Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα
έχει χαρακτηριστικά αντίδρασης στην ιδεολογική
κυριαρχία της αριστεράς
κατά την μεταπολιτευτική περίοδο.
Η αριστερά μπορεί να μην κυβέρνησε απευθείας
στην Ελλάδα αλλά είχε συμμετοχή στο σύστημα
εξουσίας της μεταπολιτευτικής
πελατειακής δημοκρατίας.
Μια ματιά στα ποσοστά στα συνδικάτα
του δημοσίου και των ΔΕΚΟ όπου οι εκπρόσωποι
της λοιπής αριστεράς ελάμβαναν ποσοστά
πολλαπλάσια αυτών των εθνικών εκλογών
είναι χαρακτηριστική του τρόπου της συμμετοχής
στην πυραμίδα της εξουσίας
και την διανομή της «πίττας».
Αν και η άκρα αριστερά στη Ελλάδα παριστάνει
την εξωσυστημική παράμετρο, η άκρα δεξιά
που εμφανίστηκε από ο πουθενά μέσα σε λίγους μήνες,
έχει περισσότερα χαρακτηριστικά εξωσυστημικής
παραμέτρου. Εκφράζει ευκρινέστερα στρώματα
παραμελημένα και έκτος δίκαιης ή άδικης διανομής
του κοινωνικού πλούτου της χώρας...
Στις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες
και κρατικές επιχειρήσεις, διαχρονικά
διοικούν οι συνδικαλιστές
με γνώμονα το συντεχνιακό συμφέρον, πρόφαση
το δημόσιο συμφέρον και ιδεολογικό μανδύα κάποια
αριστερή «αερολογία» περί αναδιανομής,
ισότητας και αδελφοσύνης...
Η ακροδεξιά εσχάτως σαν εναλλακτική λύση,
προβάλει τους δείκτες οικονομικής ανάπτυξης
της εποχής της δικτατορίας και τα μικρότερα
επίπεδα διαφθοράς και δημαγωγίας της εποχής
και βρίσκει ευήκοα ώτα.
Οι δείκτες οικονομικής ανάπτυξης της περιόδου
της δικτατορίας δεν ήταν δημιούργημα
της δικτατορίας, αλλά συνέχεια της περιόδου
που εγκαινίασε μεταπολεμικά το μοντέλο που επέβαλε
το μείγμα της αυταρχικής διακυβέρνησης Παπάγου
σε συνδυασμό με τον κεντρώο υπερυπουργό
Συντονισμού, Σπύρο Μαρκεζίνη.
Το σπόρο της πελατειακής δημαγωγίας που οδήγησε
στην οικονομική χρεοκοπία της μεταπολίτευσης
που έσπειρε πρώτη η Χούντα, χαρίζοντας τα χρέη
των αγροτών για χάρη δημιουργίας
λαϊκού ερείσματος.
Ο Παπανδρέου τράβηξε αυτή τη λογική
στα απώτατα άκρα και επιδοτήσεις της ΕΟΚ
και χαμηλότοκα τα δάνεια του Ευρό το επέτρεψαν.
Οι δημοκρατίες εξασφαλίζουν την λαϊκή συναίνεση
στην διακυβέρνηση μιας κοινωνίας και με αυτό
τον τρόπο νομιμοποιούν την άσκηση της εξουσίας.
Αχίλλειος πτέρνα της δημοκρατίας είναι η δημαγωγία
και οι πελατειακές σχέσεις μέσω των οποίων
τα οφέλη του συνόλου, να νέμονται οργανωμένες
μειοψηφίες και συντεχνίες.
Αχίλλειος πτέρνα της δημοκρατίας είναι επίσης
η αδυναμία επιβολής των αποφάσεων
της δημοκρατικής εξουσίας σε διάφορες πτυχές
της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Π.χ. το γεγονός πως ένας νόμος για την παιδεία
ψηφίζεται με τα ? της Βουλής και δεν εφαρμόζεται
γιατί αντιδρούν κάποιες οργανωμένες μειοψηφίες
αποτελεί μεγάλη ήττα του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Δεν είναι μόνο ο νόμος για τα πανεπιστήμια,
υπάρχουν εκατοντάδες ανάλογες
περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια.
Η αδυναμία της δημοκρατικής εξουσίας να επιβάλει
το νόμο σε διάφορες πτυχές της κοινωνικής
και οικονομικής δραστηριότητας προς το συμφέρον
του συνόλου, εντείνει τα χαρακτηριστικά της κρίσης
και του χάους στην κοινωνία μας.
Μοιραία οι αντιλήψεις της αποτελεσματικότητας
του ολοκληρωτισμού κερδίζουν έδαφος.
Όσοι υποσκάπτουν το κύρος
και την αποτελεσματικότητα της δημοκρατικής
εξουσίας δεν εργάζονται για το λαϊκό συμφέρον
με τον τρόπο που νομίζουν, αλλά ενισχύουν
αντιλήψεις απολυταρχικές.
Είναι όμως οι δικτατορίες πιο αποτελεσματικές
στη δημιουργίας ευημερίας και ασφάλειας
από τις δημοκρατίες;
Κώστας Στούπας
Πηγή:www.capital.gr