Μια πολύ περίεργη ιστορία υπάρχει σε αυτήν την παλιά φωτογραφία.

Ο τρίτος από δεξιά είναι ο Αριστείδης Παρασκάκης.

Ο Αριστείδης πολεμούσε στην Αλβανία και δέχτηκε 

ένα βλήμα στό κεφάλι φαίνεται το σημάδι στο μέτωπο. Κατέβηκε στο Κοντομαρί στά Χανιά 

με αναρρωτική άδεια και το πλοίο δέχτηκε 

αεροπορική επίθεση καί βούλιαξε πάλι γλύτωσε

 ο Αριστείδης.

Τώρα θα τον εκτελέσουν στο Κοντομαρί 

με όλους αυτούς. 

Θυμήθηκε ότι είχε ένα χαρτί στην τσέπη

 πού του το έδωσαν κάτι αλεξιπτωτιστές 

στην διάρκεια της μάχης όταν τον σταμάτησαν

 στον δρόμο και αυτός τούς έδωσε δυο τυράκια

 που είχε στίς τσέπες.

Το σημείωμα στα γερμανικά έγραφε ότι είναι φίλος 

και να μήν τόν πειράξουν.

Το έδωσε στον αξιωματικό και τόν έδιωξε 

από τούς μελλοθανάτους. 

Ο Αριστείδης πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 85χρονών.

Το έγκλημα στο Κοντομαρί Χανίων 

μέσα από τις φωτογραφίες ενός Γερμανού 

υπολοχαγού που θεωρείται προδότης επειδή τις διέρρευσε 

Πηγή: www.lifo.gr

Η Σφαγή στο Κοντομαρί  

Στις 2 Ιουνίου 1941, γερμανοί αλεξιπτωτιστές εκτέλεσαν τους άρρενες κατοίκους 

του χωριού Κοντομαρί των Χανίων, ως αντίποινα για τη συμμετοχή τού ντόπιου 

πληθυσμού στη Μάχη της Κρήτης (20 Μαΐου - 31 Μαΐου 1941).

 Η σφαγή στο Κοντομαρί, που βρίσκεται 18 χιλιόμετρα δυτικά των Χανίων

και 3 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του αεροδρομίου του Μάλεμε, ήταν τα πρώτα

 από μία σειρά αντιποίνων που έγιναν στην Κρήτη

 από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.

Με την έναρξη της αεραποβατικής επιχείρησης στην Κρήτη, οι αλεξιπτωτιστές

 του 3ου Τάγματος της 1ης Μεραρχίας Αλεξιπτωστιστών της Βέρμαχτ 

 προσγειώθηκαν στα νοτιοανατολικά του αεροδρομίου του Μάλεμε. 

Οι εισβολείς αντιμετωπίστηκαν από άνδρες του Νεοζηλανδικού στρατού

 (21ο και 22ο Τάγμα) και από ντόπιους πολίτες, που έφεραν από πρωτόγονα 

έως απαρχαιομένα όπλα. Οι γερμανοί αλεξιπτωτιστές αντιμετώπισαν απρόσμενα

 ισχυρή αντίσταση και υπέστησαν μεγάλες απώλειες. 

Έχασαν από 400 έως 600 άνδρες, και τον διοικητή τους ταγματάρχη Ότο Σέρμπερ.

Η ίδια τύχη περίμενε τους γερμανούς εισβολείς και στις υπόλοιπες περιοχές 

της Μεγαλονήσου, στις οποίες επιχείρησαν. 

Αμέσως άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για κακομεταχείριση

 των γερμανών αλεξιπτωτιστών από τον ντόπιο πληθυσμό. 

Γερμανικές στρατιωτικές αναφορές έκαναν λόγο για επιθέσεις κρητικών

 κατά στρατιωτών τους με μαχαίρια, τσεκούρια, ακόμα και δρεπάνια.

 Άλλωστε, η Πρωσσική ηθική περί πολέμου ήταν αντίθετη με την εμπλοκή πολιτών

 στον πόλεμο, τον οποίο όφειλαν να διεξαγάγουν επαγγελματίες στρατιώτες.

Οι φήμες και οι αναφορές γνωστοποιήθηκαν στον αντικαγκελάριο του Τρίτου Ράιχ 

και βετεράνο πιλότο Χέρμαν Γκέριγκ (1893 - 1946), ο οποίος διέταξε

 τον επικεφαλής του Σώματος των Αλεξιπτωπτιστών, 

Κουρτ Στούντεντ (1890 - 1978), να προβεί σε ανακρίσεις και αντίποινα

 αν κρινόταν απαραίτητο. 

Ο Στούντεντ δεν έχασε χρόνο κι εξέδωσε διαταγή αμέσως 

μετά την κατάληψη της Κρήτης (31 Μαΐου), με την οποία οι στρατιωτικές

 μονάδες που ενεπλάκησαν σε μάχες με πολίτες όφειλαν να ενεργήσουν τα αντίποινα.

Ακολουθώντας τη διαταγή του Στούντεντ, ο υπολοχαγός Χορστ Τρέμπες (1916-1944) 

με τους εναπομείναντες άνδρες του 3ου Τάγματος Αλεξιπτωτιστών

 κατευθύνθηκε προς στο Κοντομαρί, πλησίον του οποίου είχαν βρεθεί τα πτώματα 

κάποιων στο συμπολεμιστών τους. 

Αμέσως μετά την άφιξή τους, οι Γερμανοί συγκέντρωσαν τους κατοίκους

 κι αφού απελευθέρωσαν τα γυναικόπαιδα, πήραν ως ομήρους τους περισσότερους 

από τους άνδρες του χωριού. Τους οδήγησαν σε ένα ελαιώνα έξω από το χωριό 

και τους εκτέλεσαν. Ο αριθμός των εκτελεσθέντων ποικίλλει από 23 έως 60. 

Ο 25χρονος Χορστ Τρέμπες παρασημοφορήθηκε για την πράξη του 

από τον Γκέρινγκ με τον Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού,

 αλλά τρία χρόνια αργότερα σκοτώθηκε στη Νορμανδία.

Τη Σφαγή στο Κοντομαρί αποτύπωσε με τον φωτογραφικό του φακό 

ο Φραντς - Πέτερ Βάιξλερ, ο οποίος υπηρετούσε ως πολεμικός ανταποκριτής

 στο τμήμα προπαγάνδας της Βέρμαχτ. 

Λίγους μήνες αργότερα, ο Βάιξλερ απολύθηκε από τον στρατό και κατηγορήθηκε 

για εσχάτη προδοσία, επειδή βοήθησε κάποιους Κρητικούς να αποδράσουν

 και δημοσιοποίησε κάποιες από τις φωτογραφίες που τράβηξε στο Κοντομαρί. 

Αμέσως μετά τον πόλεμο κατέθεσε στη δίκη της Νυρεμβέργης

 ως μάρτυρας κατηγορίας κατά του Χέρμαν Γκέριγκ και το 1955 επισκέφθηκε

 το μαρτυρικό χωριό, όπου του επιφυλάχθηκε θερμή υποδοχή από τους κατοίκους.

Το φωτογραφικό υλικό του Βάιξλερ παρέμεινε θαμμένο στα ομοσπονδιακά αρχεία

 της τότε Δυτικής Γερμανίας έως το 1980, οπότε ανακαλύφθηκε 

από τον δημοσιογράφο Βάσο Μαθιόπουλο (1929-2013) και συσχετίστηκε

 με τη Σφαγή στο Κοντομαρί από τον δημοσιογράφο Κώστα Παπαπέτρου

ΠΗΓΗ

Δώστε λίγο προσοχή στο χαμόγελο

αυτού του κτήνους.

Η χαριστική βολή για να είναι σίγουροι.

Φτιάξτε ένα πολύ δροσερό κι εύκολο γλύκισμα για όλες τις ώρες!

Για τη βάση:

1 συσκευασία, 180 γραμμαρίων, μπισκότα της επιλογής σας

2 κουταλιές της σούπας σιρόπι σοκολάτας

2 κουταλιές της σούπας κομμάτια καραμέλας

Για τη γέμιση

300 γραμμάρια  τυρί κρέμα ή ανθότυρο (προαιρετικά)

300 γραμμάρια κρέμα γάλακτος 35% λιπαρά

200 γραμμάρια φράουλες κομμένες στη μέση

Προαιρετικά

παγωτό φράουλα

παγωτό καϊμάκι

Εκτέλεση-Για τη βάση

Απλώνουμε στον πάτο ενός κυκλικού ταψιού μεσαίου μεγέθους 

τα θρυμματισμένα μπισκότα.

Περιχύνουμε με 2 κουταλιές της σούπας σιρόπι σοκολάτας

 και πασπαλίζουμε με 2 κουταλιές της σούπας κομμάτια καραμέλας.

Ψήνουμε τη βάση στο φούρνο για 20 λεπτά.

Για τη γέμιση

Σε ένα μίξερ χτυπάμε στη δυνατή σκάλα την κρέμα γάλακτος μέχρι να γίνει σαντιγί.

Στη συνέχεια ρίχνουμε το τυρί κρέμα και ανακατεύουμε απαλά με μια σπάτουλα.

Για τη συναρμολόγηση βάσης - γέμισης

Σε ένα ποτήρι βάζουμε στον πάτο 2 κουταλιές της σούπας από τη βάση,

 2 κουταλιές της σούπας από τη γέμιση και  4 φράουλες κομμένες στη μέση.

Επαναλαμβάνουμε μέχρι να γεμίσει το ποτήρι μας. 

Το ίδιο κάνουμε και για τα υπόλοιπα ποτήρια.

Βάζουμε στο ψυγείο για 2 ώρες και σερβίρουμε.

Μπορούμε να προσθέσουμε εάν θέλουμε και έτοιμο παγωτό φράουλα και καϊμάκι.

ΠΗΓΗ

Πως υπονομεύτηκε το καθεστώς του από τους δυτικούς και σε τι αποσκοπούσαν;

Πριν από λίγες μέρες συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια 

από το θάνατο του Λίβυου ηγέτη, Μουαμάρ Αλ Καντάφι.

Οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί το 2011 είχαν ως αποτέλεσμα την κατάλυση του καθεστώτος

 που χρονολογούνταν από το 1967.

 Έτσι, γράφτηκε η τελευταία σελίδα μιας αρκετά αμφιλεγόμενης διακυβέρνησης.

Οι περισσότεροι σήμερα, θεωρούν τον Καντάφι τύραννο και δικτάτορα. 

Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι

Οι περισσότεροι σήμερα, θεωρούν τον Καντάφι ένα τύραννο, δικτάτορα της Λιβύης 

που βασάνιζε, εκτελούσε, δολοφονούσε με αυταρχικότητα και δικαίως τιμωρήθηκε 

από τη διεθνή κοινότητα. 

Τα πράγματα όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι.

Ο Καντάφι ήταν ένα δυνατός ρήτορας, αρκετά μορφωμένος, ο οποίος κατείχε

 ιδεολογικό προσανατολισμό και ταυτότητα. 

Η αποδοχή του από το λαό άγγιζε σταλινικά ποσοστά έως και το τέλος της ζωής του

 και ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς δημοκρατίας παγκοσμίως.

 Μπορεί να ακούγεται φαιδρό ή ειρωνικό να συσχετίζουμε το όνομα του Καντάφι

 με τη δημοκρατία και την άμεση διακυβέρνηση αλλά έτσι φαίνεται 

πως ήταν η πραγματικότητα.

Μπορεί οι περισσότερες χώρες της Αφρικής να διέπονται από ένα καθεστώς 

αγοραίας μοναρχίας, η Λιβύη ωστόσο δεν διέθετε μόνο αυτό. 

Σίγουρα η εξουσία εκπορευόταν από τον Καντάφι αλλά οι δομές και ο τρόπος 

λειτουργίας του πολιτεύματος ήταν κάτι παραπάνω από ζηλευτός 

ακόμη και από τις “καλύτερες δημοκρατίες” του κόσμου. “

Μα ο Καντάφι δεν ήταν δικτάτορας που ανέβηκε στην εξουσία με πραξικόπημα

 και κατέστειλε κάθε απόπειρα εναντίωσης στις βουλές του”; 

Σε δύο μόλις στάδια μπορούμε να πούμε πως ο Καντάφι “έχασε την μπάλα”. 

Στο πρώτο, όπου προσπαθούσε να αποδείξει στο λαό, άρτι αφειχθής 

πως θα άλλαζε τη Λιβύη προς το καλύτερο και στο τελευταίο όπου η εξουσία 

τον είχε καταστήσει αρκετά αλαζόνα, υπερφίαλο και αυταρχικό.

Σε καμία όπως περίπτωση αυτά τα δύο στάδια δεν μπορούν να επισκιάσουν

 το συνολικό του έργο στη Λιβύη αλλά ούτε και να τον χαρακτηρίσουν συνολικά.

Η υπονόμευση του καθεστώτος Καντάφι 

από το Δυτικό Κόσμο.

Όπως ο Σαντάμ Χουσεΐν διατεινόταν πως θα εξάγει πετρέλαιο, διενεργώντας

 κάθε δοσοληψία σε ευρώ και όχι σε δολάρια, έτσι και ο Καντάφι 

είχε ένα δικό του όραμα/σχέδιο για την οικονομική πολιτική που θα ακολουθούσε. 

Αμφότεροι δεν πρόλαβαν να εφαρμόσουν τα προγράμματα τους

 διότι δεν τους εδόθη η ευκαιρία.

Στην περίπτωση του Καντάφι, ο Λίβυος ηγέτης σκεφτόταν τη δημιουργία

 του Χρυσού Αφρικάνικου Δινάριου, το οποίο θα αντιστοιχούσε σε χρυσό 

ταράζοντας έτσι τις παγκόσμιες οικονομικές ισορροπίες,

 δεδομένων των αποθεμάτων πετρελαίου που διέθετε η Λιβύη. 

Φυσικά το εγχείρημα δεν προχώρησε καθώς

 από εκείνη τη στιγμή οι ΗΠΑ αλλά και η Ευρώπη, στοχοποιώντας τον 

ξεκίνησαν να βάλλουν εναντίον του.

Οι κατασκευασμένες δίκες εναντίον Λίβυων πολιτών, οι κυρώσεις της Ε.Ε, 

ούσα ο κύριος λήπτης ενέργειας (85%) από τη Λιβύη, η στήριξη των Αμερικάνων 

στην Αλ Κάιντα, η επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και η συνεχής διάδοση

 ψευδών δημοσιευμάτων περί βομβαρδισμών, έπειτα από διαταγές του Καντάφι 

ήταν ένα ακόμη τρόπος υπονόμευσης του καθεστώτος.

Όταν είχε μόλις ξεσπάσει η κρίση ο Καντάφι δέχτηκε να δώσει συνέντευξη 

στο BBC, το ABC News και τους Sunday Times. 

Εκεί εξήγησε πως οι προσπάθειες του είχαν να κάνουν με την αποφυγή 

ενδυνάμωσης της Αλ Κάιντα στην περιοχή. 

Το γεγονός στήριξης των ΗΠΑ στην τελευταία είναι πασιφανές αν εξετάσει κανείς 

ενδελεχώς ορισμένα στοιχεία, όπως για παράδειγμα το γεγονός 

πως ο στρατός του Καντάφι, ο οποίος είχε τον αποκλειστικό έλεγχο 

των στρατιωτικών αποθηκών, διέθετε παλιά Kalasnikoff.

Ο τρόπος με τον οποίο κατάφεραν οι «αντάρτες» να είναι εξοπλισμένοι 

με FN-FL τυφέκια και τεράστια ποσότητα πυρομαχικών χωρίς να έχουν  τον έλεγχο

 παραμένει μέχρι σήμερα άλυτο μυστήριο. 

Επίσης, ο εξοπλισμός των ανταρτών, οι οποίο διέθεταν αμερικανικά πολυβόλα

 του ΝΑΤΟ αλλά και ΜPADS δηλαδή ανθρώπινο φορητό σύστημα αεράμυνας, 

το οποίο μπορείς να χειριστείς μόνο αν είσαι εξοικειωμένος επαγγελματίας. 

Πολύ σημαντικό επίσης στοιχείο είναι πως, τα κέβλαρ που χρησιμοποιούσαν 

σε συνδυασμό με τα παραπάνω όπλα στοιχίζουν αρκετά

 για να τα έχει στη διάθεση του «απλός», «καθημερινός», εξαγριωμένος κόσμος 

και όχι παραστρατιωτική ομάδα.

Ο πρώην Αναλυτής της CIA Μichael Scheuer ανέφερε πως αν ο Καντάφι εκδιωχθεί

 από την εξουσία η κατάσταση δεν είναι σίγουρο πως θα είναι καλύτερη και τονίζει 

πως η Αμερική δεν έπρεπε να είχε εμπλακεί στη Λιβύη

Η «προ» και η «μετά» Καντάφι εποχή.

Το 1951 η Λιβύη ήταν η πιο φτωχή χώρα του κόσμου. 

Πενήντα περίπου χρόνια μετά, το 2005 ήταν η πιο πλούσια στην Αφρική 

ξεπερνώντας σε ορισμένους δείκτες ακόμη και τη Ρωσία ή τη Σαουδική Αραβία. 

Κάθε ζευγάρι νεόνυμφων έπαιρνε επιχορήγηση από το κράτος για την αγορά

Το 1951 η Λιβύη ήταν η πιο φτωχή χώρα του κόσμου. 

Πενήντα περίπου χρόνια μετά, το 2005 ήταν η πιο πλούσια στην Αφρικανική Ήπειρο.

στέγης και το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν δωρεάν.

 Η υγεία και η παιδεία ήταν δωρεάν επίσης, με τη Λιβυκή κυβέρνηση να πληρώνει 

τα έξοδα των πολιτών της που ήθελαν να σπουδάσουν ή να νοσηλευτούν εκτός Λιβύης.

 Το ποσοστό μόρφωσης άγγιξε το 83% στα χρόνια του Καντάφι όταν την εποχή

 πριν από αυτόν οι γραμματιζούμενοι ήταν το 1/5 του πληθυσμού.

Όλα τα δάνεια του κράτους προς τους πολίτες ήταν άτοκα,

 η βενζίνη στοίχιζε 0,14 το λίτρο και η κυβέρνηση πλήρωνε το 50%

 του ποσού αγοράς αυτοκινήτου για κάθε πολίτη ανεξαρτήτως ταξικής προέλευσης. 

Στον αγροτικό τομέα, όποιος αποφάσιζε να ασχοληθεί με την κτηνοτροφία

 ή την γεωργία, χορηγούταν απο το κράτος δωρεάν σπίτι, ζωντανά, εξοπλισμό και γαίες.

Η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης ήταν κρατική και το χρέος κινούταν 

σε πολύ χαμηλά έως μηδενικά επίπεδα. 

Στο σύστημα Καντάφι δεν υπήρχαν παραδοσιακοί θεσμοί που να επιτάσσουν

 απόψεις και ιδέες. 

Η δύναμη ανήκε στο λαό, ο οποίος μέσω επιτροπών 

και συνεδρίων έπαιρνε τις αποφάσεις του.

Η Λιβύη ήταν χωρισμένη σε μικρές αυτόνομες κοινότητες, οι οποίες έπαιρναν

 αποφάσεις για τον τρόπο κατανομής των πετρελαϊκών εσόδων και τον τρόπο 

με τον οποίο επιθυμούσαν να διαβιώνουν. 

Επιπρόσθετα, πλην των τριών οργάνων που υφίσταντο για τη διατήρηση 

της δημοκρατίας, οι πολίτες μπορούσαν να συμμετάσχουν άμεσα στην παραγωγή

 νόμων, τον προυπολογισμό, για την εκπαίδευση, τη βιομηχανία και την οικονομία.

Δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο η απόρριψη προτάσεων του Καντάφι από τη λαϊκή ψήφο

 και η νομοπαρασκευή αντίθετων μέτρων από αυτά που ο Καντάφι θα επιθυμούσε. 

Για παράδειγμα, ο Λίβυος ηγέτης είχε προτείνει την κατάργηση 

της θανατικής ποινής, με το λαό να απορρίπτει την πρόταση και αυτή να μένει ως έχει.

Την 1η Ιουλίου 2011, 1.7 εκατομμύρια άνθρωποι δηλαδή το 95% του πληθυσμού 

της Τρίπολης και το 1/3 του πληθυσμού της Λιβύης μαζεύονται

 στην Πράσινη Πλατεία της Τρίπολης για να υπερασπιστούν τον ηγέτη τους. 

Η εξέλιξη των πραγμάτων ωστόσο, ήταν προδιαγεγραμένη.

Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ άφησαν περισσότερους από 30.000 νεκρούς

 και σήμερα, η Λιβύη είναι ένα παντελώς αποτυχημένο κράτος. 

Στο Βορρά λαμβάνει χώρα δίκτυο διακίνησης μεταναστών ενώ ο Νότος

 αποτελεί καταφύγιο για το Iσλαμικό Κράτος. 

Τα σύνορα των άλλων χωρών είναι κλειστά, με την Τρίπολη να τελεί

 υπό το καθεστώς της απομόνωσης.

Η ύπαρξη δύο κυβερνήσεων, ανταγωνιστικών μεταξύ τους έχει εξαλείψει 

κάθε προσπάθεια για να γίνει η Λιβύη αυτό που ήταν στο παρελθόν. 

Ένα κράτος στιβαρό, με άποψη και θέση στον παγκόσμιο χάρτη.

Κλείνοντας, σημασία έχει να εξετάσουμε ένα πραγματικό περιστατικό 

που συνέβη το 2009. 

Ο Μουαμάρ Καντάφι κάλεσε την εφημερίδα “New York Times” να κάνει ρεπορτάζ

 για την «άμεση δημοκρατία της Λιβύης». 

Η εφημερίδα ήταν παραδοσιακά επικριτική απέναντι στον Λίβυο ηγέτη.

Οι δημοσιογράφοι ωστόσο, οι οποίοι διέμειναν δύο εβδομάδες στη Λιβύη 

έκαναν λόγο για συμμετοχή όλων στην διαδικασία λήψης αποφάσεων. 

Όλοι συζητούσαν και έθεταν την άποψη τους προς διαβούλευση.

 Δεκάδες χιλιάδες ψήφιζαν και συμμετείχαν.

Όλοι είχαν την ελευθερία να εκφράσουν την άποψη τους και να εκπροσωπούν 

τους εαυτούς τους. 

Η άμεση δημοκρατία της Λιβύης είναι ζηλευτή από κάθε δυτικό κράτος.

allwrite.gr

ΠΗΓΗ

10 λεπτά βροχή και πλημμύρισαν βασικές οδοί της Κορίνθου.

Πάνω από 10 κλήσεις δεχτήκαμε για πλημμυρισμένους

 δρόμους με 10 λεπτά βροχής.

 Από τα πιο χαρακτηριστικά περιστατικά η περιοχή

 πάνω από το σταθμό που δείχνει ότι είμαστε 

 εγκαταλελειμμένοι στο έλεος του καιρού.

ΠΗΓΗ

Δικό μας σχόλιο:

Ας ελπίζουμε στο θεό με προσευχές

να μην μας πνίξει κάποια μέρα ο καιρός.

Έρχεται, να την έρχεται ανάπτυξη μεγάλη!

Εκείνος που υπόσχεται και λόγο δεν κρατάει

πως θα πρεπε να λέγεται και ποια ποινή του πάει;

Αυτοί που μας ξεγέλασαν και δίνοντας ελπίδες 

την εξουσία κέρδισαν κι ύστερα μην τους είδες;

Με ύφος καρδινάλιων απ΄τα κανάλια βγαίνουν

όλα σωστά και ρόδινα να μας τα παρασταίνουν.

Υπομονή δεν έχετε λένε στους αντιπάλους

και σε δικούς τους οπαδούς να μην ψηφίσουν άλλους.

Έρχεται, να την  έρχεται ανάπτυξη μεγάλη!

Βρέχει ΕΥΡΩ κι επενδυτές που επιστρέφουν πάλι.

                                  Τάκης Καρτσωνάκης

Η διεύθυνση της εφημερίδας αποφάσισε να «κόψει» αυτό το σκίτσο!

Αντιδράσεις προκαλεί η μη δημοσίευση σκίτσου του Πέτρου Ζερβού

 που ήταν ιδιαίτερα επικριτικό για τον Αλέξη Τσίπρα, στην Εφημερίδα των Συντακτών...

    Η διεύθυνση της εφημερίδας αποφάσισε να «κόψει» το σκίτσο του Ζερβού 

από το φύλλο της περασμένης Παρασκευής (13/5).

 Το γεγονός γνωστοποίησε ο ίδιος ο σκιτσογράφος στο fb δημοσιεύοντας 

το «λογοκριμένο» σκίτσο αναφέροντας:

 «Αν προσβάλλει "την αισθητική, το ήθος και τις ευαισθησίες 

της εφημερίδας" ή πρόκειται περί λογοκρισίας, η επιλογή δικιά σας»...

 Για το θέμα γράφει και ο γελοιογράφος-σκιτσογράφος Σπύρος Δερβενιώτης 

που αναφέρει πως η απόφαση για το «κόψιμο» του σκιτσου του Ζερβού,

 δεν ήταν συλλογική, αλλά αποκλειστική ευθύνη του διευθυντή της εφημερίδας 

Νικόλα Βουλέλη. 

Αναλυτικά η τοποθέτηση του Σπ. Δερβενιώτη στο fb για το θέμα:

 «Λέγαμε λοιπόν χθές για τη δίωξη που υφίσταται στις μέρες μας η γελοιογραφία.

 Για όσους νομίσουν ότι αυτό είναι ενα υπερβολικό σχήμα για να βλογάμε τα γένια μας

 ως μπαρουτοκαπνισμένοι, η υπόθεση "Σαρλί" είναι νωπή ακόμα. 

Και πονάει, πονάει πολύ, όταν τα πυρά έρχονται εκ των έσω.

 Στη συγκεκριμένη περίπτωση, εντελώς ειρωνικά (άρα γελοιογραφικώς ορθά),

 το κρούσμα έλαβε χώρα στο τελευταίο μέρος που θα περίμενε κανείς:

 στην Εφημερίδα των Συντακτών η οποία χτίστηκε υποτίθεται με το σκεπτικό

 να αποτελέσει μια όαση ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης των συντακτών της 

σε ένα πλήρως ανελεύθερο τοπίο, και (δύο στα δύο) στην εφημερίδα

 που μετά το χτύπημα στο "Charlie Hebdo" απάντησε ακαριαία 

με την μετάφραση και δημοσίευση στα ελληνικά όλου του post mortem τεύχους.

 Η απόφαση αυτή δεν ήταν συλλογική, είναι αποκλειστική ευθύνη του διευθυντή

της εφημεριδας Νικόλα Βουλέλη, που δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει ότι 

δεν έχει τα εφόδια να κατανοήσει τη λειτουργία και το ρόλο της γελοιογραφίας 

(δεν είχε φτάσει στο σημείο να κόψει ένα σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή,

 με έκδηλη προθυμία ωστόσο το αποκήρυξε δημόσια και γραπτώς

 εκ μέρους της εφημερίδας).

 Θα είμαι επιεικής μαζί του και θα αναγνωρίσω ότι δεν είναι ο μόνος.

 Ανήκει σε μια εξαιρετικά διαδεδομένη παράδοση διευθυντών εφημερίδων 

που ενστικτωδώς αντιδρούν φοβικά απέναντι σ' αυτό το αταξινόμητο

 είδος δημόσιας κριτικής στην εξουσία.

 Οι σπάνιες εξαιρέσεις, όπως ο Λέων Καραπαναγιώτης και η Ελένη Βλάχου, 

επιζούν μόνο σαν διηγησεις των παλιών, κι εμείς οι "κάπου στη μέση" 

του τόξου παλιού-νέου βαρεθήκαμε, βα-ρε-θή-κα-με να δίνουμε εκ νέου τις ίδιες μάχες. 

Αλλά μήν κάνετε το λάθος: δεν κουραστήκαμε, ούτε ποτέ θα κουραστούμε».

Και η απάντηση της εφημερίδας: «Επειδή έχει γίνει μεγάλη συζήτηση στο διαδίκτυο 

από «άσπονδους φίλους», σχετικά με το σκίτσο ενός συνεργάτη μας, ξεκαθαρίζουμε 

ότι δεν υπάρχει κανένα ζήτημα «λογοκρισίας» στην «Εφ.Συν.».

 Η εφημερίδα μας έχει εξαρχής κατοχυρώσει την ελευθερία έκφρασης

 των συντακτών και πολύ περισσότερο των σκιτσογράφων της. 

Το διαπιστώνει κάθε καλόπιστος αναγνώστης με ένα απλό ξεφύλλισμα 

της έντυπης έκδοσης ή περιδιάβαση στον ιστότοπό μας.

 Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορετικές οπτικές ως προς τα όρια,

 τη δεοντολογία.. και την αισθητική των δημοσιευμάτων. 

Αυτές τις διαφορές τις λύνουμε με δημοκρατικό τρόπο στις εσωτερικές μας διαδικασίες».

ΠΗΓΗ

Χίτλερ, να μην το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη....και το νεκροταφείο των ναζί αλεξιπτωτιστών (Βίντεο)

Όταν η «επιχείρηση Ερμής» μετατράπηκε 

σε νεκροταφείο των ναζί αλεξιπτωτιστών.

«Χίτλερ να μη το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη. 

Ξαρμάτωτη την ήβρηκες  και λείπαν τα παιδιά της»… 

Αυτοί είναι οι πρώτοι στίχοι, ίσως του πιο γνωστού ριζίτικου τραγουδιού

 που αναφέρεται στη πολυθρύλητη Μάχη της Κρήτης.

Ο στίχοι αυτοί κρύβουν μια προφανή αλήθεια αλλά και ένα μικρό… λάθος.

 Η προφανής αλήθεια είναι πως, όντως, ο Χίτλερ «πάτησε» την Κρήτη

 αφού μετά από έντεκα ημέρες σκληρών μαχών κατάφερε να την κατακτήσει. 

Το μικρό «λάθος» είναι πως ουδέποτε ο φύρερ του Γ’ Ράιχ 

καυχήθηκε για αυτή τη νίκη του.

Το κόστος που κλήθηκε να πληρώσει ήταν βαρύ. 

Οι Κρήτες και οι σύμμαχοι «έδωσαν» στη ναζιστική Γερμανία

 ένα σκληρότατο μάθημα και την ανάγκασαν να αναθεωρήσει πολλά

 από τα στρατηγικά σχέδια που είχαν εκπονήσει.

Η Μάχη της Κρήτης, δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις μεγαλύτερες μάχες 

του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά αυτό οφείλεται σε έναν και μόνο λόγο. 

Στους μικρούς αριθμούς.

 Κατά τ’ άλλα, όμως, έχει πάρει τη δική της θέση ανάμεσα στις σπουδαιότερες

 και αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζουν νικητές και ηττημένοι.

Το χρονικό της Μάχης της Κρήτης.

Από την αρχή του Β’ΠΠ, η Κρήτη, εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης, 

βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής τόσο των συμμαχικών δυνάμεων

 όσο και του Χίτλερ.

Η επίθεση κατά της μεγαλονήσου, ξεκίνησε το πρωί της 20ης Μαΐου 1941, 

όταν -σύμφωνα με τα αρχεία του ελληνικού Γενικού Επιτελείου Στρατού- άρχισε 

η από αέρος μεταφορά ναζιστικών στρατευμάτων στο νησί.

Μετά από σφοδρό βομβαρδισμό, πολυάριθμα σμήνη μεταφορικών αεροσκαφών

 άρχισαν να πραγματοποιούν ρίψεις αλεξιπτωτιστών

 στην περιοχή του Μάλεμε στα Χανιά. 

Ακολούθησε σκληρός αγώνας, στον οποίο συμμετείχε σύσσωμος

 ο Κρητικός λαός ανεξαρτήτου φύλλου και ηλικίας με τον πενιχρό οπλισμό που διέθετε.

Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης που είχε λάβει από το ναζιστικό επιτελείο 

την κωδική ονομασία «Ερμής», οι Γερμανοί κατόρθωσαν να δημιουργήσουν 

ένα μικρό προγεφύρωμα στα ανατολικά του Ταυρωνίτη ποταμού και να θέσουν

 υπό τα πυρά τους το αεροδρόμιο Μάλεμε και το ύψωμα 107, 

από το οποίο ελέγχονταν η ευρύτερη περιοχή του αεροδρομίου.

Το απόγευμα της 20ης Μάη οι εισβολείς επιτέθηκαν σε Ρέθυμνο και Ηράκλειο

 αλλά οι αλεξιπτωτιστές σε αυτές τις περιοχές υπέστησαν τρομακτικές απώλειες 

και δεν μπόρεσαν να σημειώσουν την παραμικρή επιτυχία.

Οι μικρές διαδοχικές νίκες που πετύχαιναν οι Κρήτες πολεμιστές 

και οι συμμαχικές δυνάμεις ανέβασε το ηθικό και έτσι επιχειρήθηκε

 ανακατάληψη των εδαφών που είχαν καταλάβει οι Γερμανοί, ωστόσο, απέτυχαν.

Η αποτυχία αυτή έκρινε, ουσιαστικά, και την τύχη του νησιού καθώς η υπεροπλία

 των Γερμανών σε όλα τα επίπεδα άρχισε πλέον να είναι ξεκάθαρη. 

Τυπικά, ωστόσο, η μάχη τελείωσε την 1η Ιουνίου 

όταν αποχώρησαν από το νησί και οι τελευταίοι συμμαχικοί σχηματισμοί.

Στις ημέρες που μεσολάβησαν, ωστόσο, οι Γερμανοί υπέστησαν

 μεγάλες απώλειες καθώς οι Κρήτες υπερασπίστηκαν το νησί τους

 με κάθε μέσο… Ακόμα και με πέτρες, όπως θα δούμε παρακάτω.

Οι απώλειες ντόπιων, Συμμάχων και ναζί σε αριθμούς

Οι απώλειες και από τις δύο πλευρές υπήρξαν πολύ σοβαρές. 

Ο Διοικητής του ΧΙ Γερμανικού Σώματος Αεροπορίας Αντιπτέραρχος Στούντεντ 

αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι η Κρήτη 

υπήρξε «ο τάφος των Γερμανών Αλεξιπτωτιστών».

Σύμφωνα πάντα με τα επίσημα στοιχεία του ελληνικού ΓΕΣ οι απώλειες

 έχουν ως εξής:

-Έλληνες: Νεκροί 426 και μεγάλος αριθμός τραυματιών και αιχμαλώτων.

-Βρετανοί: Νεκροί 1.742, τραυματίες 1.737 και αιχμάλωτοι 11.835. 

Επίσης βυθίστηκαν 2 καταδρομικά, 6 αντιτορπιλικά και απωλέσθηκαν

 πάνω από 2.000 αξιωματικοί και ναύτες.

-Γερμανοί: Νεκροί 1.990, αγνοούμενοι 1.995 και σοβαρός αριθμός τραυματιών.

 Συνολικά (νεκροί, τραυματίες και αγνοούμενοι) οι απώλειες 

του επίλεκτου σώματος των Γερμανών αλεξιπτωτιστών 

ξεπέρασαν τους 8.000 άνδρες. 

Οι απώλειες σε αεροσκάφη ανήλθαν σε 220 τελείως κατεστραμμένα 

και περίπου 150 με σοβαρές ζημιές.

Είναι ενδεικτικό πως ο Φράιχερ φον ντερ Χάιντε,

 διοικητής του πρώτου τάγματος αλεξιπτωτιστών

 που πάτησαν το πόδι τους στο νησί, γράφει 

στα απομνημονεύματά του: «Η μάχη της Κρήτης αποδείχτηκε εκ των υστέρων

 ότι ήταν η αρχή προς το άνοιγμα μιας μεγάλης τραγωδίας που έφτασε 

στο αποκορύφωμά της στο Ελ Αλαμέιν και στο Στάλινγκραντ.

 Για πρώτη φορά εκεί, στην Κρήτη, στάθηκε απέναντί μας ένας γενναίος

και ανελέητος αντίπαλος σ’ ένα πεδίο μάχης που τον ευνοούσε»

Οι στρατιωτικές «πρωτιές» της μάχης

Πέρα όλων των άλλων που μπορούν να ειπωθούν, η μάχη της Κρήτης ξεχωρίζει 

για κάποιες παγκόσμιες πρωτιές. Συγκεκριμένα, τότε παρατηρείται για πρώτη φορά:

1) Εισβολή με τη χρήση σχεδόν αποκλειστικά αερομεταφερόμενων δυνάμεων. 

Η επικράτηση των ναζί αλεξιπτωτιστών έδωσε μια πύρρειο νίκη. 

Ήταν τέτοιο το μέγεθος των απωλειών που οδήγησε τους Γερμανούς 

(κάποιοι λένε προσωπικά τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ) στην απόφαση

 να μην ξαναχρησιμοποιήσουν αλεξιπτωτιστές για ενέργεια αντίστοιχης κλίμακας. 

Στον αντίποδα, οι Σύμμαχοι αποφάσισαν να οργανώσουν δικές τους δυνάμεις

 αλεξιπτωτιστών, τις οποίες και χρησιμοποίησαν με σχετική επιτυχία τα επόμενα χρόνια.

2) Σχεδόν πλήρης γνώση των σχεδίων εισβολής από τους αμυνόμενους 

μέσω των υποκλοπών των γερμανικών ασύρματων επικοινωνιών. 

Ο ίδιος ο Τσόρτσιλ σημείωνε στα απομνημονεύματά του: «Σε κανένα άλλο σημείο

του πολέμου δεν ήταν οι υπηρεσίες μας τόσο πλήρως και με ακρίβεια πληροφορημένες».

3) Η τεράστιας έκτασης συμμετοχή απλών πολιτών 

(τουλάχιστον στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο). 

Οι Γερμανοί ήταν σίγουροι για την γρήγορη επιτυχία τους.

 Η συμμετοχή, ωστόσο, χιλιάδων αμάχων 

στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγοντας

 που δεν είχαν υπολογίσει οι σχεδιαστές 

της επιχείρησης «Ερμής».

 Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί 

για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα,

 θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. 

Αλλά έπεσαν τραγικά έξω στο δεύτερο σκέλος

 της εκτίμησής τους αυτής.

Οι Κρητικοί είχαν αφοπλιστεί, όταν ξεκίνησε

 ο πόλεμος στην Ελλάδα, 

από το δικτατορικό καθεστώς του Μεταξά 

που ζήτησε πίσω τα όπλα 

που είχαν απαλλοτριώσει από ένα στρατώνα

 οι αντάρτες όταν λίγο καιρό νωρίτερα

είχε ξεσπάσει στο νησί μια εξέγερση. 

Ο Μεταξάς ζήτησε και εκείνα τα όπλα

 αλλά και τα παλαιότερα 

που είχαν παραδοσιακά οι Κρητικοί στα σπίτια τους,

 δήθεν για να εξοπλίσει 

μονάδες που έφευγαν για το μέτωπο της Αλβανίας, 

φοβούμενος, όμως, 

στην πραγματικότητα, μια νέα εξέγερση.

Οι Κρητικοί αισθάνθηκαν χρέος να τα παραδώσουν. 

Γι’ αυτό άλλωστε οι πρώτοι στίχοι του ριζίτικου κάνουν λόγο για «ξαρμάτωτη Κρήτη»!

Χίτλερ, να μην το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη, 

ξαρμάτωτη την ηύρηκες κι έλειπαν τα παιδιά τση, 

στα ξένα πολεμούσανε πάνω στην Αλβανία, 

μα πάλι πολεμήσανε.

Πολλές μαρτυρίες -που πλέον στις ημέρες μας αγγίζουν

 τα όρια του θρύλου- θέλουν τους Κρήτες μαχητές που δεν ήταν οπλισμένοι

 να ρίχνονται στη μάχη με μαχαίρια ακόμα και με πέτρες.

Δεν είναι οι λίγοι αυτοί που λένε πως πολλοί Γερμανοί αλεξιπτωτιστές σφάχτηκαν 

με το που έπεφταν στο έδαφος. 

Άλλοι πάλι λένε πως γυναίκες και άντρες είχαν πάρει τσουγκράνες

 και τους κάρφωναν ενώ ήταν ακόμα στον αέρα, ή μπλεγμένοι σε δέντρα

 και τους αποτελείωναν όταν ακουμπούσαν την κρητική γη! 

Επιβεβαιωμένα, από ιστορικούς υπάρχει η περίπτωση μιας γυναίκας στα Χανιά

 η οποία σκότωσε έναν ναζί αλεξιπτωτιστή με δρεπάνι καθώς εκείνος πέφτοντας 

από τον ουρανό μπλέχτηκε σε ένα δέντρο.

 Πριν προλάβει να κόψει τα σχοινιά για να απελευθερωθεί ήταν ήδη νεκρός…

Παρών και ο ίδιος στην αιματηρή μάχη του Γαλατά, ο Πέτρος Βλαχάκης 

είχε πει σε συνέντευξη που είχε δώσει λίγα χρόνια πριν πεθάνει:

 «Ο Γερμανός είχε δεχθεί μια σφαίρα από το δίκαννο του συγχωριανού μου, 

Μανώλη Θεοδωράκη. 

Ο αλεξιπτωτιστής απάντησε τραυματίζοντας θανάσιμα τον Θεοδωράκη.

 Τότε, ένας γείτονάς του πετάχτηκε κρατώντας μια μεγάλη πέτρα στα χέρια του 

και τον χτύπησε με όση δύναμη είχε. 

Το κράνος δεν μπόρεσε να τον σώσει.

 Σίδερα και κεφάλι έγιναν ένα… Τέτοιο μένος είχε. 

Έμοιαζε αυτή η εικόνα σα να κατέβηκαν οι πρόγονοι αντάρτες και καπεταναίοι

 από τα κάδρα και ανακατεύτηκαν με τους υπόλοιπους. 

Και δεν καταλάβαινες ποιοι ήταν οι γονείς και ποιοι τα κοπέλια»!

Το πρωτοσέλιδο της «Βραδυνής» για τη μάχη. 

Η εφημερίδα είναι εμφανώς λογοκριμένη από τους ναζί

 εξού και η αναφορά «στις θηριωδίες κατά Γερμανών από αγγλικά κτήνη»

Όταν η Κρήτη καταλήφθηκε από τους Γερμανούς η «απάντηση»

 στην αντίσταση ήταν ανελέητη.

 Πρώτος στόχος ήταν οι βρακοφόροι τους οποίους οι ναζί

 θεωρούσαν κάποιο… επίλεκτο σώμα!

Εκτός από τους βρακοφόρους, ωστόσο, οι Γερμανοί έβαλαν στο στόχαστρό τους

 και τις γυναίκες οι οποίες επίσης είχαν έντονη αντιστασιακή δράση. 

Όσες συλλαμβάνονταν υποβάλλονταν σε έλεγχο προκειμένου να διαπιστωθεί 

αν είχαν στους ώμους τους μώλωπες από κοντάκι όπλου κάτι που έδειχνε

 αν συμμετείχαν στις μάχες ή όχι. 

Ανάμεσα στους εκτελεσθέντες των ημερών της γερμανικής εισβολής, 

άλλωστε, καταγράφονται και 15 γυναίκες.

Την πρώτη εβδομάδα της ναζιστικής κατοχής (1-6 Ιουνίου 1941)

 είχαν εκτελεστεί συνολικά 200 άτομα, ενώ μέχρι την 1η Αυγούστου

 τουλάχιστον άλλοι τόσοι. 

Και αυτό ήταν μόνο η αρχή της οργής που διοχέτευσαν στον κρητικό λαό

 οι κατακτητές ως απάντηση των απωλειών που είχαν στη Μάχη της Κρήτης.

ΠΗΓΗ

Χίτλερ, να μην το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη, 
ξαρμάτωτη την ηύρηκες κι έλειπαν τα παιδιά τση, 
στα ξένα πολεμούσανε πάνω στην Αλβανία....... 

Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ 
Κοντομαρί - Η πρώτη εκτέλεση αμάχων.

Ούτε προφητική να ήταν η αφίσα!

Καλά τώρα.

Σύνθημά μας η ειλικρίνεια!

Η Αφίσα του Γιώργου Πάντζα 

που σαρώνει το διαδίκτυο.

Τον γνωρίσαμε ως ηθοποιό και τον βλέπουμε τώρα 

ως βουλευτή να διαβαίνει την Κυριακή τον Ρουβίκωνα

 του «ΝΑΙ σε όλα»

Ο Γιώργος Πάντζας τα κατάφερε

 και έγινε viral στο διαδίκτυο.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε και έκανε

 όλο τον κόσμο να ασχοληθεί μαζί του, 

καθώς στο παρελθόν είχε βγάλει μία αφίσα, η οποία

 αποτελεί μνημείο στον λαϊκισμό και ωδή στην ψηφοθηρία.

Ο βουλευτής που εκλέγεται στο υπόλοιπο Αττικής,

 όταν διένυε την αντιμνημονιακή του νιότη, 

και προκειμένου να ψαρέψει ψήφους στα θολά νερά

 της αγανάκτησης και της οργής, έβγαλε μία αφίσα

 στην οποία διαφήμιζε τις θέσεις του.

Ανάμεσα στα πολλά αιτήματα που προέβαλε τότε, 

ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν το:

-ΌΧΙ σε κόψιμο μισθών και συντάξεων

-ΌΧΙ στην ανεργία και τις απολύσεις

-Όχι στο ΔΝΤ και τα μνημόνια

Παράλληλα, αίσθηση προκαλεί ακόμα και σήμερα 

η αναφορά που κάνει για «Δ΄ΡΑΪΧ» αλλά και το ότι

 «δε τον φοβίζουν των Γερμανών τα βόλια»

Ο Γιώργος Πάντζας την Κυριακή το βράδυ 

με τη ψήφο του, θα επικαιροποιήσει τη συμφωνία

 της κυβέρνησης με τους δανειστές και τους Γερμανούς… 

Θα κάνει δηλαδή το χατίρι του κυρίου Σόιμπλε.

Ο Γιώργος Πάντζας την Κυριακή το βραδύ 

με τη ψήφο του, θα προσφέρει απλόχερα

 στους ξένους μεγάλο και σημαντικό μέρος 

της δημόσιας περιουσίας, η οποία θα εκποιείται

 μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.

Ο Γιώργος Πάντζας την Κυριακή το βράδυ

 με τη ψήφο του, θα ενεργοποιήσει τον «κόφτη».

Ο Γιώργος Πάντζας έχει ήδη ψηφίσει μνημόνια,

 έχει χαρίσει τις προοπτικές της ελληνικές οικονομίας 

στα ξένα φαντς που πήραν μέρος 

στην ανακεφαλαιοποιήση των τραπεζών και συνεχίζει 

να κάνει όλα όσα διακήρυττε στο παρελθόν

 πως καταστρέψουν τη ζωή της νεολαίας.

Ο Γιώργος Πάντζας την Κυριακή θα ψηφίσει

 «ΝΑΙ σε όλα»

http://thepaper.gr/