Δεν θέλω πια να σου γράφω, να σε δω θέλω,
να τα πούμε, ίσως κιόλας να μην πούμε τίποτα.
Να δω ξανά τα χέρια σου, τα χέρια σου
που τα αγαπάω τόσο και τη σιωπή σου, τη σιωπή μας,
αυτές τις άγιες παύσεις που έντυσαν τις ζωές
και τις νύχτες μας.
Η αγάπη δεν φωνάζει, ώρες ώρες δεν μιλάει καν,
υπάρχει μόνο, ευτυχώς, ευτυχώς υπάρχει ακόμα,
ακόμα χτυπάει η καρδιά μου και τα κάγκελα
δεν τα βλέπουν τα μάτια μου, θα θέλα τόσα να σου πω,
μα δεν γράφονται, ούτε λέγονται.
Να τα ζήσουμε πρέπει, να τον ξεγελάσουμε
τον ψεύτη χρόνο, αυτόν τον παλιόγερο
με τη φθαρμένη κάπα, που μέσα του κρατάει
τα καλύτερά μας χρόνια, τα πιο ωραία βλέμματα,
τις αγωνίες και τα δράματα.
Τώρα που ξέρουμε ότι αγάπη είναι,
όταν αγγίζουμε ο ένας τον άλλο, τώρα που ξέρουμε
ότι αγάπη είναι, όταν αμίλητοι διασχίζουμε
τους δρόμους, τώρα που δεν χωράει αμφιβολία,
ότι ουρλιάζαμε δίκαια για το άδικο που μας βάραινε,
τώρα, τώρα πρέπει να τον ξεσκεπάσουμε.
Δικά μας τα χρόνια, δικές μας οι μέρες, οι ώρες,
οι εκδρομές, τα κλάματα, τα γέλια, οι χοροί.
Δικά μας όλα, μη φεύγεις πια, λέω να γυρίσω
και για τους δυό μας.
Άννα Νιαράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου