Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Πάλι στην απ'έξω εγώ σύντροφοι;



Ο Βύρων Πολύδωρας δηλώνει οπαδός του Αλέξη Τσίπρα. 
Τι αναφέρει σε άρθρο του:













Η ανάρτηση έχει σατιρικό και μόνο σκοπό 
και δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια
αλλά είναι αποτέλεσμα ψηφιακής επεξεργασίας.
Υ.Γ: Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα 
γεννήθηκε η σάτιρα όπως γράφει και ο κύριος Λαζόπουλος.
Ο Αριστοφάνης που έλεγε;

Αργοπεθαίνει την ακούς σα χώρα η Ελλάδα......

Αργοπεθαίνει την ακούς σα χώρα η Ελλάδα
και μετανάστες φεύγουνε οι νέοι της και πάλι.
Μου λες και πιο παλιά το ίδιο πως γινόταν
μα ήταν τότε Πόλεμος κι ερείπια η χώρα.

Τώρα που ξαναγίνεται  αιτίες είναι άλλες.
Κάποιοι το σκάφος πέταξαν, της χώρας μας, στα βράχια
 ίσως με λάθος χειρισμούς αλλά και απληστία
κι άνοιξαν μια κερκόπορτα να μπάσουνε τα δώρα.

Νομίζαμε πως Δούρειος, στην Τροία ήταν μόνο
και μπάσαμε σα Δαναοί στη χώρα μας τους Τρώες.  
                                           Καρτσωνάκης Πάν 
Κάτω από τις δύσκολες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες 
της μεταπολεμικής Ελλάδας στο διάστημα των δεκαετιών 1950-1960, 
η παλιά "πληγή" της μετανάστευσης ξανάνοιξε και απέκτησε εκρηκτικές διαστάσεις. 
Σύντομα, η "έξοδος" του πιο νέου και δυναμικού μέρους του ελληνικού πληθυσμού 
εξελίχθηκε στο κατ' εξοχήν ειδοποιό στοιχείο της εποχής: είτε ως πολυπόθητη λύση
 στα μεταπολεμικά αδιέξοδα ή ως αβάστακτη πραγματικότητα της "ξενιτιάς", 
η μετανάστευση εμφανίζεται να κυριαρχεί στα λογοτεχνικά έργα της εποχής,
 αλλά κυρίως στα λαϊκά τραγούδια και στον κινηματογράφο
 της πρώτης και δεύτερης μεταπολεμικής δεκαετίας.

Κόρινθος: Νομίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα αλλά....μαθητής έκανε μια πρωτότυπη κίνηση για παρέλαση. (Βίντεο)

Μαθητής..... ήρωας έκανε 
την απονενοημένη κίνηση DAB 
στην παρέλαση: 
Τι είναι το Dab?
Πολλά έχουν δει τα μάτια μας 
στις μαθητικές παρελάσεις στην Ελλάδα.
Η "γκάμα" μεγάλωσε σήμερα, ανήμερα της επετείου
 της 28ης Οκτωβρίου, με έναν μαθητή Δημοτικού Σχολείου.
O .... ηρωϊκός μαθητής δημοτικού σχολείου στην παρέλαση 
της 28ης Οκτωβρίου στην Κόρινθο "γλέντησε' την κάμερα 
του Θύμιου Τσαρμπού (e-korinthos) με τον γνώριμο τρόπο του χορού dab.
«Μεθυσμένος μπαίνω στο club, DAB«!!!
Το Dab είναι μια λέξη που καταρχήν θα την ακούσεις από την νεολαία… 
(λογικό όλα τα καινούργια από εκεί βγαίνουν πάντα) 
και μένουν στην καθημερινότητα αλλά και στην «ιστορία»…!
Είναι μια συγκεκριμένη κίνηση που κάνει αυτός που χορεύει και φέρνει
 το μπράτσο του στο ύψος της μύτης του και στην συνέχεια το εκτείνει το άλλο χέρι.
Είναι αυτό ακριβώς που βλέπετε στην φωτογραφία, το όλο consept ξεκίνησε
 από τους Migos όπου είναι ένα αυτοπροσδιοριζόμενο χιπ χοπ τρίο από τις ΗΠΑ,
 και διαδόθηκε αρχικά στην Atlanta, πριν περάσει
 και στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. 
Στην ουσία είναι ένας χορός που κανείς δεν ξέρει πώς ξεκίνησε 
αλλά όλοι ξέρουμε πώς κατέληξε.
Η κίνηση DAB έχει γίνει διάσημη αφού αν είσαι άντρας και βλέπεις Euro 
σίγουρα θα το έχεις δει καθώς ο Πολ Πογκμπά της Γαλλίας, 
το έχει καθιερώσει σαν πανηγυρισμό.
Δικό μας σχόλιο:
Νομίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα αλλά.....
.....μαθητής έκανε μια πρωτότυπη κίνηση για παρέλαση.
Φυσικά και δεν συμφωνούμε με τον χαρακτηρισμό 
ήρωας για τον μαθητή φίλε Λάκη.
Θα την προτιμούσαμε με εισαγωγικά την λέξη ήρωας.
Προσωπικά θα χαρακτήριζα μάγκα τον πιτσιρικά
και να πω την αλήθεια από αυτούς τους νέους
ελπίζουμε σαν λαός να δούμε κάτι καινούριο.

Υ.Γ: Εμείς σαν πιτσιρικάδες έχουμε κάνει
 επίσης διάφορα που βλέπαμε στον κινηματογράφο..
.............ε, λοιπόν, δεν γίναμε σωστοί Έλληνες;

Μνημείο της Αμφίπολης: Βρέθηκε η πρόσοψη της εισόδου....σε μουσεία του εξωτερικού (φωτό)

Μνημείο της Αμφίπολης: Βρέθηκε η πρόσοψη της εισόδου
 και μέλος με παράσταση του Μ. Αλεξάνδρου 
σε μουσεία του εξωτερικού.
επιμέλεια Ιωάννης Δανδουλάκης
Νέες συγκλονιστικές αποκαλύψεις για το ταφικό μνημείο της Αμφίπολης 
παρουσίασε ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής μιλώντας σε συνέδριο
 στη Θεσσαλονίκη. Μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη που αποτελούσαν μέρος 
του ταφικού μνημείου του λόφου Καστά στην Αμφίπολη, 
βρέθηκαν σε τρία μουσεία του εξωτερικού. 
Συγκεκριμένα βρέθηκαν δεκαεπτά μαρμάρινα μέλη 
από το πρόπυλο της εισόδου το οποίο αποκαλείται
"δίστυλο εν παραστάσι", όπως και δεκαοκτώ ακόμα
μαρμάρινα γλυπτά από το βάθρο του λέοντα, 
σε ένα από τα οποία απεικονίζεται ο Μέγας Αλέξανδρος.
Η ανασκαφική ομάδα της κ. Περιστέρη βρήκε και ταύτισε σε τρία μουσεία 
του εξωτερικού - στον Λούβρο, στην Κωνσταντινούπολη
 και σε μουσεία στις ΗΠΑ - 18 τμήματα μαρμάρινων γλυπτών, τα οποία
 στην αρχαιότητα ανήκαν σε κατασκευές που υπήρχαν πάνω στον λόφο Καστά
 και συνδέονται με το ταφικό μνημείο της Αμφίπολης.

Οι αρχαιολογικές έρευνες στο ταφικό μνημείο της Αμφίπολης 
αποκαλύπτουν συνεχώς νέα και συγκλονιστικά στοιχεία που συμπληρώνουν 
την εικόνα ενός μυθικών διαστάσεων μνημείου.

Επιβεβαιώνεται άλλωστε, και σε αντίθεση με τις πολλές αμφισβητήσεις
 που έχουν εκφραστεί έως σήμερα, ότι ο λέοντας της Αμφίπολης βρισκόταν 
πράγματι στην κορυφή του λόφου πάνω σε επιβλητικό βάθρο, 
αλλά δεν ήταν παρά ένα μόνο μικρό κομμάτι σε σχέση με το όλο 
το υπόλοιπο τεραστίων διαστάσεων μνημείο.

Έτσι, τεραστίου μεγέθους, γεμάτο γλυπτές συνθέσεις και πλούσιο εναέτιο διάκοσμο 
ήταν και η εξωτερική πρόσοψη του ταφικού μνημείου όπως αποκαλύπτει
 ο αρχιτέκτονας της ανασκαφής στον Τύμβο Καστά Μιχάλης Λεφαντζής. 

Πρόκειται για το περίφημο δίστυλο εν παραστάσι, μπροστά από τις Σφίγγες 
και τα σκαλοπάτια της εισόδου του τάφου, το οποίο έφτανε ως τον περίβολο, 
ήταν σε κοινή θέα και αποτελούσε μεγαλοπρεπή κατασκευή
 όσο λειτουργούσε το ταφικό μνημείο ως ηρώο.

Ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής μιλώντας σε συνέδριο στη Θεσσαλονίκη 
παρουσίασε την σχεδιαστική απεικόνιση του πρόπυλου του Μακεδονικού μνημείου 
και αποκάλυψε ότι έχει ήδη ταυτοποιήσει δεκαεφτά μαρμάρινα γλυπτά
 που βρίσκονται πάνω σε αυτό. 
Τα γλυπτά είναι από το αέτωμα του πρόπυλου και τη ζωφόρο του,
 ενώ υπάρχει και μια κεντρική παράσταση.

Παράλληλα έκανε αναφορά σε άλλα δεκαοκτώ μαρμάρινα μέλη που σχετίζονται
 με το βάθρο του λέοντος και τα οποία αφηγούνται 
ολόκληρη την ιστορία του νεκρού ήρωα. 
Σε ένα από αυτά απεικονίζεται ο Μέγας Αλέξανδρος.

Τα μαρμάρινα μέλη βρίσκονται στα μουσεία, Λούβρου, Κωσταντινούπολης
 και Καβάλας αλλά και σε μουσεία της Αμερικής. 
Τα γλυπτά αυτά αφαιρέθηκαν και εκλάπησαν κατά το 19ο αιώνα από τον Μέντελ
 και μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό.
 Δύο ακόμη γλυπτά βρέθηκαν στο Μουσείο Γκετί, (τα οποία είχαν πουληθεί από ιδιώτη).

Στους χώρους που εκτίθενται, αναγράφονται λεπτομέρειες όπως η χώρα προέλευσης
 η ημερομηνία και η τοποθεσία της Αμφίπολης.

Ο Μιχάλης Λεφαντζής αναφέρθηκε και στα όσα ανακοίνωσε στο Ερμιτάζ, 
και εξήγησε πως οι Αρχαίοι Έλληνες γκρέμισαν αιφνιδιαστικά το Βόρειο τείχος 
της Αμφίπολης για να κατασκευάσουν τον περίβολο στον τύμβο Καστά,
 όπως και τη βάση του λέοντα, και παρουσίασε τα στοιχεία που αποδεικνύουν 
την χρονολόγηση κατασκευής του περιβόλου, ημερομηνία που δεν αποκλίνει 
του διαστήματος 325 - 300 πΧ, μετά και τη χρονολόγηση των τειχών
 από την αρχαιολόγο Χαίδω Κουκούλη.

Εντύπωση προκάλεσε όμως και μια ακόμη αποκάλυψη του αρχιτέκτονα, 
και αφορά στην τυπολογία του σπαθιού που κρατάει ο αφηρωισμένος ήρωας 
που απεικονίζεται στο μαρμάρινο γλυπτό του Λέοντα και το οποίο προσομοιάζει
 με το σπαθί του Μέγα Αλέξανδρου.

Επιπροσθέτως άφησε να εννοηθεί ότι ο μεγάλος ήρωας εικονίζεται 
και σε άλλο μαρμάρινο γλυπτό. 
Ο Μιχάλης Λεφαντζής περιέγραψε μια πορεία ως αρχιτέκτονας οκτώ ετών
 μέσα από ένα ταξίδι που ξεκινούσε από την Ακρόπολη και έφτανε έως την Αμφίπολη.

Μίλησε παράλληλα για το Ασκληπιείο και τη Στοά του Ευμένους,
 ενώ αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο από την ομιλία του 
στα τελευταία τέσσερα χρόνια της Αμφίπολης.

Μνημόνευσε τους Δημήτρη Λαζαρίδη, την ανασκαφέα Κατερίνα Περιστέρη 
όπως και τον αρχιφύλακα της περιοχής Αλέξανδρο Κοχλιαρίδη, 
τον οποίο και ευχαρίστησε.

Επιβεβαιώνεται η χρήση του ταφικού μνημείου ως Ηρώου:

Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία εντός του ταφικού μνημείου 
αλλά και τα νέα δεδομένα αποτυπώνουν, σύμφωνα με τον κ. Λεφαντζή,
 την εικόνα της αρχικής χρήσης του λατρευτικού χώρου ως ηρώου 
προς τιμήν ενός υψηλά ιστάμενου αξιωματούχου της Μακεδονίας
 και ως χρηστηρίου, σχεδιασμένου να λειτουργείται 
από μια σημαντική ιέρεια, διαθέτοντας δευτερογενείς τελετουργικές ταφές
 με σκοπό τη χρησμοδοσία.

Όλα συνηγορούν ότι μετά τη ρίψη του σώματος της 60χρονης γυναίκας 
στην κιβωτιόσχημη θήκη έγινε επίχωση και σφράγιση του νεκρικού θαλάμου
 με τη μαρμάρινη θύρα. 
Οι λατρευτικές δραστηριότητες του χώρου με την κιβωτιόσχημη θήκη
 μεταφέρθηκαν πιο μπροστά στους προηγούμενους θαλάμους. 
Και είναι φανερές οι οικοδομικές επεμβάσεις που έγιναν.

Παράλληλα, όπως επισημαίνει ο κ. Λεφαντζης η γραπτή ζωφόρος, στην οποία 
πρωταγωνιστούν δελφικοί τρίποδες ανάμεσα στις άλλες σκηνές,
 είναι η σημαντικότερη μαρτυρία αυτής της ιστορικής επέμβασης υποδηλώνοντας
 και την αρχική χρήση του λατρευτικού αυτού χώρου ως ηρώου και χρηστηρίου.

Ταυτόχρονα δεν θεωρείται τυχαίο πως υπάρχουν κοινά θέματα 
(νεκρόδειπνο, ιεροθέσιο κλπ) οι παραστάσεις που είναι αποτυπωμένες 
στην ανάγλυφη ζωφόρο του βάθρου του λέοντα, ψηλά στον Τύμβο,
 στα μαρμάρινα τμήματα του διστύλου εν παραστάσει 
(εξωτερική πρόσοψη του τάφου)
 και στη ζωγραφισμένη ζώνη (θριγγός/γραπτή ζωφόρος)
 εντός του τρίτου χώρου του τάφου.

Πόλος έλξης και δέους στα ελληνιστικά χρόνια:

Τι έχει προκύψει από τη μελέτη των στοιχείων και την έρευνα που οδήγησε 
σε ταυτίσεις και αποδόσεις θραυσμάτων και τμημάτων αρχιτεκτονικών μελών
 και μαρμάρινων γλυπτών; Εντυπωσιακά είναι τα δεδομένα για το εξωτερικό 
κέλυφος του πρώτου χώρου του τάφου (με τις Σφίγγες και τη μνημειώδη σκάλα).

Καλυπτόταν από δίριχτη στέγη στους αρχαίους χρόνους και είχε μαρμάρινη 
πρόσοψη δίστυλη εν παραστάσι, η οποία εδραζόταν στη στέψη του περιβόλου
 και είχε μαρμάρινο περιθύρωμα.

Η πρόσοψη είχε πλάτος έξι μέτρων και ύψος που έφτανε τα εννέα μέτρα,
 δηλαδή ήταν υψηλότερη κατά ένα μέτρο από την κορυφή της καμάρας του τάφου.

Η αρχιτεκτονική μελέτη έδειξε ότι η κυριότητα του περιβόλου δεν δημιουργούσε
 πρόβλημα και η πρόσοψη φαινόταν ευθεία, προκαλώντας δέος
 στο βλέμμα του ανθρώπου της εποχής, στα υστεροκλασικά χρόνια.

Σαφής ο μακεδονικός χαρακτήρας του μνημείου:

Κατά τον αρχιτέκτονα Μιχάλη Λεφαντζή, το ταφικό μνημείο με πολυετή 
λατρευτική χρήση «έχει τυπικά χαρακτηριστικά λατρευτικού χώρου της εποχής
 του τέλους του 4ου π.Χ. αιώνα».
 Επίσης παρατηρεί ότι υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα στη Μικρά Ασία
 και στη Μέση Ανατολή, αλλά στο μνημείο του Τύμβου Καστά είναι κυρίαρχος
 ο μακεδονικός χαρακτήρας.

Είναι ενδεικτικό ότι στη μαρμάρινη ανάγλυφο ζωφόρο στη βάση του βάθρου 
επί του οποίου ήταν ο λέοντας αποτυπώνεται παράσταση χαρακτηριστική μακεδονικής εικονογραφίας με μακεδόνες στρατιώτες, σάρισες, ασπίδες, μακεδονικό κράνος, 
δέντρο με φίδι τυλιγμένο γύρω του. 

Κομμάτια αναπαριστούν νεκρική πομπή, ενώ έχει βρεθεί τμήμα μαρμάρου
 με πόδια αλόγου σε κίνηση.

Επιχειρούνται επίσης ταυτίσεις και αποδόσεις σε κομμάτια που παραπέμπουν
 σε υψηλόβαθμο Μακεδόνα, ο οποίος στο ένα χέρι κρατά φιάλη 
αναμένοντας σπονδή και στο άλλο χέρι ανεστραμμένο ξίφος, 
του οποίου η θήκη (ο κολεός) έχει μανιταρόσχημη απόληξη και η λαβή του
 είναι κυρτή -αυτά, σύμφωνα με ειδικούς, αποτελούν ισχυρά στοιχεία χρονολόγησης.
(εικόνα από: εφημερίδα Το Βήμα )




Μια απίστευτη ιστορία για ένα ήρωα που τον βασάνισαν οι Ναζί. Ήταν παιδί, στα δεκαοχτώ του, γεμάτος όνειρα

Του έβγαλαν ένα – ένα τα δόντια. Δεν μίλησε! 
Του έκοψαν ένα – ένα τα δάκτυλα. Δεν μίλησε! 
Κι όταν του… Μια απίστευτη ιστορία για ένα ήρωα 
που τον βασάνισαν οι Ναζί…
Ήταν παιδί, στα δεκαοχτώ του, γεμάτος όνειρα. 
Προτίμησε να πεθάνει ελεύθερος παρά να ζει 
με το στίγμα του κιοτή. 
Τον έλεγαν Σταύρο Ανδρεαδάκη.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Σοκαρά της Κρήτης.
Την ιστορία του Σταύρου Ανδρεαδάκη δεν την ήξερα. 
Τη διάβασα φέτος τον Σεπτέμβρη σε ένα φωτοτυπημένο, αλλά επαρκώς
 τεκμηριωμένο, φυλλάδιο γραμμένο 
από τον φιλίστορα δικηγόρο κ. Γιώργο Καρτσωνάκη.
 Το επόμενο πρωί βρισκόμουν στο Σοκαρά, ένα μικρό χωριό κοντά στο Ασήμι.

Γράφει ο Νίκος Ψιλάκης
Μόνον ένας από τους αδερφούς του βρίσκεται ακόμη στη ζωή.
Ο Λευτέρης, κοντά στα ογδόντα πέντε του, καλοστεκούμενος ακόμη.

Διαβάζει βιβλία, ψάχνει, ταξινομεί τις αναμνήσεις τοποθετώντας τα γεγονότα 
σε ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο.

Ο Λευτέρης είναι ο τελευταίος θεματοφύλακας των πικρών βιωμάτων 
που μετουσιώθηκαν κι έγιναν δάκρυ αστείρευτο, που μεταλλάχτηκαν 
κι έγιναν μνήμη ακατάλυτη, που μεταμορφώθηκαν κι έγιναν πείσμα για λευτεριά, 
δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια.

Ο «απαγορευμένος» ήρωας
Καθώς περνώ το κατώφλι βλέπω απέναντι στον τοίχο μια φροντισμένη κορνίζα
 με την ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός νέου άνδρα.

-Ο Σταύρος; ρωτώ.
-Ναι, ο Σταύρος, απαντά ο γέροντας οικοδεσπότης 
κι ένα δάκρυ αυλακώνει το πρόσωπό του.
Αναρωτιέται κανείς αν ο πόνος μπορεί να κρατήσει 
τόσα χρόνια. 
Το δάκρυ του Λευτέρη είναι η καλύτερη απάντηση 
σε όσους θέλουν να ξεχνούν, σε όσους θέλουν 
να μας κάμουν να ξεχάσουμε την ιστορία 
αυτού του τόπου, τα βάσανα αυτού του λαού.

Για δεκαετίες ολόκληρες
 το όνομα του Σταύρου ήταν σχεδόν απαγορευμένο, όπως και η θυσία του.
 Κανείς δεν μιλούσε για το παλικάρι του Σοκαρά, μέχρι που δυο λόγιοι του χωριού, 
ο Γιώργος Καρτσωνάκης και ο Σήφης Κοσόγλου, κατάφεραν να τον αποκαταστήσουν
 και να παραδώσουν στην ιστορική μνήμη την άσπιλη μορφή ενός παιδιού 
που έσφιξε τα σαγόνια –δόντια δεν του είχαν αφήσει- και έπνιξε τον αβάσταχτο πόνο 
για να μη μαρτυρήσει τα μυστικά του αγώνα!
Ψυχωμένο παλικάρι ο Σταύρος ανέβηκε από μικρός στα αντάρτικα λημέρια. 
Εκεί, στην ελεύθερη πατρίδα των Ελλήνων, 
γνώρισε τους Καπεταναίους και τα ανταρτόπουλα.

-Δεν ήξερα τι είναι το ΕΑΜ, ήμουν μικρός εγώ, λέει ο Λευτέρης. 
Για πρώτη φορά το άκουσα από τον αδελφό μου. 
Τον Αύγουστο του ’44 ετοιμαζόταν να φύγει από το σπίτι. 
Την ώρα που άλλαζε τα ρούχα του, άνοιξα ένα φάκελο που κρατούσε και τον διάβασα.
 Θυμάμαι ακόμη, κοντά εβδομήντα χρόνια μετά, τι έγραφε: 
«Ντροπή στον κρητικό λαό να τον κρατούν στη σκλαβιά
 μερικές χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες».

Λίγα λεπτά αργότερα ο Σταύρος έφευγε από το σπίτι.
 Έπρεπε να φέρει σε πέρας μιαν αποστολή που του είχαν εμπιστευτεί.. 
Να μεταφέρει ένα μήνυμα από το ΕΑΜ του Σοκαρά στα βουνά,
 στα Αστερούσια, στο χωριό Αχεντριάς, στον Παπαδάκη, έτσι λέγανε τον παραλήπτη.

Η αποστολή πήγε καλά. 
Ο Σταύρος παρέδωσε το μήνυμα και πήρε το δρόμο του γυρισμού. 
Κατηφόρισε από τα μονοπάτια των Αστερουσίων, έφτασε στα πρώτα χωριά του κάμπου. Περνώντας από το Μεσοχωριό βρέθηκε να περπατά μέσα στην κοίτη 
του ποταμού Αναποδάρη. Από εκεί περνούσε ο δρόμος για το χωριό του. 
Έσερνε ένα μουλάρι φορτωμένο και προχωρούσε.

Μερικές φορές, όμως, η τύχη παίζει παράξενα παιγνίδια. 
Οι Γερμανοί είχαν κάμποσους χωρικούς και τους είχαν ζέψει στην αγγαρεία. 
Δούλευαν εκεί κοντά. 
Οι κατακτητές, αξιωματικοί και στρατιώτες τους επιτηρούσαν.

Ο λόγος πάλι στον Λευτέρη:

-Τον είδε τον Σταύρο ένας δικός μας, Γκεσταμπίτης, ένας Πήλιος Γούσης,
 και λέει στον Γερμανό: «Αυτός με το μουλάρι είναι ύποπτος». 
Περικύκλωσε ο στρατός το παιδί, το έπιασαν. 
Είχε φορτωμένα δυο δεμάτια σφάκες (πικροδάφνες) στο μουλάρι.
 Πήρε ο αξιωματικός ένα μαχαίρι και έκοψε τα δεματικά. 
Οι σφάκες σκορπίστηκαν στη γη κι από μέσα τους πετάχτηκε ένα όπλο, 
κάμποσα φυσίγγια, και μερικά γράμματα. 
Το όπλο του το είχε δώσει ο Παπαδάκης να το φέρει στο χωριό, στο ΕΑΜ. 
Τον συνέλαβαν αμέσως, τον πήγαν στον Πύργο στο Φρουραρχείο, 
μετά τον πήγαν στον Χάρακα, πάλι στο Φρουραρχείο, κι από κει στις Μοίρες. 
Όταν ήταν στο Χάρακα φώναξαν τον πατέρα μου, ήταν γέρος άνθρωπος πια 
και δεν ήξερε τίποτε. «Πού είναι οι γιοί σου;» τον ρώτησαν, 
εμείς ήμασταν τέσσερα αδέρφια. 
«Στο χωριό είναι», τους απάντησε.
 «Και ο Σταύρος;» τον ξαναρωτούν. 
Πάγωσε ο γέρος γιατί κατάλαβε ότι τον είχανε πιάσει. 
Τους απάντησε ότι ο Σταύρος βόσκει τα πρόβατα…

Στον σταυρό!

Πάνω από τις Μοίρες στα ψηλώματα, κοντά στον μικρό οικισμό Βρέλη,
 είχαν εγκαταστήσει φυλάκια οι κατακτητές.
 Εκεί πήγαν τον Σταύρο. 
Τον έκλεισαν σε ένα παλιό πετρόχτιστο καλύβι και άρχισαν να τον βασανίζουν.
 Γερμανοί και γερμανοπροσκυνημένοι προδότες εξάντλησαν 
την αγριότητα και το μένος τους. 
Άκουγαν οι κάτοικοι τις βρισιές και τα ουρλιαχτά των κατακτητών, άκουγαν 
και τα βογκητά του παλικαριού. 
Κάποιοι προσπάθησαν να πλησιάσουν, να βοηθήσουν. 
Το μόνο που κατάφεραν ήταν να του δώσουν ένα ποτήρι νερό.

Οι βασανιστές προσπαθούσαν να κάμουν τον Σταύρο να μιλήσει. 
Όσο κρατούσε το στόμα του κλειστό, τόσο θύμωναν, πείσμωναν… Σκύλιαζαν.

Στο μεταξύ ο γέρο Σταμάτης, ο πατέρας του, είχε αρχίσει τον αγώνα της αναζήτησης. 
Πήγε παντού. 
Έψαχνε το παιδί του.
 Αρχαία τραγωδία θυμίζει η προσπάθεια του πατέρα να σώσει το Σταύρο του. 
Ήθελε να παρακαλέσει.
 Ίσως να μαλάκωνε η καρδιά του κατακτητή. 
Τελικά κατάφερε να μάθει πως το παιδί του βρισκόταν στο Βρέλη.

Ό,τι κι αν γραφτεί σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, δεν θα μπορέσει να δώσει 
την εικόνα της συμφοράς. 
Δεν τον πρόλαβε ζωντανό τον γιο του ο γέρο Σταμάτης.

Οι κάτοικοι του μικρού οικισμού ήταν οι μάρτυρες ενός από τα πιο 
φρικιαστικά εγκλήματα των Γερμανών στην Κρήτη. 
Ήταν αυτοί που έδωσαν πληροφορίες στην οικογένεια… 
Οι μαρτυρίες τους, όμως, δεν σώθηκαν σε κανένα επίσημο έγγραφο. 
Η πατρίδα δεν θεώρησε σκόπιμο να ανασκαλέψει την υπόθεση, 
να τιμήσει τον ήρωα και να αποκαλύψει τη θηριωδία. 
Η οικογένεια, όμως, δεν μπορεί να ξεχάσει. 
Ξέρουν ότι του έβγαλαν τα νύχια, του έβγαλαν τα δόντια, του πετσόκοψαν τα πόδια 
και τα χέρια, τον κατακρεούργησαν. 
Ένα από τα μαρτύρια, όχι όμως το τελευταίο, ήταν ο σταυρός! 
Τόλμησαν ακόμη και να τον σταυρώσουν!

Ακρωτηριασμένο και αιμορραγούντα τον ανέβασαν στο σταυρό.
 Κι όταν οι Γερμανοί κι οι εδώ συνεργάτες τους είδαν κι απόειδαν,
 κι όταν κατάλαβαν πως αυτό το σκληροτράχηλο παλικάρι δεν πρόκειται να μιλήσει, 
τον έβαλαν κάτω από τις ερπύστριες. 
Αυτή θα ήταν η τελευταία απειλή.

Έβαλαν μπροστά τη μηχανή του τανκ. 
Ο Σταύρος έμεινε αμίλητος! 
Κράτησε το στόμα του κλειστό ακόμη κι όταν άρχισε να κινείται 
το θηριώδες όχημα, ακόμη κι όταν άρχισε να πολτοποιείται το κορμί του.
 Κι ύστερα τον άφησαν εκεί. 
Ανακατωμένες οι σάρκες με το χώμα. 
Τον παράτησαν άθαφτο σ’ ένα χωράφι.

Ο άταφος νεκρός

Τις νύχτες, που αλυχτούσαν τα σκυλιά και προσπαθούσαν να χορτάσουν 
την πείνα τους τρώγοντας ανθρώπινες σάρκες, ένας συγγενής των Ανδρεαδάκηδων
 πήρε την απόφαση. 
Λέει ο Λευτέρης: “Είχα ένα θείο στο Βρέλη. 
Πήγε αυτός να τον πάρει από εκεί και να τον θάψει. 
Αλλά δεν μπορούσε ούτε να σιμώσει γιατί από πάνω, στο ύψωμα, είχανε στήσει
 το φυλάκιό τους οι Γερμανοί. 
Κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει εκεί κοντά. 
Τελικά, τόλμησε, δεν λογάριασε τον κίνδυνο, πήρε όσα κομμάτια κατάφερε 
να μαζέψει και τα έθαψε στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου. 
Τέσσερις φορές έχω πάει εκεί που τον σκότωσαν.
 Την πρώτη φορά είδα το αίμα, είχε ποτίσει τη γη, φαινόταν για πολύ καιρό.

Ο οικισμός Βρέλη. 
Εδώ βασάνισαν οι Ναζί τον ήρωα…
Ύστερα από χρόνια πολλά ήρθαν και οι επίσημες επιβεβαιώσεις 
για τα βασανιστήρια του Σταύρου τα έγγραφα των δικαστηρίων
 που μιλούσαν συγκαλυμμένα. 
Ήταν οι απολογίες των δοσίλογων. 
Τα πιο «τρανταχτά» ονόματα προδοτών που έδρασαν στη Μεσαρά ήταν ανακατεμένα
 στην ιστορία του μικρού ήρωα. 
Μετά την απελευθέρωση οι δοσίλογοι έπρεπε να απολογηθούν για τα εγκλήματα 
που είχαν διαπράξει.
 Αρκέστηκαν να μιλήσουν μόνο για «σκληρά βασανιστήρια», όπως αποκαλύπτει 
ο Καρτσωνάκης, ο άνθρωπος που έριξε άπλετο φως στις πιο σκοτεινές πτυχές
 μιας υπόθεσης την οποία κάποια άνομα συμφέροντα ήθελαν να κρατήσουν στο σκοτάδι.

Μέσα από τις κρυπτικές απολογίες των δοσιλόγων, μέσα από τη σιωπή 
των γερμανικών πηγών, μέσα από τη συνενοχή των ντόπιων και ξένων εξουσιών, 
που δεν τιμώρησαν ποτέ τους εγκληματίες πολέμου, δεν είναι εύκολο 
να ανασυνθέσει κανείς τις λεπτομέρειες του ιστορικού παρελθόντος. 
Ούτε και να μάθει με πόση περιφρόνηση στάθηκε ένα παλικάρι μπροστά στο θάνατο.

Ο Λευτέρης Ανδρεαδάκης βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει την αφήγηση.

-Χρόνια μετά έγινε η εκταφή των οστών του. 
Μας είπανε στο Βρέλη: «Μην περιμένετε να βρείτε κόκαλα, δεν υπάρχουν».
 Βρήκαμε μόνο ένα οστό της μιας κνήμης και μια κάτω γνάθο. 
Ούτε δόντια, ούτε πλευρά, ούτε τίποτα. 
Μόνο μερικά πολτοποιημένα κόκαλα ήταν θαμμένα εκεί.

Όταν η φρίκη αποτυπώνεται σε ένα ζευγάρι στιβάνια!

Πέρασαν λίγες μέρες μετά την ταφή. 
Ο γέρο Σταμάτης ανηφόρησε στο Βρέλη παρέα με κάποιον συγγενή του. 
Ας τα έσκιαζε όλα η φοβέρα. 
Αλλά, ποια φοβέρα να σταματήσει έναν χαροκαμένο πατέρα; 
Από μακριά είδε τα αίματα. 
Δίπλα κομμάτια από σκισμένα ρούχα και λίγο πιο κει ένα ζευγάρι στιβάνια. 
Ήταν του Σταύρου!

Ο συγγενής έσκυψε, έκανε να τα μαζέψει. 
Τα υποδήματα του νεκρού ήταν πολύτιμα εκείνα τα χρόνια.
 Οι άνθρωποι περπατούσαν ξυπόλητοι, θα ήταν πολυτέλεια να τα παρατήσουν εκεί. 
Την ώρα που τα σήκωνε δεν άντεξε. 
Μια κραυγή πόνου βγήκε από το στόμα του… Τα στιβάνια δεν ήταν άδεια! 
Μέσα στο κουφάρι τους είχαν μείνει κομμάτια από σάρκες. 
Τα πόδια του Σταύρου!

Ειπώθηκε ότι του έκοψαν τα πόδια με τσεκούρι. 
Κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει ούτε να το διαψεύσει σήμερα. 
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι σάρκες του ήρωα είχαν μείνει μέσα στα στιβάνια του. 
Και ότι τα στιβάνια αυτά ήταν σκισμένα στο ύψος των αστραγάλων,
 ήταν κομμένα και το πετσί κρεμόταν. Άλλο φρικτό σημάδι της συμφοράς.

Η συνέχεια της ιστορίας φανερώνει μέσα από πόσες κακοτοπιές, στερήσεις
 και βάσανα πέρασε αυτός ο λαός. Ο συγγενής παρακάλεσε τον γέρο Σταμάτη 
να πάρει τα στιβάνια και να τα δώσει στον μικρό γιο του, τον Λευτέρη. 
Ούτε να τ’ ακούσει ο τραγικός πατέρας.
 Τελικά τα πήρε άλλος συγγενής, τα πήγε σε τσαγκάρη, έκοψε τα πετσιά 
που κρέμονταν, τα έκανε παπούτσια και τα έδωσε σε ένα παιδί να τα φορέσει.

Τραγωδία χωρίς κάθαρση

Δώδεκα του Αυγούστου του 1944 σκοτώσανε τον Σταύρο.
 Πέρασαν πέντε μέρες.
 Και στις δεκαεφτά του ίδιου μήνα ο Σοκαράς έμελλε να ζήσει
 ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της ιστορίας του.
 Στις δεκαέξι το βράδυ πήγε εκεί ο δοσίλογος Πρόεδρος γειτονικού χωριού. 
Μίλησε στους χωρικούς. 
Τους είπε να μη φύγει κανείς από το σπίτι του γιατί θα έρχονταν την επόμενη
 οι Γερμανοί για γυμνάσια. Όποιος έμενε δεν θα είχε τίποτα να φοβηθεί. 
Όποιος έφευγε θα πλήρωνε ακριβά την αποκοτιά του.

Το απόβραδο της άλλης μέρας βρήκε το χωριό πνιγμένο στο θρήνο. 
Οι Γερμανοί είχαν πράγματι μεταβεί στο Σοκαρά, αλλά όχι για γυμνάσια όπως έλεγε 
ο προδότης. Είχαν πάει για να σκοτώσουν! 
Είκοσι εφτά ήρωες ήταν τα νέα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. 
Είκοσι εφτά προγραμμένοι!

Ο Λευτέρης με τη γυναίκα του (2012)

Και ενώ τα σπίτια του Σοκαρά άδειαζαν, και ενώ το μοιρολόι γινόταν απελπισία
 και η πείνα γινόταν αχώριστος σύντροφος των επιζώντων, 
μια καινούργια τραγωδία χτυπούσε την πόρτα των Ανδρεαδάκηδων… 
Κάποιοι είχαν πιστέψει ότι ο Σταύρος είχε λυγίσει. 
Και ότι είχε αποκαλύψει τα ονόματα των οργανωμένων στην αντίσταση. 
Το τίμημα βαρύ, ασήκωτο. Δεν έφτανε η συμφορά και το μοιρολόι. 
Ήρθε η υποψία να χτυπήσει την πόρτα της οικογένειας. 
Τέτοιες εποχές κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί
. Αποδείξεις εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν.

Κάπως έτσι κορυφώθηκε η τραγωδία του 1944. 
Ο νεκρός ήρωας θα μπορούσε να γίνει φαρμακός.
 Και είναι αλήθεια ότι μια βαριά σιωπή σκέπασε για δεκαετίες ολόκληρες τη μνήμη του.

Λέει ο Γιώργος Καρτσωνάκης:

-Αν είχε ομολογήσει ο Σταύρος, τότε θα είχαν πιάσει τους ιθύνοντες του ΕΑΜ. 
Αλλά αυτούς δεν τους έπιασαν. 
Όλοι ξέρουν σήμερα ποιοι ήταν εκείνοι που προκάλεσαν τη σφαγή του Σοκαρά. 
Ο κατάλογος των προγραφών συντασσόταν για κάμποσους μήνες.

Η αποκάλυψη των μαρτυρικών καταθέσεων στο δικαστήριο των δοσιλόγων
 έδωσε νέα δυναμική στην ιστορία. 
Και νέα πνοή στη μνήμη. Την ανάστησε. Ναι, εξήντα πέντε χρόνια μετά. 
Το 2009, με πρωτοβουλία των Σοκαριανών, που μπορούν 
να περηφανεύονται σήμερα για όλους τους ήρωες τους. Και για τον Σταύρο…

Νομικό παράδοξο
Η δολοφονία του Ανδρεαδάκη έμεινε ατιμώρητη. 
Το δικαστήριο των δοσιλόγων που συνεδρίασε μετά την απελευθέρωση, 
στις 14 Μαρτίου 1946, ήξερε απλά ότι είχαν σκοτώσει ένα παιδί κοντά στο Βρέλη. 
Κατηγορούμενος για τη δολοφονία ο συνεργάτης των Γερμανών Μαγιάσης. 
Το δικαστήριο τον απάλλαξε. 
Όχι επειδή δεν συμμετείχε στο αποτροπιαστικό έγκλημα, αλλά… επειδή τάχατες 
δεν ήταν γνωστό το όνομα του θύματος. 
Ο Καρτσωνάκης αποκαλύπτει το σχετικό επίσημο έγγραφο και ρίχνει
 περισσότερο φως στην τραγωδία:

«Το δικαστήριον κηρύσσει τον κατηγορούμενο Ν. Μαγιάση αθώο 
λόγω αμφιβολιών της κατηγορίας ότι εξετέλεσε, μετά Γερμανού στρατιώτου, 
κατ΄ Αύγουστον 1944, μεταξύ Μοιρών και Αγίου Αντωνίου, ένα παιδί
 ηλικίας 18-19 ετών αγνώστου ονοματεπωνύμου,
 με την κατηγορία ότι απέκρυπτε όπλα…»

Και συνεχίζει ο φιλίστορας δικηγόρος:

«Στα παγκόσμια ποινικά χρονικά δεν υπάρχει παρόμοιο φαινόμενο, να έχομε 
έναν άνθρωπο, που βρίσκεται νεκρός σε συγκεκριμένο τόπο, που προσδιορίστηκε
 η ηλικία του και ο χρόνος του θανάτου, που αποκαλύφθηκε η αιτία 
για την οποία συνελήφθη και εκτελέστηκε, να παραπέμπεται με βούλευμα
 κατηγορούμενος για τον φόνο αυτό και η ανάκριση, ο Εισαγγελέας
 (τότε λεγόταν ειδικός Επίτροπος) και τελικώς και το δικαστήριο […] 
να αναφέρει ότι το θύμα είναι αγνώστου ονοματεπωνύμου…»

Εν ολίγοις: Δεν υπάρχει όνομα, άρα δεν υπάρχει… έγκλημα! 
Η αλήθεια, βέβαια, δεν είναι αυτή. 
Το όνομα ήταν γνωστό από άλλες υποθέσεις.

Όσο για τον Μαγιάση … Αυτός καταδικάστηκε πολλές φορές σε θάνατο 
για τα αναρίθμητα εγκλήματά του.
 Αλλά δεν πρόλαβαν να τον εκτελέσουν. 
Τον έσφαξε ένας Ανωγειανός, ο Βρέντζος ή Τηγανίτης, μέσα στο ίδιο το δικαστήριο!

Γράφε Ιστορία τα ψέματά σου αράδα

Καθώς βαδίζω στους δρόμους του Σοκαρά συλλαμβάνω τον εαυτό μου 
να σιγοψιθυρίζει τους γνωστούς στίχους του Βάρναλη:

Γράψε ιστορία τα ψέματά σου αράδα
και βλόγα τον φονιά, βρίζε το θύμα…

Είναι τραγωδία ο βασανιστικός θάνατος ενός ανθρώπου.
 Είναι μεγαλύτερη τραγωδία να τον βαραίνει μια αναπόδεικτη υποψία.

Χρειάστηκε να περάσουν εξήντα πέντε χρόνια μέχρι την τελική
 αποκατάσταση του ήρωα. Η κάθαρση θυμίζει σκηνικό αρχαίας τραγωδίας.

Ο ήρωας μπορεί να αναπαύεται πλέον. 
Ως ήρωας!
Η ιστορία που δεν διδάσκεται:
Την ιστορία του Σταύρου Ανδρεαδάκη θα πρέπει να τη διδάσκονται 
τα παιδιά στα σχολεία. 
Όχι μόνο στα ελληνικά, στα σχολεία όλου του κόσμου, και κυρίως της Γερμανίας, 
θα πρέπει να διδάσκεται. 
Για να μαθαίνουν οι μελλοντικές γενιές των ανθρώπων πόση δύναμη 
και πόσο κουράγιο μπορεί να κρύβει η καρδιά ενός δεκαοκτάχρονου παιδιού. 
Για να καταλάβουν πόση αγριότητα και απανθρωπιά μπορούν να κρύβουν 
οι ψυχές των ναζιστικών ανδρείκελων.
Σταύρος Ανδρεαδάκης, ετών 18. 
Ένας ήρωας που τον αγνόησε η ιστορία, τον περιφρόνησε η κοινωνία
 και τον τιμώρησε η πολιτεία!
Κανείς δεν θα μάθει ποτέ με πόση περιφρόνηση αντιμετώπισε εκείνους 
που του έβγαζαν ένα – ένα τα δόντια. 
Του έκοβαν ένα – ένα τα δάκτυλα. 
Του έκοψαν (μάλλον με τσεκούρια) τα πόδια.
Κανείς δεν θα μάθει τα τελευταία λόγια ενός παλικαριού που αγαπούσε τη ζωή.
 Και τη λευτεριά. 
Μπορούμε μόνο να τα μαντέψομε.
Νίκος Ψιλάκης

Κόρινθος: Πριν από την Παρέλαση για καφέ...εγώ μια ζωή πίσω από το φακό.

Στα "Περιβολάκια" για καφέ 
στον φίλο μας τον LOUKOUMAN και Posto GIOVANNI 
δίπλα στο Δημαρχείο περιμένοντας να αρχίσει η Παρέλαση.
Υ.Γ:Εγώ μια ζωή πίσω από το φακό.

Κόρινθος: 3 υπέροχες συλλεκτικές φωτογραφίες ατμομηχανών!





Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Ιωσήφ Μπλέχινγκερ. Ο Γερμανός στρατιώτης που έσωσε μια ελληνική πόλη από την καταστροφή!

Ο Γερμανός στρατιώτης που έσωσε μια ελληνική πόλη 
από την καταστροφή! 
«Γράψτε πως είμαι ένας Έλληνας Δημοκράτης… τίποτα άλλο»!
Άλλαξε το όνομά του σε Ηλίας Κόκκινος και δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα.
Οι φιλέλληνες είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην ελληνική ιστορία, που βοήθησαν 
τη χώρα σε δύσκολες στιγμές. 
Ο Ηλίας Κόκκινος ανήκει σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων 
που όταν ήρθε στην Ελλάδα προσέφερε μεγάλο καλό.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωσήφ Μπλέχινγκερ και γεννήθηκε το 1911 
σε μία πόλη στα σύνορα της Δρέσδης.
 Βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος και ονομάστηκε Ηλίας Κόκκινος 
από το όνομα του πρώτου Λαμιώτη που σκοτώθηκε στο αλβανικό μέτωπο.
Η μητέρα του κατάγονταν από την Τσεχία, ο πατέρας του ήταν Αυστριακός 
και αυτός Γερμανός υπήκοος. 
Ήταν 30 χρόνων όταν ξέσπασε ο Β” Παγκόσμιος Πόλεμος και αναγκάστηκε 
να εγκαταλείψει την οικογένειά του και να στρατολογηθεί στον γερμανικό στρατό. 
Τον πρώτο καιρό υπηρέτησε στην Πολωνία και ύστερα μετατέθηκε στην Ελλάδα.
Η χώρα βρισκόταν υπό την γερμανική κατοχή και ο Μπλέχινγκερ ανέλαβε
 τη θέση του υπεύθυνου κλειδούχου στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λαμίας. 
Παρότι βρισκόταν στις υπηρεσίες του γερμανικού στρατού ο Μπλέχινγκερ 
δεν ήταν Ναζί και όσο μπορούσε βοηθούσε τον κατοίκους της περιοχής.
Δεν εμπόδιζε τους Λαμιώτες να κλέβουν τα τρόφιμα των Γερμανών 
από τα βαγόνια και απελευθέρωσε πολλούς Έλληνες που θα εκτελούνταν.
 Συνεργάστηκε με τον ΕΑΜ και ενημέρωνε τους αντάρτες για τις ενέργειες των Γερμανών.
Πολλοί άρρωστοι Έλληνες, μεταφέρθηκαν με τα γερμανικά τρένα νύχτα στην Λαμία, 
χάρη στον θαρραλέο Αυστριακό. 
Η πράξη του να εμποδίσει την καταστροφή της Λαμίας που σχεδίασαν οι Γερμανοί 
ήταν το αποκορύφωμα της δράσης του. 
Στις 18 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί εγκατέλειπαν επιτέλους τη Λαμία.
Στην πόλη παρέμειναν μόνο πέντε Γερμανοί με εντολή να ανατινάξουν όσα κτίρια 
και εγκαταστάσεις της πόλης μπορούσαν, όταν τα στρατεύματα θα έχουν απομακρυνθεί. 
Τα πυρομαχικά τοποθετήθηκαν στις αποθήκες του στρατοπέδου
 με στόχο να εκραγούν τις πρωινές ώρες. 
Ο Μπλέχινγκερ έμαθε από τις προηγούμενες μέρες τις επιδιώξεις των Γερμανών. 
Το βράδυ της 17ης Οκτωβρίου μαζί με έναν Ιταλό, ονόματι Μάριο 
πήγε στο στρατόπεδο και έκοψε τα καλώδια των εκρηκτικών.
Στη συνέχεια οι ΕΑΜίτες φρόντισαν να τον φυγαδεύσουν μακριά από το στρατόπεδο, 
κοντά στο χωριό Αυλάκι. 
Το επόμενο πρωί οι κάτοικοι μαζεύτηκαν στην εκκλησία για να γιορτάσουν 
την γιορτή του Αγίου Λουκά. 
Η είδηση ότι η Λαμία θα καιγόταν έκανε τον γύρο της πόλης 
και πολλοί άρχισαν να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους.
Ο Μπλέχινγκερ όμως είχε καταφέρει να αποτρέψει την ολική καταστροφή 
και μόνο κάποιες μικρές εκρήξεις ακούστηκαν.
Ο Μπλέχινγκερ δεν έφυγε ποτέ ξανά από την Ελλάδα, 
παντρεύτηκε την Αγγελική Καρακώστα και απέκτησε έναν γιο. 
Ασχολήθηκε με τη βυζαντινή αγιογραφία και πέθανε το 1995. 
Ταπεινός μέχρι το τέλος ποτέ δεν επιδείκνυε τις πράξεις του 
και όταν του ζητούσαν να μιλήσει έλεγε: 
«Γράψτε πως είμαι Έλληνας δημοκράτης, τίποτε άλλο».