Έχουν μνήμες οι πέτρες.
Των κεραμικών τα όστρακα
και των μαρμάρινων γλυπτών τα θραύσματα
λένε ιστορίες.
Έχουν οξειδωθεί με αναμνήσεις
και οι αιώνες έχουν επάνω τους σταλάξει
ιστορίες
που κανείς, σωστά, δεν μπορεί να διαβάσει
παρεκτός ποιητές και αλαφροΐσκιωτοι,
σαλιγκάρια και πεταλούδες . . . . . .
κανένας άλλος καλλίτερα.
Έχουν μνήμες οι πέτρες . . . .
Έτσι όπως και τα κύτταρα.
Καρτσωνάκης Πάν 2009
The stones can recall.
The ceramic sherds
and the pieces of the marble sculptures,
have stories to tell.
They've been oxidized with memories
and the centuries have dripped on them stories
that no one can read, in the right way,
except the poets and the "moonstrucked",
the snails and the butterflies...
nobody else could.
Stones can recall. . . . . . . . .
Like bodycells do, the same way.
Kartsonakis Pan 2009
Πάνω στις πέτρες χάραζαν
δρόμους τα σαλιγκάρια
κι ο ήλιος μας τους διάβαζε
κι έλεγε ιστορίες
για τους ανθρώπους που δωσαν
μορφή σ' αυτές τις πέτρες
τον άνεμο και τη βροχή
που άφησαν σημάδια.
Οι πέτρες είναι ανοικτό
βιβλίο που διαβάζουν
αρχαιολόγοι, ποιητές
αλλά και γεωλόγοι.
Οι πέτρες που τις χάιδεψαν
κτίστες και λιθοξόοι
κι έφτιαξαν σπίτια και ναούς,
μέγαρα, πυραμίδες
είναι οι πέτρες που κοιτάς
ανάμεσα στα χόρτα
και χάραξες, με τον σουγιά,
μια ημερομηνία.
Καρτσωνάκης Πάν
Διόλου δεν έφυγαν
Αναπνέουν ακόμη εδώ.
Σαν τα λουλούδια την Άνοιξη.
Υπάρχει το άρωμά τους.
Αγριολούλουδα που επιμένουν.
Τι και αν ρήμαξαν τα σπίτια τους,
βεβήλωσαν τα ιερά τους,
έσπασαν τ αγάλματα με τη μορφή τους
κι έκαψαν τα γραφτά τους.
Υπάρχουν ακόμη εδώ!
Γκρέμισαν κι έφεραν στο έδαφος
τους ιερούς ναούς τους.
Ξερίζωσαν τη θύμησή τους;
Όχι δεν έφυγαν ποτέ από τη χώρα τους.
Υπάρχουν πάντοτε στη γη που τους ξεγέννησε.
Διόλου δεν έφυγαν κυνηγημένοι.
Αναπνέουν ακόμη.
Το άρωμά τους υπάρχει ακόμη εδώ.
Όσες γενιές και να περάσουν.
Πάν Καρτσωνάκης
