Υπάρχει "Κάθαρση"; Όχι τόσο εύκολα!

Θάνατος δεν είναι οι κάργιες που χτυπιούνται

στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια.

Δεν είναι ούτε οι γυναίκες π αγαπιούνται

σα να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Είναι η πόλη που πληγώνει

με τα στενά, μικρά κι ασήμαντα δρομάκια

και η παρέα εκεί στην παραλία

με τις ξαπλώστρες και τα τραπεζάκια.

Θάνατος είναι οι μέρες που περνάμε

μέσα στα ίδια και τα ίδια

και οι θύμισές μας όλες που ναι

της ποίησής μου τα βαρίδια.

 Θάνατος είναι οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι

με τα εφήμερα, κουτά ονόματά τους

και ο δάσκαλος και ο αστυνόμος.

Είναι κι αυτό το καρακόλι

απ το απέναντι μπαλκόνι.

Θάνατος είναι κάποιοι νόμοι

οι βουλευτές μας στο μπαλκόνι.

Αλλαξοπίστησες, δεν είσαι μόνος

Μες τη θεσούλα σου, έγινες  νόμος.

Η Κολακεία θάνατος,

 η ιστορία θάνατος κι ακόμη

η τάξις, θάνατος μες τους θανάτους.

  

Θάνατος οι τόσες ώρες που περνάνε

μονότονες  σταγόνες μαρτυρίου

τα χρόνια που γερνάμε

οι θύμισές μου που πονάνε

μέσα στα ίδια και τα ίδια να γεννάνε

της ποίησής μου τα στολίδια.

Θάνατος είναι και οι στίχοι που γυρνάνε

στο ίδιο πάντοτε μοτίβο

μέρα τη μέρα με γερνάνε

ο χρόνος, ανελέητος συντρίβει,

επωδός μονότονη με θλίψη

κτίρια κι ανθρώπους  κρύβει.

Ποιος στιχοπλόκος έγραψε, θα ήθελα να πούνε

κάποιοι στο μέλλον αν θα βρούνε

αυτούς τους στίχους.

Έτσι φτωχούς, σαχλούς και άμετρους

ποιος τόλμησε να παίξει

αλλάζοντας το νόημα στις λέξεις;

            Καρτσωνάκης Πάν

                  Γενάρης 1999

Υ. Γ:Τους βλέπω να έρχονται, 

όλο και περισσότεροι . . .    

Κωνσταντίνος Καρυωτάκης

                                   "Κάθαρσις"