Πού να βρώ μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη.

"ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ"

Από το βιβλίο του Ν.Καζαντζάκη 

Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, 

όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει

 το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα 

στο σπίτι μου, στο χώμα.

 Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, 

μα ο ήλιος βασίλεψε.

Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, 

οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα

 λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα 

πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, 

κατεβαίνει από τον ουρανό,

και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί, μα το ξέρει, 

σωτηρία δεν υπάρχει δε θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.

Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου, ποιόν ν’αποχαιρετίσω;

τι ν’αποχαιρετίσω; τα βουνά, τη θάλασσα,

 την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, 

την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; 

Μάταια, μάταια, κατεβαίνουν όλα ετούτα

 μαζί μου στο χώμα.

Σε ποιόν να εμπιστευτώ τις χαρές

 και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχώτικες 

λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα

 με το Θεό και με τους ανθρώπους, και τέλος 

την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα 

που καίγουνται μα αρνιούνται, ως το θάνατο, 

να γίνουν στάχτη; 

Σε ποιόν να πω πόσες φορές 

σκαρφάλωνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, 

τον κακοτράχαλο ανήφορο του Θεού, γλίστρησα

 κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, 

και ξανάρχισα ν’ανηφορίζω; 

Πού να βρώ μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη

 κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, 

να της ξομολογηθώ;

Σφίγγω ήσυχα, πονετικά, ένα σβώλο κρητικό χώμα

 στη φούχτα μου, το κρατούσα το χώμα ετούτο 

πάντα μαζί μου, σε όλες μου τις περιπλάνησες,

 και στις μεγάλες μου αγωνίες το’σφιγγα μέσα 

στη φούχτα μου κι έπαιρνα δύναμη, δύναμη μεγάλη, 

σαν να’σφιγγα το χέρι φίλου αγαπημένου. 

Μα τώρα που βασίλεψε ο ήλιος και το μεροκάματο 

τέλεψε, τι να την κάμω τη δύναμη; 

Δεν την έχω ανάγκη πια, κρατώ το χώμα ετούτο

της Κρήτης και το σφίγγω με άφραστη γλύκα, 

τρυφεράδα κι ευγνωμοσύνη, σαν να σφίγγω

μέσα στη φούχτα μου και ν’αποχαιρετώ 

το στήθος γυναίκας αγαπημένης. 

Αυτό ήμουν αιώνια, αυτό θα’μαι αιώνια, 

πέρασε αστραπή η στιγμή που στροβιλίστηκες,

 άγριο χώμα της Κρήτης, κι έγινες 

αγωνιζόμενος άνθρωπος.

Τι αγώνας, τι αγωνία, τι κυνηγητό

του ανθρωποφάγου αόρατου θεριού,

τι επικίντυνες ουρανικές και σατανικές δυνάμες

 η φούχτα ετούτη το χώμα! Ζυμώθηκε μ’αίμα,

δάκρυο κι ιδρώτα, γίνηκε λάσπη, γίνηκε άνθρωπος, 

πήρε τον ανήφορο, να φτάσει-που να φτάσει; 

Σκαρφάλωνε αγκομαχώντας το σκοτεινό όγκο του Θεού,

 άπλωνε τα χέρια, έψαχνε, έψαχνε

 και μάχουνταν να βρει το πρόσωπό του.

Κι όταν, τα ολοστερνά ετούτα χρόνια, 

απελπισμένος πια, ένιωσε πως ο σκοτεινός αυτός όγκος 

δεν έχει πρόσωπο, τι καινούριος, όλο αναίδεια 

και τρόμο, αγώνας να πελεκήσει την ακατέργαστη

κορφή και να της δώσει πρόσωπο-το πρόσωπό του!

Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε, μαζεύω 

τα σύνεργά μου, ας έρθουν άλλοι σβώλοι χώματα 

να συνεχίσουν τον αγώνα, είμαστε, εμείς οι θνητοί, 

το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι 

το αίμα μας, και χτίζουμε απάνω

 στην άβυσσο ένα νησί.

Χτίζεται ο Θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου 

κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, 

α τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει,

 να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου.

Έχετε γειά!