Αν, το σκοτάδι απ το φως μια σπίθα τα χωρίζει
και τη ζωή τόσο κοντά, ο θάνατος αγγίζει
γιατί λοιπόν κι ο έρωτας να μην μπορεί να γίνει
από ανείπωτη χαρά, αβάσταχτη οδύνη;
Αυτό το αναπάντεχο που όλα τ’ ανατρέπει
και καταργεί όλα τα ΜΗ, τα Όχι και τα ΠΡΕΠΕΙ
είναι αυτό που στη ζωή το νόημα χαρίζει
και αν το αποδέχεσαι το βίο σου στολίζει.
Γι αυτό σου γράφω, έμαθα να ζω και μακριά σου.
Την ίδια νιώθω μοναξιά που ένιωθα κοντά σου.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου