Αφιερωμένο στην Κατερίνα και στη Μαρία.

Θαρθεί καιρός που στίχους σου θα γράφουνε

 στους τοίχους

και με δικά σου λόγια θα ντύνουν τα τραγούδια τους.

Τις θεατρικές τους παραστάσεις θα εμπλουτίζουν,

ίσως κι αυτοί που σε είπαν προβοκάτορα 

και σε πλήγωσαν.

Αποκάλεσαν ανεδαφικές τις ιδέες σου 

και σου γύρισαν την πλάτη

μα ήδη σήμερα με δικούς σου στίχους εμπλουτίζουν

 τις προκηρύξεις τους

την πέτρινη γλώσσα τους καταχωνιάζοντας

και την ξύλινη ρητορική τους τοποθετώντας 

στα μετόπισθεν

για όταν θα γίνουν εξουσία. . . . . 

Θάρθει μια μέρα που οι άνθρωποι δεν θα ντρέπονται

να κάνουν όνειρα και να τα μοιράζονται, στις πλατείες, 

με αγνώστους.

Θα γράφουν στίχους και δεν θα ντρέπονται

να τους κοινοποιούν στο διαδίκτυο

με παραλήπτες άγνωστους κι αδιαφορώντας

 ποιος θα τους διαβάσει

έτσι όπως πετάς  μποτίλιες στον ωκεανό

ελπίζοντας πως  έστω και μία θα βρει 

τον ένα σωστό της παραλήπτη.

Θάρθουν κάποτε και χρόνια που στο μάθημα 

της ιστορίας

 και γενικά του παρελθόντος της ιστορίας του ανθρώπου 

στα παιδιά δεν θα λένε παραμύθια

κι ούτε θα τους κάνουν πλύση εγκεφάλου.

Θάρθει κάποτε και η μέρα που οι άνθρωποι

 δεν θα χρειάζονται ποιμένες

ούτε τσοπανόσκυλα και οι λύκοι θα αναγκαστούν 

να γίνουν «χορτοφάγοι».

Θα πάρουν «σύνταξη» οι δικαστές 

οι φυλακές θα γίνουνε  μουσεία

και δεν θα υπάρχει τίποτε πολύτιμο 

να κλέψεις από τον άλλον

παρά μόνο τον ελέυθερό του χρόνο.

Το ξέρω πως παράξενα και ουτοπικά 

ακούγονται ακόμη και σήμερα

 αυτές οι αντιλήψεις

και  πολλοί δεν το πιστεύουν

ότι  όλα ή κάτι από αυτά μπορεί να γίνει

 στο μέλλον πραγματικότητα

όσοι αιώνες κι αν περάσουν

και πως ακόμη και χίλια χρόνια μετά

οι άνθρωποι θα σκοτώνουν για λίγο χώμα περισσότερο

για λίγο νερό και μια μπουκιά ψωμί

με πρόφαση πάντοτε  τα ιδανικά και τις δοξασίες

τα πιστεύω τους και  τις ιδεοληψίες.

Είμαι σίγουρος  όμως πως παρόλα αυτά, 

θάρθει μια μέρα που και οι άνθρωποι θα καταλάβουν

πόσο μικρό είναι το «σπίτι» τους, η γη

 και πόσο λίγη η ζωή τους για να χωράει τόσο μίσος.

Θα γίνει κάποτε κι αυτό,

 αδιάφορο αν εγώ δεν θα το ζήσω,  

αυτό που ονειρεύτηκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι

 όταν ήτανε παιδιά

αλλά το ξέχασαν μεγαλώνοντας 

και προσαρμόζοντάς το  κάθε φορά,

 στην πραγματικότητά τους

κι έγιναν μεγάλοι, σπουδαίοι, σοβαροί 

και χρήσιμοι στην κοινωνία.

Τα παιδιά δεν θα πιστεύουν τους γονείς τους άκριτα

ούτε θα λένε μεγαλώνοντας: έτσι τα βρήκαμε 

σε ότι βαριούνται να το ψάξουν

αλλά θα έχουν το χρόνο και την διάθεση 

να το φιλτράρουν

με τη δική τους φρέσκια λογική και κρίση.

Η εργασία τότε θα είναι χαρά και δημιουργία

 και κανένας δεν θα δουλεύει σκλάβος 

σ ένα οκτάωρο που τον αλλοτριώνει.

Τέλος θάρθει και μια μέρα Κατερίνα

 που κανένας δεν θα αυτοκτονεί

κι ούτε θα φτάνει σ αδιέξοδο.

             Πάν Καρτσωνάκης

Υ.Γ: Αφιερωμένο στην Κατερίνα και στη Μαρία.

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.  

Να  το θυμάσαι Μαρία.  

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι  

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη  

-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.  

’και θάρθει καιρός  

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς  

δε θα βγαίνουν στην τύχη  

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές  

με γυρμένους απέξω  

Και τη δουλειά  

θα τη διαλέγουμε  

δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.  

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα  

κι άλλοι με νότες.  

Να φυλάξεις μονάχα  

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό  

λέξεις και έννοιες σαν και αυτές  

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά

τιμή-κέρδος-εξευτελισμός  

για το μάθημα της ιστορίας.  

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.  

Και θαρθούνε κι άλλοι.  

Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-  

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω  

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:  

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".  

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!  

Παρ' όλα αυτά Μαρία.  

Κατερίνα Γώγου