Αποποιούμαι… (Λάκης Λαζόπουλος)
Χιλιάδες νέα παιδιά εγκαταλείπουν τη χώρα και τρέχουν
να σωθούν στο εξωτερικό.
Χιλιάδες νέα παιδιά που συνεχίζουν να διαβάζουν
δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί το κάνουν.
Χιλιάδες νέα παιδιά που ξενιτεύονται σκέφτονται
κάθε μέρα με δάκρυα στα μάτια, τη χώρα αυτή.
Τη χώρα τους…
Και ψάχνουν να βρουν την αιτία που ξεριζώθηκαν.
Χιλιάδες νέα παιδιά δουλεύουν πρωί, μεσημέρι, βράδυ
και το μεγαλύτερο τους όνειρο είναι να αποκτήσουν ένα κινητό.
Χιλιάδες νέα παιδιά ζούνε κάνοντας scroll όλη μέρα στο facebook αποφεύγοντας
να δούνε τον αληθινό κόσμο. Έχουν μόνο μάτια για το κινητό τους.
Σε μια χώρα που δεν υπάρχει μέλλον κοιτάς απεγνωσμένα το κινητό σου ώρες.
Χιλιάδες νέα παιδιά είναι σωριασμένα στις καφετέριες μη ξέροντας
από που πρέπει να πιάσουν τη ζωή τους.
Δεν ξέρουν τι να κάνουν όλη αυτή την ενέργεια που έχουν μέσα τους.
Χιλιάδες νέα παιδιά έχουν βαρεθεί να ακούνε τον κάθε ****** που έρχεται
να τους σώσει κάθε φορά.
Ο κάθε ξιπασμένος αστός, ο κάθε μιζαδόρος αυτής της χώρας, ο κάθε τελευταίος
γραβατάκιας έχει να προσφέρει και ένα καινούργιο μείγμα πολιτικής.
Τι μείγμα πολιτικής να κάνεις σε μια χώρα που χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της;
Έρχονται τα παιδιά του Χάρβαρντ, που οι φάτσες τους μοιάζουν περισσότερο
να έχουν τελειώσει το Χάλβα-ρντ, όλα αυτά τα καλομαθημένα που έμαθαν
να βρίζουν τους αυτοδημιούργητους, και απαιτούν με θράσος, αλαζονεία, με μίσος
στα πρόσωπα τους, με αυτά τα πρόσωπα τα αλλοιωμένα από τα πούπουλα
και τα μαξιλάρια, έρχονται και θέλουν να γίνουν τα νέα αφεντικά της χώρας.
Αυτές οι μούρες, σαν τα πατημένα αχλάδια, έρχονται να υποσχεθούν ότι θα δώσουν
στους Έλληνες πίσω την ζωή που τους πήραν.
Γιατί ξέρουν ότι τα αυτιά ζουν με ωραίες λέξεις.
Ξέρουν ότι η σανίδα του απελπισμένου λέγεται ελπίδα.
Όμως και η ελπίδα έχει πετάξει κι αυτή με αεροπλάνο άγνωστο για που.
Η ελπίδα μετανάστευσε.
Όλα μοιάζουν σκαλωμένα.
Και η τελευταία πράξη απόγνωσης των νέων είναι που τρέχουν
να αποποιηθούν τα σπίτια των γονιών τους.
Μια λέξη ακούγεται σε όλη την Ελλάδα.
Αποποιούμαι.
Χιλιάδες νέα παιδιά δεν θέλουν να κληρονομήσουν τα σπίτια των γονιών τους.
Γιατί σε μια βραδιά ο Βενιζέλος τα πήρε και τα χάρισε στους δανειστές.
Ξεσπίτωσε τους Έλληνες μ’ αυτόν τον καταραμένο ΕΝΦΙΑ.
Τη μεγαλύτερη από τις συμφορές.
Τις άπειρες και τις συνεχιζόμενες.
Έβγαλε ο πατέρας λεφτά κάποια στιγμή στη ζωή του, σε άλλες εποχές,
έρχεται σήμερα το παιδί άνεργο στην χειρότερη, με 400 € στην καλύτερη,
και με 1000 € αν είσαι καλοπληρωμένος, να πληρώσει
με τα λεφτά αυτά νοίκι ξανά στο σπίτι που έζησε και μεγάλωσε.
Αποποιούμαι της ζωής μου, της μνήμης μου, του πατρικού μου σπιτιού,
αποποιούμαι του μέλλοντος μου.
Οι Γερμανοί σφυρίζουν αδιάφορα.
Θα το λέω και το ξαναλέω γνωρίζοντας το κόστος.
Θα αμολήσουν και πάλι τους άπειρους εντεταλμένους τους,
διότι ους η Siemens συνέζευξεν…
Αυτό το άτομο που λέγεται Σόιμπλε είναι ό,τι χειρότερο
έχει βγάλει ο 21ος αιώνας στην Ευρώπη.
Οι ακροδεξιοί είναι μπροστά του αθώες παιδούλες.
Το βλέπεις το μίσος που έχει φωλιάσει στο πρόσωπο του το αγέλαστο.
Διακρίνεις το βαθύ μίσος που τρέφει για τη χώρα μας.
Αλήθεια δεν θέλει να ζήσουμε παρά μόνο όπως γουστάρει αυτός,
ο κυρίαρχος ο ΕΥΡΩΠΑΡΧΗΣ.
Όμως τέρμα πια οι υπομονές. Δεν μπορούν να ανθίσουν πια στο σαπισμένο χώμα.
Το χρέος αυτό δεν είναι βιώσιμο. Ο βίος αυτός είναι αβίωτος.
Να καταργηθεί και όχι να μειωθεί ούτε να αλλάξει με άλλο νόμο ο ΕΝΦΙΑ.
Τα σπίτια να γυρίσουν στους Έλληνες.
Οι Έλληνες να γυρίσουν στα σπίτια τους.
Να σταματήσουν οι εμπαιγμοί δεξιόθεν και αριστερόθεν.
Να μπει ένα τέλος.
Να σταματήσει να ακούγεται η λέξη αποποιούμαι.
Γιατί αυτός που αποποιείται το σπίτι του εύκολα θα αποποιηθεί
και το μεγάλο του σπίτι που είναι η Ευρώπη.
Η Ευρώπη διαλύεται.
Ένα – ένα τα κομμάτια σπάνε.
Βουλιάζουν όλοι στη φτώχια για να καλοπερνάει η Γερμανία.
Τι μας συνδέει με την Ευρώπη;
Ένα κοινό νόμισμα που σε μας δεν έχει κανένα αντίκρισμα.
Ένα νόμισμα που μας το δίνουν και μας το ξαναπαίρνουν πίσω.
Σα να μας κάνουν πλάκα.
Δεν υπάρχει μια ίδια, μια παρεμφερής ζωή.
Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο.
Και η λέξη αποποιούμαι είναι η μεγάλη φωτιά που θα τα κάψει όλα.
Δεν θ’ αφήσει τίποτα όρθιο.
Ανάγκη να σώσουμε τις μνήμες μας.
Υ.Γ.: Αναφέρθηκε ο κύριος Μητσοτάκης, στη Βουλή, στο πρόσωπο μου δείχνοντας
την ενόχληση του για την παρουσία μου στην ιδιωτική τηλεόραση.
Εξαιρώντας με από το σύνολο, στην πραγματικότητα εξέθεσε το σύνολο.
Είπε δηλαδή ότι όλοι οι άλλοι τον υπηρετούν κι εγώ ακόμα απροσκύνητος.
Παρά τις απειλές κύριε Μητσοτάκη.
Αχ! Κύριε Μητσοτάκη στη χώρα αυτή γεννήθηκε ο Αριστοφάνης.
Δεν τον μάθατε στο Χάρβαρντ, αλλά είναι στη φύση του Έλληνα η σάτιρα
και είναι στη φύση του ανήμπορου πολιτικού να βρίζει
όποιον του βάζει αληθινό καθρέφτη μπροστά στα μούτρα του.
Με συγχωρείτε που είμαι ο μόνος που απέμεινα να σας ενοχλώ ακόμα.
Ίσως στο επόμενο ΚΕΕΛΠΝΟ να με εντάξετε και μένα μέσα να ησυχάσετε!!!
altsantiri.gr
Δικό μας σχόλιο:Επίκληση στον Αριστοφάνη κύριε Λαζόπουλε;
Πολύ καλά τα λέτε αλλά ούτε μια λέξη αυτοκριτικής
δεν είδα στο κείμενό σας.
Ένα συγγνώμη για τον σωτήρα που πείσατε
πολύ κόσμο να εμπιστευτεί.
Ναι, ο δικός σας σωτήρας δεν ήταν του Χάρβαρντ
ούτε φορούσε γραβάτα αλλά.......ήταν κι αυτός σωτήρας.
Κύριε Λαζόπουλε και με την ευκαιρία.
Όμορφη η καραμέλα-άλλοθι του Αριστοφάνη
αλλά στις Νεφέλες ότι έγραψε για τον Σωκράτη...
.....τελικά σχεδόν όλα χρησιμοποιήθηκαν
στο κατηγορητήριο που τον οδήγησε στον θάνατο
για χάρη της σάτιρας ή της δημοκρατίας;
.................................................. ....
έγραψε ο Τάκης Θεοδωρόπουλος
Πιστεύετε ότι το 'βαλε το χεράκι του, τελικά,
ο Αριστοφάνης στο τέλος του Σωκράτη;
«Εκείνο που ξέρω είναι πως ο Σωκράτης,
στην Απολογία του, λέει ότι δεν φοβάται
τόσο τους κατήγορους και τις κατηγορίες τους
όσο φοβάται τον κωμωδιογράφο, που τον διέσυρε
στη συνείδηση των συμπολιτών του.
Αν σκεφθείτε ότι ανάμεσα στη δίκη
και στις "Νεφέλες" μεσολαβεί
ένα τέταρτο του αιώνα, μπορείτε να υπολογίσετε
το βάρος της ζημιάς που ο Σωκράτης θεωρεί
ότι του έκανε ο Αριστοφάνης».
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=149740
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου