Ο δρόμος δεν έχει ανάγκη τους διαβάτες
αλλά οι διαβάτες το δρόμο.
Η τέχνη δεν έχει ανάγκη τα βραβεία,
ούτε είναι αγώνισμα δρόμου
που θα κόψει κάποιος
το νήμα της νίκης.
Η τέχνη θα υπάρχει πάντοτε
και ο δρόμος της
θα παραμένει δίχως τέρμα,
όσο υπάρχουν άνθρωποι
σε τούτον τον πλανήτη
που τον έχουν ανάγκη.
Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι
που ονειρεύονται
και άνθρωποι που θέλουν
να επικοινωνήσουν.
Όπως έλεγε κι ένας φίλος μου,
οι άνθρωποι που ονειρεύονται
και θέλουν να επικοινωνήσουν,
οι άνθρωποι που λένε τα όνειρά τους,
είναι οι Ποιητές του κόσμου.
Ο δρόμος της τέχνης δεν έχει τέλος.
Ο δρόμος δεν έχει ανάγκη
τους διαβάτες
αλλά οι διαβάτες το δρόμο.
Το διαδίκτυο
είναι το μέσο επικοινωνίας μας, σήμερα.
Το διαδίκτυο προκλητικά,
μας δίνει την ευκαιρία.
Ας την εκμεταλλευτούμε!
Φωτογραφίες και κείμενο: Πάν Καρτσωνάκης
The mind, full of thoughts,
twirls back to yesterday.
It can't understand,
it falls in the marsh and sinks
while struggling to find its mistakes
and perhaps to repent.
------------------
Fumbling and following the smells,
his intuition and the sounds,
the unrealistic poet,
rides the dreams
and enters triumphantly
for the slaughter
that expiates him.
kartsonakis Pan (kARTson)
Γιατί υπάρχει η ποίηση, στη ζωή μας;
Για να "χορταίνει" τη μιζέρια!
Τα ονειροτάξιδα είναι απαραίτητα στα σκουλήκια
που ονειρεύονται πως θα γίνουν πεταλούδες.
Παράξενο αλλά πολύ συχνά συμβαίνει
και τα όνειρα είναι
σαν την πραγματικότητα που ζεις.
Ονειρεύεσαι και το σώμα σου συμμετέχει στον πόνο
στη χαρά αλλά και στην ηδονή.
Ονειρεύεσαι και ξυπνάς
τρομαγμένος, φοβισμένος
ή χαρούμενος, ευτυχισμένος
ανάλογα το όνειρο.
Η ποίηση λοιπόν είναι το απαραίτητο όνειρό μας
και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει
πως την ποίηση
την έχουν μεγαλύτερη ανάγκη οι άνθρωποι
που μπορεί να είναι δυστυχισμένοι και να υποφέρουν
αλλά ονειρεύονται
γιατί θέλουν ένα διαφορετικό, άλλο, καλύτερο αύριο
και αγωνίζονται γι αυτό
κι αν ζούνε σαν σκουλήκια
ή σαν βάτραχοι στον βούρκο
αυτοί έχουν ήδη γίνει πεταλούδες
με πολύχρωμα φτερά
κι ας ξέρουν πολύ καλά
πως θα ζήσουν τόσο, μα τόσο λίγο.
Καρτσωνάκης Πάν
Όταν διαβάζω στίχους, μου είναι αδιάφορο
με τι μάρκα στυλό
έγραψε ο ποιητής.
Όταν κοιτάζω έναν πίνακα ζωγραφικής
ποτέ μου δεν αναρωτήθηκα
με τίνος εργοστασίου χρώματα δούλεψε ο ζωγράφος.
Υποτιμούμε τη δουλειά ενός φωτογράφου
όταν σκεφτόμαστε τη μάρκα
της φωτογραφικής του μηχανής,
τι αρνητικό χρησιμοποιούσε ή σε τι χαρτί τύπωσε.
Η εικόνες δεν έχουν ανάγκη ούτε το αρνητικό,
ούτε το χαρτί, ούτε και τη φωτογραφική μηχανή,
για να είναι σπουδαίες, παρά μόνο
ένα μυαλό που ονειρεύεται.
Ο δημιουργός εικόνων χρειάζεται μόνο το όνειρό του
και τα βιώματά του
για να ξεφυτρώσουν οι εικόνες του
όπως ξεφυτρώνουν τα χόρτα με τα άνθη τους
με την βοήθεια της βροχής
στο πρώτο φως της άνοιξης,
στον καιρό τους πάντοτε
από σπόρους που έπεσαν στη γη
σε άλλους ανύποπτους καιρούς.
Οι εικόνες δεν έχουν ανάγκη κριτικούς τέχνης.
Οι εικόνες, αν κάτι χρειάζονται,
είναι η ματιά μας και μόνο.
Η δική μας η ματιά
και η ματιά εκείνων
με τους οποίους τις μοιραζόμαστε.
Φιλικά πάντοτε
Πάν. Καρτσωνάκης
Προσεγγίζω ένα έργο καλλιτεχνικής έκφρασης,
όχι με την αυθάδεια της γνώσης
αλλά με την σεμνότητα και το πάθος
του μικρού παιδιού και του ερωτευμένου μαθητή.
Το λέω αυτό, γιατί, όχι λίγες φορές στο παρελθόν,
περισσότερο αυθάδης και περισσότερο αδαής,
στάθηκα κριτικά και μόνο
απέναντι στο έργο κάποιων.
Στείρα.
Ενώ θα έπρεπε να είχα προσπαθήσει
να κατανοήσω κάτι άλλο πριν.
Ότι, για παράδειγμα, δεν μπορώ να καταλάβω
τι θέλει να πει το ποίημα ενός Άγγλου ποιητή
αμετάφραστο και όταν μάλιστα αγνοώ
την Αγγλική γλώσσα .
Μα θα μου πείτε όμως, πως η εικαστική γλώσσα
είναι οπτική και μάλιστα διεθνής.
Ωραία, τότε δε μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα.
Και τότε πως προσεγγίζουμε ένα έργο τέχνης;
Όπως απολαμβάνουμε
το κελάηδημα ενός ωδικού πτηνού,
δίχως να μας απασχολεί, τι θέλει να πει.
Με τον ίδιο τρόπο που ακούμε ένα μουσικό κομμάτι
δίχως να προσπαθούμε να το μεταφράσουμε σε λόγια
αλλά πολύ απλά το νοιώθουμε ή καλύτερα το βιώνουμε
όπως ένα ηλιοβασίλεμα ή ένα άνθος.
Αυτά δεν μεταφράζονται,
όπως και τα όνειρά μας άλλωστε .
Δικά μας είναι αλλά πόσες φορές
μπορέσαμε να τα εξηγήσουμε;
Έτσι και τα έργα τέχνης
είναι στην ουσία αμετάφραστα
και ο χειρότερος τρόπος για να τα προσεγγίσουμε
είναι αυτός.
Πολύ ανθρώπινος τρόπος προσέγγισης, δε λέω,
αλλά λάθος.
Κείμενο και φωτογραφίες
Πάν Καρτσωνάκης.
Μέσα μας κοιμάται ένα παιδί εκατομμυρίων ετών
Αγνοεί ανάγνωση γραφή
και με εικόνες
σαν αρχαία ιερογλυφικά
και όνειρα
προσπαθεί να μας μιλήσει.
Κανείς δεν έμαθε τη γλώσσα του
αν και προσπάθησαν πολλοί
ελάχιστοι κατάφεραν
κάποιο νόημα να βγάλουν.
Μέσα μου ένας γίγαντας κοιμάται
ένα παιδί πρωτόγονο φωλιάζει μέσα μου
ποτέ μου δεν κατάλαβα τι θέλει
παρά μόνο όταν άρχισα
να μιλώ την ίδια γλώσσα.
Μέσα μου κοιμάται το παιδί
και οι σκέψεις του να κοιμηθώ
δεν με αφήνουν !
Καρτσωνάκης Πάν.
Πόσες φορές δεν έτυχε, εσύ ν αποφασίσεις
εκείνο το μεγάλο ΝΑΙ ή ΌΧΙ ν απαντήσεις
μα πάντοτε ανέβαλες απόφαση να πάρεις
κι ήταν σα να έχασες προτού να πολεμήσεις.
Αλήθεια και ποιος δε θα θελε τη μοίρα του να ξέρει
και κάνοντας παρέμβαση το μέλλον του ν αλλάξει;
Πόσες φορές, σα ναυτικός, να ταξιδέψεις θέλεις
μα δεν τολμάς απ το μικρό να βγεις το λιμανάκι
και αναβάλεις συνεχώς με χίλιες δυο προφάσεις
μα κατά βάθος δεν τολμάς να πάρεις αποφάσεις.
Τάκης Καρτσωνάκης
Γεμάτο σκέψεις το μυαλό
στο χθες στριφογυρίζει
να καταλάβει δεν μπορεί
βαλτώνει και βουλιάζει
πασχίζει, λάθη του να βρει
μήπως μετανοήσει.
----------------------
Ψηλαφιστά, με τις οσμές,
διαίσθηση και ήχους
αιθεροβάμων ποιητής
ονειροβάτης μπαίνει
θριαμβευτής για τη σφαγή
που τον εξιλεώνει!
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου