Αν είναι η αγάπη ανύπαρκτη, πώς τότε με φλογίζει;

Αν είναι η αγάπη ανύπαρκτη, πώς τότε με φλογίζει;  

Αν πάλι υπάρχει αληθινά, για ποιους σκοπούς δουλεύει; 

Αν είναι αγνή και αγαθή, γιατί να με παιδεύει; 

Αν είναι ωστόσο μοχθηρή, πώς ηδονές χαρίζει; 

Κι αν δεν το θέλω, τι ωφελεί η θλίψη ετούτη πάλι; 

Αν δεν μου είναι ποθητή, ποιος μου την επιβάλλει; 

Κι άμα μου είναι ποθητή, τότε γιατί στενάζω; 

Καθώς με φέρνει μια από δω και μια από την άλλη. 

Σαν βάρκα κλυδωνίζομαι στα κύματα τα μαύρα. 

Κι ούτε ότι ξέρω θέλω πια, ούτε τι θέλω ξέρω. 

Το θέρος νιώθω παγωνιά και το χειμώνα λάβρα.

Άμα το θέλω που αγαπώ, πόνους πώς δοκιμάζω;  

Όπως η χλόη που λυγάει στον άνεμο υποφέρω. 

Που μέσα στ άγριο πέλαγο δεν βρίσκει τ ακρογιάλι.  

Francesco Petrarca