. . . . . . .και ποτέ δεν θα μπορέσεις να με πιάσεις.

Ξέρεις ποια είμαι;

Ρώτησε η νύχτα κι έγειρε με νάζι το κεφάλι της.

Δεν περίμενε φυσικά καμία απάντηση από μένα.

Ακούμπησε τα δάκτυλά της πάνω στα αστέρια

και δείχνοντάς τα συμπλήρωσε

Είμαι η ποίηση που γράφεται και πεθαίνει διαρκώς.

Είμαι η ποίηση 

που κανείς δεν έχει γράψει κι όμως υπάρχω

Είμαι η ποίηση και θα υπάρχω

ακόμη κι όταν εσύ κι ο κόσμος σου θα έχετε σβήσει.

Συνέχισε να μου λέει διάφορα τέτοια 

μα δεν την άκουγα πια.

Είχα «περάσει» στο επόμενο στάδιο

κι έβλεπα ένα όνειρο με σένα

που έτρεχες ξυπόλυτη στην παραλία ντάλα μεσημέρι,

προσπαθώντας τάχα να μου ξεφύγεις παιχνιδιάρικα

και γελώντας μου φώναζες προκλητικά να σε πιάσω.

Είμαι η Ποίηση μου φώναζες

και ποτέ δεν θα μπορέσεις να με πιάσεις.

Πάν Καρτσωνάκης

"Do you know who I am?"

the night asked me mannering,

while leaned her head aside.

She,certainly,didn't expect any response.

She put her fingers on the stars 

and completed,while showed them to me:

"I am the written and dying,all time poetry.

I am the poetry

 that no one has written, but still exists.

I am the poetry and will be there,

even when you and your world will be gone".

She kept on telling me stuff like this, 

but I was not listening anymore.

I had "passed" to the next stage

and was dreaming of you,

who run barefoot on the beach,under the hot noon,

pretending that you want to escape from me

and called me defiantly to catch you.

"I am the Poetry" you shouted to me

"and you'll be never able to catch me"

Kartsonakis Pan