Ούτε καφέ χρειάζομαι να πιω για να διαβάσει
κάποιος να πει το μέλλον μας στα μάτια σου το βλέπω.
Τα μάτια λένε πάντοτε το στόμα που δεν λέει
είναι η γλώσσα σώματος πιο εύγλωττη απ όλες.
Ούτε τυχαία ο λαός, ο έρωτας, που λέει
από τα μάτια πιάνεται…….κι έπεται η συνέχεια.
Εγώ απλά θα πρόσθετα κι ο χωρισμός το ίδιο
όπου τα λόγια πιθανόν δεν λένε την αλήθεια.
Ο έρωτας είναι θεός μα τα φτερά του πάντα
τα έχει σ’ ετοιμότητα και στα κλουβιά πεθαίνει.
Πάν Καρτσωνάκης
Σύμφωνα με τη Διοτίμα, ο Έρωτας είναι ένας «δαίμονας», μεσολαβητής
ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους.
Γεννήθηκε από την ένωση του Πόρου και της Πενίας, μέσα στον κήπο των θεών,
έπειτα από ένα μεγάλο δείπνο, στο οποίο είχαν προσκληθεί όλες οι θεότητες.
Σ' αυτή του την καταγωγή οφείλει μερικά ιδιάζοντα χαρακτηριστικά:
στην αναζήτηση πάντοτε του αντικειμένου του ως Πενία ξέρει πάντοτε να επινοεί
έναν τρόπο, για να φτάσει στο σκοπό του ως Πόρος.
Χωρίς να είναι όμως καθόλου ένας παντοδύναμος θεός,
ο Έρωτας είναι μια δύναμη διαρκώς ανικανοποίητη και ανήσυχη.
Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
Eικόν’ αχειροποίητη, που στην καρδιά μου σ’ είχα,
κι είχα για μόνο φυλαχτό μια της κορφής σου τρίχα.
Ονείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα,
σαν περιστέρι στη σπηλιά μ’ ετάραξαν για σένα.
Κίνδυνο, μαύρο σύγνεφο, οι μάγισσες μου λένε•
τ’ αηδόνια αυτά που κελαδούν μου φαίνονται πως κλαίνε.
Να σε χαρεί κι η άνοιξη μαζί με τα λουλούδια,
όπου ’ναι σαν αμέτρητα, ζωγραφιστά τραγούδια.
Συ στο σχολειό δεν έμαθες να γράφεις ραβασάκια.
Στα χείλη σου τα ρόδινα πού τα 'βρες τα φαρμάκια;
Στα μάτια τα ψιχαλιστά πόχ’ Έρωτας καρτέρι,
πόσο μεθύσι μέθυσα ένας Θεός το ξέρει.
Τα μάτια τα ψιχαλιστά γύρνα σ’ εμέ, πουλί μου,
αγάπη μου περήφανη, αγάπη διαλεχτή μου.
Kι αυτό το μορφοδούλικο, το τιμημένο χέρι,
αν έσφιξε ή τόσφιξαν, ένας Θεός το ξέρει.
Tη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ' αρνηστής, αρνί μου,
Αγάπη μου αιώνια, αγάπη μου στερνή μου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
Εννέα Δίστιχα (ΘΕΡΟΣ-ΕΡΩΣ), 1891
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου