Η μεγαλύτερη καταστροφή
του ελληνισμού –χωρίς αμφιβολία– έγινε
κατά τη διάρκεια του 4ου μ.Χ. αιώνα.
Από τότε και για τα επόμενα 1500 χρόνια
ακόμη και το όνομα Έλληνας απαγορεύτηκε τελείως
να χρησιμοποιείται…
Στη διάρκεια αυτών των 1500 ετών ψάξτε να βρείτε
το όνομα Έλληνας σε ό,τι έμεινε γραπτό
στην ελληνική γλώσσα.
Δεν υπάρχει.
Έγινε καταπιεστικά Ρωμαίος ή Ρωμιός και η Ελλάδα
και οι Έλληνες ξεχάστηκαν για πάντα.
Το όνομα Έλληνας ήταν απαγορευμένο
επί ποινή ΘΑΝΑΤΟΥ.
Συκοφαντήθηκε ανελέητα και κακόβουλα
και έγινε συνώνυμο του ειδωλολάτρη, μία λέξη
ειδικά κατασκευασμένη για τους έλληνες
μόνο με «πνευματική» μανία.
Κατά το υπόλοιπο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,
τα χρόνια του Βυζαντίου και κατά την τουρκοκρατία,
ο ραγιάς Ρωμιός είχε ξεχάσει τελείως την Ελλάδα,
την ελληνικότητά του και το ίδιο το όνομά του.
Τον έκαναν να απεχθάνεται τον έλληνα και για αυτό
έγινε ρωμιός και μάλιστα
να είναι υπερήφανος για αυτό.
Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν πέταξε
το όνομά του
για να πάρει το όνομα του κατακτητή.
Θλιβερό κατάντημά μας.
Έμεινε, όμως, η ελληνική γλώσσα η οποία
εξυπηρέτησε το εκάστοτε κατεστημένο,
αλλά και αυτή αλλοιώθηκε βάναυσα να το υπηρετεί.
Χιλιάδες λέξεις της πήραν άλλη σημασία που ήθελαν
οι κατακτητές οι οποίοι ήξεραν ότι ένα λαό
τον κατακτάς όταν όντως του αλλάζεις τη γλώσσα του.
Η 25η Μαρτίου 1821 έφτασε σαν ένας εφιάλτης
και τον ξύπνησε, γιατί στο βαθύ υποσυνείδητο
όλοι οι σκλάβοι Ρωμιοί ήξεραν ότι ήταν «Έλληνες».
Ευτυχώς τους είχε μείνει και αυτό
μέσα στη ρωμαίικη παράδοση.
Τα δημοτικά μας τραγούδια και πάλι ευτυχώς κράτησαν
κάτι από αυτή την καταστροφική ισοπέδωση.
Αυτή ήταν η ζοφερή κατάσταση των Ελλήνων
όταν ανέτειλε το 1821.
Κατά την Αναγέννηση οι Ευρωπαίοι
μάς «άνοιξαν» λίγο τα μάτια, αλλά η λάμψη της,
δυστυχώς, δεν μπορούσε να φτάσει σε κάθε
ελληνική γωνιά της Μεσογείου.
Εξάλλου ακολούθησαν και τα 400 χρόνια
της μαύρης Τουρκοκρατίας.
Μέχρι και το 1821 (και πολύ μετά από αυτό),
η πραγματικότητα ήταν ότι όλος ο Ελληνισμός
έμεινε πρώτα από όλα ανιστόρητος
και συνεπώς ανελλήνιστος.
Η ρωμιοσύνη τον κρατούσε απολίτιστο και κάτω
από την εξουσία των δογμάτων και τον τυραννούσε
πολιτικά, αλλά περισσότερο πνευματικά.
Ακόμη και μετά το 1821 η Ευρώπη φιλελληνικά
προσπάθησε να μάς βοηθήσει, αλλά το ρωμαίικο
έμεινε πάντοτε εναντίον της Ελλάδας
και κάθε τι ελληνικό.
Ακόμη και σήμερα ονομάζουμε τους προγόνους μας,
τους φωτοδότες της ανθρωπότητας φευ,
τους ιδεολάτρες που έσπειραν το σημερινό μας
πολιτισμό, χλευαστικά τους υποβιβάζουμε
και τους αποκαλούμε αηδιαστικά ειδωλολάτρες!
Η ελληνικότητά μας ακόμη και σήμερα
διαστρεβλώνεται, τις περισσότερες φορές
αποκρύπτεται και αλλοιώνεται τόσο άδικα
ώστε να την απωθούμε.
Ο σημερινός Έλληνας αγνοεί τελείως το παρελθόν του
και τον εαυτό του.
Με τη ρωμιοσύνη γίναμε ένας λαός σχιζοφρενής.
Τι μέλλον μπορεί να έχει ένας λαός ο οποίος
δεν γνωρίζει την ένδοξη ιστορία και το λαμπρό
παρελθόν του το οποίο θα πρέπει να τον οδηγεί
στο μέλλον για σημαντικότερα κατορθώματα;
Οι Ευρωπαίοι ακόμη και σήμερα περιμένουν
σπίθες αναλαμπής από τον ελληνισμό που δεν έρχονται.
Ως Ρωμιοί τι έχουμε δώσει στον κόσμο;
Η Ευρώπη κατά την Αναγέννηση αναγεννήθηκε
μέσα στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα.
Εμείς είμαστε αιώνες πίσω και ζούμε μέσα
σε ένα δογματισμό και κρατικισμό που δεν είναι
ελληνικά και αυτό ακριβώς μας απομονώνει
από την Ευρώπη, αλλά περισσότερο εκμηδενίζει
τις δημιουργικές δυνάμεις του Ελληνισμού.
Με μία τόσο μακραίωνη ταπείνωση, ο σημερινός
Έλληνας δεν γνωρίζει το χθες και είναι ανίκανος
να προβλέψει και να βαδίσει στο ελληνικό του μέλλον.
Αυτό μας έχει φέρει σε μία κατάσταση βαρβαρότητας
που τη ζει σήμερα ο Έλληνας μέσα στη χρεοκοπία του.
Το πιο σημαντικό πράγμα που μας έφερε
το 1821 –εκτός από την ελευθερία
από τον τουρκικό ζυγό– είναι που ξαναέφερε
στην επιφάνεια και ζωντάνεψε
τα ονόματα Ελλάς και Έλληνες.
Να, λοιπόν γιατί η γενναία Ελληνική Επανάσταση
αφορίστηκε τόσο πανηγυρικά!
Η ρωμιοσύνη μάς ήθελε ανιστόρητους, βάρβαρους
και σκλάβους.
Ποιος το αμφιβάλει αυτό;
Εάν έχετε διαβάσει δύο-τρία βιβλία Ιστορίας,
βάλτε το χέρι στην καρδιά σας και πέστε ότι όλα
τα ανωτέρω είναι ψέματα.
Η καρδιά που χτυπάει ελληνικά και βλέπει ελεύθερα
και με πόνο την κατάντια μας, θα ομολογήσει
την αλήθεια που φαίνεται με γυμνό μάτι.
Ας κοιτάξουμε λίγο γύρω μας.
Είχε απόλυτο δίκιο ο ποιητής μας Κωστής Παλαμάς
που διακήρυξε:
Αυτό το λόγο θα σας πω
δεν έχω άλλο κανένα,
Μεθύστε με το αθάνατο
κρασί του Εικοσιένα.
Μόνο τότε θα ψάλλουμε με πολλή υπερηφάνεια
τα αθάνατα λόγια του εθνικού μας ποιητή
Διονυσίου Σολωμού.
Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη
Χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά!
ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ας σκεφτούμε ΟΜΩΣ τι μας λένε
και τι μας συμβουλεύουν τα λόγια αυτά!
Του Θωμά Ηλιόπουλου.
*Ο ΘΩΜΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ είναι
εκπαιδευτικός στη Μελβούρνη
και αρθρογράφος σε ομογενειακά και Ελληνικά έντυπα.
ΠΗΓΗ:efhmeris.blogspot.gr
Από kartson στις 10/9/2007 02:28
Έλληνες, Γραικοί ή Ρωμιοί και Hellas - Greece
Όταν θα έχει τελειώσει, αν δεν έχει ήδη τελειώσει,
το πρόβλημα με το όνομα του κράτους που βρίσκεται
στα βόρεια σύνορά μας
θα είναι ίσως καιρός να ασχοληθούμε
και με το όνομα της χώρας μας,
που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου υφίσταται
ένα είδος διπλής ονομασίας.
Πρέπει κάποτε όλα κράτη να μας αναφέρουν
με το κανονικό μας όνομα που είναι Ελλάς (Hellas)
και όχι το άλλο (Greece) που παντού στο εξωτερικό
σχεδόν μόνον με αυτό μας αναφέρουν.
Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να γίνει αυτό
και φυσικά ας αρχίσουμε από εμάς τους ίδιους.
Αυτό που συμβαίνει, όλα αυτά τα χρόνια,
είναι ένα είδος διπλής ονομασίας και μάλλον
δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη
και αυτό ίσως γιατί δεν πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν
κάποτε να βρεθούμε προ εκπλήξεως
(ναι δεν είναι απίθανο να συμβεί και αυτό)
αν και όταν κάποιο άλλο κράτος
θα διεκδικούσε αυτό το όνομα.
Για παράδειγμα ο νότος του δυτικά από εμάς κράτους
αν, υποθετικά πάντοτε, ο βορράς πάρει
αυτόνομη πορεία και ο νότος τη δική του.
Έχουν ακουστεί άλλωστε στο γειτονικό κράτος
αυτού του είδους οι σκέψεις από κάποιο κόμμα
και δεν είναι λοιπόν απίθανο
να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον.
Με την ευκαιρία θα ήθελα εδώ να πω
και για μία άλλη ονομασία που μόνοι μας συνεχίζουμε
να χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα.
Είναι αυτή του Ρωμιού που για όσους δεν το γνωρίζουν
είναι από την εποχή της ανατολικής ρωμαϊκής
αυτοκρατορίας και της Τουρκοκρατίας.
Ο Τούρκος κατακτητής αναγνώρισε τον Πατριάρχη
ως πατριάρχη των Ρωμαίων «Ρούμ πατριγκί»
και στην δικαιοδοσία του υπήγαγε όλους τους Ρωμαίους
(Ρουμ μιλέτι), όλους δηλαδή τους Ορθοδόξους
Χριστιανούς, οι οποίοι νωρίτερα υπάγονταν
στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου
(αυτοκράτορα των Ρωμαίων), στον οποίο
συμπεριλαμβάνονταν και μη Έλληνες.
Τελικά είμαστε Έλληνες και όχι Γραικοί ή Ρωμιοί,
δηλαδή υπήκοοι της ανατολικής Ρωμαϊκής
αυτοκρατορίας διότι μετά τον απελευθερωτικό αγώνα,
σαν Έλληνες δημιουργήσαμε ελεύθερο
και ανεξάρτητο κράτος και σαν Έλληνες δώσαμε
την τελευταία υπέρ της πατρίδας μας μάχη
απέναντι στον ύπατο Λεύκιο Μόμμιο στον Ισθμό
της Κορίνθου το 146 στη θέση Λευκόπετρα.
Ήταν δε η τελευταία μάχη που δώσαμε
σαν ελεύθεροι Έλληνες.
Αναγνώριση της ηθικής νίκης του παρεξηγημένου
στρατηγού Διαίου υπάρχει εις το χωρίον
του Παυσανίου (16.7.10) "Καλούσι δε ουχί Ελλάδος,
αλλά Αχαΐας ηγεμόνα οι Ρωμαίοι, διότι εχειρώσαντο
Έλληνας δι΄ Αχαιών τότε του Ελληνικού προεστηκόντων".
Υ.Γ: όπως λοιπόν φαίνεται
και από το παραπάνω χωρίον
ήδη οι κατακτητές
άρχισαν την ιστορική αλλαγή του ονόματός μας.
Όχι των Ελλήνων και της Ελλάδος
αλλά μόνον των Αχαιών.
Φιλικά
Πάν Καρτσωνάκης
.jpg)
