Μες το σκοτάδι φάνηκες φορώντας μπιχλιμπίδια
Χαμογελούσες κι άρχιζες να λες ένα τραγούδι
Γυμνόστηθη, ξυπόλητη λίκνιζες το κορμί σου
κι εγώ αμήχανα, θαρρώ, έκλαιγα και γελούσα.
Όχι δεν ήταν όνειρο και φάντασμα δεν ήσουν
Λίγο πιο πριν με άγγιζες δεν ήταν φαντασία
και αποδείξεις πάνω μου υπάρχουν και τις βλέπω
και τ άρωμά σου έντονα στα ρούχα μου υπάρχει.
Μες το σκοτάδι που γεννά όνειρα κι οπτασίες
Ήλθες, με βρήκες κι έφυγες σαν αστραπή και σπίθα.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου