Όταν λέμε την απλή συνηθισμένη φράση:
-Ένα κιλό ζυμωτό ψωμί δεν κυριολεκτούμε.
Ζητώντας να αγοράσουμε αυτό το βασικό αγαθό,
λέμε ένα σωρό ψέματα.
Ούτε κιλό είναι πια, το ένα κιλό ψωμί,
ούτε φυσικά ζυμωτό, με την κυριολεκτική έννοια
του όρου, αφού δεν είναι προϊόν φυσιολογικής ζύμωσης.
Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν είναι,
λέω εγώ τώρα, ούτε ψωμί από Έλληνες.
Θα μου πείτε όμως ότι υπερβάλω.
Ίσως και να το έκανα, για να γίνει πιο εντυπωσιακός
ο πρόλογος και να τραβήξω την προσοχή σας
κάτι που επιθυμώ.
Αυτοί που ξέρουν όμως το μέγεθος της υποκρισίας,
και για να σπάσουν πλάκα μαζί μας,
δίνουν και ονομασίες όπως χωριάτικο
ή ολικής άλεσης στα διάφορα
(πολλές φορές από εισαγόμενη κατεψυγμένη ζύμη) αρτοσκευάσματα.
Κάπως έτσι ονοματίζουμε, άλλοτε από συνήθεια
και άλλοτε από σκοπιμότητα, πολλά και διάφορα
στην καθημερινή μας ζωή
κουτσουρεύοντάς τα ανελέητα και τελικά
κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας
αλλά κυρίως τον εαυτό μας κοροϊδεύουμε.
Κάπως έτσι κουτσουρεμένη μπορεί να είναι
και η δημοκρατία.
Μία κουτσή όμως δημοκρατία ετοιμάζει τον "δρόμο"
για μία δικτατορία.
Και η δικτατορία, δεν είναι βιώσιμος τρόπος
διακυβέρνησης.
Και τον καλύτερο ηγέτη, κάποτε βιολογικά
θα τον διαδεχτούν ανίκανοι και ίσως επικίνδυνοι
για την κοινότητα ηγέτες.
Στη Δημοκρατία όμως, που είναι το καλύτερο
σύστημα διακυβέρνησης για το σκάφος της πολιτείας,
πρέπει ο δήμος θα έχει κράτος και μέχρι τότε
ο κάθε λαός έχει την δημοκρατία που του αξίζει.
Ας μην γκρινιάζουμε λοιπόν
ή μάλλον η πλειοψηφία των ψηφοφόρων.
Η Δημοκρατία στο χέρι μας είναι
να μην είναι κουτσουρεμένη και υποκριτική.
Η Δημοκρατία στο χέρι μας είναι
να μην είναι ή να γίνεται δειμοκρατία.
Στο χέρι μας είναι και στον βαθμό
που στον καθένα μας αναλογεί να έχουμε
μία καλύτερη δημοκρατία όπου η ευτυχία
των πολλών θα είναι αυτονόητη.
Και φυσικά το σκάφος της πόλης για να ταξιδέψει
θέλει έναν καπετάνιο που πρώτα από όλα να ξέρει
τη δουλειά του αλλά χρειάζεται και τον τελευταίο μούτσο
αλλά και τον μάγειρα, όπως και τον δεύτερο καπετάνιο
ή και τον τρίτο.
Τα πλοία της αρχαιότητος ταξίδευαν
με τη δύναμη των κωπηλατών τους.
Αν οι κωπηλάτες όμως το έκαναν μόνο
υπό την απειλή του μαστιγίου, τότε τι νόημα είχε
το ταξίδι και για το συμφέρον τίνος γινόταν
αν όχι του πληρώματος που σε μία δημοκρατία πρέπει
να αισθάνεται πλοιοκτήτης;
Και φυσικά όταν έχουμε ένα πρόβλημα δε ρωτάμε
τους πολλούς αλλά τους ειδικούς.
Ωστόσο για τα προβλήματα της πόλης δεν κατάλαβα
γιατί να μην έχει υποχρέωση ή δημοκρατία
να κάνει τους πολίτες της, με την πραγματικά
όμως δωρεάν παιδεία, ειδικούς σε κάποιους τομείς
εκτός ίσως κάποιων που επιθυμούν τον τίτλο
του ιδιώτη με την κυριολεκτική έννοια του όρου.
Είναι κι αυτό μέσα στη Ζωή αν και πιστεύω ότι
τους ιδιώτες τους δημιουργούν οι δειμοκρατίες
που στρώνουν χαλί για αυταρχικά συστήματα
διακυβέρνησης των πολλών από τους λίγους.
Ειδικούς, μέσα από την παιδεία, αλλά πολίτες
και όχι υπηκόους.
Αυτά τα λίγα και ελπίζω να μην έκανα κανένα
να κακοκαρδίσει, ενώ αντίθετα σκοπός μου ήταν
να γράψω κάποιες σκέψεις μου απλά και μόνο.
Δημοκρατία έχουμε άλλωστε.
Φιλικά πάντοτε
Πάν Καρτσωνάκης
http://petra.pblogs.gr
Υ. Γ : Ελπίζω να έγινε κατανοητός,
από όλους, ο όρος δειμοκρατία.
Δείμος = φόβος.
Και κάτι τελευταίο.
Τον Προμηθέα τον σταύρωσαν το κράτος και η βία
(όταν αυτά πάνε μαζί, το μπορούν)
με άλυτα δεσμά που έκανε ο ειδικός
για τη δουλειά αυτή θεός της φωτιάς ΗΦΑΙΣΤΟΣ
έστω και παρά τη θέλησή του
υπακούοντας απλά στην εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου