Ξέρεις ποια είμαι,
ρώτησε η νύχτα κι έγειρε με νάζι το κεφάλι της.
Δεν περίμενε φυσικά καμία απάντηση από μένα.
Ακούμπησε τα δάκτυλά της πάνω στ' αστέρια
και δείχνοντάς τα συμπλήρωσε:
Είμαι η ποίηση που γράφεται και πεθαίνει διαρκώς.
Είμαι η ποίηση που κανείς δεν έχει γράψει κι όμως υπάρχω.
είμαι η ποίηση και θα υπάρχω
ακόμη κι όταν εσύ κι ο κόσμος σου θα έχετε σβήσει.
Συνέχισε να μου λέει διάφορα τέτοια
μα δεν την άκουγα πια.
Είχα «περάσει» στο επόμενο στάδιο
κι έβλεπα ένα όνειρο με σένα
που έτρεχες ξυπόλυτη, στην παραλία, ντάλα μεσημέρι,
προσπαθώντας τάχα να μου ξεφύγεις παιχνιδιάρικα
και γελώντας μου φώναζες προκλητικά να σε πιάσω.
Είμαι η Ποίηση μου φώναζες
και ποτέ δεν θα μπορέσεις να με πιάσεις.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου