Στο δωμάτιο που μένω . . . κατοικούν φαντάσματα
που τις νύχτες τραγουδάνε . . . . ξεχασμένα άσματα.
Καυγαδίζουν και μιλάνε για χρονιές που ζήσανε
Πίνουν και γελούν κι εμένα, χρόνια εκτοπίσανε.
Το πρωί μονάχα φεύγουν, κρύβονται στα γράμματα
των βιβλίων που διαβάζω, έως τα χαράματα.
Στο δωμάτιό μου μένω, στην ουσία μόνος μου
στίχους φτιάχνω και διαβάζω να γεμίζει ο χρόνος μου
και κοιμάμαι πάντα μέρα βάζοντας στο αίμα μου
δηλητήριο τους στίχους που γραψα: το θέμα μου !
Καρτσωνάκης Πάν
