾λεγες γύρευαν νὰ πιοῦν αἷμα μία στάλα-
ἤτανε γνώριμες μὰ δὲν μποροῦσα νὰ τὶς ξεχωρίσω.
Κι ἦρθε ἡ φωνὴ τοῦ γέρου, αὐτὴ τὴν ἔνιωσα
πέφτοντας στὴν καρδιὰ τῆς μέρας
ἥσυχη, σὰν ἀκίνητη:
«Κι ἂ μὲ δικάσετε νὰ πιῶ τὸ φαρμάκι, εὐχαριστῶ-
τὸ δίκιο σας θἆ ῾ναι τὸ δίκιο μου ποῦ νὰ πηγαίνω
γυρίζοντας σὲ ξένους τόπους, ἕνα στρογγυλὸ λιθάρι.
Τὸ θάνατο τὸν προτιμῶ-
ποιὸς πάει γιὰ τὸ καλύτερο ὁ θεὸς τὸ ξέρει».
Χῶρες τοῦ ἥλιου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν ἥλιο.
Χῶρες τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν
ἄνθρωπο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)