Γιατί το παρόν, πριν το καταλάβουμε, είναι ήδη παρελθόν.

Αγέλαστος Πέτρα Του Φίλιππου Κουτσαφτή

Βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ 

στην Θεσσαλονίκη, βραβείο κοινού. 

Μέχρι και το βραβείο του Σινεμά πήρε.

Θα πρέπει να ομολογήσουμε,

ότι χωρίς τον Παναγιώτη Φαρμάκη

 η ταινία θα ήταν πολύ φτωχότερη.

Δεν τον γέννησε η τύχη όμως τον Παναγιώτη Φαρμάκη.

Η μεγάλη επιθυμία του δημιουργού Φίλιππα Κουτσαφτή

φαίνεται να του έδωσε σάρκα και οστά.

Ο Παναγιώτης Φαρμάκης μετεφέρθη από την εποχή

των Ελευσίνιων μυστηρίων για να παίξει το ρόλο ενός

σύγχρονου Ιεροφάντη κρατώντας ζωντανή τη μνήμη

του παρελθόντος μας - ή μήπως και του παρόντος μας;

Αλλά ίσως και του μέλλοντος, γιατί το παρόν,

πριν καλά-καλά το καταλάβουμε, είναι ήδη παρελθόν.

Ο Παναγιώτης Φαρμάκης έζησε, και θα ζει ανάμεσα μας

 (φρόντισε γι' αυτό ο φακός του, για πολλά χρόνια,

διευθυντή φωτογραφίας, Φίλιππου Κουτσαφτή)

και έτσι μπορούμε να χαμογελάμε, μπορούμε να ελπίζουμε

ότι με το χάραμα της καινούργιας μέρας θα έχει νόημα η ζωή μας.

 Τέλος πάντων, σε ευχαριστούμε πολύ Φίλιππε Κουτσαφτή,

που για άλλη μια φορά πίσω από την κάμερα, αυτή τη φορά

στο ρόλο του σκηνοθέτη, κατάφερες να μας προσφέ ρεις

(δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τέχνη είναι προσφορά)

κάτι παραπάνω από μια απλά καλή ταινία.

Κάτι πιο πολύτιμο που όλοι μας έχουμε ανάγκη.

Ελπίζω η ταινία να βρει τους θεατές της στο πέρασμα του χρόνου

και να το ανακαλύψουν και αυτοί.

Γιάννης   Καραμπίτσος

Ο Παναγιώτης Φαρμάκης

είχε μόνιμα σκεπασμένο το κεφάλι

για να κρύβει το φωτοστέφανο

της αγιότητάς του.

Η Αγέλαστος Πέτρα μιλάει για την μόνη

 πραγματική περιουσία που έχουμε

 και που είναι η μνήμη. 

Αυτή λοιπόν τη μνήμη κινδυνεύουμε

 να απολέσουμε, φροντίζοντας επιμελώς γι αυτό. 

Η ταινία είναι ένα χρονικό μιας μεταμόρφωσης

 ενός τόπου σε μη-τόπο.

 Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η Ελευσίνα,

 αλλά θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε πόλη, 

αφού η Ελλάδα και το χώμα που πατούμε 

είναι γεμάτο από θαμμένες μνήμες και από σώματα

 μιας μεγάλης κατηγορίας ανθρώπων,

 της μεγαλύτερης, που έχουμε συνηθίσει

 να αποκαλούμε νεκρούς.

Ο Παναγιώτης Φαρμάκης μεταφέρθηκε 

από την εποχή των Ελευσίνιων μυστηρίων 

για να παίξει το ρόλο ενός σύγχρονου Ιεροφάντη 

κρατώντας ζωντανή τη μνήμη του παρελθόντος μας 

ή μήπως και του παρόντος μας; 

Αλλά ίσως και του μέλλοντος, γιατί το παρόν,

 πριν καλά-καλά το καταλάβουμε, είναι ήδη παρελθόν. 

ΠΗΓΗ:http://camerastylogreekmagazine.wordpress.com/2008/03/23/agelastos_petra/

 Ο Παναγιώτης Φαρμάκης, πάντως, 

δίνει τον ορισμό της λέξης όταν ο αφηγητής 

τον ρωτάει που μένει:

 «Επάνω στη γη και κάτω από τα σύννεφα»

Περισσότερα:http://clubs.pathfinder.gr/KORINTHOS/1112418