Οι καρέκλες της Μυτιλήνης.
Απαρηγόρητες φυλλορροούν οι καρέκλες
των παραλιακών καφενείων,
τις άρρωστες, τις φθισικές ώρες του χειμώνα
στη Μυτιλήνη!
Εγκαταλελειμμένες πόρνες, ξεβαμμένες,
που πολύ δουλέψανε το καλοκαίρι,
τώρα μόνες, ξεχασμένες, χωρίς πελάτες,
καρτερούν τον ερχομό του άλλου καλοκαιριού
κι όσες αντέξουν στις βροχές,
στην αρμύρα, στην εγκατάλειψη!
Όμοιες φθισικές πόρνες, ξεχασμένες
στην παλιά «Σωτηρία»
ή στου «Συγγρού»
ή, στην καλλίτερη περίπτωση,
ξαπλωμένες στα μαρμάρινα κρεββάτια
του Νεκροταφείου με την ένδειξη:
«Άγνωστη»
Οι καρέκλες γράφουνε τη βιογραφία μας
στη Ζωή.
Μιχάλης Χελιώτης
Η σημερινή μου εγγραφή
ας είναι ένα ελάχιστο
μνημόσυνο στον ποιητή
που μου εξήγησε κάποτε
τι ακριβώς κάνει ένας ποιητής,
πως ζει αλλά κυρίως
για ποιον λόγο αξίζει να ζει και να γράφει.
Τι ακριβώς είναι η ποίηση Μιχάλη,
θυμάμαι τον είχα ρωτήσει κάποτε
κι εκείνος χαμογέλασε
και μου απάντησε:
- Δεν έχω την παραμικρή ιδέα
και πίστεψέ με,
αυτό ακριβώς είναι η ποίηση.
Πόσο δίκιο είχε
κι ας με ξάφνιασε τότε η απάντησή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου