Έχω μια εμπορική επιχείρηση από το 1995,
και αντίστοιχα 2 υπάλληλους οι οποίες είναι μαζί μου
από τότε. (Αρχές και μέσα 1996 αντίστοιχα).
Δεν έφυγαν και δεν τις άφησα να φύγουν.
Δεν με άλλαξαν και δεν τις άλλαξα.
Τόσο καλές ήταν και τόσο καλός ήμουν.
Ώσπου το 2009 ήρθε η κρίση. Η πτώση συνεχής
αλλά καμία περικοπή δεν έκανα, έως τον Οκτώβριο
του 2012, όπου τους έδωσα τον βασικό μισθό τους
που μαζί με τις τριετίες ήταν 920 ευρώ καθαρά.
(7% περικοπή).
Τέλος Ιανουαρίου, μεγάλος πελάτης μου, κλείνει
(ακόμα λιγότερες πωλήσεις), αλλά μου αφήνει
και ένα μεγάλο "φέσι".
Ζήτω λοιπόν από τις υπάλληλους μου,
την σύμφωνη γνώμη τους, για να εφαρμόσουμε
τριήμερη εργασία, αν και από τον νόμο δεν χρειάζεται.
Χρειαζόμουν την σύμφωνη γνώμη τους, γιατί θέλω
ο άλλος να μου δίνει, τον καλό του εαυτό,
αλλά δεν συμφωνούν μαζί μου, όποτε τους λέω
ότι τότε θα κλείσουμε, και τις ειδοποιώ εγγράφως
για απόλυση υπό προειδοποίηση.
Τέλος Μάιου έληξε ο χρόνος προειδοποίησης,
τις ενημερώνω ότι θέλω να συνεχίσω
την προσπάθεια για παραμονή στο χώρο,
όμως και οι δυο μου απάντησαν ότι ο νόμος λέει,
ότι η άρση της προειδοποίησης, θέλει την σύμφωνη
γνώμη και τον δυο μερών, και ότι θέλουν
να πάρουν την αποζημίωση τους και να φύγουν.
O λόγος που επικαλέστηκαν ήταν ότι
τους χάλασα την "ψυχολογία".
Το κράτος βεβαίως δίνει αυτή την δυνατότητα,
διότι ο εργαζόμενος μπορεί να έχει βρει
μια άλλη δουλειά (στο διάστημα της προειδοποίησης)
όμως στην δική τους περίπτωση, δεν έχουν βρει.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι ο προβληματισμός μου
ήταν μεγάλος, στο τι τις οδήγησε να πάρουν μια τέτοια
απόφαση, όταν η ανεργία είναι τόσο τεράστια;
Ερωτώ λοιπόν.
1) γιατί εφόσον αρνούνται να συνεχίσουν και ζητούν
την απόλυση τους -βεβαίως και να πληρώσει
την αποζημίωση απόλυσης ο εργοδότης- έχουν
δικαίωμα επιδόματος ανεργίας;
2) γιατί το επίδομα ανεργίας δεν τρέχει μετά
την λήξη των μηνών αποζημίωσης,
και τρέχει ταυτόχρονα; Να μην θιγεί η διάρκειά του,
αλλά να ξεκινά από την λήξη τους, εφόσον ο εργοδότης
την έχει πληρώσει (Η αποζημίωση υπολογίζεται
στον μεικτό μισθό, άρα είναι περισσότερα χρήματα
από το αν εργάζεσαι).
3) γιατί η αποζημίωση δεν φορολογείται;
(Κάθεσαι και είσαι αφορολόγητος, δουλεύεις
και για το ίδιο ετήσιο πόσο φορολογείσαι).
Μάλιστα στην δική τους περίπτωση η εφορία
θα επιστρέψει, και την προκράτηση φόρου
από τον μισθό τους, για τους πέντε μήνες
που εργάστηκαν
(ποσά έως 5000 ευρώ είναι αφορολόγητα).
4) ένα κριτήριο για να μην πληρώσει το "χαράτσι"
κανείς είναι η ανεργία, αλλά και για ρύθμιση χρεών
στο κράτος και στις τράπεζες. Πόσο πιθανόν είναι
λοιπόν όχι μόνον να αποφασίσει κάποιος
σαν τις δικές μου υπαλλήλους, αλλά ακόμη
και να "παρακαλέσει" ο ίδιος ο εργαζόμενος
τον εργοδότη του να τον απολύσει εικονικά
και να συνεχίσει να δουλεύει αν όχι με την μεικτή
αμοιβή, ακόμη και με την καθαρή;
Δεν θα υπάρχει αμοιβαίο όφελος;
5) Ένας άνεργος με επίδομα ανεργίας, άρα
που δεν ζητά ασφάλιση-,δεν είναι εξαιρετικά
πιο πιθανό να βρει δουλειά, αφού δεν χρειάζεται
ασφάλιση, και ο εργοδότης δεν ανησυχεί για επιπτώσεις
αφού ο εργαζόμενος δεν θα τον καταγγείλει ποτέ,
μιας και παρανομεί και ο ίδιος παίρνοντας
ταυτόχρονα το επίδομα ανεργίας;
Για όλους αυτούς τους λόγους η απόφαση
των υπάλληλων μου ήταν σωστή.
(βραχυχρόνια, μέχρι να λήξει το επίδομα).
Για όλους αυτούς τους λόγους τα ταμεία
θα βουλιάζουν συνεχώς (και για πολλούς ακόμα).
Να είσαι καλά να σε διαβάζω
Θερμά συγχαρητήρια για τα άρθρα σου.
Α.Π
Υ.Γ. Ποτέ δεν καθυστέρησα την πληρωμή
των υπάλληλων μου έστω και μια ημέρα.
Και βεβαίως κατακλίστηκα από βιογραφικά
για πρόσληψη, από ανθρώπους με ελάχιστες
μισθολογικές απαιτήσεις.
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου