Ορισμένοι ενδεχομένως να γνωρίζετε την παραβολή
του αμπελουργού στο Κ*
κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου.
Στην παραβολή αυτή ο αμπελουργός πήγε νωρίς το πρωί στην πιάτσα
και μίσθωσε μερικούς εργάτες αντί μεροκάματου ενός δηναρίου προκειμένου
να ασχοληθούν όλη τη μέρα με τις εργασίες του αμπελιού του.
Μετά από αρκετή ώρα πέρασε ξανά από την πιάτσα και είδε και άλλους εργάτες
περιμένουν μάταια εργοδότη.
Τους προσέλαβε και αυτούς και τους έστειλε στο αμπέλι.
Το σκηνικό αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές μέσα στη μέρα.
Τους τελευταίους μάλιστα τους προσέλαβε λίγη ώρα πριν το σχόλασμα.
Όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής ξεκίνησε από τους προσληφθέντες προς το τέλος
και συνέχισε με τους υπόλοιπους που προσελήφθησαν νωρίτερα
και εργάστηκαν περισσότερο.
Σε άπαντες κατέβαλε την ίδια πληρωμή, ένα δηνάριο μεροκάματο.
Το αποτέλεσμα ήταν να διαμαρτυρηθούν οι πρωινοί.
Τους απάντησε πολύ σωστά πως η συμφωνία προέβλεπε αμοιβή ένα δηνάριο
και σε αυτό ήταν συνεπής. Το τι έκανε με τους άλλους είναι δική του δουλειά.
Θα είχε ενδιαφέρον ο ευαγγελιστής, αν αναφέρεται σε πραγματικά περιστατικά,
να μας εξιστορούσε και τι συνέβη και την επόμενη μέρα.
Όσοι προσελήφθησαν το απόγευμα και αντί μιας ώρας εργασίας εισέπραξαν
1 δηνάριο, έτρεξαν αξημέρωτα να εργαστούν επί 8ωρο ή 12ωρο
αντί της ίδιας αμοιβής;
Ή όσοι προσελήφθησαν από το πρωί και εργάστηκαν πολλές ώρες
αντί της ίδιας αμοιβής, εμφανίστηκαν το απόγευμα λίγο πριν την μισθοδοσία;
Αν πιθανότερο είναι το δεύτερο, μετά από ένα χρονικό διάστημα εργασίας
και παραγωγής όλοι μαζί εργαζόμενοι και αμπελουργός είναι βέβαιο
πως θα περίμεναν στην πιάτσα αναζητώντας κάποιον
λιγότερο αναλφάβητο οικονομικά εργοδότη και αν δεν έβρισκαν
θα σφάζονταν μεταξύ τους για κάποιο ξεροκόμματο.
Γνωρίζω πως η παραβολή του ευαγγελιστή αναφέρεται στη Βασιλεία των Ουρανών
όπου όλοι χωρούν αρκεί να μετανοήσουν έστω και στην εσχάτη πνοή του βίου τους.
Όμως πόσοι εξ ημών των ταπεινών στο πνεύμα, συνήθως δεν βλέπουμε
παρά μόνο το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι;...
Ο Μαρξ π.χ. πήρε το μεταφορικό νόημα της παραβολής και το έκανε ουσιαστικό.
Από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του είπε στον καθένα
σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Το ελληνικό δημόσιο υπό τον έλεγχο της κομματικής πελατοκρατίας
και τη στήριξη των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων έκανε
το δόγμα του Μαρξ "βιώσιμο" εν αντιθέσει με την παταγώδη αποτυχία
όπου αλλού εφαρμόστηκε.
Όταν ζεις με δανεικά και επιδοτήσεις όμως χάνεις το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια
να αποφασίζεις μόνος για τον εαυτό σου. Χάνεις την ελευθερία σου.
Στην ελληνική σοβιετία η ΕΡΤ π.χ. με 3-5% τηλεθέαση και ακροαματικότητα
απασχολεί περισσότερους από όσους τα 5-6 ιδιωτικά κανάλια
που προσελκύουν πάνω από το 95% του υπόλοιπου κοινού.
Όταν κάποιος δεν αμείβεται ανάλογα με το αποτέλεσμα
της εργασίας του αμείβεται άδικα.
Ποιος ορίζει την αξία
του αποτελέσματος της εργασίας του;
Όσοι συναλλάσσονται ή επιθυμούν
να έχουν συναλλαγές μαζί του φυσικά
και όχι κάποιος γραφειοκράτης
που δεν έχει εργαστεί
ή ρισκάρει κεφάλαιο ποτέ.
Την παραπάνω παραβολή θυμήθηκα διαβάζοντας τις απόψεις ευφυών
καπιταλιστών σαν τον Έλον Μάσκ ή τον Μπιλ Γκέϊτς οι οποίοι
προ της επελαύνουσας αυτοματοποίησης στην παραγωγή και της ανεργίας
που προκαλεί προτείνουν φορολόγηση της αυτόματης παραγωγής
και δια βίου μισθό σε όλους.
Πόσο μπροστά βρέθηκε η μικρή Ελλάδα τα τελευταία χρόνια που εφάρμοσε
κοινωνικό μισθό στο μισό εργατικό δυναμικό είτε με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις
είτε με προσλήψεις αργομισθιών στο δημόσιο...
Η προσφορά ελεύθερου χρόνου διατείνονται πολλοί θα επιτρέψει
την απρόσκοπτη καλλιέργεια σώματος και πνεύματος των πληβείων.
Κρίνοντας από τους Έλληνες πελάτες του δημοσίου και τους πρόωρα
συνταξιοδοτηθέντες φοβάμαι πως όχι...
Η ατομική και κοινωνική πρόοδος στηρίζεται στον αμείλικτο αγώνα
για την κάλυψη βασικών καθημερινών αναγκών και την εξασφάλιση μελλοντικών.
Οι βασικότεροι συντελεστές της εξόδου από την πρωτόγονη κατάσταση
ήταν τα κίνητρα που δημιουργεί η ανισότητα και η πολύπλοκη οργάνωση
που απαιτεί η αποτελεσματική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΟΥΠΑΣ
