Οδοιπορικό του newsbeast.gr στην Αθήνα
και ρεπορτάζ
1.700 άστεγοι στην πρωτεύουσα.
«Σύμφωνα με τη δική μας καταγραφή αυτή τη στιγμή οι άστεγοι στην Αθήνα
είναι 1.700. Μιλάμε πάντα για εκείνους οι οποίοι βρίσκονται στους δρόμους.
Γιατί δεν μπορούμε να καταμετρήσουμε εκείνους που ζουν σε εγκαταλελειμμένα κτίρια.
Μόνο στο Πεδίο του Άρεως θα συναντήσετε περίπου 100 άτομα που διαμένουν στο πάρκο.
Για όλα αυτά όμως δεν ευθύνεται μόνο η κρίση. Το σαθρό έδαφος προϋπήρχε.
Απλά η κρίση το γκρέμισε.
Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα είναι βαθιά αξιακό», τονίζει ο Τάσος Σμετόπουλος.
«Πέρυσι είχα επισκεφθεί το Σάουθάμπτον της Αγγλίας για να δω
πως λειτουργούν ανάλογες δομές στήριξης», συνεχίζει.
«Είχαν 25 άστεγους σε μία πόλη με το μέγεθος της Πάτρας και το έφεραν βαρέως.
Με βάση αυτό το παράδειγμα λοιπόν, πιστεύω ότι υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης.
Το επόμενο βήμα για εμάς εκτός από ρούχα και φαγητό, θα είναι να προσφέρουμε
αυτόνομα διαμερίσματα για να μείνουν αυτοί οι άνθρωποι.
Όχι όλοι μαζί, αλλά ο καθένας μόνος του, στο δικό του προσωπικό χώρο».
Περιγράφοντας τα συστατικά κάποιου εθελοντή, εξηγεί ότι το βασικότερο στοιχείο
για να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο είναι να διαθέτει χρόνο.
«Οι περισσότεροι τρέχουμε και δεν φτάνουμε.
Εκτός από χρόνο, μπορεί να καλλιεργήσει και την αλληλεγγύη που διαθέτει.
Όλοι διαθέτουμε αρκεί να την αφυπνίσουμε.
Να σκεφτούμε ότι μπορεί κάποια στιγμή να έρθουμε κι εμείς
στη θέση αυτών των ανθρώπων», λέει ο Δημήτρης.
«Όταν συναντάω τους Μαροκινούς είναι σαν να βλέπω τους κολλητούς μου!»
«Στην αρχή κι εγώ αντιμετώπιζα όλο αυτό πιο συντηρητικά.
Στη συνέχεια γνώρισα πέντε παιδιά, Μαροκινούς.
Μου άνοιξαν την καρδιά τους και μου μίλησαν για τον εαυτό τους, για τη ζωή τους.
Συχνά μου δείχνουν φωτογραφίες από τη διαδρομή τους μέχρι να φτάσουν στην Ελλάδα.
Από την παραμονή τους στον ενδιάμεσο σταθμό της Τουρκίας.
Όταν τους συναντάω μερικά πρωινά στο δρόμο είναι σαν να βλέπω τους κολλητούς μου. Αγκαλιαζόμαστε στο δρόμο!
Και το συναίσθημα είναι μοναδικό.
Κανείς άλλωστε δεν έρχεται σ’ εμάς μόνο για να πάρει ρούχα ή να φάει.
Αυτό που αποζητούν οι περισσότεροι είναι κοινωνικοποίηση.
Αντιθέτως στα συσσίτια μπορεί να περιμένουν στην ουρά για πολλή ώρα.
Εμείς δεν θα διώξουμε κανέναν.
Σε όλους θα προσφέρουμε κάτι.
Έστω μία μερίδα φαγητό.
Και δεύτερη αν θελήσουν».
Το κινητό για ναρκωτικά
Μία διαδρομή, η οποία καταγράφει και απρόοπτα.
Σκαμπανεβάσματα και ανθρώπινες συμπεριφορές
όπως αυτή που αφηγείται στη συνέχεια ο Δημήτρης.
«Στις αρχές ήμουν κάπως ανυποψίαστος.
Ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος μου έλεγε ότι είχε πάθει ένα ατύχημα.
Μου έδειχνε τα ράμματά του.
Μοιραζόταν συναισθήματα και σκέψεις μαζί μου.
Κάποια στιγμή ζήτησε ένα κινητό.
Έλεγε ότι είχε χάσει το δικό του και ότι του ήταν απαραίτητο.
Έτσι του έφερα ένα παλιό τηλέφωνο που είχα στο σπίτι μου.
Χωρίς το φορτιστή, καθότι τον είχα ξεχάσει.
Ξαναήρθε και τον φώναξα να του δώσω το φορτιστή.
Αμέσως άρχισε να απολογείται.
"Συγνώμη φίλε, το έχασα, μου το έκλεψαν…"».
«Κατάλαβα ότι το είχε πουλήσει για να πάρει πρέζα.
Και η αλήθεια είναι ότι από τότε έχω αντιμετωπίσει κι άλλες ανάλογες περιπτώσεις.
Άτομα που έρχονται, παίρνουν κουβέρτες ή παπλώματα, και τα πουλούν όπου βρουν.
Λίγη ώρα αργότερα επιστρέφουν να ζητήσουν κι άλλα.
Ωστόσο εμείς τους δίνουμε την επιλογή.
Να πιουν την πρέζα τους ή να εξασφαλίσουν ένα ζεστό φαγητό και μία κουβέρτα,
να μην κρυώνουν.
Εγώ, αλλά και κανένας από εμάς δεν κάνει κουμάντο στη ζωή τους.
Ακόμα όμως κι αν έρθουν να ξαναζητήσουν κάτι δεν θα τους αρνηθούμε.
Δεν διώχνουμε κανέναν…».
Περισσότερα σχετικά με τη δράση
των Steps μπορείτε να δείτε
στη ιστοσελίδα τους steps.org.gr.
