Θυμάμαι όταν μου ΄λεγες, σαν άλλαζες φυτίλι
- Όσο θα καίει τούτο δω, το λάδι στο καντήλι,
θα ΄ρχονται όλες οι ψυχές στη φλόγα για να πίνουν.
κι έτσι θα εγκλωβίζονται κι ως το πρωί θα μείνουν.
Με φυλακτά και αγιασμό, με ξόρκια και λιβάνι
δεν καταφέρνω τίποτα, τίποτα δε με πιάνει.
Έρχεσαι πάντα ξαφνικά, στον ύπνο μου, μιλάμε
αλλά και πάλι ξαφνικά, ξυπνώ γιατί φοβάμαι.
Εσύ μου έλεγες συχνά, δεν πρέπει να μπερδεύω
τους ζωντανούς με τους νεκρούς και τώρα το πιστεύω.
Μην έρχεσαι στον ύπνο μου, δεν έχω συνηθίσει.
Ξέρω πως είναι όνειρο κι όμως θα με φοβίσει.
Πάν Καρτσωνάκης
1 σχόλιο :
Πάρα πολύ ωραίο, παρα πολύ τρυφερό.
Δημοσίευση σχολίου