Διογένης και Αλέξανδρος. Νεκρικοί διάλογοι! (Λουκιανός)

 Διογένης: Απίστευτο, Αλέξανδρε,

 πέθανες και συ όπως κι όλοι εμείς;

 Αλέξανδρος: Δεν το βλέπεις Διογένη; 

Γιατί σου φαίνεται απίστευτο; 

Πέθανα κι εγώ αφού είμαι άνθρωπος.

 Διογένης: Δηλαδή ο Άμμων έλεγε ψέματα

 πως είσαι γιος του, κι επομένως εσύ 

είσαι παιδί του Φιλίππου.

 Αλέξανδρος: Φυσικά του Φιλίππου, 

γιατί αν ήμουνα του Άμμωνα δεν θα πέθαινα.

 Διογένης: Και για την Ολυμπιάδα, αλήθεια, τα ίδια 

κι απαράλλαχτα λέγονταν, πως τάχα μου

 συνουσιάζονταν με κάποιον δράκοντα, 

που τον έβλεπαν στο κρεβάτι της, και μετά 

γέννησε εσένα, ενώ ο Φίλιππος ξεγελασμένος,

 νόμιζε πως ήσουν γιος του...

 Αλέξανδρος: Κι εγώ τα ίδια με σένα άκουγα, 

αλλά τώρα κατάλαβα ότι ούτε η μάνα μου 

ούτε οι ιερείς του Άμμωνα έλεγαν την πάσα αλήθεια.

 Διογένης: Όμως, Αλέξανδρε, τα παραμύθια τους αυτά, 

δεν βλέπω να σε ζημίωσαν στα κατορθώματά σου. 

Γιατί πολλούς τους κυρίεψε ο φόβος, επειδή 

σε περνούσαν για θεό. 

Για πες μου όμως, αυτή την μεγάλη εξουσία σου, 

σε ποιόν την άφησες;

 Αλέξανδρος: Ούτε που ξέρω, Διογένη.

 Γιατί δεν πρόλαβα να φροντίσω για το ζήτημα αυτό.

 Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι, την ώρα που έβγαινε

 η ψυχή μου, έδωσα το δαχτυλίδι μου στον Περδίκκα. 

Αλλά που το βρίσκεις το αστείο, Διογένη, και γελάς;

 Διογένης: Πώς να μη γελώ αφού θυμήθηκα 

τα καμώματα όλων των Ελλήνων, αμέσως μόλις

 πήρες την εξουσία, όταν σε κολάκευαν 

και σε ανακήρυξαν προστάτη και αρχιστράτηγο, 

για να τους σώσεις από τους βάρβαρους. 

Χώρια που μερικοί σε κατάταξαν ανάμεσα 

στους δώδεκα θεούς και σου οικοδόμησαν ναούς, 

προσφέροντάς σου θυσίες

 σαν να ήσουν ο γιος του δράκοντα. 

Όμως, αλήθεια, πού σε έθαψαν οι Μακεδόνες;

 Αλέξανδρος: Τριάντα τόσες μέρες ακόμα, 

το πτώμα μου βρίσκεται στη Βαβυλώνα, 

αλλά υπόσχεται ο υπασπιστής μου ο Πτολεμαίος,

 αν βρει καμμιά ευκαιρία, ανάμεσα στις πολλές 

σκοτούρες που τον ταλανίζουν, να με πάει 

στην Αίγυπτο, να με θάψει εκεί, για να γίνω ένας 

από τους θεούς των Αιγυπτίων.

 Διογένης: Δηλαδή θέλεις να μη γελάσω τώρα

 Αλέξανδρε, όταν σε βλέπω ακόμα και στον Άδη 

να χαζολογάς και να ελπίζεις να γίνεις Άνουβις ή Όσιρις; 

Αυτά, μεγάλε, ξέχνα τα, γιατί δεν υπάρχει ελπίδα

 γυρισμού γι’ αυτόν που πέρασε, 

έστω και για μια φορά, την στενή πόρτα του Άδη. 

Ούτε ο Αιακός χαρίζεται σε κανέναν, ούτε να θεωρείς

 τον Κέρβερο ελαφρόμυαλο. 

Εκείνο όμως που ευχαρίστως θα ήθελα να μάθω 

από σένα, είναι πώς αισθάνεσαι, όταν θυμάσαι 

την τόσο μεγάλη καλοπέραση που παράτησες 

εκεί κάτω, όταν έφτασες εδώ. 

Τους σωματοφύλακες, τους υπασπιστές

 και τους σατράπες και τόσο πολύ χρυσάφι 

και ολόκληρα έθνη που σε προσκυνούσαν

 και τη Βαβυλώνα και τα Βάκτρα

 και τους φοβερούς ελέφαντες και τόσες τιμές

 και δόξες κι εκείνες τις μεγαλόπρεπες παρελάσεις

 στις οποίες παρουσιαζόσουνα με την λευκή 

κορδέλα στο κεφάλι και τον κατακόκκινο μανδύα. 

Όταν έρχονται όλ’ αυτά στο μυαλό σου, 

δεν σε στενοχωρούν; 

Και γιατί κλαις τώρα σαν μικρό παιδί; 

Ούτε αυτό δεν σου έμαθε ο σοφός Αριστοτέλης;

 Ότι όσα μας χαρίζει η τύχη 

δεν κρατούν για πολύ καιρό;

 Αλέξανδρος: Σιγά τον σοφό. 

Αυτόν που ήταν ο πιο τρισάθλιος κόλακας

απ’ όλους τους άλλους.

 Εγώ μόνο ξέρω τι κουμάσι ήταν αυτός ο Αριστοτέλης,

 πόσα μου ζήτησε, κι πόσα άλλα με επιστολές,

 πώς καταχράστηκε τη αγάπη μου 

για τη μόρφωση, κολακεύοντας 

και επαινώντας με, πότε 

για την σωματική μου ομορφιά, θαρρείς ότι 

κι αυτό είναι μέρος του αγαθού, και πότε 

για τα κατορθώματά μου και τα πλούτη μου. 

Διότι ακόμα και τα πλούτη τα θεωρούσε 

μέρος του αγαθού, ώστε να μη ντρέπεται όταν

 έπαιρνε κι αυτός μερίδιο απ’ αυτά.

 Ήταν απατεώνας, Διογένη μου, και παμπόνηρος.

 Και το μόνο που κέρδισα από την σοφία του

 είναι η στενοχώρια μου, που έχασα όλα εκείνα

 που ανάφερες πριν, σαν να πρόκειται 

για τόσο σπουδαία αγαθά.

 Διογένης: Ξέρεις όμως τι πρέπει να κάνεις τώρα;

 Βρήκα το φάρμακο για να γιατρέψεις 

την στενοχώρια σου.

 Επειδή εδώ πέρα δεν φυτρώνει ελλέβορος*, 

σκύψε κάτω και πίνε και ξαναπίνε συνεχώς 

από την πηγή που βγάζει το νερό της λησμονιάς. 

Έτσι θ’ απαλλαγείς από τον καημό, που έχασες

 τα αγαθά, που σου δίδαξε ο Αριστοτέλης. 

Μα να, τώρα βλέπω το ίδιο τον Κλείτο 

και τον Καλλισθένη και πολλούς άλλους να ορμούν

 κατά πάνω σου, για να σε καταξεσκίσουν

 παίρνοντας εκδίκηση για τα κακά που τους έκανες. 

Κοπάνησέ την τώρα από τον άλλο δρόμο 

και πίνε συνεχώς, όπως σε συμβούλεψα."

*Ο ελλέβορος είναι το δηλητήριο που έριξαν

 οι πολεμιστές της Δελφικής Αμφικτυονίας 

στα νερά του Πλειστού και υπέταξαν, 

μετά από πολιορκία δέκα χρόνων, την Χρύσα.

Αλλά, όπως τα περισσότερα 

δηλητηριώδη φυτά χρησιμοποιήθηκαν 

για θεραπευτικούς σκοπούς, 

το ίδιο έγινε και με τον ελλέβορο. 

Στην ελληνική μυθολογία ο μάντης

 και θεραπευτής Μελάμπους θεράπευσε 

με αυτό το φυτό τη μεταδοτική μανία

 των θυγατέρων του βασιλιά του Άργους Προίτου.

Πολλοί ρήτορες έτρωγαν λίγο ελλέβορο 

για να τονώσουν τη μνήμη τους κατά τη διάρκεια

 της ομιλίας τους, με αποτέλεσμα αρκετοί

 απ’ αυτούς να παθαίνουν δηλητηρίαση, 

γνωστή ως ελλεβορισμό.

Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, από ελλέβορο

 παρασκευάζονταν φάρμακα για τη θεραπεία

 της μανίας, της μελαγχολίας, της επιληψίας, 

της υδρωπικίας και διάφορων δερματικών παθήσεων.

πήγη

Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς 

(περίπου 125 μ.Χ. - μεταξύ 180 και 192 μ.Χ.)

 ήταν εξελληνισμένος Σύρος ρητοροδιδάσκαλος 

και σατιρικός συγγραφέας, ο δημιουργός

 του σατιρικού διαλόγου

και από τους σημαντικότερους

 αττικιστές συγγραφείς της Δεύτερης σοφιστικής.

περισσότερα

Εμ, αυτό είναι καμουφλάζ!

Εντάξει, φίλε, δεν θα τις πειράξουμε.

Διώρυγα της Κορίνθου και Γερμανική Κατοχή! (Φωτογραφίες)

Αυτό ήταν ένα από τα δωράκια που μας έκαναν,

αποχωρώντας, τα φίλα μας τα Γερμανά.

Το 1941 οι Άγγλοι ανατίναξαν τις γέφυρες

 για να καθυστερήσουν τη διέλευση των Γερμανών, 

με τους τελευταίους να πράττουν το ίδιο

 3 χρόνια αργότερα, ρίχνοντας στη διώρυγα 

ακόμα και βαγόνια τραίνου γεμάτα

 με Ιταλούς αιχμαλώτους. 

Η αποκατάσταση της διώρυγας κράτησε μέχρι 

το 1948, οπότε έγινε πάλι δυνατή η διέλευση πλοίων.

Δικό μας σχόλιο:

Ντόπιες φήμες "θέλουν" 

εκτός από Ιταλούς αιχμαλώτους

να είναι στα βαγόνια και κάποιοι γερμανοτσολιάδες

και άλλοι φίλοι των στρατευμάτων κατοχής

που τους ήταν πλέον άχρηστοι.

Ελάχιστοι και αφελείς θα ήταν όμως

γιατί οι περισσότεροι έκαναν καριέρα και μετά.

Μία αγγελία από τις λίγες. Πολύ απελπισία, ο άνθρωπος.

Ο μεσημεριάτικος υπνάκος είναι ιερός! (Πολύ όμορφες φωτογραφίες)

Η σιέστα των ζώων.

Παλιές φωτογραφίες από την Διώρυγα της Κορίνθου!

Πάν, ο προστάτης των Ελλήνων πολεμιστών, ο πιο αδικημένος θεός των Ελλήνων!

Ο Πάνας (αρχ. Παν) είναι αρχαία ελληνική, 

ιδεατή, ανθρωπόμορφη και δευτερεύουσα θεότητα,

 που ήταν συνυφασμένη με την «πανίδα» της Φύσης, 

(άνθρωποι και ζώα) 

σε μια αμφίδρομη σχέση προστασίας, 

αλλά και προσωποποίηση

 της γενετικής δύναμης της ζωής.

Συνδυάζοντας τον ανθρώπινο και ζωικό παράγοντα, 

ο Πάνας απεικονιζόταν έχοντας κάτω άκρα ζώου,

 «Θεός τραγοπόδαρος», πλέον 

ως προστάτης των κτηνοτρόφων, κυνηγών

 αλλά και των αλιέων με μόνιμη διαμονή του

 σε χώρους της φύσης 

(όρη, δάση, σπήλαια, κοιλάδες, ρεματιές κλπ).

 Η λατρεία του έλαβε μέγιστη ανάπτυξη παράλληλα

 με εκείνη του Δία και των άλλων Ολύμπιων Θεών

 σε όλο τον ελλαδικό χώρο και πέραν αυτού.

Κατά τις κυριότερες μυθολογικές παραδόσεις 

των αρχαίων Ελλήνων ο Πάνας ήταν γιος:

(Αρκαδία): Του Ερμή και της νύμφης Πηνελόπης, 

που μετέστη αργότερα στον ουρανό 

ως υφάντρα του ουράνιου πέπλου 

και την οποία μεταγενέστεροι μυθογράφοι 

την ταύτισαν με τη Σπαρτιάτισσα σύζυγο του Οδυσσέα. 

Και είχε γεννηθεί στο όρος Κυλλήνη 

της αρχαίας Αρκαδίας.

(Αρκαδία): Του Ερμή και της νύμφης Καλλιστούς, 

συνοδού της θεάς Άρτεμης στην Αρκαδία, 

που αργότερα μετέστη επίσης στον ουρανό 

σχηματίζουσα τη Μεγάλη Άρκτο.

Του Διός και της νύμφης Καλλιστούς ή του Διός 

και της νύμφης Θύμβριδος, 

ή του Ουρανού και της Γης,

 ή του Αιθέρος και κάποιας νύμφης, 

ή τέλος του Απόλλωνα και της Οινόης.

Όπως είναι φυσικό στην αρχή ο Πάνας

 λατρευόταν στην Αρκαδία

 στο όρος που γεννήθηκε ως ποιμενικός και νόμιος 

δευτερεύων θεός, εξ ού και παλαιότερα η Αρκαδία

 λεγόταν Πανία. 

Στο Λύκαιο υπήρχε ο αρχαιότερος ναός 

αφιερωμένος στον Πάνα και τη Σελήνη. 

Αργότερα στη Λυκόσουρα δημιουργήθηκε

 σημαντικός ναός του Πανός στον οποίο ασκούσαν, 

όπως σημειώνει ο Παυσανίας, και μαντική. 

Επίσης στη θέση Μέλπεια εκτός από τον ναό 

του Πανός βρέθηκαν πολυάριθμα πήλινα

 και χάλκινα εδώλια του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ., 

μάλλον υπό μορφή ταμάτων. 

Σταδιακά ο Παν λατρευόμενος και από τους αλιείς, 

εξ ου και η προσωνυμία "Παν ο Ακτιος"

 ή "Πάν Άκτιος", δημιουργήθηκαν παράλια ίερά

 κυρίως σε αλιευτικά καταφύγια της αρχαιότητας.

Όταν επίσης οι Αθηναίοι τον θεώρησαν σημαντικό

συντελεστή στη νίκη τους κατά των Περσών

 ο Πάνας απέκτησε και τον χαρακτήρα

 πολεμικής θεότητας. 

Έτσι στην Αττική πολλά σπήλαια (άντρα) 

και λόφοι πήραν το όνομά του. 

Μεταξύ αυτών είναι το σπήλαιο της βορειοδυτικής 

πλευράς του βράχου της Ακρόπολης της Αθήνας,

 ένα άλλο στη Πάρνηθα, ένα τρίτο στο Μαραθώνα 

και ένα τέταρτο στη Βάρη το λεγόμενο

 "Σπήλαιο του Νυμφολήπτου ή Αρχεδήμου".

 Σε όλα αυτά βρέθηκαν ανάγλυφα που παρουσιάζουν 

τον Πάνα τον Ερμή και τις Νύμφες καθώς 

και πολλά αναθήματα ένα εκ των οποίων είναι 

και το αναθηματικό ανάγλυφο

 που εκτίθεται στη Στοά του Αττάλου. 

Επίσης το Πάνειο ή Πανείο όρος, βορειοανατολικά 

της Βάρης καθώς και ο λόφος ο λεγόμενος σήμερα 

"Πανί" στη περιοχή Αλίμου 

ήταν αφιερωμένοι στον Πάνα. 

Επίσης ο Πάνας λατρευόταν στην Αίγινα, στο Άργος, 

στη Ψυττάλεια, στη Σικυώνα, στη Τροιζήνα, 

στον Ωρωπό, στη Μεγαλόπολη, 

στο Κωρύκειο άντρο και κυρίως 

στην Πιάνα Αρκαδίας καθώς το χωριό πήρε 

την ονομασία του από το θεό. 

Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ, πως στο τελευταίο

 αναφερόμενο χωριό υπάρχει και η σπηλιά του Πάνα, 

την οποία μπορεί κανείς να επισκεφτεί μόνο 

με τα πόδια ακολουθώντας το μονοπάτι,

 ή όπως χαρακτηριστικά μας ενημερώνουν 

και οι ταμπέλες, ένα "κατσικόδρομο" μέσω 

μιας διαδρομής απαράμιλλης ομορφιάς 

(η οποία ξεκινά από την πλατεία του χωριού) 

και να δει επάνω στο βράχο σχηματισμένη τη μορφή 

της θεότητας (κοιτάζοντας την είσοδο της σπηλιάς 

στο επάνω μέρος, διαγωνίως-δεξιά). 

Κατά το πρόσφατο παρελθόν η σπηλιά

 είχε χρησιμοποιηθεί από ντόπιους βοσκούς 

οι οποίοι έβρισκαν εκεί ένα καταφύγιο

 για να προστατευθούν οι ίδιοι 

και τα ζώα τους από την βροχή. 

Το μαύρο χρώμα, που ίσως κάνει εντύπωση 

στον επισκέπτη, στα τοιχώματα της σπηλιάς 

προέρχεται από τις φωτιές που άναβαν οι βοσκοί, 

για να ζεσταθούν το χειμώνα.

Η λατρεία όμως του Πάνα υπήρξε

 και εκτός ελλαδικού χώρου.

 Συγκεκριμένα στην αιγυπτιακή πόλη Χέμμιν, 

την "Πανόπολη" των αρχαίων Ελλήνων

 ο Πάνας ταυτιζόταν με τον θεό Μιν.

 Στη δε Ρώμη συνδυάστηκε με τον Λούπερκο

 προς τιμή του οποίου γίνονταν τα Λουπερκάλια. 

Επίσης στη ελληνιστική περίοδο

 οι Στωικοί φιλόσοφοι

 αλλά και οι Ορφικοί ανήγαγαν τον Πάνα 

ως θεό του "σύμπαντος κόσμου" 

(εκ του παν = όλος, σύμπαν)

 και ιδεατή προσωποποίηση της Φύσης 

και των δυνάμεών της. 

Στους δε ύστερους χρόνους ο Παν θεωρήθηκε

 θνητή δαιμονική μορφή. 

Έτσι με την έλευση του Χριστιανισμού 

η μορφή του Πανός αντί της ιδεατής μορφής

 της υπαίθριας ζωής υιοθετήθηκε μεν 

αλλά διαστρεβλωμένη 

ως μορφή του διαβόλου της κόλασης.

Ο θεός Πάν κατέχει ιδιαίτερη 

σημαντική θέση στη τέχνη. 

Τα ιερά του δένδρα ήταν η δρυς και η πίτυς (πεύκο). 

Σύμβολά του η σύριγγα (ο αυλός του) και η σφενδόνη.

 Στις θυσίες που του πρόσφεραν περιλαμβάνονταν

 αγελάδες, κριάρια και πρόβατα καθώς γάλα και μέλι. 

Η αρχαία τέχνη τον απεικόνισε στις διάφορες

 ασχολίες του και σε ερωτικές σκηνές 

με τους Σάτυρους, τον Ερμή και τον Διόνυσο. 

Σε αττικά αγγεία των κλασικών χρόνων

 σε ανάγλυφα εδώλια, νομίσματα, τοιχογραφίες,

 ψηφιδωτά, και σε σαρκοφάγους 

των ρωμαϊκών χρόνων ο Παν 

κατέχει ιδιαίτερη θέση.

Σημαντικοί γλύπτες της αρχαιότητας έλαβαν

 τα θέματά τους από τον Πάνα, πως ο Πραξιτέλης 

και ο Ζεύξις μερικά των οποίων διασώζονται 

σε ρωμαϊκά αντίγραφα. 

Χαρακτηριστικό είναι το σύμπλεγμα του Πάνα 

 που εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό

 Μουσείο της Αθήνας όπου η Αφροδίτη 

απειλεί τον Πάνα με το σανδάλι της.

Στους νεότερους χρόνους ο Πάνας συνέχισε

 ν΄ αποτελεί έμπνευση καλλιτεχνών 

όπως οι γλύπτες Φραγκαβίλα, Ροντέν

 και οι ζωγράφοι Ρομάνο, Ρούμπενς, 

Πουσέν και ακόμη ο Πικάσο

Ο αστεροειδής 4450 Παν (4450 Pan), 

που ανακαλύφθηκε το 1987, πήρε το όνομά του

 από τη θεότητα αυτή.

Η εμφάνιση του Πάνα στην Ελληνική Μυθολογία 

φαίνεται ν΄ ανάγεται στον 7ο αιώνα π.Χ.. 

Σύμφωνα με τις επικρατέστερες παραδόσεις 

γεννήθηκε στο όρος Λύκαιον της Αρκαδίας. 

Μόλις όμως τον αντίκρισε η μητέρα του 

τον εγκατέλειψε τρομαγμένη 

από τη μορφή που είχε, 

με δύο κέρατα κατσικιού στο κεφάλι, 

μυτερά αυτιά, γενειοφόρος και τραγοπόδαρος. 

Ο Ερμής που αντιλήφθηκε τη σκηνή έσπευσε 

και προστάτευσε τον έκθετο Πάνα τον οποίο 

και μετέφερε στον Όλυμπο όπου και τον παρουσίασε 

στον Δία και τους άλλους θεούς 

οι οποίοι και τον καλοδέχθηκαν. 

Στη συνέχεια επέστρεψε και ανατράφηκε 

από τις αρκαδικές Νύμφες, οπότε και έγινε φίλος

 του Διονύσου και εμφανίσθηκε πλέον ως προστάτης

 των γεωργών και κτηνοτρόφων 

και των προϊόντων τους, φίλος του κρασιού 

και του γλεντιού.

Ο Πάνας ήταν ο σύντροφος των Νυμφών 

και ακούραστος εραστής κάθε νέας ή νέου 

που πλησίαζε το χώρο του δηλαδή την Φύση. 

Προστάτης του πολλαπλασιασμού των αιγοπροβάτων

 δεν άργησε να θεωρείται και ο ίδιος επιβήτορας

 ακόμη και αυτών. 

Αγαπούσε τη φυσική υπαίθρια ζωή όπου περνούσε

 ώρες ατέλειωτες παίζοντας με το ποιμενικό του αυλό,

 τη σύριγγα. Λέγεται μάλιστα ότι η Σύρριγγα

 (αρχαία: Σύριγξ) ήταν και αυτή Νύμφη

 η οποία προκειμένου να τον αποφύγει 

μεταμορφώθηκε σε καλαμιά. 

Τότε ο Πάνας έκοψε απ΄ αυτή ανόμοια τεμάχια

 καλαμιού τα οποία και ένωσε σε σειρά

 και δημιούργησε τον αυλό του.

Οι ερωτικές του περιπέτειες που είχε

με τις διάφορες Νύμφες είναι πολλές σημαντικότερη 

των οποίων φέρεται εκείνη

 της αποπλάνησης της Σελήνης, 

(ιδεατή ερμηνεία της Νέας Σελήνης)

Χαρακτηριστικός επίσης, σχετικά με το πρόσωπό του, 

είναι και ο θρύλος ότι στη Μάχη του Μαραθώνα 

βοήθησε τους Έλληνες εναντίον των Περσών

 με δυνατές και τρομακτικές φωνές

επαναλαμβάνοντας ρυθμικά 

το όνομά του "παν - παν - παν.... με συνέπεια

 οι Πέρσες, ακούγοντάς τον, καταλήφθηκαν

 από πανικό (λέξη που προέρχεται από το όνομα Παν) 

όπου και υποχώρησαν.

Αναφορά του Ισπανού ιστορικού ερευνητή 

και συγγραφέα Pedro Olalla στην αρχ. Λυκόσουρα, 

το Ιερό της Δέσποινας, το Λύκαιο Όρος

 και τον Θεό Πάνα...

Ο Pedro Olalla Gonzalez de la Vega γεννήθηκε

 στην πόλη Οβιέδο της Ισπανίας το 1966, 

όπου παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας,

 Ιστορίας της Τέχνης και Φιλοσοφίας 

και πήρε το πτυχίο του στη Ρομανική Φιλολογία. 

Το 1994 μετοικεί στην Αθήνα με σκοπό να ασχολείται 

με την έρευνα, τη δημιουργία και τη διδασκαλία

 σε μια χώρα με την οποία διατηρούσε στενή σχέση 

από δέκα χρόνια πριν. 

Υπήρξε καθηγητής Νέων Ελληνικών 

στο Πανεπιστήμιο του Οβιέδο και λέκτορας 

Ισπανικών στο Πανεπιστήμιο Syracuse της Νέας Υόρκης. 

Το 1999 του δόθηκε υποτροφία

 από το Ίδρυμα «Α. Σ. Ωνάσης» για την διεξαγωγή 

των ερευνών σχετικά με την εκπόνηση 

του Μυθολογικού Άτλαντα της Ελλάδας 

(χαρτογράφηση, φωτογράφηση και φιλολογική

 τεκμηρίωση. Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 2002),

 έργο για το οποίο, από το 1995, έχει διανύσει 

πάνω από εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα 

στην Ελλάδα ακολουθώντας τα ίχνη 

των αρχαίων μύθων.

Ανάμεσα στα βιβλία που έχει γράψει είναι 

και το "Ευδαίμων Αρκαδία"...

Η σαγήνη ενός μύθου στον πολιτισμό της Δύσης.......

Αλήθεια, από τι φαίνεται ο πολιτισμός ενός λαού;

Ο πολιτισμός ενός λαού φαίνεται από πάρα πολλά

αλλά το πιο σημαντικό είναι

το πώς διαχειρίζεται την κληρονομιά του.

Πολιτισμός είναι να σέβεσαι τη μνήμη

των προπατόρων σου .

Θα μου πείτε όμως ότι εξαρτάται το ποιους

ο καθένας θεωρεί ως προγόνους του.

Σας παρακαλώ σώστε τον Δίολκο.

Μεταδώστε αυτό το μήνυμα

 σε όσους περισσότερους μπορείτε.

Ένα παγκοσμίου ενδιαφέροντος τεχνικό έργο

 και μνημείο πολιτισμού της ανθρωπότητας,

κινδυνεύει, μέρα με τη μέρα, να χαθεί για πάντα.

Χάνεται μέρα με τη μέρα ανάμεσα στη αδιαφορία

 και την γραφειοκρατία των κληρονόμων.

Βάλτε μια φωνή μήπως και μας ακούσουν!

             Πάν Καρτσωνάκης

A Civilization of a nation is indicated by the way

It administers the heritage of its progenitors.

Please Save Diolkos

Please forward this message

to as many people as possible.

A technical work as well as a world inheritance

monument of global interest

is endangered day by day amidst the indifference

 and bureaucracy of the inheritors. 

Put up a voice in case we are heard.

                  Pan Kartsonakis

http://kartson.pblogs.gr/tags/diolkos.html

Έχουν μνήμες οι πέτρες.

Των κεραμικών τα όστρακα

και των μαρμάρινων γλυπτών

τα θραύσματα

λένε ιστορίες.

Έχουν οξειδωθεί με αναμνήσεις

και οι αιώνες έχουν, επάνω τους,

σταλάξει ιστορίες που κανείς,

σωστά, δεν μπορεί να διαβάσει

παρεκτός ποιητές 

και αλαφροΐσκιωτοι

σαλιγκάρια και  πεταλούδες

κανένας άλλος καλλίτερα.

Έχουν μνήμες οι πέτρες . . . . . . .

Έτσι όπως και τα κύτταρα.

        Καρτσωνάκης Πάν

A Civilization of a nation is indicated by the way

It administers the heritage of its progenitors.

Please Save Diolkos

Please forward this message

to as many people as possible.

A technical work as well as a world

inheritance monument

of global interest is endangered day by day 

amidst the indifference

 and bureaucracy of the inheritors. 

Put up a voice in case we are heard.

The stones can recall. 

The ceramic sherds 

and the pieces

 of the marble sculptures, 

have stories to tell.

 They’ve been oxidized with memories

 and the centuries have dripped

 on them stories 

that no one can read, 

in the right way, 

except the poets 

and the “moonstrucked”,

 the snails and the butterflies…

 nobody else could.

 Stones can recall. . . . . . . . .

 Like bodycells do, 

the same way. 

Kartsonakis Pan 2009

 

Ήταν ο Περίανδρος

που  κατασκεύασε τον Δίολκο.

 Ήταν ο πλακόστρωτος δρόμος

 που επέτρεπε στα πλοία

να μεταφέρονται ανάμεσα

στον Κορινθιακό και τον Σαρωνικό,

 και στους Κορίνθιους

 να αποκτούν χρήμα και ισχύ.

Όμως η σύγχρονη ιστορία

        του Δίολκου

 αγγίζει τα όρια της τρέλας.

Τυμβωρύχοι

Επιχρωματισμένη γκραβούρα

από την προεπαναστατική εποχή. 

Έπειτα από δεκαπέντε χρόνων κωλυσιεργία, 

δρομολογήθηκαν επιτέλους η διάσωση

 και η ανάδειξη του αρχαίου Διόλκου, 

τμήματα του οποίου σώζονται στην περιοχή 

της Ποσειδωνίας στον Ισθμό της Κορίνθου. 

Ενός έργου της αρχαιότητας μοναδικού,

 που κατασκευάστηκε πιθανότατα

 επί Περιάνδρου τον 6ο αι. π.Χ., 

για τη μεταφορά εμπορευμάτων

 και πολεμικών πλοίων από τον Σαρωνικό 

στον Κορινθιακό Κόλπο.

Ελευθεροτυπία, 

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Δικό μας σχόλιο:

Λέτε τελικά να φάνηκε φως

έστω και γι αυτό το ελάχιστο έργο προστασίας

που φαίνεται στην φωτογραφία

(προϊόν ψηφιακής επεξεργασίας)

ή μήπως είναι ένα ακόμη 

προεκλογικό "βεγγαλικό";

Δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά.

Μακάρι να είναι αλήθεια, αυτή τη φορά.

Από μελέτες, στην Ελλάδα, πάμε πολύ καλά.

Το μόνο που με κάνει να πιστεύω 

ότι κάτι θα αλλάξει αυτή τη φορά

είναι η προσωπική διαβεβαίωση που είχα

ότι, θα αγωνιστεί προς αυτή την κατεύθυνση,

από τον αντιπεριφεριάρχη Γιώργο Δέδε

σε ανύποπτο χρόνο, πολύ πριν τις εκλογές

και προτού καν να είναι υποψήφιος.

Δέσμευση που μου την επανέλαβε και πάλι 

πριν από λίγες ημέρες σε σχετική συζήτηση.

Τυχαίνει να τον γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια πριν

και εκτιμώ ότι δεν θα το έλεγε

αν δεν το εννοούσε.

ΔΙΟΛΚΟΣ από apmaster