Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα· μα μια φλόγα λοχίζει
ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει.
Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως.
Με κίντυνο, βαρυγκομώντας, τρεκλίζοντας μέσα
στο σκοτάδι, πασκίζω να τιναχτώ από τον ύπνο,
να σταθώ λίγη ώρα, όσο μπορώ, ορθιος.
Μια μικρή ανυπόταχτη πνοή μάχεται μέσα μου
απελπισμένα να νικήσει την ευτυχία, την κούραση
και το θάνατο.
Γυμνάζω σαν άλογο πολεμικό το σώμα μου,
το συντηρώ λιτό, γερό, πρόθυμο.
Το σκληραγωγώ και το σπλαχνίζουμαι.
Αλλο άλογο δεν έχω.
Συντηρώ το μυαλό μου ακοίμητο, λαγαρό, ανήλεο.
Το αμολώ να παλεύει ακατάλυτα και να κατατρώει,
φως αυτό, το σκοτάδι της σάρκας.
Αλλο αργαστήρι να κάνω το σκοτάδι φως δεν έχω.
Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη.
Νιώθω στην καρδιά μου όλες τίς ταραχές
και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες της ζωής.
Μα αγωνίζουμαι να τις υποτάξω σ΄ ένα ρυθμό ανώτερο
από το νου, σκληρότερο από την καρδιά μου.
Στο ρυθμό του Σύμπαντου που ανηφορίζει.
Η Κραυγή κηρύχνει μέσα μου επιστράτεψη.
Φωνάζει: "Εγώ, η Κραυγή, είμαι ο Κύριος ο Θεός σου!
Δεν είμαι καταφύγι.
Δεν είμαι σπίτι κι ελπίδα.
Δεν είμαι Πατέρας, δεν είμαι Γιος, δεν είμαι Πνέμα.
Είμαι ο Στρατηγός σου!
"Δέν είσαι δούλος μου μήτε παιχνίδι στις απαλάμες μου.
Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι παιδί μου.
Είσαι ο σύντροφος μου στη μάχη.
"Κράτα γενναία τα στενά που σου μπιστεύτηκα·
μην τα προδώσεις!
Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα
να γίνεις ήρωας.
Από την Ασκητική
του Νίκου Καζαντζάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου