Αυτόν τον κόσμο γύρω μας που βλέπουνε τα μάτια
αλλά και όσα η αφή αισθάνεται και νοιώθει
και όσα στην αντίληψη της ακοής μας πέφτουν
τις γεύσεις και τις μυρωδιές πως θ’ αποχαιρετήσεις;
Δεν τίθεται ερώτημα του Άμλετ απορία
αλλά ποιον δρόμο διάλεξες προσωπικά να ζήσεις
αν φυσικά ελεύθερα επιλογή θα κάνεις
αντί να «βασανίζεσαι»…να ζήσω, να μην ζήσω.
Αυτό ‘ναι το ερώτημα για τη φιλοσοφία
που την απάντηση πολλοί προσπάθησαν να δώσουν.
Καρτσωνάκης Πάν
H πιο παλιά ελληνική μετάφραση του «Άμλετ»
είναι του Περβάνογλου, σε αρχαΐζουσα, και εκδόθηκε
στην Αθήνα το 1858.
Ο τίτλος αποδόθηκε ως «Αμλέτος, βασιλόπαις της Δανίας»
και συμπληρωνόταν από τις εξής πληροφορίες:
«Τραγωδία του Άγγλου Σαιξπήρου,
ενστίχως μεταφρασθείσα υπό Ιωάννου Π. Περβάνογλου».
Ο Γιάννης Σιδέρης δίνει την πληροφορία ότι ήταν
η απόδοση που χρησιμοποιούσε τόσο ο Παντελής Σούτσας
(το 1866) όσο και ο Διονύσιος Ταβουλάρης
κάθε φορά που παρουσίαζε το έργο
(στη διάρκεια της τριακονταετίας 1872-1905).
Έκτοτε, ο «Άμλετ» μεταφράστηκε πολλές φορές
από σημαντικούς λογοτέχνες.
Η συγκριτική ανάγνωσή τους επιτρέπει να δούμε
αφενός τις περιπέτειες της γλώσσας σε μια διάρκεια
σχεδόν 160 χρόνων, αφετέρου τον τρόπο που εξελίσσεται
η κατανόηση και η απόδοση του σαιξπηρικού αριστουργήματος.
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα παρέχει
ο γνωστός μονόλογος του Άμλετ
από την πρώτη σκηνή της Γ' Πράξης, που αρχίζει
με τον στίχο «To be, or not to be, that is the question».
Κι ενώ στην απόδοση του Περβάνογλου
ακούγεται αστείος,
«Είναι ή μη, νυν τούτ' έστι το ζήτημα»,
η απόδοση του Βικέλα,
«Να ζει κανείς ή να μη ζει, ιδού η απορία», έγινε
τόσο δημοφιλής, που ανεξαρτητοποιήθηκε
από το έργο και καθιερώθηκε ως λαϊκή ρήση.
.............................................................................
Από την ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου