Η απορία είναι διαχρονική και αναπάντητη.
Πόση διείσδυση και επιρροή έχει στους Έλληνες πολίτες ανεξαρτήτως
μόρφωσης και κοινωνικής τάξης ένας ηγέτης
αδιάφορος για το διεθνές δίκαιο και τις δεκάδες χιλιάδες
ανθρώπινες ζωές (στοχοποιώντας ιδίως αμάχους)
που στέρησε από την Ουκρανία, αλλά και από την Ρωσία
με την εισβολή του σε κυρίαρχη χώρα και τον 3χρονο πόλεμο.
Πανηγυρίζουν πουτινόφιλοι για την «τεράστια νίκη»
Ρωσίας επί Ουκρανίας όπως χαρακτηρίζουν τις ανεκδιήγητες
αναφορές του Τραμπ σε επικείμενες διαπραγματεύσεις του με Πούτιν
ερήμην της Ευρώπης και της Ουκρανίας, δίνοντας όχι μόνο
συγχωροχάρτι σε έναν σήριαλ δολοφόνο των αντιφρονούντων Ρώσων
στην πολιτική του, αλλά και ανοχή έως και θαυμασμό
στα πεπραγμένα του, που δείχνει να επικυρώνει.
Έτσι τα σχόλια υπέρ των δύο ισχυρών της γης
δίνουν και παίρνουν και ενοχοποιούνται εκείνοι
των πολιτικών (βλ. και Κυρ. Μητσοτάκη),
που δεν προνόησαν αυτή την τροπή για να βρίσκονται
στη «σωστή» πλευρά, δηλαδή των νικητών Πούτιν και Τραμπ.
Επιχειρήματα του κ@λου,
του ομόθρησκου - λες και έχει θρησκεία ο αθεόφοβος -.
Ούτε που τους περνάει από τον νου, αλλά μάλλον
και ποσώς τους ενδιαφέρει, ότι κατά τον ίδιο τρόπο
μπορεί να ταχθεί στην πλευρά της Τουρκίας
και για την Κύπρο και για την Ελλάδα, αφού βρίσκει λογική
και την εισβολή και την απειλή που εγκυμονεί για την Τουρκία
η στρατιωτικοποίηση των νησιών μας.
Η προσωποποίηση της άγνοιας, της περιφρόνησης
του Διεθνούς δικαίου, της διπλωματίας και της παράνοιας
είναι και οι τρεις τους (προσθέτω και τον Ερντογάν),
βαθιά αναθεωρητικοί με αρχή τους την υπεροχή ισχύος,
καταρρίπτοντας ότι συνθέτει τον κώδικα δημοκρατικής
συμπεριφοράς και άσκησης εξουσίας, γι’ αυτό
και άκρως επικίνδυνοι για την παγκόσμια κοινότητα.
Δικό μου σχόλιο:
Φυσικά και προσυπογράφω.
