Τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει!

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

σα μια σειρά κεράκια αναμένα --

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ' αναμμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

(1899) 

The days of our future stand in front of us

like a row of little lit candles --

golden, warm, and lively little candles.

The days past remain behind us,

a mournful line of extinguished candles

the ones nearest are still smoking,

cold candles, melted, and bent.

I do not want to look at them

their form saddens me,

and it saddens me to recall their first light.

I look ahead at my lit candles.

I do not want to turn back, lest I see and shudder

at how fast the dark line lengthens,

at how fast the extinguished candles multiply. 

Konstantinos P. Kavafis

 (1899)