Εντάξει, ας μην απελπιζόμαστε, θα υπάρχουν και άλλοι κατοικήσιμοι πλανήτες στο γαλαξία μας.

Όποιος είναι έτοιμος να δει και έτοιμος να ακούσει 

ας κοιτάξει γύρω του προσεκτικά. 

Ολόγυρα η φύση, μας διδάσκει με αγάπη και επιμονή

από την πρώτη ημέρα που σαν παράσιτο 

οριστικοποιήσαμε τη σημερινή μας μορφή, 

με την σπίθα εκείνη που χρόνους αργότερα 

και όταν τιθασεύσαμε τις άναρθρες κραυγές μας 

την ονοματίσαμε. 

Την είπαμε φιλάρεσκα ΝΟΥ και ίσως όχι άδικα. 

Αυτή η σπίθα είναι που μας έκανε ανήσυχους,

 να μη βολευόμαστε και να ορμάμε συνεχώς 

προς το άγνωστο και το νέο. 

Αυτή η σπίθα μας έκανε να σπάμε 

τα πήλινα ποδάρια της παράδοσης

 και με τα φτερά της να πετάμε σε νέες ψηλότερες 

κι απάτητες πρωτύτερα κορυφές έτσι ώστε 

να δημιουργήσουμε νέες και συνεχώς νέες παραδόσεις. 

Αυτή η σπίθα, μας ξεχώρισε οριστικά (;)

 από τα άλλα πλάσματα που συνοικούσαν τον πλανήτη 

και μας πρόσφερε ένα κυρίαρχο ρόλο πάνω του. 

Τόσο κυρίαρχο που τώρα πια, μισό αιώνα περίπου,

 το ανθρώπινο είδος να κομπάζει ότι μπορεί

 να προκαλέσει ακόμη και την εξαφάνισή του. 

Ίσως και να το μπορεί. 

Αλλά γιατί; 

Κλείνοντας το κείμενό μου αυτό, 

θα ήθελα έτσι απλά να πω ότι μόνο τα παράσιτα

 σκοτώνουν τελικά τον οργανισμό 

που πάνω του παρασιτούν. 

Και αυτό γίνεται μόνο και όταν, δεν μπορούν να μάθουν

 να συμβιώνουν μαζί του. 

Εντάξει, ας μην απελπιζόμαστε, 

θα υπάρχουν και άλλοι

κατοικήσιμοι πλανήτες στο γαλαξία μας. 

Πάν Καρτσωνάκης