Ο νους βολεύεται.
Θέλει να γιομώσει μ΄ έργα μεγάλα
τη φυλακή του, το κρανίο.
Να χαράξει στους τοίχους ρητά ηρωικά,
να ζωγραφίσει, στις αλυσίδες του,
φτερούγες ελευτερίας.
Η καρδιά δε βολεύεται.
Χέρια χτυπούν
απόξω από τη φυλακή της,
φωνές ερωτικές
αφουκράζεται στον αγέρα·
κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα,
αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες·
και σε μιαν αστραπή της φαίνεται
πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.
Νίκησε το στερνό,
τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα.
Τούτο είναι το τρίτο χρέος.
Από την ασκητική
του Νίκου Καζαντζάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου