Και πότε δηλαδή θα ξέρει το παιδί;

Μόνο όσοι ονειρεύονται

μπορεί και να ξυπνήσουν κάποτε.

Όλοι οι υπόλοιποι

απλώς κοιμούνται!

Λίγοι στίχοι, γραμμένοι με μαρκαδόρο πάνω στην αφιλόξενη επιφάνεια 

της εισόδου της πολυκατοικίας που μένει γνωστός μου, και οι οποίοι σε λίγες μέρες 

είχαν καθαριστεί για να επανέλθει στην προηγούμενη και άχαρη ή μίζερη,

θα έλεγα, κατάστασή της η είσοδος.

Εκεί, δίπλα από τα ονόματα με τα κουδούνια, κάποιο χέρι βιαστικά όπως φαινόταν

και από την καλλιγραφία, είχε αφήσει τη σκέψη του προφανώς 

για να τη μοιραστεί με κάποιους άλλους.

Οι λίγοι στίχοι όμως αυτοί μου έκαναν τόση εντύπωση που ζήτησα χαρτί και στυλό 

από τον γνωστό μου και τους σημείωσα αμέσως μόλις μπήκα στο διαμέρισμά του.

-Μα τι σημειώνεις εκεί, απόρησε δικαιολογημένα εκείνος, κανένα τηλέφωνο;

Το ρισκάρισα και του έδειξα το σημείωμα με τους στίχους.

-Α, γέλασε εκείνος, είναι το καημένο το παιδί του περιπτερά της γωνίας

 αλλά δεν τον μαρτυράω στους άλλους γιατί θα τον σπάσουνε στο ξύλο.

-Και γιατί το λες καημένο;

-Είναι παλαβό, ονειροπαρμένο αλλά άκακο σαν αρνί και εξυπηρετικό, 

όταν κάθεται στο περίπτερο στη θέση του πατέρα του συνήθως τα μεσημέρια 

που δεν έχει και πολύ δουλειά.

Είχε όνειρα γι αυτόν ο πατέρας του αλλά τι τα θέλεις είναι και δύσκολα τα χρόνια.

-Τι όνειρα, επέμεινα εγώ, δηλαδή;

-Να μωρέ τα κλασσικά, να τον σπουδάσει δηλαδή και να βολευτεί κι αυτό κάπου 

να πιάσει μια καλή δουλίτσα και να γίνει νοικοκύρης άνθρωπος, 

φυσιολογικός και όχι σαν και του λόγου του που, όπως και ο ίδιος μου έλεγε,

 είναι σκλάβος στο περίπτερο μια ζωή τώρα. 

-Το ίδιο το παιδί όμως τι λέει, συμμερίζεται τα όνειρα του πατέρα του

 ή ψάχνει για κάτι άλλο;

-Τι να πει το παιδί μωρέ, τι να ξέρει το παιδί από τη ζωή,

 τα θέλεις και τα λες τώρα κι εσύ;

Σταμάτησα τη συζήτηση ενοχλημένος σε αυτό το σημείο αλλά έστω 

και χωρίς να το θέλω μου ήλθε να του κάνω μια ερώτηση ακόμη.

Και πότε δηλαδή θα ξέρει το παιδί;

Αλλά δεν την έκανα και άλλαξα απότομα το θέμα της συζήτησης

 αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα έβγαινε αποτέλεσμα γιατί ο φίλος μου 

είναι από το είδος των ανθρώπων που έχουν κατασταλαγμένες απόψεις

 που δεν τους τις αλλάζεις εύκολα για να μην πω με τίποτα.

Μιας ολόκληρης ζωής κατασταλαγμένες απόψεις δεν αλλάζουν εύκολα 

αλλά και γιατί να προσπαθήσω να τις αλλάξω εγώ και ποιος ήμουνα δηλαδή εγώ,

 έτσι απλά τον ρώτησα αν έχει ενδιαφερθεί να μάθει ποτέ την άποψη του παιδιού 

και αν το παιδί έχει κάποια δικά του όνειρα προτού να το χαρακτηρίζει καημένο.

Αυτές όμως τις σκέψεις τις κράτησα για να τις μοιραστώ μαζί σας

 άγνωστοι φίλοι μου από το διαδίκτυο, 

γιατί πιστεύω ότι έτσι ίσως και να πιάσουν τόπο.

Φιλικά 

Πάν Καρτσωνάκης