Η ειδυλλιακή φρίκη της Σαντορίνης.
Όλοι γνωρίζουν τις ηθικές αξίες των βίγκαν
σύμφωνα με τις οποίες είναι απαράδεκτο
να αντιμετωπίζουμε τα ζώα ως τροφή, ρούχα ή διασκέδαση.
Φαίνεται πως λόγω κοιλιοδουλείας το πιο δύσκολο κομμάτι της υπόθεσης
είναι το πρώτο, γιατί για τους περισσότερους ανθρώπους το φαγητό τους
είναι κάτι σαν ιερό δισκοπότηρο. Δεν θέλουν να τους μιλάς
και να τους κρίνεις γ' αυτό, έστω κι αν έχεις δύο εκατομμύρια επιχειρήματα.
Στο δεύτερο και στο τρίτο όμως, οι "παμφάγοι"
συμφωνούν πιο εύκολα με τους βίγκαν.
Ορισμένοι συμφωνούν πως οι γούνες είναι απαράδεκτες, άλλοι συμφωνούν ότι
πρέπει να καταργηθούν τα τσίρκο, ορισμένοι βρίσκουν αποκρουστικά
τα θεάματα με δελφίνια ή φάλαινες, και ούτω καθ' εξής.
Βεβαίως το να συμφωνεί κάποιος ότι δεν πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τα ζώα,
ούτε να τα υποδουλώνουμε, περιλαμβάνει και άλλες δραστηριότητες που συχνά
οι άνθρωποι δεν σκέφτονται ως κάτι το κακό.
Τα pet shops, οι ζωολογικοί κήποι και τα καναρίνια στα μπαλκόνια
είναι μερικά παραδείγματα.
Μια από αυτές τις δραστηριότητες, από τις πιο βάρβαρες, λαμβάνει χώρα εδώ
και πολλές δεκαετίες στο όμορφο νησί της Σαντορίνης και παρά τις γελοιότητες
περί παράδοσης και φολκλόρ εικόνας, αποτελεί έναν από τους καλύτερους λόγους
που θα έπρεπε να ντρεπόμαστε.
Πρόκειται για αγωγιάτες - ένας όρος που περιγράφει ευφημιστικά διάφορα
καθάρματα που υποδουλώνουν και εκμεταλλεύονται ζώα
για το δικό τους κέρδος - οι οποίοι "πουλάνε" παράδοση στους τουρίστες,
αναγκάζοντας γαϊδουράκια να τους κουβαλάνε στις πλάτες τους
και να τους ανεβάζουν 600 περίπου σκαλιά, από το λιμάνι του νησιού μέχρι τη χώρα.
Οι τύποι αυτοί προφανώς έχουν σωματείο και θεωρούνται μεροκαματιάρηδες,
αλλά κανείς δεν λέει το προφανές, ότι δηλαδή το μεροκάματο το κάνουν τα ζώα
και όχι οι ίδιοι. Το κράτος έχει ορίσει ακόμη και νόμους που ορίζουν τον αριθμό ζώων
που δικαιούνται να εκμεταλλεύονται, κάτι πολύ περίεργο και σκανδαλώδες
αν σκεφτεί κανείς ότι το ίδιο κράτος έχει ταυτόχρονα νόμους
που απαγορεύουν την κακοποίηση ζώων.
Θα υποθέσω λοιπόν ότι ο νομοθέτης θεώρησε πως τα γαϊδουράκια
δεν κακοποιούνται - βρίσκονται εκεί για διακοπές και επειδή τα χρήματα
δεν είναι πολλά ζήτησαν από μόνα τους να εργαστούν για τον αγωγιάτη
μπας και βγάλουν κανα φράγκο και πληρώσουν το ξενοδοχείο.
Από τις 7 το πρωί μέχρι να πέσει ο ήλιος, δηλαδή με όρους σκλάβων
στην πυραμίδα του Χέοπα, αυτά τα γαϊδουράκια είναι αναγκασμένα
να ανεβοκατεβαίνουν εκατοντάδες απότομα σκαλιά, κουβαλώντας διάφορους ηλίθιους
με φωτογραφικές μηχανές.
Ταλαιπωρημένα, βρώμικα, με πληγωμένα πόδια, ανοιχτές πληγές και σοβαρά
ψυχολογικά και συμπεριφορικά προβλήματα, αυτά τα πανέμορφα ζώα υπομένουν
την σκλαβιά για μερικά χρόνια, μέχρι που καταρρέουν από την κόπωση και τις κακουχίες.
Οι δουλέμποροί τους τα χτυπάνε συνεχώς για να πηγαίνουν πιο γρήγορα επειδή,
ξέρεις, είναι πολλά τα λεφτά και δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο.
Είναι επίσης προφανές ότι δεν υπάρχουν υπόστεγα, διαλλείματα ή φροντίδα.
Τα γαϊδουράκια δουλεύουν ασταμάτητα κάτω από τον καυτό ήλιο της Σαντορίνης
και η ξεκούραση - αν υπάρχει - ορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τους πελάτες.
Η ώρα ανάπαυσης για αυτά τα ζώα είναι, όπως συμβαίνει συνήθως στην Ελλάδα,
δέσιμο σε κάποιο χωράφι και ένας κουβάς βρωμόνερο.
Η κ. Χριστίνα Καλούδη, υπεύθυνη της Ένωσης Ζωόφιλων του νησιού,
έχει επισημάνει πως στη Σαντορίνη βρίσκονται περίπου 2.000 γαϊδουράκια,
εκ των οποίων τουλάχιστον 360 εργάζονται ως "τουριστικά ταξί".
'Ακου πώς αντιλαμβάνονται αυτοί οι άνθρωποι τα ζώα: Ταξί.
Αλλά η κακία και η περιφρόνηση αυτών των ζώων δεν σταματάει εκεί.
Επεκτείνεται και τους κάτοικους.
Στο Δήμο Καρτεράδου λειτουργούσε καταφύγιο ζώων, το οποίο συνδιαχειρίζονταν
ο Δήμος και η Ένωση Ζωόφιλων.
Οι δουλέμποροι αφού ξεζούμιζαν τα γαϊδουράκια και τα έφταναν ένα βήμα
πριν τον θάνατο, όταν πλέον δεν τους εξυπηρετούσαν, πήγαιναν
και να παρατούσαν έξω από το καταφύγιο.
Οι άνθρωποι εκεί προφανώς έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους
για να τα περιθάλψουν και να τους προσφέρουν μια καλύτερη ζωή έστω
για τα τελευταία τους χρόνια.
Πολλά γαϊδουράκια πέθαιναν ακόμη και την επομένη της εισόδου τους
στο καταφύγιο.
Εθελοντές του καταφυγίου έχουν αναφέρει πως ορισμένα ζώα είναι τόσο
τρομοκρατημένα που διστάζουν να πλησιάσουν άνθρωπο,
ακόμη και μετά από 6 χρόνια παραμονής στο καταφύγιο.
Λοιπόν, φαίνεται πως οι κάτοικοι του συγκεκριμένου χωριού τραβούσαν ζόρι
με το καταφύγιο.
Παρότι δεν τους ενοχλεί καθόλου που οι αγωγιάτες βασανίζουν συστηματικά τα ζώα
για δεκαετίες, υποθέτω πως τους ενόχλησε η μυρωδιά ή οι φωνές των ζώων
στο καταφύγιο, κι έτσι η τοπική κοινότητα αποφάσισε να κάνει μήνυση στον Δήμο
για να απομακρύνει τα ζώα από εκεί.
Θεωρώ πως για ορισμένους, η καλύτερη λύση θα ήταν να τα πετάνε στη θάλασσα. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια της κ. Καλούδη:
Συχνά μας έκλειναν τον μοναδικό χωματόδρομο που οδηγεί στο καταφύγιο,
καθιστώντας αδύνατη την πρόσβαση της υδροφόρας, την απομάκρυνση
των νεκρών ζώων και τη μετάβαση των εθελοντών.
Εδρεύουμε σε περιοχή εκτός σχεδίου πόλεως που ανήκει στον δήμο Θήρας
και δεν ενοχλούμε.
Τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια που βρίσκονται στη δύση της ζωής τους
και που δούλεψαν ακούραστα για να αναπτύξουν αυτό το νησί θα βρεθούν στον δρόμο,
τα αδέσποτα σκυλιά θα σχηματίσουν αγέλες, ενώ τα μισά
είναι κουτάβια και δεν θα επιβιώσουν.
Μια εικόνα που δεν κολακεύει τη χώρα μας στα μάτια των δύο
και πλέον εκατομμυρίων τουριστών που επισκέπτονται το νησί.
Δυστυχώς δεν γνωρίζω αν σήμερα το καταφύγιο συνεχίζει να λειτουργεί.
Στη δίκη που έγινε τον περασμένο Νοέμβριο ο φιλοζωικός σύλλογος αθωώθηκε
πανηγυρικά ενώ και ένας υπάλληλος του Δήμου,
που ήταν επίσης κατηγορούμενος, τιμωρήθηκε με πρόστιμο 59 ευρώ.
Το γεγονός είναι, πάντως, ότι παρά τα βάσανα που περνούν αυτά τα ζώα,
πολλοί κάτοικοι του νησιού δεν γουστάρουν να τα έχουν δίπλα τους,
ακόμη και όταν η ζωή τους τελειώνει.
Δεν μπορώ να κρατηθώ και να μην αναφέρω για πολλοστή φορά
την βίγκαν προσέγγιση τέτοιων θεμάτων.
Ενώ οι περισσότεροι συζητούν "λύσεις" για το πού πρέπει να πετάμε
τα εξαντλημένα ζώα μετά την αδυσώπητη εκμετάλλευσή τους ή πώς πρέπει
να σιτίζονται, πού πρέπει να στεγάζονται και πόσα γαϊδουράκια έχει δικαίωμα
να χρησιμοποιεί κάθε αγωγιάτης, για έναν βίγκαν η μοναδική
και η πιο πρέπουσα λύση είναι η κατάργηση αυτού του σαχλού, βάρβαρου,
εγκληματικού και ντροπιαστικού "επαγγέλματος".
Οι νόμοι περί κακοποίησης ζώων οφείλουν να επεκταθούν προς όλα τα ζώα,
προστατεύοντάς τα από τους πάσης φύσεως καραγκιόζηδες που θέλουν
να αράξουν την κωλάρα τους πάνω στην πλάτη κάποιου και να τους κουβαλάει
στην κορυφή του Έβερεστ κάτω από το λιοπύρι.
Αν τυχαίνει να πηγαίνεις Σαντορίνη φέτος, θυμήσου ότι υπάρχει και τελεφερίκ.
Αν πάλι ψήνεσαι για παραδοσιακό ανέβασμα σε σκάλες,
να τις ανέβεις μόνος σου, για να δεις και τι τραβάνε τα ζωάκια.
Δικό μας σχόλιο:
Όταν αγοράζουμε ζώα από τα καταστήματα
αλλά και όταν αγοράζουμε τις υπηρεσίες τους
συμμετέχουμε κι εμείς στο έγκλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου